၀ီရသူ

ကမာၻေက်ာ္ဆရာေတာ္၏ ကမာၻမေက်ာ္ေသာ အေတြးအေခၚမ်ား (၃၁)

“ဆရာလုပ္ျခင္းအႏုပညာႏွင့္ ထိုးေဖာက္ ေဖာက္ထြက္ဗ်ဴဟာ”

စာေရးသူ၌ ဆႏၵေစာျခင္း၊ ဇြတ္တရြတ္လုပ္တတ္ျခင္းစရိုက္မ်ား ရွိသည့္အျပင္ တစ္စိုက္မတ္မတ္လုပ္တတ္ျခင္း၊ ေခါင္းေအးေအးထားစဥ္းစားတတ္ျခင္းမ်ားလည္း ရွိတတ္ပါသည္။ ဇြတ္တရြတ္လုပ္တတ္ျခင္းသည္ စာေရးသူ၏အားသာခ်က္ျဖစ္သကဲ့သို႔ အားနည္းခ်က္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ ယံုၾကည္ရာကို ဇြတ္တရြတ္လုပ္သျဖင့္ ထင္မွတ္မထားသူမ်ား တအံ့တၾသႏွင့္ ေငးေမာယူရသည္အထိ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားရွိခဲ့သလို လံုးဝမေအာင္ျမင္ဘဲ လူမသိသူမသိ အေျခအေနမ်ဳိးႏွင့္ႀကဳံရကာ ဆံုးရႈံးခဲ့ရျခင္းလည္း ရွိပါသည္။ ဥပမာ- ေထရဝါဒစာအုပ္ေရးသားဖုိ႔ ခုနစ္ႏွစ္ေက်ာ္မွ် ေလ့လာလုိက္စား သုေတသနျပဳထားခဲ့ေသာ္လည္း ဆရာသမားမ်ားထံ အႀကံဉာဏ္ေတာင္းျခင္း၊ ေထရ္ႀကီးဝါႀကီးမ်ားထံ ၾသဝါဒခံျခင္း၊ ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ားကို အသိေပးျခင္း အလ်ဥ္းမရွိဘဲ တစ္ကိုယ္တည္း ႀကိတ္ႀကံခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ၄င္းတို႔က ထုိအေၾကာင္းအရာကို စာေရးသူေရးမွန္းသိသြားခဲ့လွ်င္ တားျမစ္ၾကမည့္အေရးကို ေတြးျမင္ထားေသာၾကာင့္ျဖစ္၏။ စာအုပ္အျဖစ္ ေရာက္ရွိခဲ့သည့္အခ်ိန္၌လည္း သာသနာေရးဌာနႏွင့္ ထိပ္တုိက္ေတြ႔ျခင္း၊ ခြင့္ျပဳခ်က္မပါဘဲ ထုတ္မည္ဆိုသည့္အခါ၌လည္း ပံုႏွိပ္တုိက္မ်ားက လက္မခံျခင္းစေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ မျဖန္႔ခ်ိႏိုင္ခဲ့ေပ။ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကို ဇြတ္တရြတ္လုပ္တတ္သည့္ ပင္ကိုယ္စရိုက္ကို ေခါင္းေအးေအးထား စဥ္းစားတတ္သည့္ အေလ့အက်င့္က မ်ားစြာပံ့ပိုးေပးသျဖင့္ နည္းလမ္းေကာင္း အဆက္အသြယ္ေကာင္းမ်ား ရရွိကာ ေထရဝါဒတုိက္ပြဲ (ေထရဝါဒ ဒို႔တုိင္းျပည္) စာအုပ္ကို ႏိုင္ငံတစ္ဝွမ္း ျဖန္႔ခ်ိႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ထိုစာအုပ္သည္ စာေရးသူ၏ ပထမဦးဆံုး (ပြဲဦးထြက္) လက္ရာျဖစ္သလို ဝီရသူ(မစုိးရိမ္)ဟူေသာ ကေလာင္အမည္ကို ေမြးဖြားေပးခဲ့ေသာ စာအုပ္လည္းျဖစ္ပါသည္။ ဤကား ဇြတ္တရြတ္လုပ္တတ္ျခင္း၏ အားသာခ်က္တည္း။

