၀ီရသူ

“ ေက်ာင္းသန္႔ရွင္းေရး ကုသိုလ္ေတာ္”

(ဆရာေတာ္ဦးဝီရသူ၏ ႏွစ္သစ္အထူးလက္ေဆာင္)

စာေရးသူသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေသနာသနဝတ္ (ေက်ာင္းသန္႔ရွင္းေရးကုသိုလ္)ၿမဲသူ ျဖစ္ပါသည္။ အခုိက္အတန္႔သာ ေနထုိင္ရသည့္ေက်ာင္း ျဖစ္ေစကာမူ သန္႔ရွင္းေရးဝတ္မပ်က္ခဲ့ပါ။ တံျမက္စည္းလွည္းျခင္းအလုပ္ကို အၿမဲလုပ္ပါသည္။ စာက်က္ရင္း ၾကမ္းတုိက္ပါသည္။ သကၤန္းစုတ္ကို ေျခႏွစ္ဖက္ျဖင့္နင္းထားၿပီး တစ္လွမ္းခ်င္း ပြတ္ဆြဲလမ္းေလွ်ာက္ကာ စာက်က္ျခင္း စာျပန္ျခင္းအလုပ္ကို လုပ္ေလ့ရွိပါသည္။ ေခ်ာေမြ႔ေျပာင္လက္လာေသာ ၾကမ္းခင္းမ်ားကိုၾကည့္၍ ဓမၼပီတိျဖစ္ရသလို မိမိမေရာက္ခင္ႏွင့္ မိမိေရာက္ၿပီး မၾကာမီကာလတို႔ကို ျပန္လည္သံုးသပ္ၾကည့္မိသည့္အခါတိုင္းမွာလည္း အားရေက်နပ္မႈ ရရွိခဲ့သည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ယုတ္စြအဆံုး ညအိပ္ညေန တရားေဟာၾကြရသည့္အခါမ်ဳိးမွာပင္ တဒဂၤတည္းခိုရာေက်ာင္းကို ကိုယ္တုိင္ၾကမ္းတုိက္ခဲ့ပါသည္။ တပည့္မ်ားက တအံ့တၾသျဖင့္ ဝိုင္းဝန္းတားျမစ္ၾကကာ ဝင္ေရာက္ၾကမ္းတုိက္ၾကပါေတာ့သည္။ ထိုအခါ စာေရးသူက “ၾကမ္းတုိက္တာလည္း အမ်ဳိးသားေရးပဲကြ၊ ကုသိုလ္လုပ္ငန္းမွန္သမွ် အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာေခါင္းစဥ္ထဲမွာ ရွိၾကတယ္”ဟု ၾသဝါဒေပးတတ္ပါသည္။

သဟာယမွာေနလွ်င္လည္း မနက္ ၅း၀၀နာရီ သံဃာေတြ စာက်က္ေနခ်ိန္မွာ စာေရးသူက တံျမက္စည္းလွည္းပါသည္။ ေက်ာင္းေရွ႕က ေရႏုတ္ေျမာင္းေလးကို အၿမဲသန္႔ရွင္းေပးပါသည္။ ပိတ္ဆုိ႔ေနသည့္အမႈိက္မ်ားကို ကိုယ္တုိင္ႀကဳံးေလ့ရွိပါသည္။ အမွတ္တမဲ့ျမင္ရသူမ်ားက ရုတ္တရက္အံ့ၾသသြားၾကသလို အမိအရ ဓာတ္ပံုရိုက္၍ လိုင္းေပၚတင္တတ္သူမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရပါသည္။ ေရသန္႔စက္မွ ထုတ္ပယ္လိုက္ေသာ စြန္႔ပစ္ေရမ်ားကိုလည္း အလဟႆ အျဖစ္မခံပါ။ ကိုယ္တုိင္ခပ္ယူကာ ေက်ာင္းေရွ႕ေရျဖန္းျခင္း၊ သစ္ပင္ေရေလာင္းျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္တတ္ပါသည္။

ကြန္ပ်ဴတာခန္းထဲမွာ အၿမဲအလုပ္လုပ္ေလ့ရွိသျဖင့္ ပရိသတ္ အဝင္အထြက္မ်ားသည့္အခါမ်ဳိး၌ ၾကမ္းျပင္မွာ ဖုန္ထူေလ့ရွိပါသည္။ ဖေယာင္းေကာ္ေဇာခင္းထားသျဖင့္ ပို၍သိသာပါသည္။ အထူးသျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္တုိင္း ေျခဖဝါးယားျခင္းပင္။ ေျခဖဝါးယားလွ်င္ မေနတတ္ေတာ့ပါ။ အမႈိက္မရွိသည့္အခန္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကမ္းထတုိက္တတ္ပါသည္။ အဝတ္စုတ္ အခင္းေဟာင္း ေျခသုတ္အဝတ္ စသည္တို႔ကို ေျချဖင့္နင္းကာ တစ္ကန္႔ခ်င္းပြတ္ဆြဲပါသည္။ ပြတ္ဆြဲၿပီးလွ်င္လည္း ၎အဝတ္ကို ျပန္စစ္ၾကည့္ပါသည္။ ဖုန္ေတြ တင္းၾကမ္းေပတူးေနသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ ေအာက္မွာထုိင္ရသည့္ ဧည့္သည္ အာဂႏၲဳမ်ား မည္ကဲ့သို႔ရွိမည္မသိ၊ စာေရးသူမွာကား ေျခဖဝါးယားသည့္အဆင့္ထိ ျဖစ္ခဲ့ရေလသည့္ အညစ္အေၾကးမ်ားပင္။

