၀ီရသူ

ကမာၻေက်ာ္ဆရာေတာ္၏ ကမာၻမေက်ာ္ေသာ အေတြးအေခၚမ်ား (၃၃)

 “ေတြ႕ႀကဳံဆံုရ ေလယာဥ္စီး ခရီးသည္ဘ၀”

စာေရးသူ ေလယာဥ္စီး၍ ခရီးသြားရာ၌ အေတြ႕အႀကဳံမ်ားစြာ ရရွိခဲ့ပါသည္။ ခရီးသြားရာ၌ ခရီးေဖာ္မ်ဳိးစံုက ေပးခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားလည္း ပါဝင္ပါသည္။

မနက္အေစာ ယာဂံု(ဆန္ျပဳတ္)ဘုဥ္းေပးလာခဲ့သည္။ တံတားဦးေလဆိပ္သုိ႔ ေရာက္ၿပီး၍ မၾကာမီတြင္ ေလယာဥ္ေနာက္က်ေၾကာင္း ေၾကညာသည္ႏွင့္ ႀကဳံရ၏။ ခါတုိင္း၌ မနက္ရွစ္နာရီဆုိလွ်င္ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ထုိေန႔၌ မနက္ဆယ္နာရီေက်ာ္မွသာ ေလယာဥ္ထြက္ပါသည္။ တစ္ဆယ့္တစ္နာရီထုိးၿပီးကာစတြင္ ပံုမွန္အတုိင္း ေလယာဥ္မယ္က အာဟာရမ်ားေဝငွပါသည္။ စာေရးသူတုိ႔ ရဟန္းေတာ္ႏွစ္ပါးအား ဆြမ္းကပ္လိမ့္မည္ ထင္မွတ္ခဲ့ေသာ္လည္း မကပ္ၾကပါ။ ခရီးသည္အားလံုးအား ေဝငွသည့္ မုန္႔ႏွစ္ခုႏွင့္ ေကာ္ဖီသာ ကပ္ၾကပါသည္။ က်န္းမာေရးအရ ေကာ္ဖီမေသာက္သျဖင့္ မုန္႔ငယ္ေလးႏွစ္ခုႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္းသာ ဘုဥ္းေပးလုိက္ရပါသည္။ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ ေရာက္သည့္အခါ မြန္းလြဲစ (၁၂း၁၅) နာရီ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ နားေနေဆာင္ေရာက္မွသာ သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ အဝေသာက္လုိက္ရပါသည္။

