ကမာၻေက်ာ္ဆရာေတာ္၏ ကမာၻမေက်ာ္ေသာ အေတြးအေခၚမ်ား (၁၃)
ကမာၻေက်ာ္ဆရာေတာ္၏ ကမာၻမေက်ာ္ေသာ အေတြးအေခၚမ်ား (၁၃)
စာနာမႈက်င့္စဥ္
(၂၀၂၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၇ ရက္ထုတ္ Myanmar Guardian ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ(၁)၊ အမွတ္(၁၉)တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိသည့္ေဆာင္းပါး)
~~~~~~~~~~~~~~~~
စာေရးသူသည္ တိရစၧာန္မ်ားကို ခ်စ္ခင္ၾကင္နာတတ္ပါသည္။ ခ်စ္ရျခင္းအေၾကာင္းက သနားျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ဘဝေလးမ်ား အတိတ္ကံအေၾကာင္းတစ္ခုေၾကာင့္ တိရစၧာန္ျဖစ္ၾကရသည္ဟူေသာ အေတြးက ခ်စ္တတ္ေအာင္သင္ျပေပးသကဲ့သို႔ ရွိေလသည္။ လူႏွင့္နီးကပ္သည့္ ေခြး၊ ေၾကာင္ေလးမ်ားမဆိုထားဘိ လူႏွင့္မနီးကပ္သည့္ ငွက္ကေလးမ်ား၊ ရွဥ့္ကေလးမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ရတိုင္း ခ်စ္ခင္ၾကင္နာစိတ္မ်ား တဖြားဖြားေပၚလာတတ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေရးသူသည္ နံနက္စာစားၿပီးသည္ႏွင့္ ဆန္မ်ားႀကဲပက္၍ ငွက္ေလး၊ ခိုေလးမ်ားအား အစာေကြၽးပါသည္။ သစ္ပင္မွာစင္႐ိုက္ထားၿပီး ရွဥ့္ေလးမ်ားကို အစာေကြၽးပါသည္။
စာေရးသူႏွင့္ အနီးစပ္ဆုံးတိရစၧာန္ေလးမ်ားကား ေခြးႏွင့္ ေၾကာင္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ေၾကာင္ေလးမ်ားကို အလိုလိုက္ပါသည္။ ႐ိုက္ျခင္း၊ ႏွက္ျခင္းမေျပာႏွင့္ ေအာ္ျခင္း၊ ေငါက္ျခင္း၊ ၿခိမ္းေျခာက္ျခင္းပင္ မျပဳလုပ္ပါ။ စာေရးသူအိပ္ရာဝင္ခ်ိန္တြင္ အိပ္ရာေပၚ ေၾကာင္ေလးမ်ား အိပ္ေနၾကသည္ကိုေတြ႕လွ်င္ စာေရးသူက အျခားေနရာ သြားအိပ္ပါသည္။ ေၾကာင္ေလးမ်ားကို ေမာင္းခ်ပစ္ရန္မဆိုထားဘိ ႏႈိးေတာင္ မႏႈိးရက္ပါ။ ထိုသို႔အလိုလိုက္ထားေသာေၾကာင့္ ေၾကာင္ေလးမ်ားက စာေရးသူကို လုံးဝမေၾကာက္ပါ။ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ေဆာ့ပါသည္။ မ႐ိုက္ရျခင္းအေၾကာင္းမွာ လူတို႔ကို ေၾကာက္စရာသတၱဝါအျဖစ္ စြဲထင္သြားမည္ကို မလိုလားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေရးသူ၏ ေၾကာင္ေလးမ်ားသည္ အေၾကာက္အလန႔္ မရွိၾကေပ။ စိတ္ဒဏ္ရာလည္း မရၾကေပ။ စာေရးသူကိုလည္း အလြန္ခင္ၾကပါသည္။ တြတ္တီးတြတ္တာ လာလုပ္တတ္ၾကပါသည္။ တီတီတာတာ လာခြၽဲၾကပါသည္။ သူတို႔စိတ္ၾကည္ေနလွ်င္ လည္ေခ်ာင္းက ဂလူးဂလူးအသံႀကီး ထြက္ေပၚေနတတ္ေပသည္။ အခ်ိဳ႕ေၾကာင္ေလးမ်ားက စာေရးသူကို အာဘြားေပးတတ္ပါသည္။ သူတို႔အာဘြားေပးသည္က လူမ်ားႏွင့္မတူပါ။ ပါးကို ဦးေခါင္းျဖင့္ပြတ္သပ္ျခင္း၊ နားထင္ျဖင့္ပြတ္သပ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔အာဘြားေပးသည့္အခါ ဘယ္ဘက္ပါးကို အာဘြားေပးလိုလွ်င္ ဘယ္ဘက္ပါးကို ပုတ္ျပရပါသည္။ ညာဘက္ပါးဟု ပုတ္ျပလိုက္လွ်င္ ညာဘက္ပါးကို အာဘြားေပးပါသည္။ ပခုံးေပၚတက္၍ အာဘြားေပးသျဖင့္ ပုတ္ျပသည့္ဘက္သို႔ ပခုံးေပၚမွပင္ ဇက္ကိုေက်ာ္ခြကာ အာဘြားမေပးရေသးသည့္ဘက္ကို အာဘြားသြားေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေၾကာင္စားစရာမ်ားကို တပည့္မ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ားက အၿမဲေကြၽးပါသည္။ အလုပ္မ်ား၍ မေကြၽးျဖစ္သည့္အခါ စာေရးသူထံ အုပ္လိုက္ခ်ီတက္၍ လာေတာင္းတတ္ပါသည္။ ထိုအခါ စာေရးသူကိုယ္တိုင္ နယ္ဖတ္၍ ေသခ်ာေကြၽးရပါသည္။ သတိရသည့္အခါတိုင္းလည္း ေၾကာင္စာေကြၽးၿပီးၿပီလားဟု ေမးရပါသည္။
ေခြးေလး၊ ေၾကာင္ေလးမ်ား ထိခိုက္ဒဏ္ရာရခဲ့လွ်င္လည္း ကိုယ္တိုင္ေဆးလိမ္းေပးတတ္ပါသည္။ ေနမေကာင္းျဖစ္လွ်င္ ကိုယ္တိုင္ေဆးလိမ္းေပးျခင္း၊ အစာခြံ႕ေကြၽးျခင္းမ်ိဳး ျပဳလုပ္တတ္ပါသည္။
ေရခ်ိဳးသည့္အခါ ေရကန္ထဲ ပု႐ြတ္ဆိတ္ေလးမ်ား၊ ပိုးေကာင္ေလးမ်ား ရွိ-မရွိ အလ်င္စူးစမ္းပါသည္။ ရွိလွ်င္ ဖလားျဖင့္ ဆယ္ယူကယ္တင္ရပါသည္။ ေရခ်ိဳးခန္းၾကမ္းျပင္တြင္ပု႐ြတ္ဆိတ္မ်ား အတန္းလိုက္ႀကီး လႈပ္ရွားသြားလာေနလွ်င္ ေရမခ်ိဳးေတာ့ပါ။ တစ္ေကာင္စ၊ ႏွစ္ေကာင္စရွိလွ်င္ ဖမ္းဆီး၍ လြတ္ရာကြၽတ္ရာ ပို႔ေပးတတ္ပါသည္။ ေလး-ငါး-ဆယ္ေကာင္ရွိလွ်င္ တံျမက္စည္းအသာအယာလွည္း၍ ဖယ္ရွားေပးတတ္ပါသည္။ ေရခ်ိဳးသည့္အခါ ေရေဘးသင့္၍ ေသသြားႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
အခန္းထဲတြင္ျဖစ္ေစ၊ ေက်ာင္းေပၚတြင္ျဖစ္ေစ၊ လမ္းေလွ်ာက္ရာအခါျဖစ္ေစ ပု႐ြတ္ဆိတ္တန္းႀကီးေတြ႕ျမင္ရလွ်င္ လာရာႏွင့္ လားရာကို ေလ့လာပါသည္။ အဘယ္မွလာ၍ အဘယ္သို႔သြားသနည္း စူးစမ္းပါသည္။ ဘာေၾကာင့္သြားသနည္း၊ ဘာသယ္သြားသနည္း စူးစမ္းသည့္အခါ အစာရွိရာ အစာသြားသယ္ျခင္းမ်ိဳးျဖစ္ေနလွ်င္ ၎အစာကိုေကာက္ယူ၍ ပု႐ြတ္ဆိတ္တြင္းႏွင့္ အနီးစပ္ဆုံးေနရာမွာ သြားခ်ေပးလိုက္ပါသည္။ အစာသယ္စဥ္ နင္းမိ၊ ႀကိတ္မိ၍ ေသဆုံးႏိုင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ဥပမာ- ထန္းလ်က္ခဲကို ဝိုင္းအုံေနလွ်င္ ၎ထန္းလ်က္ခဲကို ေကာက္ယူ၍ တြင္းနားသြားခ်ထားျခင္းမ်ိဳး၊ ငါးေျခာက္တုံးေလးကို ဝိုင္းအုံေနလွ်င္ ၎ငါးေျခာက္တုံးေလးကို ေကာက္ယူကာ ပု႐ြတ္ဆိတ္တြင္းနား သြားခ်ထားျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ေပးျခင္းျဖင့္ သူတို႔ေလးမ်ားလည္း အႏၲရာယ္ကင္း၊ လူမ်ားလည္း အကုသိုလ္ကင္း၊ သူတို႔ေလးမ်ားလည္း သယ္ရပို႔ရ၊ သြားလာရလြယ္ကူျခင္း အက်ိဳးမ်ား ရရွိႏိုင္ပါသည္။
ပု႐ြတ္ဆိတ္တန္းႀကီးျမင္လွ်င္ တံျမက္စည္းလွည္းမပစ္ၾကပါႏွင့္။ သူတို႔အစာ လိုက္ရွာၿပီး လမ္းလြတ္ရာကို ေ႐ႊ႕ေပးလိုက္ၾကပါ။ ဤသည္မွာ စာေရးသူ၏ ၾသဝါဒျဖစ္ပါသည္။ တံျမက္စည္းလွည္းလိုက္လွ်င္ သူတို႔ကို ေႏွာင့္ယွက္ရာ ေရာက္ပါသည္။ သူတို႔လည္း မလိုက္နာၾကပါ။ ထိုအခါ သူတို႔အသက္ေသသည္အထိ ရွင္းလင္းပစ္ရတတ္ပါသည္။ ထိုသို႔အစာရွာ၍ လြတ္ရာကြၽတ္ရာေ႐ႊ႕ေပးလိုက္လွ်င္ အားလုံးစိတ္ခ်မ္းသာစရာခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။ ေနာင္အခါ စားစရာတိုလီထြာလီေလးမ်ား ဖိတ္စဥ္သြားလွ်င္ ေကာက္ယူၿပီး သူတို႔ရွိရာ သြားခ်ထားျခင္းမ်ိဳး၊ တကူးတကခ်န္ထား၍ သြားေကြၽးျခင္းမ်ိဳးပင္ ျပဳလုပ္လာတတ္ပါသည္။ ေကာင္းေသာအေလ့အက်င့္ ျဖစ္လာျခင္းပင္။ ေငြအကုန္အက်မရွိဘဲ အလႉဒါနျပဳလုပ္ႏိုင္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
မေတာ္တဆ တံခါးညႇပ္မိ၍ အိမ္ေျမႇာင္မ်ားျပဳတ္က်လာလွ်င္ ေဆးလိမ္းေပးကာ လြတ္ရာကြၽတ္ရာသို႔ အသာအယာေ႐ႊ႕ေပးတတ္ပါသည္။ ထိုသို႔ ျပဳလုပ္ေပးျခင္းျဖင့္ ေပ်ာက္ကင္းသြားသည္မ်ားရွိသကဲ့သို႔ ေသသြားသည္မ်ားလည္း ရွိပါသည္။ တံခါးၾကားတြင္ညပ္ေသေနသည့္ အိမ္ေျမႇာင္အေသေကာင္မ်ားေတြ႕လွ်င္ စိတ္မခ်မ္းသာႏိုင္ေတာ့ပါ။ မိမိကိုယ္ကို တရားခံအျဖစ္သတ္မွတ္ကာ ဝမ္းနည္းပူေဆြးေနမိတတ္ေပသည္။
ပ်ားေကာင္ေလးမ်ား ေရနစ္ေနလွ်င္ ဆယ္ယူေပးတတ္ပါသည္။ စာေရးသူ ကိုရင္ဘ၀က ဆရာေတာ္ႀကီးခ်ိဳးေရထည့္ရာ ေရအင္တုံထဲ ေရနစ္ေနသည့္ ပ်ားေကာင္မ်ားကို လက္ျဖင့္ဆယ္ယူေပးခဲ့ဖူးပါသည္။ ေၾကာက္အားလန႔္အား ဝိုင္းတုပ္ၾကသည္ကို ခံခဲ့ရဖူးပါသည္။ ဥပုသ္သည္အဘြားႀကီးတစ္ဦးက “ဟယ္ကိုရင္ ပ်ားတုပ္ခံရၿပီနဲ႔တူတယ္”ဟု လွမ္းေအာ္ေျပာသည္ကို ယခုထိ ၾကားေယာင္ေနမိပါသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ယခုအခ်ိန္ထိ ပ်ားေကာင္ဆယ္လွ်င္ ေရမႈတ္ျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ ေရဖလားျဖင့္ျဖစ္ေစ၊ သစ္ခက္-သစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ျဖစ္ေစ အကူကိရိယာတစ္ခုခုျဖင့္သာ ဆယ္ယူရပါေတာ့၏။