စာေရးသူ၏ ငယ္ဆရာျဖစ္ေတာ္မူသည့္ ေက်ာက္ဆည္ၿမဳိ႕ ေရႊလွံေထာင္ေက်ာင္းဆရာေတာ္သည္ ေက်းဇူးရွင္ေဝဘူဆရာေတာ္ႀကီး၏ တပည့္အရင္းျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေရးသူတုိ႔အား ေဝဘူဆရာေတာ္ႀကီး၏ ၾသဝါဒတရားေတာ္မ်ားကို မၾကာခဏ ေျပာျပေလ့ရွိပါသည္။ သန္႔ရွင္းေရးကုသိုလ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ၾသဝါဒတစ္ခုကား စာေရးသူအတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္သည့္ အနဂၣရတနာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ “ဒါေတြကို မစင္ပုံႀကီးေတြလို႔ မေအာက္ေမ့ၾကနဲ႔၊ သံသရာအတြက္ ေရႊတံုးႀကီးေတြလို႔ သေဘာထားၾက”ဟု မိန္႔ၾကားေတာ္မူေနပံုကို အာရံုေပၚေအာင္ ဖူးေျမာ္ေနမိေပသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး မိန္႔ေတာ္မူသည့္ သံသရာေရႊတံုးေရႊခဲႀကီးေတြဆိုသည္မွာ မစင္ပံုမ်ားကို ဆိုလိုပါသည္။ မွန္ပါသည္။ ဇာတ္ပြဲ အၿငိမ့္ပြဲရာသီတြင္ ေဝဘူေခ်ာင္သြားရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ မစင္ပံုမ်ားကို ျမင္ေတြ႔ရတတ္ပါသည္။ ထိုေနရာသို႔ေရာက္လွ်င္ ႏွာေခါင္းပိတ္ အသက္ေအာင့္ကာ အေျပးအလႊားသြားၾကရပါသည္။ အေျပးအလႊားသြားဖို႔ မသင့္ေတာ္သည့္ ဆြမ္းခံသံဃာေတာ္မ်ားအျဖစ္ကား ေန႔စဥ္ဘင္ပုတ္ငရဲက်သလိုသာ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ မည္သူမွ် ရွင္းလင္းေဖာ္မရၾကပါ။ ထိုအေျခအေနကိုရိပ္မိေသာ ေဝဘူဆရာေတာႀ္ကီးကား ကိုယ္ေတာ္တိုင္ မစင္ႀကဳံးေတာ္မူပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကိုယ္တုိင္ ေရွ႕မွလုပ္ျပေနသည့္အခါ ဥပုသ္သည္မ်ား တပည့္သံဃာမ်ား လံုးဝ မေနသာေတာ့ပါ။ အားလံုးဝိုင္းဝန္းသန္႔ရွင္းၾကရပါေတာ့သည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးက မစင္ႀကဳံးရင္း “အခုသာ မစင္ျဖစ္ေနတာဗ်၊ သံသရာမွာဆို ေရႊတံုးႀကီးေတြ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာဗ်”ဟု မိန္႔ေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေက်းဇူးရွင္ ေဝဘူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး မစင္ႀကဳံးစဥ္ ၿပဳံးေတာ္မူပံု (ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးႏွင့္ ၾသဝါဒေပးေတာ္မူပံု)ကို ပံုေဖာ္ဖူးေျမာ္မိသည့္အခါတိုင္း ၾကည္ညဳိမဆံုး ျဖစ္ေနပါေတာ့၏။

ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ မစုိးရိမ္ေက်ာင္းသားေဟာင္းျဖစ္၏။ စာသင္သားဘဝကတည္းက ေသနာသနဝတ္ ၿမဲေတာ္မူသည္ဟု သီတင္းသံုးေဖာ္မ်ားက ေျပာျပေလ့ရွိေၾကာင္းလည္း သိရွိရပါသည္။ ညစဥ္ သံဃာေတာ္မ်ား အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္တြင္ ကုဋီသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ကာ ေရျဖည့္ေလ့ရွိသည္ဟု ျပန္လည္သိရွိရျခင္းပင္။

ေက်းဇူးရွင္ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးလည္း ထုိ႔အတူပင္ သံဃာေတာ္မ်ား အိပ္ေမာက်ေနခ်ိန္တြင္ ကုဋီသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ျခင္း၊ ေရျဖည့္ျခင္းမ်ားျဖင့္ သံဃေဝယ်ာဝစၥကုသုိလ္ ညစဥ္ယူေလ့ရွိသည္ဟု သိရပါသည္။ တပည့္သံဃာမ်ား သိသြားသည့္အခါ တပည့္မ်ားက ေတာင္းပန္ေလွ်ာက္ထား တားျမစ္ၾကေလသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက “သံသရာအဆက္ဆက္က သားကၽြန္ မယားကၽြန္ ခံခဲ့ရၿပီးၿပီ၊ သာသနာေတာ္ႏွင့္ ႀကဳံႀကဳိက္တုန္း သံဃာ့ကၽြန္ေတာ့ ခံခြင့္ျပဳပါ”ဟု မိန္႔ေတာ္မူသျဖင့္ တပည့္မ်ားလည္း အားနာစိုးရြံ႕စြာ ကုဋီတက္ၾကရေသာဟု ဆို၏။

စာေရးသူသည္ ေဝဘူဆရာေတာ္ႀကီး၏ သိႆာႏုသိႆ (ေျမးတပည့္)ျဖစ္ေလရာ ေဝဘူဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဓမၼအေမြ ခံယူထားပါသည္။ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးကို ၾကည္ညဳိသျဖင့္ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီး၏ ၾသဝါဒကို ဦးထိပ္ပန္ဆင္ထားပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရာက္ေလရာအရပ္မွာ သန္႔စင္ခန္း သန္႔ရွင္းေရး အၿမဲလုပ္ပါသည္။ မစုိးရိမ္တုိက္သစ္ေရာက္ကာစ စာသင္တန္းဘဝကတည္းက သံဃကုဋီ(အမ်ားသံုးအိမ္သာ)မ်ားကို အၿမဲသန္႔ရွင္းပါသည္။ လက္သုတ္ပုဝါမ်ားကို တစ္ပတ္လွ်င္တစ္ခါႏႈန္း ေလွ်ာ္ဖြပ္ပါသည္။ အဖိတ္ေန႔ညမွာ ဆပ္ျပာျဖင့္ ေရစိမ္ထားကာ ဥပုသ္ေန႔မနက္ ေလွ်ာ္ဖြပ္ ေနလွန္းပါသည္။ ေျခာက္ေသြ႔သြားသည့္အခါ ကုဋီမွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားပါသည္။ စာသင္သံဃာမ်ား ခ်မ္းသာစြာလက္သုတ္ခြင့္ရသြားၾကပါသည္။ စိတ္ခ်မ္းသာဖြယ္ ကုသိုလ္ပင္။

