ကမာၻေက်ာ္ဆရာေတာ္၏ ကမာၻမေက်ာ္ေသာ အေတြးအေခၚမ်ား (၂၈)
ကမာၻေက်ာ္ဆရာေတာ္၏ ကမာၻမေက်ာ္ေသာ အေတြးအေခၚမ်ား (၂၈)
“ရွက္စရာ အမူအရာမ်ား”
——————————-
ဟိရီၾသတၱပၸဆိုသည့္ စကားလံုးကို လူတုိင္းၾကားဖူးၾကေပမည္။ အရွက္အေၾကာက္ဟု နားလည္ထားၾကပံုရ၏။ ဟိရီဆိုသည္မွာ အရွက္တရားျဖစ္၍ ၾသတၱပၸဆိုသည္မွာ အေၾကာက္တရား ျဖစ္ပါသည္။ မေကာင္းမႈျပဳလုပ္ရမည္ကို ရွက္ရြံ႕ျခင္းသည္ ဟိရီျဖစ္၍ မေကာင္က်ဳိးခံရမည္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းသည္ ၾသတၱပၸျဖစ္ပါသည္။ ၎ဟိရီၾသတၱပၸကို သဒၶမၼ(သူေတာ္ေကာင္းတရား)ဟုလည္းေကာင္း၊ ေလာကပါလ(ကမၻာေစာင့္တရား)ဟုလည္းေကာင္း ေခၚဆိုေပေသး၏။ ဟိရီၾသတၱပၸျဖစ္ေၾကာင္းတရား မ်ားစြာရွိေသာ္လည္း စာေရးသူ ဘဝင္ႏွစ္ၿခဳိက္ အသည္းခုိက္၍ အႀကဳိက္ေတြ႔လ်က္ အၿမဲဆင္ျခင္္ႏွလံုးသြင္းမိေသာ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္မွာ အတၱဂါရဝတာ ႏွင့္ ပရဂါဝတာ ျဖစ္ပါသည္။
အတၱဂါရဝတာဆုိသည္မွာ မိမိကိုယ္ကို ရိုေသေလးစား တန္ဖုိးထားျခင္း၊ ၾကည္ညဳိျမတ္ႏိုးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မိမိကိုယ္ကို ရိုေသသူသည္ မိမိကိုယ္ကို မရိုေသႏုိင္ေသာ အကုသုိလ္မ်ားကို မျပဳလုပ္ဝံ့ေပ။ မိမိကိုယ္ကို ေလးစားသူသည္ မိမိကိုယ္ကို မေလးစားေလာက္သည့္ ဒုစရိုက္မ်ားကို မက်ဴးလြန္ဝံ့ေပ။ မိမိကိုယ္ကို တန္ဖိုးထားသူသည္ မိမိတန္ဖိုးေလ်ာ့က်ေစႏိုင္မည့္ မေကာင္းမႈေလးမ်ားကို မျပဳလုပ္ရက္ေပ။ မိမိကိုယ္ကို ျမတ္ႏိုးသူသည္ မိမိကိုယ္ကို ရြံရွာမုန္းတီးႏိုင္ေလာက္သည့္ ျပစ္မႈႀကီးမ်ားကို မက်ဴးလြန္ဝံ့ေပ။ ထုိသုိ႔ မိမိကိုယ္ကို အေလးအျမတ္ျပဳလ်က္ မိမိကိုယ္မိမိ ရိုေသေလးစား တန္ဖိုးထားေသာအားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ ၾကည္ညဳိျမတ္ႏိုးေသာအားျဖင့္လည္းေကာင္း အကုသိုလ္မ်ားကို ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းသည္ အတၱဂါရဝတာ ျဖစ္ပါသည္။
