၀ီရသူ

ကမၻာေက်ာ္ဆရာေတာ္၏ ကမၻာမေက်ာ္ေသာ အေတြးအေခၚမ်ား (၂၁)
“စ႑ာလႏွင့္ သမဏက်င့္စဥ္”

(ဆရာေတာ္ဦးဝီရသူ၏ ႏွစ္သစ္အထူးလက္ေဆာင္)

စာေရးသူတို႔မွာ စာလုပ္ေဖာ္(သူငယ္ခ်င္း) ငါးပါးရွိပါသည္။ အႀကီးဆံုးသည္ ဆရာသမားလို ေနာင္ေတာ္ႀကီးလို အေလးဂရုျပဳအပ္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းဟု မဆိုသာေပ။ ရြယ္တူေလးပါးရွိရာတြင္ ႏွစ္ပါးမွာ မစုိးရိမ္တိုက္သစ္ နာယကဆရာေတာ္မ်ားျဖစ္ကာ က်န္ႏွစ္ပါးမွာ အျခားၿမိဳ႕မ်ားရွိ စာသင္တိုက္မ်ား၌ ပဓာနနာယကႏွင့္ ေက်ာင္းထုိင္စာခ်မ်ားအျဖစ္ ပရိယတၱိနယ္မွာ ထင္ရွားၾကေပသည္။ စာသင္သားဘဝမွာ သြားအတူ စားအတူ စာက်က္အတူျဖစ္သျဖင့္ လြန္စြာရင္းနီးၾကေပသည္။ ေလးပါးလံုးမွာ ပင္ကိုယ္စရိုက္ကိုယ္စီရွိၾကေသာ္လည္း တူညီေသာအခ်က္မွာ အေသာက္အစား ေလာင္းကစား ကင္းၾကျခင္းပင္။ ေလးပါးလံုး ေဆးလိပ္မေသာက္ၾကပါ။ ကြမ္းလည္း မစားၾကပါ။ တစ္လံုးႏွစ္လံုး သံုးလံုး မဆိုထားဘိ တရားဝင္ႏိုင္ငံေတာ္ထီပင္ မထိုးၾကပါ။ အသိမိတ္ေဆြအခ်ဳိ႕က ခ်ဲထီအေၾကာင္း ေျပာလာလွ်င္(သို႔မဟုတ္) ခ်ဲဂဏန္းေမးလာလွ်င္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးက ယခုလို အၿမဲျပန္ေျပာတတ္ပါသည္။

“ငါတုိ႔အားလံုး လက္ေတြ႔သမားေတြ၊ စိတ္ကူးယဥ္ရမည့္အလုပ္မ်ဳိး တစ္ပါးမွ မလုပ္ဘူး”
မွန္ပါသည္။ စာေရးသူတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းေလးပါးလံုး ယခုအခ်ိန္ထိ ေဘာလံုးမေလာင္း၊ ႏွစ္လုံးမထုိး၊ ခ်ဲမထိုးၾကပါ။ သစၥာဆိုေလာက္သည္အထိ အေလာင္းကစား ကင္းၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။

စာသင္သားဘဝ ဆြမ္းခံအိမ္မွာ ခ်ဲဂဏန္းေပးေနသည့္ ေမာင္ပဥၥင္းမ်ားကိုေတြ႔လွ်င္ အံ့ၾသေနတတ္ေပသည္။ ခ်ဲထိုး ခ်ဲေရာင္း ေလာင္းကစားဒိုင္လုပ္ေနသည့္ ဘုန္းႀကီးမ်ားအေၾကာင္း ၾကားရလွ်င္ ေအာ့ႏွလံုးနာေနမိပါသည္။ “ဘုန္းဘုန္းေပးတဲ့ခ်ဲ ၿပဳံးၿပံဳးေလးနဲ႔မြဲ” “ဘုန္းဘုန္းေပးတဲ့ သံုးသံုးေလး ကုန္းကုန္းေျပးရကိန္း” ဤသည္မွာ သံဃာရပ္ဝန္းလာ သေရာ္ေဆာင္ပုဒ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ ေသခ်ာ၍ ခ်ီးေျမႇာက္သည္ကိုပင္ ဘုရားမႀကဳိက္ပါ။ ရမ္းသမ္းေပး၍ မြဲကုန္သည္ဆိုလွ်င္မူ ေျပာစရာပင္မလုိေပ။ အခ်ဳိ႕ဘုန္းႀကီးမ်ား ဝတ္စရာသကၤန္းေကာင္းမရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ခ်ဲထုိး၍ေျပာင္သြားၾကသည္ဟု ဆိ္ုပါသည္။ လူေတြကို ေလာဘေဒါသကင္းေအာင္ ေဟာေျပာဆံုးမမည့္သူမ်ားကိုယ္တုိင္က ေလာဘဦးစီးေနသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္လည္း ၎တို႔ကိုယ္စား ရွက္ရြံမိပါသည္။