စာေရးသူ အက်ဥ္းသားဘဝ အိုးဘိုမွ ျမစ္ဆံုသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရေသာအခါ အမ်ားသံုးအိမ္သာစနစ္ႏွင့္ ႀကဳံေတြ႔ရပါသည္။ ေလွာင္အိမ္အခန္းေလးထဲ ေနရေသာအခါ ဂံဖလား(ပလပ္စတစ္ဇလံု)ႏွင့္ အညစ္အေၾကးစြန္႔ရၿပီး အခန္းဖြင့္ထားသည့္အခါ အမ်ားသံုးအိမ္သာ အသံုးျပဳရပါသည္။ လူတစ္ထုိင္သာသာ အိမ္သာေလးျဖစ္ကာ တံခါးအစား ပုဆိုးစကို ခန္းဆီးသဖြယ္ ကာရံထားပါသည္။ ခန္းဆီးဖြင့္ထားလွ်င္ အိမ္သာလူမရွိေၾကာင္း သိရၿပီး ခန္းဆီးကာထားလွ်င္ လူရွိမွန္း သိရေလသည္။ အိုးဘိုမွေျပာင္းလာကာစ အမ်ားသံုးအိမ္သာစနစ္ႏွင့္ ႀကဳံရသျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိေပသည္။ သို႔ေသာ္ သန္႔ရွင္းမည့္သူမရွိသျဖင့္ အိမ္မသာမယာ ျဖစ္ေနေလေတာ့၏။ ထိုအခါ စာေရးသူက အိမ္သာသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ပါေတာ့၏။ သီးသန္႔အက်ဥ္းသားႀကီးမ်ားက ဝိုင္းတားပါသည္။ “ဆရာေတာ္ အၿမဲဆင္း ရွိတယ္ဘုရား၊ သူ႔လုပ္ခိုင္းပါဘုရား၊ သူလုပ္ေနက်ပါဘုရား။”ဟူ၏။ အိမ္သာသန္႔ရွင္းေရးအလုပ္သည္ နိမ့္က်ေသာအလုပ္ျဖစ္၍ ဘုန္းႀကီးလည္းလုပ္စရာမလို၊ သူတုိ႔လည္း လုပ္စရာမလို၊ အၿမဲဆင္းေလး လုပ္လိမ့္မည္ဟု ယူဆထားပံုရပါသည္။ ‘အၿမဲဆင္း’ဆိုသည္မွာ ရာဇဝတ္အက်ဥ္းသားထဲမွ လပိုင္းႏွစ္ပုိင္းေလာက္သာ ေနရမည့္သူတစ္ဦးဦးကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ဖို႔ သီးသန္႔လႊတ္ေပးထားသည့္ သာမန္အက်ဥ္းသားတစ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ အိုးဘိုအဆိုအရမူ ‘ေပၚတာ’ဟု ေခၚပါသည္။ “ေပၚတာလုပ္ေတာ့ ေပၚတာကုသိုလ္ရတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဘုန္းႀကီးလုပ္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးကုသုိလ္ရတာေပါ့”ဟု ျပန္ေျပာကာ ေန႔စဥ္ကုသုိလ္ဝတ္တစ္ခုအေနႏွင့္ အိမ္သာသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ပါသည္။ ေရာက္စတုန္းကလုိ ခန္းဆီးဖြင့္ ေက်ာေပးမလုပ္ေတာ့ဘဲ အိမ္သာတက္လ်က္ ခန္းဆီးကာထားလ်က္ပင္ ေဆးေၾကာျခင္း ေရေလာင္းျခင္း ေဆးရည္ဖ်န္းျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ကာ ေရပုံးျဖင့္ေရခပ္၍ ေရျဖည့္ပါသည္။ ဘုန္းႀကီးကိုတားမရမွန္းလည္းသိ၊ အိမ္သာသန္႔ရွင္းသြား အနံ႔ဆိုးကင္းသြား၍ တက္ရသည္မွာလည္း အဆင္ေျပလာမွန္း သိသြားၾက၍ ထင္သည္။ လူတိုင္းကုိယ္စီ အိမ္သာသန္႔ရွင္းေရးကုသိုလ္ အရယူၾကေပေတာ့၏။ အနံ႔ဆိုးေပ်ာက္ေအာင္ အိမ္သာသံုးေဆးရည္ မၾကာခဏဝယ္ေပးရသည့္အဆင့္ထိ တိုးတက္လာေလေတာ့၏။ ညတာဝန္က် ဝန္ထမ္းမ်ားလည္း ညစဥ္လာေရာက္အားေပးၾကေလသည္။ “တုိက္အိမ္သာက သန္႔ရွင္းေသာေၾကာင့္”ဟုဆို၏။ စာေရးသူတို႔ေနထုိင္ရာ တုိက္ဝန္းကို တုိက္ေဆာင္ဟုေခၚ၍ သာမန္အက်ဥ္းသားမ်ားေနထုိင္ရာအေဆာင္ကို အိပ္ေဆာင္ဟု ေခၚေလသည္။ ျမစ္ႀကီးနားေထာင္တစ္ခုလံုး စာေရးသူတို႔တုိက္ေဆာင္အိမ္သာသည္ အသန္႔ရွင္းဆံုးအိမ္သာအျဖစ္ ဝန္ထမ္းေလာကမွာ နာမည္ႀကီးလာေလေတာ့၏။ စိမ္ခ်မ္းသာစရာ အမွတ္တရကုသိုလ္ကေလးပါပင္။

ေလဆိပ္ ယာဥ္ရပ္နားစခန္း စက္ဆီဆုိင္ စသည္တုိ႔သို႔ေရာက္လွ်င္လည္း သူတပါးအညစ္အေၾကးမ်ားကို ေဆးေၾကာသန္႔စင္ၿပီးမွ မိမိကိစၥေျဖရွင္းပါသည္။ မိမိကိစၥၿပီးလွ်င္လည္း သူတစ္ပါးအခက္မေတြ႔ရေစရန္ ေျပာင္စင္ေအာင္ ေဆးေၾကာသန္႔စင္ေပးခဲ့ပါသည္။ ဖင္ထုိင္ကြင္း(ကရြတ္ေခြ)ေပၚမွာ ေရတစ္စက္မွ် တင္က်န္မေနေစရပါ။ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ားတြင္ ေရပိုက္ေခါင္းဖြင့္ခ်ကာ ေၾကြခြက္ႏွင့္ၾကမ္းျပင္ကို ဘရက္ရွ္ျဖင့္ ပြတ္တုိက္ေဆးေၾကာတတ္ပါသည္။ ေဆးေၾကာေလာက္ေအာင္ မညစ္ေပလွ်င္ ေရပိုက္ေခါင္းဖြင့္ၿပီး လက္ေဆးကန္ကို ေရျဖည့္ခဲ့ပါသည္။ ေနာက္လူမ်ား အလြယ္တကူသံုးရသျဖင့္ မိမိကုသိုလ္တိုးပြားလာပါသည္။