ယခင္က စာေရးသူတုိ႔အမ်ဳိးသားေရးအဖြဲ႔မွာ ပံုႏွိပ္စက္မရွိပါ။ အမ်ဳိးသားေရးဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းမ်ား ထုတ္ေဝေနပါလ်က္ ပံုႏွိပ္စက္မဝယ္ျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ရွိ အမ်ဳိးသားေရးတက္ၾကြလႈပ္ရွားသူတစ္ဦးက ပံုႏွိပ္စက္ကို ေပါက္ေစ်းေအာက္ မ်ားစြာေလွ်ာ့ခ်၍ ေရာင္းေတာ့မည့္သတင္းေၾကာင့္ ဝယ္သင့္မဝယ္သင့္ တုိင္ပင္ၾကရာ ဝယ္သင့္သည့္ဘက္က မဲမ်ားေနေပသည္။ အခမဲ့နီးပါး ရရွိမည့္အေရးေၾကာင့္ စိတ္ဝင္စားၾကျခင္းျဖစ္၏။ ပံုႏွိပ္စက္အေၾကာင္း ထဲထဲဝင္ဝင္သိရွိသူမ်ားကမူ မဝယ္ယူဖို႔ တားျမစ္ၾကေလ၏။ ထိုသို႔တားျမစ္သည့္ၾကားမွ ဇြတ္တရြတ္ဝယ္ယူလုိက္ရာ လက္ထဲလည္းေရာက္ေရာ လည္ပတ္၍မရသည့္ စက္အစုတ္ႀကီးျဖစ္ေနေလေတာ့၏။ အဖြဲ႔က ထိုစက္စုတ္ႀကီးကို အရည္က်ဳိလုပ္ငန္းထဲ ေရာင္း၍ ရရွိသည့္ေငြကို ထပ္မံျဖည့္စြက္ကာ စက္အသစ္တစ္လံုး ဝယ္မည့္အစီအစဥ္ ခ်မွတ္သည့္အခါ စာေရးသူကပင္ တာဝန္ယူ၍ ထိုစက္စုတ္ႀကီးကို ဝယ္ယူလုိက္မိေပသည္။ ထိုစက္ႀကီးကို ျပင္ဆင္အသံုးျပဳလွ်င္ အဖြဲ႔ကဝယ္ထားေသာစက္အသစ္ထက္ မ်ားစြာအားသာသည္ဟု အႀကံျပဳၾကသျဖင့္ ထပ္မံျပင္ဆင္လုိက္ရေပသည္။ ေငြသိန္းေပါင္း သံုးဆယ္ေက်ာ္ အကုန္အက်ခံကာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ယူျပင္ၾကေသာ္လည္း ယေန႔အထိ လည္ပတ္ႏိုင္စြမ္း မရွိေပ။ ေငြကုန္ျခင္း၊ အခ်ိန္ကုန္ျခင္း၊ လူပန္းျခင္း၊ စိတ္ပန္းျခင္း၊ နာမည္ပ်က္ျခင္း၊ အကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္းတုိ႔ႏွင့္အတူ စက္စုတ္ႀကီးေခ်ာင္ထိုးထားရသည့္ျဖစ္အင္သည္ လူမသိသူမသိ ဆံုးရႈံးမႈႀကီးတစ္ရပ္ ျဖစ္ခဲ့ရေလေတာ့၏။ ဤကား ဇြတ္တရြတ္လုပ္တတ္ျခင္း၏ အားနည္ခ်က္ပင္တည္း။