ယခုကဲ့သို႔ နားေအးပါးေအးေနရခ်ိန္၌ ေခြးမ်ားကို ေန႔စဥ္အစာေကြၽးခြင့္ ရရွိပါသည္။ ကိုယ္တိုင္နယ္ဖတ္၍ ေသခ်ာက်န ေကြၽးေမြးပါသည္။ ငွက္ကေလးမ်ား၊ ရွဥ့္ကေလးမ်ားကိုလည္း ေန႔စဥ္အစာေကြၽးပါသည္။ တိရစၧာန္ေလးမ်ားကို အစာေကြၽးျခင္းျဖင့္ ဘဝတစ္ရာ အက်ိဳးငါးျဖာ ခ်မ္းသာႏိုင္ေၾကာင္း ဘုရားလမ္းၫႊန္ထားပါသည္။ သို႔ေသာ္ အက်ိဳးလို၍ ေညာင္ေရေလာင္းျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ သနား၍ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
တိရစၧာန္ေလးမ်ားကို ညႇဥ္းဆဲႏွိပ္စက္ေနေသာ ဗီဒီယိုဖိုင္မ်ားၾကည့္မိလွ်င္ ဒုကၡာမုစၥႏၲဳ – ဒုကၡမွလြတ္ေျမာက္ပါေစ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ သုခိတာ ေဟာထ – ခ်မ္းသာၾကပါေစ ဟူ၍လည္းေကာင္း က႐ုဏာႏွင့္ ေမတၱာပို႔သတတ္ပါသည္။ အႏွိပ္စက္ခံ သတၱဝါေလးမ်ားကိုၾကည့္၍ က႐ုဏာပို႔ကာ ႏွိပ္စက္ေနေသာ လူသားမ်ားကိုၾကည့္၍ ေမတၱာပို႔သေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
တိရစၧာန္ေလးမ်ားကို ၾကင္နာၾကပါ။ တိရစ္ဆာန္ေလးမ်ားကို ၾကင္နာျခင္းသည္ လူသားတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသျပျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။
အကယ္၍ သင္လည္း ကံအေၾကာင္းမလွ၍ တိရစၧာန္ဘဝေရာက္ခဲ့ရသည္ရွိေသာ္ ၾကင္နာတတ္ေသာသခင္ႏွင့္ ေတြ႕ႀကဳံရလွ်င္ သင္လည္း ခ်မ္းသာစြာေနထိုင္ရႏိုင္ပါသည္။ သံသရာကား က်ယ္ေျပာလွပါသည္။ သင္ေရာ၊ ကြၽႏုပ္ပါ တိရစၧာန္ဘဝမေရာက္ႏိုင္ဟု အာမမခံႏိုင္ေသးပါ။ ကြၽႏုပ္တိရစၧာန္ျဖစ္လွ်င္မူ ကြၽႏုပ္ကဲ့သို႔ ၾကင္နာတတ္ေသာသခင္မ်ိဳးႏွင့္ ေတြ႕ႀကဳံရလိမ့္မည္ဟု ယုံၾကည္ေနမိပါသည္။
လူသားတိုင္း တိရစၧာန္ေလးမ်ားအေပၚ ၾကင္နာတတ္ၾကပါေစသတည္း ။
စာနာမႈက်င့္စဥ္ၿပီးပါၿပီ။ ။
အရွင္ဝီရသူ (မစိုးရိမ္)
(၂၀၂၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၇ ရက္ထုတ္ Myanmar Guardian ဂ်ာနယ္၊ အတြဲ(၁)၊ အမွတ္(၁၉)တြင္ ေဖာ္ျပပါရွိသည့္ေဆာင္းပါး)