ႏုိင္ငံတကာေလေၾကာင္းလုိင္းျဖစ္ပါလ်က္ ႏုိင္ငံတကာမဆန္သည့္ ဝန္ေဆာင္မႈကုိ စိတ္ပ်က္သြားပါသည္။ မြန္းတည့္ခါနီးအခ်ိန္ ရဟန္းေတာ္ႏွစ္ပါးအား ဆြမ္းမကပ္ႏုိင္သည့္တုိင္ ဂါရဝနိဝါတျဖင့္ ႏွိမ့္ခ်ရုိက်ဳိးစြာ ေတာင္းပန္၍ ခရီးသည္တုိင္းအား ေဝငွသည့္မုန္႔ကုိပင္ လုိက္ပြဲတစ္ရပ္အေနျဖင့္ ထပ္မံဆက္ကပ္ေပးမည္ဆုိလွ်င္ပင္ မွ်တသည္အထိ ၿပီးျပည့္စံုႏုိင္ေပသည္။ ယခုမူ ခြဲတမ္းက် ေဝေပးရံုမွတစ္ပါး ရွိသည္ဟုပင္ မထင္ရွာေပ။ ႏုိင္ငံတကာ၌ ယခုလုိေနာက္က်ပါက ခရီးသည္စိတ္တုိင္းက် ဝန္ေဆာင္မႈအျပည့္ ေပးရေလသည္။ အျခားစားစရာမဆုိထားဘိ ဘီယာကုိပင္လွ်င္ ဖာလုိက္ခ်ေပးရသည္ဟူ၏။ သည္မွာျဖင့္ “ေတာင္းပန္ပါသည္ရွင္” ဟူသည္ေလးျဖင့္ပင္ ၿပီးသြားရေလသည္။ ခရီးသည္အားလံုးတြင္ စာေရးသူက ကံအဆုိးဆံုးဟု ဆုိရပါမည္။ မနက္အရုဏ္ဆြမ္းလည္း ဆန္ျပဳတ္သာ၊ ေန႔ဆြမ္းလည္း မုန္႔ႏွစ္ခုသာ၊ ညေနမွာလည္း ေဖ်ာ္ရည္သာ။ တစ္ေနကုန္ ဆြမ္းလြတ္သြားသည့္ေန႔ (၀ါ) ဆြမ္းငတ္သည့္ ေန႔ရက္တစ္ခုပင္။ ဤအေၾကာင္းကုိ စာေရးသူ လူမႈစာမ်က္ႏွာမွာ ေရးသားလုိက္သည့္အခါ တုန္႔ျပန္မႈႏွစ္ခုကုိ ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။ မုန္႔ေဝသည့္ ေလယာဥ္မယ္က ‘ဆြမ္းမကပ္ရင္လည္း မစီးနဲ႔ေပါ့’ ဟု ၎၏ စာမ်က္ႏွာမွတစ္ဆင့္ တုန္႔ျပန္ျခင္းႏွင့္ ေလေၾကာင္းဌာနက ရြာမဆရာေတာ္ႀကီးအား ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထားကာ စာေရးသူ ဆြမ္းမစားလုိက္ရသည္ကုိ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိေၾကာင္းႏွင့္ ေနာက္ေနာင္ သံဃာေတာ္မ်ားအား ဂရုစုိက္ ဆက္ကပ္မည့္အေၾကာင္း ကတိျပဳသြားေလသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားအားလံုး ထုိေန႔မွစ၍ စိတ္သက္သာရာ ရခဲ့ၾကေပေတာ့၏။ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ ေန႔ဆြမ္းခ်ိန္၌ ေန႔ဆြမ္းဆက္ကပ္ၾကသည့္အျပင္ ေလယာဥ္ဆင္းခါနီး၌ ‘ဘာမ်ားလုိအပ္ပါေသးလဲဘုရား’ စသည္ျဖင့္ ေလာကြက္ပ်ဴဌါ ခ်ဳိသာစြာေလွ်ာက္ထားလာၾကေပသည္။ ခါတုိင္းလုိ မတ္တတ္ရပ္ လက္အုပ္ခ်ီလ်က္ တာဝန္အရေလွ်ာက္ထားျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့မူ၍ ေလယာဥ္ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဒူးခ်ထုိင္ကာ တရုိတေသ အေလးအျမတ္ျပဳျခင္း ျဖစ္၏။ စိတ္ခ်မ္းသာဖြယ္ ျမင္ကြင္းပါပင္တည္း။

စာေရးသူ ေလယာဥ္စီးသည့္အခါ ရုိးရုိးတန္းမွာသာ ထုိင္ပါသည္။ အထူးတန္းႏွင့္ ရုိးရုိးတန္း ေငြေၾကးပမာဏ ကြာလြန္းလွသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ဆုိဖာထုိင္ခံုႀကီးမ်ားျဖင့္ တစ္ခမ္းတစ္နား မထုိင္တတ္ျခင္း၊ သူေဌးမ်ား အရာရွိမ်ားႏွင့္ အတူက်လွ်င္ ေနထုိင္ရခက္ႏုိင္ျခင္း၊ ေလယာဥ္ေပၚမွ အတူဆင္းလာသည္ကိုျမင္လွ်င္ အထင္လြဲႏုိင္ျခင္း အစရွိသည္တုိ႔ေၾကာင့္ျဖစ္၏။