စာေရးသူသည္ အမာစာရင္းဝင္ ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္ပါသည္။ အျခားအရာကား မဟုတ္ပါ။ ေခါင္းမာျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ယံုၾကည္ရာကို တစ္စိုက္မတ္မတ္လုပ္တတ္ျခင္း၊ အေႏွာင့္အယွက္ေတြ႔လွ်င္ မတြန္႔မဆုတ္တတ္ျခင္း၊ ဖိအားမ်ားကို ဂရုမစုိက္တတ္ျခင္း၊ ‘ငုပ္မိသဲတုိင္ တက္ႏိုင္ဖ်ားေရာက္’စကားပံုကဲ့သုိ႔ ေအာက္ေရာက္လွ်င္လည္း ၾကမ္းျပင္(သဲ)အထိ ငုပ္ပစ္လုိျခင္း၊ အထက္တက္လွ်င္လည္း ထိပ္ဖ်ားေရာက္သည္အထိ တက္ပစ္လုိျခင္း အစရွိေသာ စိတ္ဆႏၵမ်ားေၾကာင့္ ေခါင္းမာသည့္စာရင္းသုိ႔ ထည့္သြင္းခံရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေခါင္းမာသည္ဆိုေသာ္လည္း ဆန္႔က်င္ဘက္မ်ားႏွင့္ေတြ႔မွသာ မာေက်ာတတ္ျခင္းျဖစ္ၿပီး အျပဳသေဘာေဆာင္သူမ်ားႏွင့္ေတြ႔လွ်င္မူ လူႀကီးသူမ မဆိုထားႏွင့္ ကေလးႏွင့္ေခြးက ေပးလာမည္ဆုိလွ်င္လည္း အႀကံဉာဏ္ယူတတ္သူ ျဖစ္ပါသည္။ ေစတနာေကာင္းျဖင့္ အႀကံဉာဏ္ေပးျခင္း၊ အျပဳသေဘာေဆာင္သည့္ စိတ္ထားျဖစ္ျခင္း၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္လာျခင္းတုိ႔ကိုမူ အသိအမွတ္ျပဳေပးတတ္သူ ျဖစ္ေပသည္။ ရံဖန္ရံခါ ေမာင္ဘယ္သူ ေလွ်ာက္ထားသည္က သင့္ေတာ္သည္၊ အေလးအနက္ထားရမည္၊ ဦးဘယ္သူ တင္ျပသည္က မွန္သည္၊ ရပ္တည္ေပးရမည္၊ မည္သည့္ဆရာေတာ္ႀကီးက မည္သုိ႔မိန္႔သည္၊ လုိက္နာရမည္ စသည္ျဖင့္ ေလွ်ာက္ထားခ်က္မ်ား တင္ျပခ်က္မ်ား ၾသဝါဒမ်ားကို ဂါထာရြတ္သလို တစ္တြတ္တြတ္ရြတ္ကာ အလုပ္လုပ္တတ္ေပသည္။ သစ္ပင္ေရေလာင္းသည့္အခါ၌ပင္ ကိုယ္ေလာင္းတတ္သလို မေလာင္းပါ၊ မိမိေရွ႕ အလ်င္ေရာက္ႏွင့္ေနေသာ ကိုရင္ေလး ေက်ာင္းသားေလးမ်ားကို ေမးစမ္းၿပီးမွ ေလာင္းပါသည္။ တစ္ခါတရံ သူတုိ႔ေလးေတြကို ဆရာတင္လ်က္ “မင္းက ေရွ႕ကသြား၊ ငါက ေနာက္ကလိုက္ခဲ့မယ္”ဟု ေျပာကာ ကိုရင္ေလးကို လမ္းျပအျဖစ္ထားၿပီး စာေရးသူက ၎ေနာက္မွ ေရပုိက္ထမ္း၍ လုိက္ခဲ့သည္လည္း ရွိပါသည္။ ေကာင္းမြန္ေသာ အႀကံဉာဏ္ကို ေက်ာင္းသား၊ ကပၸိယ၊ ကားဆရာက ေပးလာသည္ျဖစ္ေစ ခ်က္ခ်င္းအေကာင္အထည္ေဖာ္တတ္ေပသည္။ ထိုသုိ႔ လုပ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည့္ျဖစ္ရပ္မ်ားလည္း မ်ားစြာရွိေပသည္။

စာေရးသူ၏ ေအာင္ျမင္မႈလွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္တစ္ခုမွာ “ထုိးေဖာက္တတ္ျခင္းႏွင့္ ေဖာက္ထြက္တတ္ျခင္း” ျဖစ္ပါသည္။ စီးပြားေရးစကားျဖင့္ေျပာရလွ်င္ ေစ်းကြက္ထဲသို႔ ဝင္တိုးႏုိင္ေအာင္ ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္သည့္ အသိပညာႏွင့္ စစ္ေရးစကားျဖင့္ေျပာရလွ်င္ ရန္သူ႔ပိတ္ဆို႔မႈမ်ားကို ေဖာက္ထြက္ႏိုင္သည့္ အသိပညာျဖစ္ပါသည္။ မည္သည့္ေလာကသို႔ မည္သုိ႔ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္ရမည္နည္း၊ မည္သည့္အႏၲရာယ္မ်ား အခက္အခဲမ်ားၾကားမွ မည္သုိ႔ေဖာက္ထြက္ရမည္နည္း စသည္ျဖင့္ အၿမဲတေစ ႀကံဆေနတတ္ေပသည္။ တီထြင္ႀကံဆ နည္းလမ္းရဟူသကဲ့သို႔ပင္ နည္းပညာႏွင့္ နည္းဗ်ဴဟာမ်ားကို အၿမဲတန္း ရွာေဖြေလ့လာလ်က္ ရွိေပသည္။ ထုိသုိ႔ေသာ ‘ထိုးေဖာက္ ေဖာက္ထြက္’ဗ်ဴဟာပုိင္းမွာ အားသာေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ စာေရးသူသည္ ဖိအားမ်ားကို မမႈတတ္ မၿဖဳံတတ္သလို ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္မႈလည္း မရွိပါ။ ထုိ႔အတူ မေအာင္မျမင္ျဖစ္မည္ ဆံုးရႈံးနစ္နာမည္ကိုလည္း ေတြးမပူတတ္ပါ။ ထိုးေဖာက္ႏိုင္ဖုိ႔ႏွင့္ ေဖာက္ထြက္တတ္ဖို႔သာ အဓိကဟု ခံယူထားပါသည္။ ဤသည္မွာ ဝီမံသာဓိပတိ ပ႒ာန္းသတၱိေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