ပရဂါရဝတာဆိုသည္မွာ သူတစ္ပါး(ပတ္ဝန္းက်င္)ကို ရိုေသေလးစား တန္ဖုိးထားျခင္း၊ ၾကည္ညဳိျမတ္ႏိုးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူတစ္ပါးကို ရိုေသသူသည္ သူတစ္ပါးကို မရိုေသသည့္ အမူအရာမ်ဳိးကို မျပဳလုပ္ဝံ့ေပ။ သူတစ္ပါးကို ေလးစားသူသည္ သူတစ္ပါးကို မေလးစားသည့္ အျပဳအမူမ်ဳိး မျပဳလုပ္ဝံ့ေပ။ သူတစ္ပါးကို တန္ဖိုးထားသူသည္ သူတစ္ပါးတန္ဖိုးက်ေစမည့္ စရိုက္ဆိုးမ်ားကို မျပဳလုပ္ဝံ့ေပ။ သူတစ္ပါးကို ၾကည္ညဳိျမတ္ႏိုးသူသည္ သူတစ္ပါးအၾကည္ညဳိပ်က္ျပားေစမည့္ မေကာင္းမႈမ်ားကို မျပဳလုပ္ဝံ့ေပ။ ထိုသို႔ သူတစ္ပါးကို အေလးအျမတ္ျပဳလ်က္ သူတစ္ပါးကို ရိုေသေလးစား တန္ဖိုးထားေသာအားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ သူတစ္ပါးကို ၾကည္ညဳိျမတ္ႏိုးေသာအားျဖင့္လည္းေကာင္း သူတစ္ပါးထိခုိက္နစ္နာေစမည့္ အေျပာအဆို အျပဳအမူမ်ားကို ေျပာဆိုျပဳလုပ္ရမည္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ျခင္း၊ စက္ဆုပ္ရြံမုန္းျခင္းကို ပရဂါရဝတာဟု ေခၚပါသည္။
အႏွစ္ခ်ဳပ္မွာ မိမိကိုယ္ကို အေလးအျမတ္ျပဳေသာအားျဖင့္ မေကာင္းမႈအကုသိုလ္ဒုစရိုက္မ်ားကို ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းသည္ ဟိရီ(အရွက္တရား)ျဖစ္၍ သူတစ္ပါး(ပတ္ဝန္းက်င္)ကို အေလးအျမတ္ျပဳေသာအားျဖင့္ မေကာင္းမႈအကုသုိလ္ဒုစရိုက္မ်ားကို ေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းသည္ ၾသတၱပၸ(အေၾကာက္တရား) ျဖစ္ေပသည္။
စာေရးသူသည္ တစ္ခါတရံမွာ မိမိကိုယ္ကို အေလးအျမတ္ျပဳတတ္ၿပီး တစ္ခါတရံမွာမူ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အေလးအျမတ္ ျပဳေလ့ရွိပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ သူတစ္ပါးအထင္အျမင္ေသးခံရမည့္ အလုပ္မ်ုိး မလုပ္ဝံ့ခဲ့သလို ပတ္ဝန္းက်င္ အေနွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစႏိုင္မည့္ အမူအရာမ်ဳိးလည္း မလုပ္ဝံ့ခဲ့ေပ။ ဥပမာ- အာမိသ(ပစၥည္းလာဘ္လာဘ)ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေလာဘအစြန္းမထြက္ရဲပါ။ ‘ကမၻာေက်ာ္ႀကီးလည္း မထူးပါဘူးကြာ’ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳကာ အထင္ေသးသြားမည္ကို ေၾကာက္ပါသည္။ ေဒါသအမ်က္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ဆိုသည့္ ပံုစံမ်ဳိးျဖင့္ ေအာ္ေငါက္ ဟိန္းေဟာက္ျခင္းမ်ဳိးကိုလည္း ေရွာင္ၾကဥ္ပါသည္။ ရဟန္းဘဝျဖစ္လ်က္ ေလာဘေဒါသ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဘဲ လူသားမ်ားႏွင့္မျခား