ရုိးရုိးတန္းထုိင္ခံု ေရွ႕ဆံုးတန္း ညာအစြန္မွာ ထုိင္ရသည္ကမ်ားပါသည္။ သက္ေသာင့္သက္သာရွိပါ၏။ တစ္ေန႔ေသာ္ လူငယ္ ဒါယကာတစ္ဦး စာေရးသူနားေရာက္လာကာ အထူးတန္းမွာထုိင္ဖုိ႔ ေလွ်ာက္ထားပါသည္။ စာေရးသူက ျငင္းလုိက္ပါသည္။ သူက ထပ္မံေလွ်ာက္ထားျပန္ပါသည္။ ႀကဳံတုန္းႀကဳံခုိက္ေလး ခရီးသြားကုသုိလ္ ယူခ်င္လုိ႔ပါဘုရားဟူ၏။ စာေရးသူက သူ႕မ်က္ႏွာကုိ စုိက္ၾကည့္ကာ စူးစမ္းလုိက္ပါသည္။ သူက ‘ခရီးသြားတုိင္း ရဟန္းသံဃာမ်ားအား အၿမဲလွဴေနက်ပါဘုရား’ဟု ထပ္မံေလွ်ာက္ထားျပန္ပါသည္။ စာေရးသူ မျငင္းဝ့ံေတာ့ပါ။ သူႏွင့္ စာေရးသူ၊ လူႏွင့္ဘုန္းႀကီး ေနရာခ်င္းလဲ၍ ထုိက္လုိက္ရပါေတာ့၏။ သူ႕ကုိ ေမတၱာပုိ႔ သာဓုေခၚမိသလုိ သူ၏မိဘဆရာသမားတုိ႔ကုိ ေက်းဇူးတင္ ေလးစားေနမိေတာ့၏။ ႏွစ္အတန္ၾကာေသာ္ ထုိလူငယ္ႏွင့္ ဒုတိယအႀကိမ္ထပ္ဆံုျပန္ပါသည္။ စာေရးသူက မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ‘အရင္တစ္ခါလည္း လွဴဖူးပါသည္ဘုရား’ဟု ေလွ်ာက္ထားမွ သတိရခဲ့ပါေတာ့၏။ စာေရးသူလည္း ယခင္ကလုိ မျငင္းသာေတာ့ဘဲ ၎၏ေနရာ အထူးတန္းမွာ သြားထုိင္လုိက္ပါေတာ့၏။ မိတ္လည္းမဆက္ျဖစ္၊ သာဓုလည္း မေခၚျဖစ္၊ ေက်းဇူးစကားလည္း မဆုိျဖစ္ခဲ့ပါ။ ထုိလူငယ္ မည္သူမည္ဝါမွန္း မသိေသာ္လည္း လူေကာင္းသူေကာင္း သူေတာ္ေကာင္း မိေကာင္းဖခင္သားသမီး ဆရာေကာင္းတပည့္ ျဖစ္သည္ဆုိသည္ကုိမူ အသိအမွတ္မျပဳ၍ပင္ မရႏုိင္ေပ။ ဤအေၾကာင္းကုိ တည္းခုိရာ အိမ္ေဂဟာေရာက္တုိင္း တပည့္မ်ားအားေျပာျပကာ ထုိလူငယ္အေပၚ ခ်ီးမြမ္းခန္းထုတ္ေလ့ရွိေပသည္။ ယာနဒါန ယာဥ္အလွဴရွင္ ဒါယကာေလး က်န္းမာခ်မ္းသာ ေဘးရန္ကြာ၍ လုိရာဆႏၵ ျပည့္ဝပါေစသာ္ –ဝ္။

ႏုိင္ငံသားကုိ ႏုိင္ငံျခားသားထင္၍ ဗုိလ္လုိေျပာမိသည္လည္း ရွိေသး၏။ စာေရးသူက ညာအစြန္၊ သူက ဘယ္အစြန္။ အာဖဂန္နစၥတန္မွာ ေတြ႕ရေလ့ရွိေသာ ႏုိင္ငံျခားသားႀကီးလုိမ်ဳိး ေခါင္းလည္း ေပါင္းထားသည္။ ပါးသုိင္းေမႊး၊ မုဆိတ္ေမႊးေတြလည္း ရွည္သည္။ စာေရးသူက Good afternoon ဟု ေျပာလုိက္၏။ သူက ေခါင္းညိတ္၏။ အာရပ္တစ္ဦး ျဖစ္မည္။ စာေရးသူကုိ သိလိမ့္မည္။ စကားမေျပာခ်င္၍ ေခါင္းညိတ္ျခင္းျဖစ္မည္ဟု ထင္လုိက္၏။ စမ္းၾကည့္ခ်င္ေသးသည္ႏွင့္ Where are you going? ဟု ေမးလုိက္၏။ သူက ျမန္မာလုိေျပာပါ ရပါတယ္ဟု ျပန္ေျဖ၏။ ထုိအခါမွသာ သူသည္ ပန္ခ်ာပီလူမ်ဳိးမွန္း သိလုိက္ရေလသည္။ က်ဳပ္ဗ်ာ ခင္ဗ်ားကုိ ႏုိင္ငံျခားသားထင္လုိ႔ ေမးမိတာပါဗ်ာဟု ေတာင္းပန္လုိက္ရ၏။