စာေရးသူသည္ ေဒါသစရိုက္ႀကီးမားသူျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ဳိႀကဳိက္သူ ျဖစ္ပါသည္။ အခါး လံုးဝမတည့္ပါ။ အခ်ဥ္ဆိုလွ်င္ ပို၍ပင္ေဝးပါသည္။ အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ရွင္းျပလာလွ်င္ျဖစ္ေစ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္စြာ ေဆြးေႏြးညႇိႏႈိင္းလာလွ်င္ျဖစ္ေစ လုိက္ေလ်ာတတ္သျဖင့္ အဆင္ေျပသည္က မ်ားပါသည္။ ဤသည္မွာ အခ်ဳိစားျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ေျပာရလွ်င္ အေခ်ာ့ႀကဳိက္သည့္သေဘာပင္။ ငိုျပလာလွ်လည္း မ်က္ရည္မခုိင္ပါ။ ဤသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ငိုျပေလ့ရွိသူမ်ားလည္း ေတြ႔ရတတ္ပါသည္။ ၿခိမ္းေျခာက္အၾကပ္ကိုင္လာလွ်င္ျဖစ္ေစ အစြယ္ထုတ္အာဏာျပလာလွ်င္ျဖစ္ေစ ေခါင္းငံု႔မခံတတ္ပါ။ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ေက်ာ္လႊားတတ္သလို တစ္နည္းနည္းျဖင့္ တုန္႔ျပန္တတ္ပါသည္။ ဤသည္မွာ အခါးမႀကဳိက္သည့္ လကၡဏာတစ္ပါးပင္။ လူခ်င္းရင္းနီးပါလ်က္ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ရွိပါလ်က္ သတင္းစကားပါးလွ်င္ ရပါလ်က္ အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ေလွ်ာက္ထားလွ်င္ ရပါလ်က္ သူ႔ကိုယ္သူ ဆရာႀကီးလုပ္၍ ေဝဖန္ျခင္းမ်ဳိး လိုင္းေပၚတင္၍ တိုက္ခိုက္ျခင္းမ်ဳိးႏွင့္ ႀကဳံရလွ်င္ အရြဲ႕တုိက္တတ္ပါသည္။ ဤသည္မွာ အခ်ဥ္မႀကဳိက္သည့္ စရိုက္တစ္ခုပင္။