ေလာကအလင္းပညာဒါနက်ဴရွင္ေက်ာင္းေရာက္သည့္အခါတိုင္းမွာလည္း အိမ္သာမ်ားရွိရာသို႔ အၿမဲသြားၾကည့္ေလ့ရွိပါသည္။ အိမ္သာသန္႔ရွင္းေရးကို အထူးအေလးေပးပါသည္။ ဆရာ ဆရာမမ်ား၊ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္ သီးျခားစီခြဲျခားလုပ္ေပးထားသျဖင့္ စာသင္ခ်ိန္တြင္ အိမ္သာသန္႔ရွင္းေရးကုသုိလ္ယူ၍ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါသည္။ တပည့္မ်ား ဒကာမ်ားက ေနာက္ေဖးသြားသည္ထင္၍ အိမ္သာသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနသည္ကို မသိရွိၾကပါ။ ေက်ာက္ေခ်ာရြာ ပညာဒါနက်ဴရွင္ေက်ာင္းေရာက္လွ်င္လည္း အိမ္သာအၿမဲသန္႔ရွင္းေပးပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုလည္း ေခၚယူလမ္းျပပါသည္။ ေဝဘူဆရာေတာ္ လယ္တီဆရာေတာ္တုိ႔၏ ၾသဝါဒမ်ားကို ျပန္လည္ပို႔ခ်ကာ မရြံဖုိ႔ မပ်င္းဖုိ႔ သတိေပးပါသည္။ ကုသုိလ္ရေၾကာင္း၊ အက်ဳိးႀကီးေၾကာင္း ေဟာေျပာတတ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္ကိုယ္တုိင္လုပ္သည္ကို အၿမဲေတြ႔ျမင္ေနရသျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း အားတက္သေရာ လုပ္ၾကပါသည္။ မန္းမေဟာ္သဓာသို႔ ေရာက္သည့္အခါတုိင္း က်ဴရွင္ေက်ာင္းအိမ္သာတက္ရသည္မွာ စိတ္ခ်မ္းသာစရာေကာင္းလွပါေတာ့၏။

မင္းကြန္းပုထုိးေတာ္ႀကီးပညာေရးအကယ္ဒမီေက်ာင္း အိမ္သာမ်ားကား ထိုသို႔မဟုတ္ပါ။ ေက်ာင္းသားဦးေရမ်ားျပားျခင္း၊ အိမ္သာအေရးအတြက္ နည္းပါးျခင္း၊ ေရအခက္အခဲရွိျခင္း၊ ေရေလာင္းအိမ္သာ မသုံးစြဲတတ္သည့္ မဖြံ႔ၿဖဳိးသည့္အရပ္ေဒသမွ ေရာက္လာၾကေသာ တိုင္းရင္းသားကေလးငယ္မ်ား မ်ားျပားျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ေရအိမ္သာမ်ားသန္႔ရွင္းမႈ လံုးဝမရွိပါ။ ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္၍ ညစ္ပတ္သည္ထင္ကာ ေက်ာင္းသူအိမ္သာမ်ားကို ေလ့လာၾကည့္ပါသည္။ ပို၍ဆိုးပါသည္။ ေရရရွိေအာင္လုပ္ေပးျခင္း၊ တံျမက္စည္းလွည္းျခင္း၊ အတံုးအတစ္မ်ားကို ေရေလာင္းခ်ေပးျခင္း၊ မိန္းကေလးသံုးပစၥည္းအတိုအစမ်ားကို ဖယ္ရွားရွင္းလင္းေပးျခင္းအဆင့္ထိ ျပဳလုပ္ခဲ့ရပါသည္။

စာေရးသူ ငယ္ရြယ္စဥ္အခါ အိမ္သာသန္႔ရွင္းေရး စလုပ္စဥ္က အက်ဳိးႀကီးမွန္း မသိပါ။ အစတြင္ သူေတာ္ေကာင္းတရား လိုက္နာေသာအားျဖင့္ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မၾကည့္ရက္ မျမင္ရက္သျဖင့္ လုပ္ေပးမိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ကား အိမ္သာျမင္လွ်င္ မေဆးေႀကာဘဲ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္အထိ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ သန္႔ရွင္းၿပီးသားျဖစ္ေနလွ်င္ေသာ္မွ ေရပိုက္ဖြင့္ကာ ေရျဖည့္ထားခဲ့ရမွ စိတ္ေက်နပ္မွု ရႏိုင္ပါေတာ့သတည္း။

လူတိုင္းက ရြံစရာဟု သတ္မွတ္ထားသည့္ အရာမ်ားသည္ ဘာသာတရားသမားမ်ားအတြက္မူ ေရႊတံုးေရႊခဲႀကီးမ်ား ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။

လူတိုင္းက နိမ့္က်သည့္အလုပ္ဟု သတ္မွတ္ထားသည့္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ငန္းသည္ သူေတာ္ေကာင္းေတြအတြက္မူ ပါရမီေျမာက္ကုသိုလ္လုပ္ငန္းႀကီးတစ္ရပ္ ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။

လူတိုင္းက ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾက ရြံရွာၾကသည့္ အိမ္သာမ်ားသည္ ပါရမီရွင္မ်ားအတြက္မူ ဧရာမကုသိုလ္ရိပ္သာႀကီး ျဖစ္ေနပါေတာ့၏။

အိမ္သာသန္႔႐ွင္းေရးကုသိုလ္က ေပးစြမ္းႏိုင္ေသာ ေကာင္းက်ဳိးမ်ားကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးသားၾကေသာ္လည္း ရည္ညႊန္းရာ အဂၤုတၱိဳရ္ ဧကာဒသကနိပါတ္မွာ မေတြ႔ရေပ။

ကုဋီ (အိမ္သာ) ေဆးေၾကာသန႔္စင္ျခင္း အက်ိဳး(၁၁)ပါး
၁။ မိမိစိတ္လည္းၾကည္လင္ေစ၍ သူတစ္ပါးစိတ္ကိုလည္း ၾကည္လင္ေစျခင္း။
၂။ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းတို႔၏ ခ်ီးမြမ္းျခင္းကိုခံရျခင္း။
၃။ ျဖစ္ရာဘဝတြင္ ေခ်ာ့မြတ္ႏုညံ့ေသာ အသားေရႏွင့္ျပည့္စုံျခင္း။
၄။ ခႏၶာကိုယ္သည္ ပန္းရနံ႔ကဲ့သို႔ ေမႊးပ်ံ႕ေသာအနံ႔ရွိျခင္း။
၅။ မ်က္ႏွာအဆင္း ၾကည္လင္ျခင္း။
၆။ စိတ္ညစ္ညဴးဖြယ္ရာမ်ားႏွင့္ မႀကဳံရျခင္း။
၇။ စိတ္ခ်မ္းသာသျဖင့္ က်န္းမာေရးလည္းေကာင္းျခင္း။
၈။ ပညာဉာဏ္ႀကီးျခင္း။
၉။ အသက္ရွည္ျခင္း။
၁၀။ မေတြမေဝေသရျခင္း။
၁၁။ ေသၿပီးေနာက္ သုဂတိသို႔လားရျခင္း
ဟူေသာအက်ိဳး(၁၁)ပါးသည္ ကုဋီေဆးေၾကာသန႔္စင္ရျခင္း၏ အက်ိဳးေပတည္း။
( အဂၤုတၱိဳရ္၊ ဧကာဒသကနိပါတ္)။