ရန္ကုန္မွအျပန္ ႀကဳံရသည္လည္း ရွိေသး၏။ စာေရးသူက ရုိးရုိးတန္း ညာအစြန္မွာ ထုိင္ေန၏။ စာေရးသူ၏ ဘယ္ဘက္ေဘးမွာ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ထုိင္မည့္အေျခအေနရွိ၏။ ဘြဲ႕ရပညာတတ္အရြယ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ခန္႔သာ ရွိေပမည္။ အသားျဖဴ အရပ္ျမင့္ ေခတ္ဆန္လြန္း၍ စကပ္မပါ၊ ေဘာင္းဘီတုိမဝတ္၊ ေဘာင္းဘီရွည္ဆုိလွ်င္ ပုိ၍သာေဝးမည္သာ။ အက်ႌခါးရွည္ဝတ္ထား၏။ အက်ႌစက ေပါင္လယ္ေလာက္ ေရာက္ေနရံုမွလြဲ၍ အျခားမျမင္။ စာေရးသူေဘးမွာ ဝင္ထုိင္၏။ ထုိင္သည့္အခါ အက်ႌစက ေပါင္ကုိမဖံုးလႊမ္းႏုိင္ေတာ့သျဖင့္ ေပါင္ရင္းေနရာ၌ ပုိက္ဆံအိတ္ကုိ ေပါင္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ေပၚ ကန္႔လန္႔ျဖတ္တင္ထားသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ အဓိကေနရာကုိ လွ်ဳိ႕ဝွက္ထားရမည္မွန္းေတာ့ သိေသးပံုရ၏။ ဟိရီၾသတၱပၸ လံုးလံုးလ်ားလ်ားကုန္ခမ္းေနသည္ေတာ့ ဟုတ္ပံုမရ။ သူမ၏ဘယ္ဘက္တြင္ အမ်ဳိးသားႀကီးတစ္ေယာက္ ထုိင္ေန၏ သူမသည္ အသားကျဖဴလြန္း၊ သရုပ္ကပ်က္လြန္းသျဖင့္ သူမကုိ ႏုိင္ငံျခားသူထင္၍ ယခင္တစ္ေယာက္လုိပင္ အဂၤလိပ္လုိ မိတ္ဆက္လုိက္၏။ Hello Madam. Are you Chinese? သူမက ေခါင္းညိတ္၏။ Where are you going? မႏၲေလးဟု ျပန္ေျဖ၏။ Which country did you come from? ျမန္မာကပါပဲ။ ရန္ကုန္ကပါဟု စကားပီသစြာ ျပန္ေျဖ၏။ စာေရးသူအံ့ၾသသြားသည္။ ျမန္မာျပည္ဖြား တရုတ္မ ဘရုတ္က်လွပါပေကာ။ စိတ္ထဲေတြးေနမိ၏။ ‘သရုပ္ေဆာင္ မင္းသမီးလား’။ ေခါင္းခါ၏။ ‘ေမာ္ဒယ္လ္လား’။ ေခါင္းခါျပန္၏။ ‘အႏုပညာရွင္လား’။ ေခါင္းခါၿမဲပင္။ ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္၍ ေခါင္းခါျပသည္သာထူးျခား၏။ ဆက္၍မေမးေတာ့ပါ။ မိတ္လည္း မဖြဲ႕ျဖစ္ပါ။ မူဆယ္နယ္စပ္တြင္ တရုတ္မမ်ား ေစ်းေရာင္းေနပံုကုိ ဖတ္ရ ၾကားရဖူးပါသည္။ လြန္လြန္ကဲကဲ ဖြဲ႕ႏြဲ႕သည္ဟု ထင္မိမွားခဲ့၏။ ယခုမွ လက္ေတြ႕ သိျမင္ရေလသည္။ ဒီမိန္းကေလး မေတာ္ဓမၼတာလာခဲ့ေသာ္ဟု သူမအစား ေတြးေပးေနမိေလ၏။ အင္း ့ ့ ့ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း သက္ငယ္မုဒိမ္းေတြ ေပါတာကုိးဟု အေျဖထုတ္ေနမိ၏။ သူမတုိ႔က လႈံ႔ေဆာ္သြား၊ လႈပ္ခတ္က်န္ရစ္သူမ်ားက ဆက္လက္လႈပ္ရွား။ ၾကားမွ ကေလးငယ္မ်ား ပစ္မွတ္ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။ သက္ငယ္မုဒိမ္းတရားခံကား ဒင္းတုိ႔ဟုလည္း စြပ္စြဲေနမိေသး၏။