စာေရးသူငယ္စဥ္က ထီေပါက္မွာအလြန္ေၾကာက္ပါသည္။ “ထီေပါက္ရင္ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းကို မသိလို႔ ထီမထိုးတာပါ။”ဟု သီတင္းသံုးေဖာ္မ်ားအား ေျပာျပသည့္အခါ သူ႔ေပး ငါ့ေပး စသည္ျဖင့္ စံုေနေအာင္ ျပန္ေျပာၾကေပေတာ့၏။ အမွန္တကယ္ပင္ စာသင္သားတစ္ပါး ထီေပါက္ေငြမ်ားကို မည္သည့္လုပ္ငန္းအတြက္ အသံုးခ်ႏိုင္ပါမည္နည္း။ အသံုးခ်စရာ လုပ္ငန္းမရွိသျဖင့္ ထီမထိုးျခင္းျဖစ္ပါမည္။ ေနာက္တစ္ခ်က္ကား ထီေပါက္လွ်င္ ယၾတာေၾကသြားမည္စိုးသျဖင့္ ထီမထိုးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ “ေငြအႀကီးအက်ယ္ဝင္ကိန္းရွိသည္”ဟုတစ္စံုးတစ္ဦးကေျပာလွ်င္ စာေမးပြဲေအာင္ေတာ့မည္ဟု မိမိဘာသာ အတိတ္ေကာက္ကာ ႀကိတ္သာယာေနတတ္ပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ စာေမးပြဲေအာင္လွ်င္ စာေအာင္သံဃာမ်ားအား တန္ဖိုးႀကီးပေဒသာပင္မ်ား မဲႏႈိက္လွဴဒါန္းၾကေသာေၾကာင့္တည္း။ ထီေပါက္လွ်င္ အဆိုပါပေဒသာပင္မ်ား ရရွိႏိုင္သည့္ စာေမးပြဲေအာင္မည့္ အခြင့္အလမ္း ပိတ္ဆို႔သြားမည္စိုးေသာေၾကာင့္တည္း။

ေက်ာင္းထုိင္နာယကအျဖစ္ သာသနာ့တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခြင့္ရရွိသည့္အခါမွစ၍ သာသနာျပဳရာမွာ ေငြေၾကးက အခရာက်ေၾကာင္း သိရွိခဲ့ရပါသည္။ ထိုအခါမွသာ လူေတြ ထီထိုးရျခင္းအဓိပၸါယ္ကို သိရွိလာျခင္း ျဖစ္ပါ၏။ ထီေပါက္ခ်င္ေသာ္လည္း ထီမထိုးျဖစ္ပါ။ ဆြမ္းကပ္ပြဲ အလွဴပြဲမ်ားမွ ထီလက္မွတ္မ်ား ရလာလွ်င္ “ထီမထိုးဘဲ ေပါက္ခ်င္တာနဲ႔ အေတာ္ပဲ”ဟု ေျပာျပတတ္ပါသည္။ ထီလက္မွတ္လာလွဴလွ်င္လည္း “က်ဴပ္က ထီမထုိးဘဲ ေပါက္ခ်င္ေနတာဗ်”ဟု ဝမ္းသာာအားရ ေျပာျပတတ္ပါသည္။ စာေရးသူအမည္ျဖင့္ လစဥ္ထီထုိးေပးေနသည့္ ထီလက္မွတ္အလွဴရွင္ ဒါယိကာမတစ္ဦး ရွိပါသည္။ ထီမထုိးဘဲ ေပါက္ခဲ့လွ်င္ကား ပညာေရး၊ ပရဟိတ၊ သာသနာျပဳလုပ္ငန္း၊ အမ်ဳိးသားေရးလုပ္ငန္း စသည္ လုပ္စရာေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္ႀကီးပင္။