ေက်ာင္းသန္႔႐ွင္းေရးကုသိုလ္ေတာ္ ၿပီးပါၿပီ။

ဝီရသူ(မစိုးရိမ္)
9.6.2020

ကမ္ဘာကျော်ဆရာတော်၏ ကမ္ဘာမကျော်သော အတွေးအခေါ်များ (၂၀)

“ ကျောင်းသန့်ရှင်းရေး ကုသိုလ်တော်”

(ဆရာတော်ဦးဝီရသူ၏ နှစ်သစ်အထူးလက်ဆောင်)

စာရေးသူသည် ငယ်စဉ်ကတည်းက သေနာသနဝတ် (ကျောင်းသန့်ရှင်းရေးကုသိုလ်)မြဲသူ ဖြစ်ပါသည်။ အခိုက်အတန့်သာ နေထိုင်ရသည့်ကျောင်း ဖြစ်စေကာမူ သန့်ရှင်းရေးဝတ်မပျက်ခဲ့ပါ။ တံမြက်စည်းလှည်းခြင်းအလုပ်ကို အမြဲလုပ်ပါသည်။ စာကျက်ရင်း ကြမ်းတိုက်ပါသည်။ သင်္ကန်းစုတ်ကို ခြေနှစ်ဖက်ဖြင့်နင်းထားပြီး တစ်လှမ်းချင်း ပွတ်ဆွဲလမ်းလျှောက်ကာ စာကျက်ခြင်း စာပြန်ခြင်းအလုပ်ကို လုပ်လေ့ရှိပါသည်။ ချောမွေ့ပြောင်လက်လာသော ကြမ်းခင်းများကိုကြည့်၍ ဓမ္မပီတိဖြစ်ရသလို မိမိမရောက်ခင်နှင့် မိမိရောက်ပြီး မကြာမီကာလတို့ကို ပြန်လည်သုံးသပ်ကြည့်မိသည့်အခါတိုင်းမှာလည်း အားရကျေနပ်မှု ရရှိခဲ့သည်သာ ဖြစ်ပါသည်။ယုတ်စွအဆုံး ညအိပ်ညနေ တရားဟောကြွရသည့်အခါမျိုးမှာပင် တဒင်္ဂတည်းခိုရာကျောင်းကို ကိုယ်တိုင်ကြမ်းတိုက်ခဲ့ပါသည်။ တပည့်များက တအံ့တသြဖြင့် ဝိုင်းဝန်းတားမြစ်ကြကာ ဝင်ရောက်ကြမ်းတိုက်ကြပါတော့သည်။ ထိုအခါ စာရေးသူက “ကြမ်းတိုက်တာလည်း အမျိုးသားရေးပဲကွ၊ ကုသိုလ်လုပ်ငန်းမှန်သမျှ အမျိုးဘာသာ သာသနာခေါင်းစဉ်ထဲမှာ ရှိကြတယ်”ဟု သြဝါဒပေးတတ်ပါသည်။

သဟာယမှာနေလျှင်လည်း မနက် ၅း၀၀နာရီ သံဃာတွေ စာကျက်နေချိန်မှာ စာရေးသူက တံမြက်စည်းလှည်းပါသည်။ ကျောင်းရှေ့က ရေနုတ်မြောင်းလေးကို အမြဲသန့်ရှင်းပေးပါသည်။ ပိတ်ဆို့နေသည့်အမှိုက်များကို ကိုယ်တိုင်ကြုံးလေ့ရှိပါသည်။ အမှတ်တမဲ့မြင်ရသူများက ရုတ်တရက်အံ့သြသွားကြသလို အမိအရ ဓာတ်ပုံရိုက်၍ လိုင်းပေါ်တင်တတ်သူများကိုလည်း တွေ့ရပါသည်။ ရေသန့်စက်မှ ထုတ်ပယ်လိုက်သော စွန့်ပစ်ရေများကိုလည်း အလဟဿ အဖြစ်မခံပါ။ ကိုယ်တိုင်ခပ်ယူကာ ကျောင်းရှေ့ရေဖြန်းခြင်း၊ သစ်ပင်ရေလောင်းခြင်းများ ပြုလုပ်တတ်ပါသည်။

ကွန်ပျူတာခန်းထဲမှာ အမြဲအလုပ်လုပ်လေ့ရှိသဖြင့် ပရိသတ် အဝင်အထွက်များသည့်အခါမျိုး၌ ကြမ်းပြင်မှာ ဖုန်ထူလေ့ရှိပါသည်။ ဖယောင်းကော်ဇောခင်းထားသဖြင့် ပို၍သိသာပါသည်။ အထူးသဖြင့် လမ်းလျှောက်တိုင်း ခြေဖဝါးယားခြင်းပင်။ ခြေဖဝါးယားလျှင် မနေတတ်တော့ပါ။ အမှိုက်မရှိသည့်အခန်းပင်ဖြစ်သော်လည်း ကြမ်းထတိုက်တတ်ပါသည်။ အဝတ်စုတ် အခင်းဟောင်း ခြေသုတ်အဝတ် စသည်တို့ကို ခြေဖြင့်နင်းကာ တစ်ကန့်ချင်းပွတ်ဆွဲပါသည်။ ပွတ်ဆွဲပြီးလျှင်လည်း ၎င်းအဝတ်ကို ပြန်စစ်ကြည့်ပါသည်။ ဖုန်တွေ တင်းကြမ်းပေတူးနေသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ အောက်မှာထိုင်ရသည့် ဧည့်သည် အာဂန္တုများ မည်ကဲ့သို့ရှိမည်မသိ၊ စာရေးသူမှာကား ခြေဖဝါးယားသည့်အဆင့်ထိ ဖြစ်ခဲ့ရလေသည့် အညစ်အကြေးများပင်။