စာေရးသူသည္ လုိအပ္လွ်င္ လိုအပ္သလို အနီးေနတပည့္ေလးမ်ားမွအစ ကေလးသူငယ္ပါမက်န္ အႀကံဉာဏ္ေတာင္းေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ ဆရာ့ဆရာႀကီးမ်ားႏွင့္လည္း အၿမဲလိုလို ေတြ႔ႀကဳံရတတ္ပါသည္။ သူတုိ႔သည္ ကမၻာေက်ာ္ဆရာေတာ္၏ အႀကံေပးအရာရွိအျဖစ္ သူတို႔ကိုယ္သူတုိ႔ ခံယူထားပံုရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေရးသူကို အၿမဲတန္း ဆရာလာလုပ္ေလ့ရွိၾကပါသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေကာင္းသည္၊ ေစတနာမွန္သည္၊ စိတ္ထားေျဖာင့္မွန္သည္၊ အက်ဳိးရွိသည္ျဖစ္လွ်င္ မည္သည့္အႀကံဉာဏ္မဆို ယူေလ့ရွိေသာ္လည္း စာရိတၱမေကာင္း၊ စိတ္ထားက မေျဖာင့္၊ ေစတနာက မမွန္လွ်င္မူ မည္မွ်ႀကီးမားသည့္ အေကာင္ႀကီးျဖစ္ပါေစ ၎အႀကံဉာဏ္ကို လံုးဝ ယူေလ့မရွိေပ။ ထိုသို႔ မယူရေကာင္းလားဟု စာေရးသူကို ဆရာလုပ္မရ၍ ျပႆနာရွာသူမ်ားလည္း ႀကဳံရတတ္ပါသည္။ ‘သူ႔ၾကည့္ေတာ့ ႏွစ္ျပားမတန္ လူလာဆရာလုပ္’ဟု စိတ္ထဲက ေရရြတ္ေနမိတတ္သည္ကား စာေရးသူ၏ ပင္ကိုယ္စရိုက္တစ္ခုသာတည္း။ ပို၍ဆိုးသည္ကား ပရိသတ္ေရွ႕မွာ ဆရာလုပ္ျပျခင္းပင္။ ဆရာဘုန္းႀကီးက ေက်ာင္းသားကိုရင္ကို သင္ေပးသည့္ပံုစံမ်ဳိးမဟုတ္သည့္ ပုံစံမ်ဳိးျဖင့္ လူၾကားသူၾကားထဲ ဆရာလုပ္ၾက သင္ေပးၾကပါသည္။ စာေရးသူက တပည့္ေလးတစ္ေယာက္လုိ နာခံေသာ္လည္း စာေရးသူ၏ ပရိသတ္က မေက်နပ္ၾကပါ။ ‘အဲဒီေကာင္က ဘာေကာင္လဲ၊ ဘုန္းႀကီးလာဆရာလုပ္၊ တစ္ခါလည္းမဟုတ္ ႏွစ္ခါလည္းမဟုတ္’ဟူသည့္ အသံမ်ား ျပန္ၾကားရသလို “ဆရာေတာ္က လူေတြကို အေတာ္အလိုလုိက္တာပဲ”ဟု စာေရးသူကို အျပစ္တင္သူကတင္ႏွင့္ စာေရးသူမွာ အျပစ္လြတ္သည္ဟူ၍ မရွိသကဲ့သို႔လည္း ျဖစ္တတ္ပါသည္။ “ေအး၊ ငါ့ကိုဆရာလုပ္တာ အေရးမႀကီးဘူးေနာ္၊ လူၾကားထဲဆရာလုပ္ရင္ လူေတြႏွင့္ ေတြ႔မွာပဲ၊ ငါကေတာ့ ျပႆနာမရွိ၊ ဆရာအလုပ္ခံႏိုင္တယ္”ဟူ၍ ျပန္ေျပာေလ့ရွိသလို “ကြယ္ရာမွာ အႀကံေပးၾကပါကြာ၊ လူၾကားသူၾကားထဲက် ငါကခံႏိုင္ေပမယ့္ ပရိသတ္က မခံႏိုင္ဘူးကြ”ဟူလည္း ေမတၱာရပ္ခံသည့္သေဘာမ်ဳိးျဖင့္ ညည္းညဴခဲ့ရသည္လည္း ရွိပါသည္။ သူတုိ႔ကို ျမင္ရသည့္အခါတုိင္း “ဆရာလုပ္ျခင္းအႏုပညာ”အေၾကာင္းကို အၿမဲေတြးေနမိတတ္ေပသည္။ မွန္ပါသည္။ ဆရာလုပ္တတ္ေလ့ရွိသူမ်ား ဆရာလုပ္္နည္းမွန္ဖုိ႔ လိုေပသည္။ ဆရာလုပ္နည္းမွန္ဖို႔ဆိုလွ်င္ ဆရာလုပ္ျခင္းအႏုပညာကို ေလ့လာဖုိ႔ လိုေပသည္။ စာေရးသူ၏ ဆရာလုပ္ျခင္းအႏုပညာကား ဗုဒၶအဘိဓမၼာ ျဖစ္သတည္း။

“ဆရာလုပ္ျခင္းအနုပညာႏွင့္ ထိုးေဖာက ္ေဖာက္ထြက္ဗ်ဴဟာ” ၿပီးပါၿပီ

ဝီရသူ(မစုိးရိမ္)

1.9.2020