ေလာဘေဒါသႀကီးမားရေကာင္းလားဟု သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ အျပစ္တင္မည့္အေရးကို အထူးဂရုစုိက္ ဆင္ျခင္တတ္ပါသည္။ စာေရးသူ မစုိးရိမ္တုိက္သစ္နာယကဆရာေတာ္ျဖစ္ကာစ ၂၀၀၁ခုႏွစ္မွာ အစုိးရကထိန္ေတာ္ႏွင့္ ႀကဳံႀကဳိက္ပါသည္။ တုိက္ဆုိင္စြာပင္ စာေရးသူက ကထိန္ခံ နာယကဆရာေတာ္အျဖစ္ အလွည့္က်ပါသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ကထိန္ျဖစ္သျဖင့္ ပေဒသာပင္ေပါင္း ရာေက်ာ္ပါ၀င္ပါသည္။ မစုိးရိမ္တုိက္သစ္ နာယကဆရာေတာ္မ်ားသည္ အလွည့္က်ကထိန္ခံေလ့ရွိေသာ္လည္း ကထိန္ႏွင့္စပ္ဆက္သည့္ လွဴဖြယ္မ်ား မပါသည္က မ်ားပါသည္။ ကထိန္ခင္းရာ ဒုကုဋ္(ႏွစ္ထပ္သကၤန္းႀကီး)သာ ရရွိၾကပါသည္။ သံဃာမ်ားျပားသျဖင့္ အလွဴရွင္မ်ားက အျခားကထိန္မ်ားလို ပေဒသာပင္ မသီးႏိုင္ၾကျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူ ကထိန္ခံမည့္အလွည့္ေရာက္မွသာလွ်င္ တုိက္ဆုိင္စြာ ပေဒသာပင္ရာေက်ာ္ ပါဝင္လာသည္ႏွင့္ ႀကဳံရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကထိန္သာခင္းၿပီးသြားပါသည္။ ကထိန္ခံရဟန္းကို မည္သူမွ် စကားစပ္၍ မိန္႔ေတာ္မမူၾကပါ။ ခါတိုင္းႏွစ္မ်ားကဲ့သို႔ပင္ ဒုကုဋ္သကၤန္းႀကီးႏွင့္သာ ၿပီးသြားရပါသည္။ ပေဒသာပင္အေသးေလး တစ္ပင္မွ်ပင္ ေပးေတာ္မမူၾကပါ။ စာေရးသူကလည္း တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ် မဟပါ။ အားလံုးက အထင္ႀကီးထားၾကသျဖင့္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားမ်ား ျဖစ္သြားၾကပါသည္။ အျခားေက်ာင္းတုိက္မ်ားမွာ ကထိန္ခံရဟန္းကို ဉတ္မႀကီး(ညႇပ္မႀကီး)ပေဒသာပင္ ေပးလွဴေလ့ရွိေသာ္လည္း စာေရးသူတို႔မွာ ထိုကဲ့သို႔ေသာ လွဴဖြယ္အမ်ားအျပား မခင္းမလွဴဖူးေသာေၾကာင့္ ခါတုိင္းကဲ့သို႔ပင္ ႏွစ္ထပ္သကၤန္းျဖင့္သာ အစဥ္အလာကို ထိန္းခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကထိန္ခင္းၿပီးသည့္အခါ ပေဒသာပင္မ်ားကို ေဝဘန္ဖုိ႔ စာေရးသူကို တာဝန္ေပးၾကပါသည္။ ကိုယ္ဘာမွ်မရဘဲ ကိုယ္ရထုိက္သည့္ပစၥည္းမ်ားကို ခြဲျခမ္းေဝဖန္ေပးရသည့္အလုပ္ကား လြယ္ကူလွသည္မဟုတ္ပါ။ ကိုယ့္ရည္းစားမဂၤလာပြဲမွာ ပရိသတ္ကို သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖဧည့္ခံေပးေနရသည့္ အဆိုေတာ္အလား