စာရေးသူ၏ ငယ်ဆရာဖြစ်တော်မူသည့် ကျောက်ဆည်မြို့ ရွှေလှံထောင်ကျောင်းဆရာတော်သည် ကျေးဇူးရှင်ဝေဘူဆရာတော်ကြီး၏ တပည့်အရင်းဖြစ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် စာရေးသူတို့အား ဝေဘူဆရာတော်ကြီး၏ သြဝါဒတရားတော်များကို မကြာခဏ ပြောပြလေ့ရှိပါသည်။ သန့်ရှင်းရေးကုသိုလ်နှင့်ပတ်သက်သည့် သြဝါဒတစ်ခုကား စာရေးသူအတွက် အဖိုးမဖြတ်နိုင်သည့် အနဂ္ဃရတနာတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့ပါသည်။ “ဒါတွေကို မစင်ပုံကြီးတွေလို့ မအောက်မေ့ကြနဲ့၊ သံသရာအတွက် ရွှေတုံးကြီးတွေလို့ သဘောထားကြ”ဟု မိန့်ကြားတော်မူနေပုံကို အာရုံပေါ်အောင် ဖူးမြော်နေမိပေသည်။ ဆရာတော်ကြီး မိန့်တော်မူသည့် သံသရာရွှေတုံးရွှေခဲကြီးတွေဆိုသည်မှာ မစင်ပုံများကို ဆိုလိုပါသည်။ မှန်ပါသည်။ ဇာတ်ပွဲ အငြိမ့်ပွဲရာသီတွင် ဝေဘူချောင်သွားရာလမ်းတစ်လျှောက်တွင် မစင်ပုံများကို မြင်တွေ့ရတတ်ပါသည်။ ထိုနေရာသို့ရောက်လျှင် နှာခေါင်းပိတ် အသက်အောင့်ကာ အပြေးအလွှားသွားကြရပါသည်။ အပြေးအလွှားသွားဖို့ မသင့်တော်သည့် ဆွမ်းခံသံဃာတော်များအဖြစ်ကား နေ့စဉ်ဘင်ပုတ်ငရဲကျသလိုသာ ဖြစ်နေပါတော့သည်။ သို့သော် မည်သူမျှ ရှင်းလင်းဖော်မရကြပါ။ ထိုအခြေအနေကိုရိပ်မိသော ဝေဘူဆရာတောြ်ကီးကား ကိုယ်တော်တိုင် မစင်ကြုံးတော်မူပါသည်။ ဆရာတော်ကြီးကိုယ်တိုင် ရှေ့မှလုပ်ပြနေသည့်အခါ ဥပုသ်သည်များ တပည့်သံဃာများ လုံးဝ မနေသာတော့ပါ။ အားလုံးဝိုင်းဝန်းသန့်ရှင်းကြရပါတော့သည်။ ထိုအခါ ဆရာတော်ကြီးက မစင်ကြုံးရင်း “အခုသာ မစင်ဖြစ်နေတာဗျ၊ သံသရာမှာဆို ရွှေတုံးကြီးတွေ ဖြစ်ချင်ဖြစ်နေမှာဗျ”ဟု မိန့်တော်မူခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

ကျေးဇူးရှင် ဝေဘူဆရာတော်ဘုရားကြီး မစင်ကြုံးစဉ် ပြုံးတော်မူပုံ (ပြုံးပြုံးကြီးနှင့် သြဝါဒပေးတော်မူပုံ)ကို ပုံဖော်ဖူးမြော်မိသည့်အခါတိုင်း ကြည်ညိုမဆုံး ဖြစ်နေပါတော့၏။

ဆရာတော်ကြီးသည် မစိုးရိမ်ကျောင်းသားဟောင်းဖြစ်၏။ စာသင်သားဘဝကတည်းက သေနာသနဝတ် မြဲတော်မူသည်ဟု သီတင်းသုံးဖော်များက ပြောပြလေ့ရှိကြောင်းလည်း သိရှိရပါသည်။ ညစဉ် သံဃာတော်များ အိပ်မောကျနေချိန်တွင် ကုဋီသန့်ရှင်းရေးလုပ်ကာ ရေဖြည့်လေ့ရှိသည်ဟု ပြန်လည်သိရှိရခြင်းပင်။

ကျေးဇူးရှင် လယ်တီဆရာတော်ကြီးလည်း ထို့အတူပင် သံဃာတော်များ အိပ်မောကျနေချိန်တွင် ကုဋီသန့်ရှင်းရေးလုပ်ခြင်း၊ ရေဖြည့်ခြင်းများဖြင့် သံဃဝေယျာဝစ္စကုသိုလ် ညစဉ်ယူလေ့ရှိသည်ဟု သိရပါသည်။ တပည့်သံဃာများ သိသွားသည့်အခါ တပည့်များက တောင်းပန်လျှောက်ထား တားမြစ်ကြလေသည်။ ဆရာတော်ကြီးက “သံသရာအဆက်ဆက်က သားကျွန် မယားကျွန် ခံခဲ့ရပြီးပြီ၊ သာသနာတော်နှင့် ကြုံကြိုက်တုန်း သံဃာ့ကျွန်တော့ ခံခွင့်ပြုပါ”ဟု မိန့်တော်မူသဖြင့် တပည့်များလည်း အားနာစိုးရွံ့စွာ ကုဋီတက်ကြရသောဟု ဆို၏။

စာရေးသူသည် ဝေဘူဆရာတော်ကြီး၏ သိဿာနုသိဿ (မြေးတပည့်)ဖြစ်လေရာ ဝေဘူဆရာတော်ကြီး၏ ဓမ္မအမွေ ခံယူထားပါသည်။ လယ်တီဆရာတော်ကြီးကို ကြည်ညိုသဖြင့် လယ်တီဆရာတော်ကြီး၏ သြဝါဒကို ဦးထိပ်ပန်ဆင်ထားပါသည်။ ထို့ကြောင့် ရောက်လေရာအရပ်မှာ သန့်စင်ခန်း သန့်ရှင်းရေး အမြဲလုပ်ပါသည်။ မစိုးရိမ်တိုက်သစ်ရောက်ကာစ စာသင်တန်းဘဝကတည်းက သံဃကုဋီ(အများသုံးအိမ်သာ)များကို အမြဲသန့်ရှင်းပါသည်။ လက်သုတ်ပုဝါများကို တစ်ပတ်လျှင်တစ်ခါနှုန်း လျှော်ဖွပ်ပါသည်။ အဖိတ်နေ့ညမှာ ဆပ်ပြာဖြင့် ရေစိမ်ထားကာ ဥပုသ်နေ့မနက် လျှော်ဖွပ် နေလှန်းပါသည်။ ခြောက်သွေ့သွားသည့်အခါ ကုဋီမှာ ချိတ်ဆွဲထားပါသည်။ စာသင်သံဃာများ ချမ်းသာစွာလက်သုတ်ခွင့်ရသွားကြပါသည်။ စိတ်ချမ်းသာဖွယ် ကုသိုလ်ပင်။