စာေရးသူ ေက်ာင္းသားဘဝ ငယ္စဥ္ကတည္းက ေဆးလိပ္မေသာက္ခဲ့ဖူးပါ။ လူႀကီးမ်ားက ေဆးလိပ္မီးညႇိခိုင္းလွ်င္လည္း “မင္းမဖြာနဲ႔”ဟု ေျပာ၍ ခုိင္းၾကပါသည္။ ေဆးလိပ္ဖြာမိလွ်င္ ေသာက္ျဖစ္သြားမည္စိုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါမည္။ စာေရးသူကလည္း လံုးဝ မဖြာပါ။ ေဆးလိပ္မေသာက္ေသာ္လည္း ေဆးလိပ္ေသာက္သည္အထင္ျဖင့္ အတီးခံခဲ့ရဖူးပါသည္။ ေက်ာင္းမွအျပန္ အဝတ္အစားလဲကာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျခင္းခတ္ၾကရာ စားေရးသူလည္း ဝင္၍ခတ္ပါသည္။ ထိုသို႔ ျခင္းခတ္ေနစဥ္ “ေျဗာင္း”ဆိုသည့္အသံႀကီးႏွင့္တူ နားရင္းတစ္ဖက္လံုး ပူထူသြားသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္လုိက္ရာ စာေရးသူ၏ ဖခမည္းေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေနေပသည္။ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ “ေဆးလိပ္မေသာက္ရဘူးလို႔ ငါေျပာမထားဘူးလား”ဟု မာန္မဲပါမွ သေဘာေပါက္သြားေပေတာ့သည္။ အေၾကာင္းမွာ စာေရးသူက ဒူးယားစီးကရက္ပံုစံ မုန္႔ေတာင့္ေလး ခဲထားေသာေၾကာင့္တည္း။ မုန္႔ကို ေဆးလိပ္ထင္၍ နားရင္းတီးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မုန္႔မွန္းသိသြားသည့္အခါ အေဖမ်က္ႏွာမထားတတ္ေတာ့ပါ။ အမ်ားေရွ႕မွာ မဆင္မျခင္ တီးပစ္မိသည္ကိုး။ စီးကရက္ပံုစံမုန္႔ေလး ခဲသည္ကိုပင္ ၾကယ္ေတြလေတြ ပြင့္ထြက္သြားေအာင္ ေဆာ္ပေလာ္တီးလွ်င္ ေဆးလိပ္အစစ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္..ဟူသည့္အေတြး စာေရးသူမွာ စြဲထင္သြားခဲ့ပါေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေဆးလိပ္ဆိုလွ်င္ အနံ႔ပင္ မခံႏိုင္ေတာ့ေပ။ ေဆးလိပ္နံ႔ရႈမိလွ်င္ ေခါင္းကိုက္တတ္ပါသည္။ ကြမ္းလည္း မစားတတ္ပါ။ ငယ္စဥ္အခါ၌ ကြမ္းယာအခ်ဳိတစ္ယာတေလ စားဖူးပါသည္။ ယခုအခါ ကြမ္းယာအခ်ဳိစားသည့္ယဥ္ေက်းမႈ မရွိေတာ့ဟု ဆိုေလ၏။ လြမ္းစရာပင္။ တစ္ယာတေလ စားမိသူပင္ ကြမ္းခ်ဳိခ်ဳိကို လြမ္းမိေနေတာ့၏။ အရက္ေသာက္ဖုိ႔ဆိုသည္မွာ ေဝလားေဝးပင္။ “ဆင္းတုေတာ္ အရက္ေသာက္တယ္ဆိုရင္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ ဝီရသူ အရက္ေသာက္တယ္ဆိုတာ လံုးဝ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး”ဟု အၿမဲဂုဏ္ယူခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။ “အရက္သမားတစ္ေယာက္ေယာက္က ဇရပ္ထဲအရက္ေသာက္ၿပီး