စာေရးသူ ခရီးသြားသည့္အခါ ဦးစြာ ဂုဏ္ေတာ္ပြားပါသည္။ ၎ေနာက္ ေမတၱာပုိ႔ပါသည္။ တရားပြဲအသြားခရီးဆုိလွ်င္ တရားေဟာစရာ တရားစာဖတ္ပါသည္။ အျပန္ခရီးဆုိလွ်င္ စာမဖတ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ပ႒ာန္းရြတ္ပါသည္။ မနက္အေစာ ခရီးဆုိလွ်င္ စာေရးပါသည္။ ေမတၱာပုိ႔သည့္အခါ ေလယာဥ္အတူစီး ခရိးသည္မ်ားႏွင့္ ဝန္ထမ္းမ်ားကုိ အာရံုယူ၍ လုိရာခရီးဖုိ႔ ေခ်ာေမာလြယ္ကူစြာ ေရာက္ရွိၾကပါေစဟူ၍လည္း ပုိ႔သတတ္ပါသည္။ ထုိ႔ေန႔၌ ေမတၱာအာရံု ပ်က္သြားပါသည္။ ေမတၱာဝတ္လည္း ပ်က္သြားပါသည္။ စိတ္က အေတြးေပါင္းမ်ားစြာ ေတြးႀကံလ်က္ရွိပါသည္။ စိတ္မအားရွာေတာ့ပါ။ အၾကည့္ကလည္း ပုိက္ဆံအိတ္နားသို႔ မၾကာခဏ ေရာက္ရွိသြားပါသည္။ ဒီေလာက္ရုိင္းတဲ့ မိန္းကေလးဆုိၿပီး မေက်နပ္ခ်က္မ်ားလည္း ေပၚလာပါသည္။ သူမကား ဘာမွမမႈရွာပါ။ တရုတ္စာတန္းထုိး ဇာတ္ကားမ်ားပင္ အၾကည့္မပ်က္ပါ။ စာေရးသူက ဓာတ္ပံုရုိက္သည္ကုိလည္း သူမမသိပါ။ တံတားဦးေလဆိပ္သုိ႔ ေလယာဥ္ဆုိက္သည့္အခါ သူမက ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွာ မတ္တက္ရပ္၍ ခါးရုိ႕ကာ လမ္းဖယ္ေပးပါသည္။ ဤအေၾကာင္းကုိ တြစ္တာမွာ ဓာတ္ပံုႏွင့္တကြ တင္ေပးလုိက္ပါသည္။ မာတုဂါမမ်ား ရင္လွ်ားျဖင့္ေရခ်ဳိးသည္ကုိ ျမင္ရရံုမွ်ျဖင့္ စ်ာန္ေလွ်ာခဲ့ရသည့္ ရေသ့မ်ားကုိ အားနာမိေၾကာင္း ေရးသားခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူ၏ ေဖ့စ္ဘုတ္အေကာင့္ အပိတ္ခံရသျဖင့္ တြစ္တာမွာ ေရးေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တြစ္တာပရိသတ္သည္ ေဖ့စ္ဘုတ္ပရိသတ္ကဲ့သုိ႔ အင္အားမမ်ားခဲ့ေသာ္လည္း အတန္အသင့္ကား ပ်ံ႕ႏွံ႕ခဲ့ေပသည္။