စာရေးသူ အကျဉ်းသားဘဝ အိုးဘိုမှ မြစ်ဆုံသို့ ပြောင်းရွှေ့ရသောအခါ အများသုံးအိမ်သာစနစ်နှင့် ကြုံတွေ့ရပါသည်။ လှောင်အိမ်အခန်းလေးထဲ နေရသောအခါ ဂံဖလား(ပလပ်စတစ်ဇလုံ)နှင့် အညစ်အကြေးစွန့်ရပြီး အခန်းဖွင့်ထားသည့်အခါ အများသုံးအိမ်သာ အသုံးပြုရပါသည်။ လူတစ်ထိုင်သာသာ အိမ်သာလေးဖြစ်ကာ တံခါးအစား ပုဆိုးစကို ခန်းဆီးသဖွယ် ကာရံထားပါသည်။ ခန်းဆီးဖွင့်ထားလျှင် အိမ်သာလူမရှိကြောင်း သိရပြီး ခန်းဆီးကာထားလျှင် လူရှိမှန်း သိရလေသည်။ အိုးဘိုမှပြောင်းလာကာစ အများသုံးအိမ်သာစနစ်နှင့် ကြုံရသဖြင့် ပျော်ရွှင်နေမိပေသည်။ သို့သော် သန့်ရှင်းမည့်သူမရှိသဖြင့် အိမ်မသာမယာ ဖြစ်နေလေတော့၏။ ထိုအခါ စာရေးသူက အိမ်သာသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပါတော့၏။ သီးသန့်အကျဉ်းသားကြီးများက ဝိုင်းတားပါသည်။ “ဆရာတော် အမြဲဆင်း ရှိတယ်ဘုရား၊ သူ့လုပ်ခိုင်းပါဘုရား၊ သူလုပ်နေကျပါဘုရား။”ဟူ၏။ အိမ်သာသန့်ရှင်းရေးအလုပ်သည် နိမ့်ကျသောအလုပ်ဖြစ်၍ ဘုန်းကြီးလည်းလုပ်စရာမလို၊ သူတို့လည်း လုပ်စရာမလို၊ အမြဲဆင်းလေး လုပ်လိမ့်မည်ဟု ယူဆထားပုံရပါသည်။ ‘အမြဲဆင်း’ဆိုသည်မှာ ရာဇဝတ်အကျဉ်းသားထဲမှ လပိုင်းနှစ်ပိုင်းလောက်သာ နေရမည့်သူတစ်ဦးဦးကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ဖို့ သီးသန့်လွှတ်ပေးထားသည့် သာမန်အကျဉ်းသားတစ်ဦး ဖြစ်ပါသည်။ အိုးဘိုအဆိုအရမူ ‘ပေါ်တာ’ဟု ခေါ်ပါသည်။ “ပေါ်တာလုပ်တော့ ပေါ်တာကုသိုလ်ရတာပေါ့ဗျာ၊ ဘုန်းကြီးလုပ်တော့ ဘုန်းကြီးကုသိုလ်ရတာပေါ့”ဟု ပြန်ပြောကာ နေ့စဉ်ကုသိုလ်ဝတ်တစ်ခုအနေနှင့် အိမ်သာသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပါသည်။ ရောက်စတုန်းကလို ခန်းဆီးဖွင့် ကျောပေးမလုပ်တော့ဘဲ အိမ်သာတက်လျက် ခန်းဆီးကာထားလျက်ပင် ဆေးကြောခြင်း ရေလောင်းခြင်း ဆေးရည်ဖျန်းခြင်းများ ပြုလုပ်ကာ ရေပုံးဖြင့်ရေခပ်၍ ရေဖြည့်ပါသည်။ ဘုန်းကြီးကိုတားမရမှန်းလည်းသိ၊ အိမ်သာသန့်ရှင်းသွား အနံ့ဆိုးကင်းသွား၍ တက်ရသည်မှာလည်း အဆင်ပြေလာမှန်း သိသွားကြ၍ ထင်သည်။ လူတိုင်းကိုယ်စီ အိမ်သာသန့်ရှင်းရေးကုသိုလ် အရယူကြပေတော့၏။ အနံ့ဆိုးပျောက်အောင် အိမ်သာသုံးဆေးရည် မကြာခဏဝယ်ပေးရသည့်အဆင့်ထိ တိုးတက်လာလေတော့၏။ ညတာဝန်ကျ ဝန်ထမ်းများလည်း ညစဉ်လာရောက်အားပေးကြလေသည်။ “တိုက်အိမ်သာက သန့်ရှင်းသောကြောင့်”ဟုဆို၏။ စာရေးသူတို့နေထိုင်ရာ တိုက်ဝန်းကို တိုက်ဆောင်ဟုခေါ်၍ သာမန်အကျဉ်းသားများနေထိုင်ရာအဆောင်ကို အိပ်ဆောင်ဟု ခေါ်လေသည်။ မြစ်ကြီးနားထောင်တစ်ခုလုံး စာရေးသူတို့တိုက်ဆောင်အိမ်သာသည် အသန့်ရှင်းဆုံးအိမ်သာအဖြစ် ဝန်ထမ်းလောကမှာ နာမည်ကြီးလာလေတော့၏။ စိမ်ချမ်းသာစရာ အမှတ်တရကုသိုလ်ကလေးပါပင်။

လေဆိပ် ယာဉ်ရပ်နားစခန်း စက်ဆီဆိုင် စသည်တို့သို့ရောက်လျှင်လည်း သူတပါးအညစ်အကြေးများကို ဆေးကြောသန့်စင်ပြီးမှ မိမိကိစ္စဖြေရှင်းပါသည်။ မိမိကိစ္စပြီးလျှင်လည်း သူတစ်ပါးအခက်မတွေ့ရစေရန် ပြောင်စင်အောင် ဆေးကြောသန့်စင်ပေးခဲ့ပါသည်။ ဖင်ထိုင်ကွင်း(ကရွတ်ခွေ)ပေါ်မှာ ရေတစ်စက်မျှ တင်ကျန်မနေစေရပါ။ အချို့နေရာများတွင် ရေပိုက်ခေါင်းဖွင့်ချကာ ကြွေခွက်နှင့်ကြမ်းပြင်ကို ဘရက်ရှ်ဖြင့် ပွတ်တိုက်ဆေးကြောတတ်ပါသည်။ ဆေးကြောလောက်အောင် မညစ်ပေလျှင် ရေပိုက်ခေါင်းဖွင့်ပြီး လက်ဆေးကန်ကို ရေဖြည့်ခဲ့ပါသည်။ နောက်လူများ အလွယ်တကူသုံးရသဖြင့် မိမိကုသိုလ်တိုးပွားလာပါသည်။