ခံစားရပါသည္။ သို႔ေသာ္ စာေရးသူမွာ အာမိသႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ အစြန္းမထြက္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းမည္ဟု သႏၷိ႒ာန္ခ်ထားသျဖင့္ သံဃာမ်ားအား ခြဲျခမ္းေဝဖန္ေပးသည့္အခါ မိမိကိုယ္တုိင္ အလွဴႀကီးေပးသလို ေစတနာထား၍ ခြဲေဝေပးႏိုင္ခဲ့ေပသည္။ ေနာက္ႏွစ္မ်ား၌မူလည္း စာေရးသူကိုပင္ ကထိန္ခြဲေဝခြင့္ေပးၾကသျဖင့္ ကထိန္ခံနာယကဆရာေတာ္အား ပေဒသာပင္တစ္ခုကို စိတ္တုိင္းက် ယူခြင့္ေပးလုိက္ပါသည္။ ထိုသို႔ေပးသည္ကိုလည္း မည္သူကမွ် အျပစ္မတင္ အျပစ္မျမင္ၾကေပ။ စာေရးသူသာ ကံဆိုးသျဖင့္ စာေရးသူကဲ့သို႔ ေဝဖန္ေပးသူမ်ဳိးႏွင့္ မႀကဳံခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ေဒါသအစြန္းထြက္သူအျဖစ္ တင္စားခံရသည့္ နာမ္စားမ်ားကို ၾကားဖူးၾကေပလိမ့္မည္။ “လူပုစိတ္တို၊ ေခြးပုရန္လို” “လူသာအရပ္ရွည္တာ စိတ္ကလက္တစ္ဆစ္” “သေဘာေတာ့ေကာင္းပါရဲ႕ ေဒါသကႀကီးလြန္းတယ္” “ေဒါသအမ်က္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္” “ေဒါသအိုး” “အာဠာဝက” စသည္တုိ႔ျဖစ္ပါသည္။ အဆိုပါစကားပုံမ်ားႏွင့္ မွတ္ခ်က္မ်ားက ေဒါသသရုပ္ကို ေဖာ္ၾကဴးေနၾကေပသည္။ လူေရွ႕သူေရွ႕မေရွာင္ ေအာ္ဟစ္ေငါက္ငန္းေနသူမ်ား၊ စကားေျပာလွ်င္ ခ်ဳိသာယဥ္ေက်းစြာမေျပာဘဲ ျမည္တြန္ဟိန္းေဟာက္ေျပာၾကသူမ်ား၊ တစ္အိမ္လံုး ထြက္ေျပးရသည္အထိ ေဒါသူပုန္ထၾကသူမ်ားကိုလည္း ျမင္ဖူးၾကေပလိမ့္မည္။ ၎တုိ႔သည္ လူခ်စ္လူခင္ေပါမ်ားၾကေလသေလာ၊ လူၾကည္ညဳိ နတ္ၾကည္ညဳိခံရေလသေလာ၊ အဘယ္ကဲ့သုိ႔ရွိေလမည္နည္း။ စာေရးသူသည္ ထုိကဲ့သို႔ ေဒါသႀကီးသူအျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရမည္ကို အင္မတန္ ရွက္ရြံ႕တတ္ပါသည္။ အစည္းအေဝးမ်ား၌လည္း မိမိအျမင္ကို တင္ျပသည့္အခါ ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ တင္ျပျခင္းမ်ဳိး အလ်ဥ္းမရွိသလို ေဒါသေရွ႕ထား စကားေျပာျခင္းလည္း လံုးဝ မရွိေပ။ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာျဖစ္ေစ အစည္းအေဝးမွာျဖစ္ေစ မိမိအား ေဒါသအေလ်ာက္တုိက္ခုိက္လာလွ်င္လည္း ေဒါသျဖင့္ ျပန္လည္တုန္႔ျပန္ျခင္းမ်ဳိး လံုးဝ မလုပ္ဝံ့ေပ။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး စိတ္ကိုထိန္းကာ အခ်ဳိသာဆံုး စကားလံုးကိုေရြး၍ အဆင္ေျပမည့္ပံုစံမ်ဳိးကိုသာ အျဖစ္ႏိုင္ဆံုး တင္ျပတတ္ပါသည္။ ကိုယ္အမူအရာမပ်က္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းထားသလို မိမိကို အကဲခတ္ေနသူမ်ား မရိပ္မိေအာင္လည္း အရႊန္းေဖာက္၍ ေျပာဆိုတတ္ေပသည္။ အစည္းအေဝးၿပီးသြားသည့္အခါ၌လည္း လက္သည္တရားခံကို အလ်င္ဦးဆံုး ဖုန္းဆက္ကာ အစည္းအေဝးမွာ ဘာမွ်မျဖစ္ခဲ့သလို ေဖာ္ေရြျပတတ္ပါသည္။ “ကမၻာေက်ာ္ႀကီးကေတာ့ အေဆာ္ခံလိုက္ရၿပီ”ဟူေသာစကားကိုသာ ၾကားခ်င္ပါသည္။ “အတၱကိုထိပါးလာေတာ့ ကမၻာေက်ာ္ႀကီးလည္း ဘာမွ်မထူးပါဘူးကြာ”ဟုလည္းေကာင္း၊ “လူထဲကလူပဲ”ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ “သူလည္းေလ ေလာကီသားေပမုိ႔”ဟူ၍လည္းေကာင္း အထင္ေသးစြာ အျပစ္တင္ခံရမည္ကို ေၾကာက္ရြံ႕တတ္ေပသည္။ “ကမၻာေက်ာ္ႀကီးလည္း အေကာက္ႀကံတတ္တာပဲ”ဟု အေျပာခံရမည္ကို ေသေလာက္ေအာင္အထိ ေၾကာက္ရြံ႕တတ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတစ္ပါးအား လံုးဝ အေကာက္မႀကံပါ။ “မိမိသာ အေကာက္ႀကံခံမည္၊ မိမိကေတာ့ အေကာက္မႀကံႏိုင္”ဟု ခံယူထားပါသည္။ အိုးဘိုေက်ာင္းဆင္းျဖစ္၍ အေကာက္ႀကံပံုႀကံနည္း ေျမာက္မ်ားစြာ သိရွိထားေသာ္လည္း မည္သည့္အခါမွ် မည္သူ႔ကိုမွ် အေကာက္မႀကံခဲ့ေပ။ လူသိမွာ လူမိမွာ ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္တည္း။
ဟိရီၾသတၱပၸႏွင့္ မသက္ဆုိင္သည့္ အျခားအရွက္အေၾကာက္ေလးမ်ားလည္း ရွိေပေသး၏။ “ဟာ အရွင္ဘုရား ဝလုိက္တာ”ဟု အခ်ီးက်ဴးခံရမည္ကို ရွက္ပါသည္။ စာသင္သားဘဝမွာ စာမက်က္ဘဲ ‘စားၿပီးအိပ္ အိပ္ၿပီးစား’ဟု ဆိုလိုရာေရာက္ေသာေၾကာင့္တည္း။ “စားၿပီးအိပ္ေန ဘိကၡေဝ…..”စကားပံုလည္း ရွိေနရာ မိမိအား ထိုအစားမ်ဳိးမွတ္ထင္သြားမည္ကို လြန္စြာေၾကာက္ရြံ႕တတ္ေပသည္။ ထုိ႔အတူပင္ ‘ထီေပါက္လွ်င္ လူထြက္မည္’၊ ‘သူေဌးသမီးရလွ်င္ လူထြက္မည္’၊ ‘တုိက္တာစည္းစိမ္ရလွ်င္ လူထြက္မည္’ စသည့္ပုံစံမ်ဳိးလည္း အေျပာမခံရဲပါ။ အလြန္တရာရွက္ရြံ႕တတ္ပါသည္။ စိတ္ထားပုိင္းဆိုင္ရာဆိုလွ်င္လည္း ‘စိတ္ေကာင္းမရွိဘူး’ ‘သေဘာထားမႀကီးဘူး’ ‘ကေလးဆန္တယ္’ ‘မိန္းမဆန္တယ္’ ‘မျပည့္ဝဘူး’ ‘သာမန္လူအရပ္သားေတြႏွင့္ ဘာမွ်မထူးဘူး’ ‘အက်င့္ယုတ္တယ္’ ‘ေကာက္က်စ္တယ္’ ‘အတြင္းေကာက္’ ‘ရုပ္ကေလးက သနားကမား စိတ္ဓာတ္က ရြံစရာေကာင္း’ ‘လူႏွင့္စိတ္ တျခားစီ’ စသည္စသည္ျဖင့္ ခႏၲီေမတၱာပိုင္းဆုိင္ရာ စရဏတရားမ်ား ထိခုိက္ခံရမည္ကို အင္မတန္စိုးရြံ႕တတ္ပါသည္။ ‘တစ္ယူသန္သည္’ ‘အတၱဆန္သည္’ ‘မာနႀကီးသည္’ ‘ဘဝင္ျမင့္သည္’ ‘ေအာက္ေျခလြတ္သည္’ ‘ဘဝေမ့သည္’ စသည္အားျဖင့္ သူတစ္ပါးတုိ႔ ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္ရႈတ္ခ်လာမည့္အေရးကိုလည္း အၿမဲေတြးကာ ေၾကာက္ရြံ႕ေနတတ္ေပသည္။ အခ်ဳိ႕မွာ အဆုိပါအားနည္းခ်က္ကိုယူ၍ မိမိအေပၚ ေစာ္ကားေမာ္ကားျပဳတတ္ၾကသလို မိမိကို ဆရာလုပ္ၾကသည္လည္း ရွိပါသည္။ ဆရာလုပ္၍ မရသည့္အခါ လိုက္လံရန္လုပ္သည္အထိလည္း ခံခဲ့ရဖူးေပသည္။ ထိုအခါ ဘုရားအေလာင္း ဘူရိဒတ္နဂါးမင္းကို စံနမူနာယူကာ မိမိကိုယ္ကုိယ္ ေျဖသိမ့္တတ္ေပသည္။
တရားပြဲမ်ား ၾကြရသည့္အခါ ဆြမ္းဝိုင္းအခ်ဳိပြဲ လဘက္ရည္ပြဲမ်ားတည္သလို မုန္႔ပဲသြားရည္စာ အေျခာက္အျခမ္းမ်ားႏွင့္ အသုပ္မ်ဳိးစံုတုိ႔ျဖင့္ တည္ခင္းဧည့္ခံၾကသည္ႏွင့္ ႀကဳံရလွ်င္ အလြန္အမင္း ရွက္တတ္ပါသည္။ ဝိနည္းဓိုရ္သည္ဟု အျပစ္တင္ခံရမည္ကိုလည္း ေၾကာက္ရ၊ ေထရ္ႀကီးဝါႀကီးမ်ားကိုလည္း အားနာႏွင့္ စကားေရာေဖာေရာလုိက္ကာ ပ်ားရည္ႏွင့္ သံပုရာရည္ကိုသာ ေဖ်ာ္ေသာက္ေလ့ရွိပါသည္။ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္းအျဖစ္ ဂ်င္းသုပ္ေလးမ်ားကို အားပါးတရ စားျပရသည္လည္း ရွိပါသည္။
အျခားရွက္စရာတစ္ခုလည္း ရွိေသးသည္။ ၎ကား တက္တူးထိုးထားျခင္းျဖစ္၏။ မူလတန္းေက်ာင္းသားအရြယ္၌ တက္တူးထိုးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ခန္႔မွန္းမိပါသည္။ တက္တူးထိုးကာစ တက္တူးျပခ်င္၍ လက္ေမာင္းေဖာ္ ဘုရားရွိခိုးသည္ကို ေက်ာင္းသားႀကီးတစ္ေယာက္က စခဲ့ဖူးသည္ကို သတိရမိေနျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ အရုပ္ကေလးေတြက အေသးေလးေတြျဖစ္ေသာ္လည္း ခႏၶာကိုယ္အလုိက္ အသက္အရြယ္အလုိက္ စေကးက်ႀကီးလာသျဖင့္ အရုပ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္လာခဲ့ေပသည္။ လူ႔ဘဝ၌ ဂုဏ္ယူစရာအျဖစ္ မွတ္ထင္မိျခင္း၊ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚမရွိသည့္အရြယ္ျဖစ္သျဖင့္ သူမ်ားလုပ္တုိင္း လုိက္လုပ္မိျခင္းတို႔ေၾကာင့္ တစ္ရုပ္စ ႏွစ္ရုပ္စမွစ၍ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္လံုး စံုလင္သြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အေဖက မႀကဳိက္ေသာ္လည္း ‘ဘာလုိ႔ထုိးရတာလဲ’ဟု ေမးသည္မွလြဲ၍ ရိုက္ျခင္း ႏွက္ျခင္း ဆူပူျခင္း မလုပ္ပါ။ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားက မထုိးရဲၾကေပ။ စာေရးသူက သူမ်ားေျမႇာက္ေပးသည္ကိုပင္ သူရဲေကာင္းႀကီးအသြင္ ထင္မွတ္ကာ အရုပ္ကေလးတစ္ျပျပျဖင့္ ဂုဏ္ယူမဆံုး ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။ လူ႔ဘဝ၌ အက်ႌလက္ရွည္ဝတ္ထားလွ်င္ တက္တူးထိုးထားမွန္း မသိၾကသျဖင့္ ေနရထုိင္ရသည္မွာ အခက္အခဲမရွိပါ။ ကိုရင္ဝတ္သည့္ေန႔မွစ၍ မစိုးရိမ္နာယကဘဝအထိ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ေနရထုိင္ရသည္မွာ ပင္ပန္းလွပါသည္။ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ အၿမဲတန္းေဖာ္ထားရေသာေၾကာင့္ လူစိမ္းျမင္တုိင္း ရွက္ေနတတ္ေပသည္။ မသိမသာ အကဲခတ္သူေတြ႔လွ်င္ ရွက္တတ္သည္။ စူးစူးဝါးဝါးစိုက္ၾကည့္သူေတြ႔လွ်င္ ပို၍ရွက္တတ္သည္။ ႏႈတ္ကထုတ္ေဖာ္၍ ေမးျမန္းစံုစမ္းလာလွ်င္ အရွက္ဆုံးျဖစ္သည္။ ေရခ်ဳိးလွ်င္လည္း ေရကန္မွာ လူရႈပ္ေနလွ်င္ မခ်ဳိးရဲပါ။ လူရွင္းသည့္အခ်ိန္ေလးေတြမွာ အေျပးသြား၍ ခ်ဳိးရပါသည္။ ျမစ္ဆံုေထာင္မွ ျပန္လာၿပီးမၾကာမီမွာပင္ ၿမဳိ႕ေတာ္စည္ပင္ေဆးရံုတက္၍ ခြဲစိတ္ပစ္ခဲ့ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ျခင္း၊ ပံုမွန္ေဆးလိမ္းမႈမျပဳႏိုင္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အရုပ္သာပ်က္ေသာ္လည္း အမာရြတ္က က်န္ေနခဲ့ပါသည္။ ထိုအမာရြတ္ျမင္လွ်င္ ေတြ႔စျမင္စမွာပင္ စူးစမ္းေမးျမန္းတတ္သည့္ လူစိမ္းမ်ား မၾကာခဏေတြ႔ရေသာေၾကာင့္ ကိုယ္ပတ္ကို ၿခဳံထည္အသြင္ အၿမဲဝတ္ထားရေပသည္။ ကိုယ္ပတ္ပါးပါးေလးၿခဳံထားျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း ပူျပင္းသည့္ေဒသ ပူအုိက္သည့္ရာသီမ်ဳိးႀကဳံရျပန္လွ်င္လည္း အစူးအစမ္းခံရျပန္ပါသည္။ ထိုအခါ ၎ကိုယ္ပတ္ကို ေခါက္ကာ ပုခံုးေပၚတင္ထားရေပသည္။ ဤကား ဟိရီၾသတၱပၸႏွင့္ မသက္ဆုိင္သည့္ ရွက္ဖြယ္ရာအခ်ဳိ႕ ျဖစ္ေလသတည္း။
ရွက္စရာ အမူအရာမ်ား ၿပီးပါၿပီ။
ဝီရသူ(မစိုးရိမ္)
4.8.2020