၂၀၁၉ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၿမိတ္ၿမဳိ႕ အေရွ႕သိမ္ကြင္းမွာ ပြဲၾကမ္းခဲ့ၿပီးအျပန္ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ ထပ္မံႀကဳံရျပန္ပါသည္။ သည္တစ္ခါ အတူက်သည့္ အမ်ဳိးသမီးကား လိမၼာယဥ္ေက်း ျမန္မာမိန္းကေလးျဖစ္၏။ သူႏွင့္ထုိင္လွ်င္ကား စာေရးသူမွာ ျပႆနာမရွိပါ။ လိမၼာယဥ္ေက်းသည့္ သမီးပ်ဳိေလးျဖစ္သျဖင့္ စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္း တရားအေၾကာင္းပင္ ေျပာ၍ေကာင္းႏုိင္ေပေသးသည္ဟု ထင္မွတ္ထားလုိက္ပါသည္။ ယခင္တစ္ခါ တြစ္တာတင္ထားသည့္ပံုက ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ႏုိင္လြန္းလွသျဖင့္ ေလေၾကာင္းလုိင္းအထိ သတင္းေပါက္သည္ေလာ မေျပာတတ္ပါ။ ေလယာဥ္မယ္မ်ားက အဆုိပါ မိန္းကေလးအား လူငယ္တစ္ဦးႏွင့္ ေနရာခ်င္းလဲ၍ ေပးလုိက္ပါသည္။ ေစတနာျဖင့္ ေနရာလဲပါမွ ပုိ၍ဆုိးသြားေလ၏။ စာေရးသူေဘးမွာ လာထုိင္ေသာ အဆုိပါလူငယ္က လံုးဝမေက်နပ္ပါ။ သူ႔ေနရာမွာသာ သူျပန္ထုိင္မည္ဟုသာ ျပင္းထန္စြာ ေတာင္းဆုိေနပါသည္။ သူသည္ စာေရးသူအေပၚ အၾကည္ညဳိပ်က္သည္ထက္ ရြံရွာမုန္းတီးသည္က မ်ားပံုရေပသည္။ အဆင္မေျပဘူး။ က်ေနာ့္ေနရာ က်ေနာ့ျပန္ေပး၊ မရဘူး၊ လံုးဝမေနႏုိင္ဘူး။ က်ေနာ့္ေနရာပဲ က်ေနာ္ျပန္ထုိင္မယ္ဟု အရက္မူး၍ ဂ်ီက်သူပမာ ေပါက္ကြဲျပေနပါသည္။ ေလယာဥ္တစ္စင္းလံုး ထုိလူငယ္ထံသုိ႔သာ အာရံုစုိက္ေနေလေတာ့၏။ ေလယာဥ္မယ္မ်ားလည္း ျပာယာခတ္သြားေပသည္။ ဤအေျခအေနအရ အလြယ္တကူ ေျဖရွင္း၍ မရႏုိင္မွန္း သိ၍သြားသျဖင့္ ေလယာဥ္မွဴးကုိ သြားေခၚၾကေတာ့၏။ ေလယာဥ္မွဴးက စာေရးသူႏွင့္ ေပါက္ကြဲသူတုိ႔ထံသုိ႔ မလာဘဲ အစားထုိးရန္ လူရွာေန၏။ သံဃာႏွင့္ အမ်ဳိးသမီး မသင့္ေတာ္လုိ႔ ေနရာခ်ိန္းေပးခ်င္တာပါဗ်ာ အစခ်ီ၍ ေမတၱာရပ္ခံေနသည္ကုိကား ျမင္ေနၾကားေနရေပ၏။ ေရွ႕ဆံုးတန္းမွ အမ်ဳိးသားႀကီးတစ္ေယာက္က မတ္တက္ရပ္ကာ က်ေနာ္ ထုိင္ေပးပါ့မယ္။ ရပါတယ္။ မိန္းကေလးကုိ က်ေနာ့္ေနရာသုိ႔ေရႊ႕ေပးပါဟု ေျပာကာ စာေရးသူတုိ႔ဘက္သုိ႔ ထြက္လာခဲ့ေပသည္။ ေပါက္ကြဲလူငယ္လည္း သူ႔ေနရာျပန္ရသြားသျဖင့္ ေက်နပ္သြားေလသည္။