ဆင္းတုေတာ္ကို အရက္ကပ္ရင္ ကပ္ေနမွာ၊ ဝီရသူကိုေတာ့ အရက္ကပ္လုိ႔ မရဘူး”ဟု ျပန္လည္ရွင္းျပမွ သေဘာေပါက္သြားၾကသည္က မ်ားေလသည္။ သို႔ေသာ္ စာေရးသူမွာ ဝဋ္ေၾကြးအေတာ္ႀကီးပံုရပါသည္။ ေဆးနံ႔မခံႏိုင္သူျဖစ္ပါလ်က္ ေဆးသမားအစြပ္စြဲခံေနရ၏။ အရက္နံ႔မခံႏိုင္သူျဖစ္ပါလ်က္ အရက္သမား စြပ္စြဲခံေနရေလ၏။ ႏွစ္ေထာင္ခုႏွစ္ စြန္းကာစက ျဖစ္ပါသည္။ သာသနမလဝိေသာဓနီ(သာသနာ့အညစ္အေၾကးသုဓ္သင္ေရး)အဖြဲ႔ကို စာသင္တုိက္ႀကီးတစ္တုိက္မွ ဝိုင္းရုိက္လုိက္ၾကပါသည္။ အဖြဲ႔၏ကိုင္တြယ္ပံုကို မေက်နပ္၍ အၾကမ္းဖက္မိသြားသည္ကို မေျပာသာခဲ့ေသာ္လည္း ထိုအဖြဲ႔ကို ဝီရသူဦးေဆာင္သည္၊ ထိုအဖြဲ႔က အရက္ပံုးေတြ ကားျဖင့္တင္ေဆာင္လာသည္၊ ဝီရသူကိုယ္တုိင္ အရက္ကို ပံုးလုိက္ေသာက္သည္ဟု သတင္းလႊင့္ျခင္းပင္။ မိမိအျပစ္ကို သူတစ္ပါးအျပစ္ျဖင့္ ဖံုးကြယ္ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း စာေရးသူသည္ ထိုအဖြဲ႔ကို ဦးေဆာင္သူမဟုတ္ပါ။ ကားထဲမွာလည္း မပါပါ။ ၎တုိ႔ထံလည္း မေရာက္ပါ။ အေၾကာင္းမွာ စာေရးသူက အငယ္တန္းစာေမးပြဲႀကီးၾကပ္ေရး အတြင္းေရးမွဴးအျဖစ္ စာေမးပြဲေစာင့္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ပို၍ဆိုးသည္က “ဝီရသူအရက္ေသာက္တာ ငါကိုယ္တုိင္ျမင္တာ”ဟု မိမိကိုယ္ကို သက္ေသထူျခင္းပင္။ နားေထာင္ေနသူက စာေရးသူ၏ သူငယ္ခ်င္းလည္းျဖစ္၊ ညီအရင္းလို ခ်စ္ခင္ရင္းနီးသူလည္း ျဖစ္ေန၍ “မဟုတ္ေသးဘူးေနာ္”ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္ေျပာမွ ေလွ်ာခ်သြားေသာဟူ၏။ ထိုစဥ္က ‘ေထရဝါဒ တုိက္ပြဲ’စာအုပ္ နာမည္ႀကီးစျဖစ္၍ စာေရးသူ၏ ကေလာင္အမည္ ေရပန္းစားခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။ စာအုပ္ဖတ္ရသူတုိင္းက ဝီရသူဆိုသည္မွာ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ညဳိညဳိမည္းမည္း မ်က္ႏွာေပါက္ဆိုးဆိုးဟု ထင္ထားၾကပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဝိေသာဓနီအဖြဲ႔ ဦးေဆာင္ဆရာေတာ္ကို ဝီရသူအထင္ျဖင့္ ဝိုင္းရိုက္လုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါမည္။ အင္တာနက္ေခတ္မဟုတ္သျဖင့္ ဝီရသူကို မည္သူမွ် မျမင္ဖူးၾကပါ။ စာနယ္ဇင္းမ်ားမွာလည္း စာေရးသူပံု မပါသျဖင့္ ပံုမျမင္ဖူးဘဲ သကၤန္းအေရာင္တူရံုမွ်ျဖင့္ ဝီရသူဟု တစ္ထစ္ခ်မွတ္ယူကာ အၾကမ္းဖက္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါမည္။

ေနာက္တစ္ခုကား မူးယစ္ေဆးကိစၥပင္။ စာေရးသူက နံပါတ္ဖိုးကို ၾကားသာၾကားဖူးပါသည္။ မျမင္ဖူးပါ။ မွီဝဲဖို႔ဆိုသည္မွာ ေဝးလာေဝးပင္။ အိုးဘိုေရာက္သည့္အခါ ေဆးမႈအက်ဥ္းသားမ်ားႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးပါသည္။ ထိုအခါ ဘိန္းမည္းဟူေသာ ေဝါဟာရတစ္ခု ထပ္မံၾကားဖူးလုိက္ရပါသည္။ ဟုတ္ပါေပမည္။ ဘိန္းျဖဴရွိ၍ ဘိန္းမည္းရွိသည္မွာ သဘာဝပင္။ WY အမွတ္အသားပါသည့္ ေဆးျပားေလးမ်ား သတင္းမွာ အၿမဲေတြ႔ရပါသည္။ အရပ္ထဲမွာ မျမင္ဖူးပါ။ မူးယစ္ေဆးဝါးမဆိုထားဘိ ေဆးလိပ္အနံ႔ပင္ မခံႏိုင္ေသာ စာေရးသူကိုမွ “ေဆးသမား”ဟု စြပ္စြဲေနၾကသည္မွာ အံ့ၾသစရာတစ္ခုပင္။ ေဟာပုံေျပာပံုၾကည့္၍ စြပ္စြဲသည္၊ လက္ကဒဏ္ရာမ်ားကိုၾကည့္၍ စြပ္စဲြသည္၊ တရားေဟာရင္း တစ္ရွဴးသံုးသည္ကိုၾကည့္၍ စြပ္စြဲသည္မ်ားပင္ ရွိၾကေလသည္။ စာေရးသူသည္ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ႏွာေခါင္းအဆီထြက္လွ်င္ မေနတတ္ေတာ့ပါ။ တရားေဟာလွ်င္လည္း ၎အဆီမ်ားကို တစ္ရွဴးျဖင့္ သုတ္ေလ့ရွိပါသည္။ ႏွာေခါင္းကို တစ္ရွဴးျဖင့္ သုတ္သည္ကိုၾကည့္၍ တစ္ရွဴးမွာ မူးယစ္ေဆးထံုထားသည္၊ ၎ကို တရားေဟာရင္း ရွဴရွဳိက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေဝဖန္စြပ္စြဲျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ၎တစ္ရွဴးကို စားပြဲေပၚသို႔ စာေရးသူကိုယ္တိုင္ တင္ထားျခင္းမဟုတ္ပါ။ တပည့္ေက်ာင္းသားမ်ားကိုလည္း မတင္ခုိင္းပါ။ တရားပြဲက်င္းပသူမ်ားကသာ တင္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူတစ္ပါးတည္းအတြက္ တင္ထားျခင္းမဟုတ္ပါ။ ဓမၼကထိကဆရာေတာ္အားလံုးအတြက္ တင္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ လက္ကဒဏ္ရာမ်ားကလည္း တက္တူးဖ်က္ထားသည့္ ဒဏ္ရာမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ၂၀၁၂ခုႏွစ္က ၿမဳိ႕ေတာ္ေဆးရံုးမွာ ခြဲစိပ္ကုသထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဆရာဝန္မ်ား သူနာျပဳမ်ားက ယခုထိ စာေရးသူတက္သည့္ ေဆးရုံအခန္းနံပါတ္ မွတ္မိေနၾကေသးေသာ္လည္း စာေရးသူကား မမွတ္မိေတာ့ပါ။