လောကအလင်းပညာဒါနကျူရှင်ကျောင်းရောက်သည့်အခါတိုင်းမှာလည်း အိမ်သာများရှိရာသို့ အမြဲသွားကြည့်လေ့ရှိပါသည်။ အိမ်သာသန့်ရှင်းရေးကို အထူးအလေးပေးပါသည်။ ဆရာ ဆရာမများ၊ ကျောင်းသားကျောင်းသူများအတွက် သီးခြားစီခွဲခြားလုပ်ပေးထားသဖြင့် စာသင်ချိန်တွင် အိမ်သာသန့်ရှင်းရေးကုသိုလ်ယူ၍ အကောင်းဆုံးဖြစ်ပါသည်။ တပည့်များ ဒကာများက နောက်ဖေးသွားသည်ထင်၍ အိမ်သာသန့်ရှင်းရေးလုပ်နေသည်ကို မသိရှိကြပါ။ ကျောက်ချောရွာ ပညာဒါနကျူရှင်ကျောင်းရောက်လျှင်လည်း အိမ်သာအမြဲသန့်ရှင်းပေးပါသည်။ ကျောင်းသားများကိုလည်း ခေါ်ယူလမ်းပြပါသည်။ ဝေဘူဆရာတော် လယ်တီဆရာတော်တို့၏ သြဝါဒများကို ပြန်လည်ပို့ချကာ မရွံဖို့ မပျင်းဖို့ သတိပေးပါသည်။ ကုသိုလ်ရကြောင်း၊ အကျိုးကြီးကြောင်း ဟောပြောတတ်ပါသည်။ ဆရာတော်ကိုယ်တိုင်လုပ်သည်ကို အမြဲတွေ့မြင်နေရသဖြင့် ကျောင်းသားများလည်း အားတက်သရော လုပ်ကြပါသည်။ မန်းမဟော်သဓာသို့ ရောက်သည့်အခါတိုင်း ကျူရှင်ကျောင်းအိမ်သာတက်ရသည်မှာ စိတ်ချမ်းသာစရာကောင်းလှပါတော့၏။

မင်းကွန်းပုထိုးတော်ကြီးပညာရေးအကယ်ဒမီကျောင်း အိမ်သာများကား ထိုသို့မဟုတ်ပါ။ ကျောင်းသားဦးရေများပြားခြင်း၊ အိမ်သာအရေးအတွက် နည်းပါးခြင်း၊ ရေအခက်အခဲရှိခြင်း၊ ရေလောင်းအိမ်သာ မသုံးစွဲတတ်သည့် မဖွံ့ဖြိုးသည့်အရပ်ဒေသမှ ရောက်လာကြသော တိုင်းရင်းသားကလေးငယ်များ များပြားခြင်းတို့ကြောင့် ရေအိမ်သာများသန့်ရှင်းမှု လုံးဝမရှိပါ။ ကျောင်းသားများဖြစ်၍ ညစ်ပတ်သည်ထင်ကာ ကျောင်းသူအိမ်သာများကို လေ့လာကြည့်ပါသည်။ ပို၍ဆိုးပါသည်။ ရေရရှိအောင်လုပ်ပေးခြင်း၊ တံမြက်စည်းလှည်းခြင်း၊ အတုံးအတစ်များကို ရေလောင်းချပေးခြင်း၊ မိန်းကလေးသုံးပစ္စည်းအတိုအစများကို ဖယ်ရှားရှင်းလင်းပေးခြင်းအဆင့်ထိ ပြုလုပ်ခဲ့ရပါသည်။

စာရေးသူ ငယ်ရွယ်စဉ်အခါ အိမ်သာသန့်ရှင်းရေး စလုပ်စဉ်က အကျိုးကြီးမှန်း မသိပါ။ အစတွင် သူတော်ကောင်းတရား လိုက်နာသောအားဖြင့် လုပ်ဖြစ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ နောက်ပိုင်းတွင် မကြည့်ရက် မမြင်ရက်သဖြင့် လုပ်ပေးမိခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ထို့နောက်ပိုင်းတွင်ကား အိမ်သာမြင်လျှင် မဆေးကြောဘဲ မနေနိုင်လောက်အောင်အထိ ဖြစ်ခဲ့ရပါသည်။ သန့်ရှင်းပြီးသားဖြစ်နေလျှင်သော်မှ ရေပိုက်ဖွင့်ကာ ရေဖြည့်ထားခဲ့ရမှ စိတ်ကျေနပ်မှု ရနိုင်ပါတော့သတည်း။

လူတိုင်းက ရွံစရာဟု သတ်မှတ်ထားသည့် အရာများသည် ဘာသာတရားသမားများအတွက်မူ ရွှေတုံးရွှေခဲကြီးများ ဖြစ်နေတတ်ပါသည်။

လူတိုင်းက နိမ့်ကျသည့်အလုပ်ဟု သတ်မှတ်ထားသည့် သန့်ရှင်းရေးလုပ်ငန်းသည် သူတော်ကောင်းတွေအတွက်မူ ပါရမီမြောက်ကုသိုလ်လုပ်ငန်းကြီးတစ်ရပ် ဖြစ်နေပါတော့သည်။

လူတိုင်းက နှာခေါင်းရှုံ့ကြ ရွံရှာကြသည့် အိမ်သာများသည် ပါရမီရှင်များအတွက်မူ ဧရာမကုသိုလ်ရိပ်သာကြီး ဖြစ်နေပါတော့၏။

အိမ်သာသန့်ရှင်းရေးကုသိုလ်က ပေးစွမ်းနိုင်သော ကောင်းကျိုးများကို အောက်ပါအတိုင်း ရေးသားကြသော်လည်း ရည်ညွှန်းရာ အင်္ဂုတ္တိုရ် ဧကာဒသကနိပါတ်မှာ မတွေ့ရပေ။

ကုဋီ (အိမ်သာ) ဆေးကြောသန့်စင်ခြင်း အကျိုး(၁၁)ပါး
၁။ မိမိစိတ်လည်းကြည်လင်စေ၍ သူတစ်ပါးစိတ်ကိုလည်း ကြည်လင်စေခြင်း။
၂။ ပညာရှိသူတော်ကောင်းတို့၏ ချီးမွမ်းခြင်းကိုခံရခြင်း။
၃။ ဖြစ်ရာဘဝတွင် ချော့မွတ်နုညံ့သော အသားရေနှင့်ပြည့်စုံခြင်း။
၄။ ခန္ဓာကိုယ်သည် ပန်းရနံ့ကဲ့သို့ မွှေးပျံ့သောအနံ့ရှိခြင်း။
၅။ မျက်နှာအဆင်း ကြည်လင်ခြင်း။
၆။ စိတ်ညစ်ညူးဖွယ်ရာများနှင့် မကြုံရခြင်း။
၇။ စိတ်ချမ်းသာသဖြင့် ကျန်းမာရေးလည်းကောင်းခြင်း။
၈။ ပညာဉာဏ်ကြီးခြင်း။
၉။ အသက်ရှည်ခြင်း။
၁၀။ မတွေမဝေသေရခြင်း။
၁၁။ သေပြီးနောက် သုဂတိသို့လားရခြင်း
ဟူသောအကျိုး(၁၁)ပါးသည် ကုဋီဆေးကြောသန့်စင်ရခြင်း၏ အကျိုးပေတည်း။
( အင်္ဂုတ္တိုရ်၊ ဧကာဒသကနိပါတ်)။

ကျောင်းသန့်ရှင်းရေးကုသိုလ်တော် ပြီးပါပြီ။

ဝီရသူ(မစိုးရိမ်)
9.6.2020