ေရွ႕ဆံုးတန္းမွ အမ်ဳိးသားႀကီးက စာေရးသူထံေရာက္လာကာ လက္အုပ္ခ်ီ၍ု ႏႈတ္ဆက္၏။ ၿပီးလွ်င္ ထုိင္ခြင့္ေတာင္း၏။ ေပါက္ကြဲလူငယ္ ရုိင္းျပပံုကုိ စာေရးသူ႔နားရြက္နားကပ္၍ တီးတိုးေျပာလာ၏။ ငွက္ဆုိးမသားေတြဟုလည္း ေရရြတ္ေန၏။ ကံဆုိးသည္မွာ စာေရးသူမဟုတ္ပါ။ လိမၼာယဥ္ေက်း ျမန္မာမိန္းကေလး ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ခမ်ာ ေနရာသံုးေနရာ ေျပာင္းေရႊ႕ရပါသည္။ သူမွာအျပစ္မရွိဘဲ ေနရာေရႊ႕ေပးရျခင္းျဖစ္၏။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ရန္ကုန္မေရာက္ခင္ စကားေျပာျဖစ္ၾကပါသည္။ အဆုိပါအမ်ဳိးသားႀကီးက ဖုန္းထဲမွ ငွက္ဆုိးမႀကီးပံုကုိ လက္ညွဳိးထုိးျပကာ သူတစ္ေယာက္တည္း ပတ္ေမႊေနတာဟု အစခ်ီကာ ရင္ဖြင့္လာေလေတာ့၏။ စာေရးသူလည္း ထုိစကားသည္ ထုိသူ႔ရင္တြင္းစကား ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္ သိလုိ၍ တီးေခါက္ၾကည့္ရာ သူ႔ေၾကာင့္ တစ္ႏုိင္ငံလံုးဒုကၡေရာက္ေနတာ အစခ်ီကာ တစ္ႏုိင္ငံလံုးအတုိင္းအတာျဖင့္ စီးပြားေရးက်ဆင္းပံုေတြကုိ ရွင္းျပေနမွ သူသည္ စီးပြားေရးသမားတစ္ဦးျဖစ္မွန္း သိလုိက္ရေလ၏။ ၿမိတ္မလာခင္ ေဟာၾကားခဲ့ရာ ခရီးစဥ္မ်ားကုိလည္း သူကသိရွိေနေပသည္။ ထုိ႔အျပင္ ၿမိတ္ၿမဳိ႕ရွိ ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္မ်ားအားလံုးႏွင့္ သူသိေန၏။ စာေရးသူကုိပင့္ဖိတ္သည့္ ေက်ာင္းတုိက္ဆရာေတာ္ႏွင့္လည္း ရင္းႏွီးသည္ဆိုမွ စာေရးသူက သူ႔အေပၚယံုၾကည္စိတ္ခ်သြားေလ၏။ ငွက္ဆုိးမႀကီးအေၾကာင္း အျပန္အလွန္ရင္ဖြင့္ေလရာမွ အျမင္ခ်င္းတူ၊ ရင္ခ်င္းတူလာေလေတာ့၏။ ပုိ၍ပင္ခင္မင္ရင္းနီးခဲ့ရပါေလ၏။ ၿမိတ္-ရန္ကုန္ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ စာေရးသူက ကံမဆုိးပါ။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ားတြင္လည္း စာေရးသူလုိအျမင္မ်ဳိး ရွိၾကေပသားပဲဟူသည့္ အေတြးျဖင့္ ပုိ၍ပင္အားရွိလာခဲ့ပါသည္။

ၿမိတ္မွအျပန္ အိမ္ေဂဟာေရာက္သည့္အခါ စကားစပ္မိသည့္အခါတုိင္း ေပါက္ကြဲလူငယ္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္မိေလသည္။ လူငယ္ခ်င္းတူေသာ္လည္း ပထမလူငယ္မွာ ရုိက်ဳိးႏွိမ့္ခ်စြာ ခရီးသြားကုသုိလ္ယူပါရေစဟု ေတာင္းပန္တုိးလွ်ဳိး ပင့္ဖိတ္ခဲ့သူ ျဖစ္၏။ အထူးတန္းေနရာကုိ ဘုန္းႀကီးအားလွဴကာ ဘုန္းႀကီးေနရာ ရုိးရုိးတန္းမွာ သြားထုိင္ေပးသူ ျဖစ္၏။ ဒုတိယလူငယ္ (ေပါက္ကြဲသူ)ကား ရုိးရုိးတန္းခ်င္းအတူတူ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ မာတုဂါမ မသင့္ေတာ္၍ ေနရာလဲေပးရသည္ကုိပင္ မေက်မနပ္ျဖစ္ကာ ေဒါသူပုန္ထခဲ့ေပ၏။ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးအေပၚ ခ်ဥ္းကပ္ပံု (အျမင္)ခ်င္းက ကြားျခားလွေပသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ပါနည္း။

ေနာက္တစ္ခါ ႀကဳံရသည္က တစ္မ်ဳိးပင္။ သံဃာအခ်င္းခ်င္း စာေရးသူႏွင့္အတူ မထုိင္လုိ၍ ေလယာဥ္အၿမီးပုိင္း သြားထုိင္ခဲ့ေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးတည္း။ စာေရးသူက ေလယာဥ္ေပၚမွာ သတင္းစာဖတ္ေနသည္။ ေထရ္ႀကီးဝါႀကီးျဖစ္၍ စာေရးသူေဘးမွာ လာထုိင္မည္ထင္ကာ ထုိင္ခံုေပၚရွိ ခါးပတ္ႀကဳိးမ်ားကုိ ဖယ္ရွင္းေပးလုိက္သည္။ သူက စာေရးသူကုိ ေက်ာ္၍ အတန္ေဝးသည့္ ေနာက္ဆံုးတန္းနားမွာ သြားထုိက္ေန၏။ ေလယာဥ္မယ္က တရုိတေသ ပင့္ဖိတ္ေသာ္လည္း မရေပ။ စာေရးသူ အုိးဘုိမေရာက္ခင္ အတူလက္တြဲခဲ့ဖူးေသာ မေထရ္ယုတ္ႀကီးတည္း။ စာေရးသူႏွင့္ အတူထုိင္လွ်င္ သူရင္ဆုိင္ရမည့္အရာမ်ားကား နည္းလွမည္မဟုတ္ပါ။ သူက ႏုိင္ငံေရးအျမင္မတူ၍ အတူမထုိင္ျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း စာေရးသူကမူ “ဆင္ျဖဴ႕မ်က္ႏွာ ……” စကားပံုအတုိင္းသာ မွတ္ထင္ေနေတာ့၏။ သူဦးေဆာင္၍ အမ်ဳိးသားေရးဆရာေတာ္မ်ားကုိ တုိက္ခုိက္ထားသည့္စာအုပ္ အဝီစိပဲ့တင္သံမွ စာေရးဆရာ ဘုန္းႀကီးမ်ားကား သူ႔အတုိင္းပင္ အရက္စြဲေနၾကသူမ်ားသာတည္း။ ညီေတာ္ေမာင္တစ္ပါးကမူ ယစ္ထုပ္ႀကီးေတြဟုပင္ တုန္႔ျပန္၍ ေရးသားခဲ့ေပေသး၏။

ဤသည္မွာ ျပႆနာမဟုတ္သည္ကုိ ျပႆနာလုပ္ခဲ့ၾကေသာ ျပႆနာရွင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ႀကဳံဆံုရ တစ္ခဏ ေလယာဥ္စီးခရီးသည္ဘဝ ျဖစ္ပါသတည္း။

ဝီရသူ(မစုိးရိမ္)

23.1.2021