လူစိမ္းသူစိမ္းမ်ား ရန္သူမုန္းသူမ်ားက ေဆးသမား(ေဆးဘဲ) စြပ္စြဲသည္ကို ခံႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ မသိနားမလည္၍ ႏိုင္ငံေရးထုိးႏွက္ခ်က္တစ္ခုျဖစ္၍ “ကိုယ္ေကာင္းလွ်င္ ေခါင္းမေရြ႕”သေဘာမ်ဳိးျဖင့္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ ေျဖသိမ့္ႏိုင္ခဲ့ေပသည္။ မိမိ၏ ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ားကပါ စူးစမ္းလာသည့္အခါ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိပါေတာ့သည္။ ႏႈတ္ျဖင့္ တုိက္ရိုက္စြပ္စြဲလာသည့္အခါ ပုိ၍ခံစားရပါေတာ့၏။ စာေရးသူ အိုးဘိုမွာ ေနရစဥ္ကတည္းက ၾကည္ညဳိရင္းစြဲရွိေသာ ဒါယိကာမႀကီးတစ္ဦးသည္ စာေရးသူ၏ အေဒၚပမာ မိခင္ပမာ အားထားရသူျဖစ္ပါသည္။ ႏိုင္ငံျခားမွာေနသူျဖစ္၍ လိုအပ္သည္မ်ားကိုလည္း အၿမဲတန္းေထာက္ပံ့ႏုိင္သူျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာျပည္ျပန္လာလွ်င္လည္း လွဴဖြယ္ဝတၳဳမ်ား လိုေလေသးမရိွပါ။ ထိုဒါယိကာမႀကီးက စာေရးသူထံ ဖုန္းဆက္ပါသည္။ “အရွင္ဘုရား ေဆးျဖတ္ေနၿပီၾကားရလုိ႔ ဝမ္းသာတယ္ဘုရား” “ဟင္ က်ဳပ္က ဘာေဆးျဖတ္ရမွာတုန္း” “အရွင္ဘုရားကလည္း သိရက္သားနဲ႔” “ေၾသာ္… ဒကာမႀကီးကလည္း အဲဒီလို ထင္ေနတာလား၊ က်န္တဲ့လူစြပ္စြဲတာ ခံႏိုင္တယ္ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားလို ဒကာမမ်ဳိး စြပ္စြဲတာခံရေတာ့ က်ဳပ္ဝမ္းနည္းမိတယ္”ဟု ေျပာမိသြားပါသည္။ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား၏ ေအာင္ျမင္မႈပင္။ ခ်ီးက်ဴးမိပါသည္။ မူးယစ္ေဆးဆိုသည္မွာ ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိရသည့္ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးကို ေဆးသမားျဖစ္ေအာင္ စြပ္စြဲေရးသားၾသေသာ ႏိုင္ငံေရးသမားတုိ႔၏ ေမတၱာတရားျဖန္႔ျဖဴးမႈ၏ ရလဒ္တစ္ခုအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳကာ ခ်ီးက်ဴးေနမိျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ႏိုင္ငံေရးဆိုသည္မွာ ဖခင္အရင္းကိုပင္ ျပန္သတ္ရေသာ လုပ္ငန္းမ်ဳိးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္တည္း။ ႏိုင္ငံေရးသမား မက်ဴးလြန္ဝံ့ေသာ အကုသိုလ္ဟူ၍ လံုးဝ မရွိေသာေၾကာင့္တည္း။

စာေရးသူငယ္စဥ္က “စ႑ာလႏွင့္ သမဏ”ေခါင္းစဥ္တပ္၍ ဒႆနတစ္ခု ေရးဖူးပါသည္။ “ေတာင္းတာခ်င္းအတူတူ စ႑ာလက ကိုယ္က်င့္တရားမရွိ၊ သမဏက ကိုယ္က်င့္တရားရွိသည္။ စ႑ာလက စရိုက္ၾကမ္းသည္၊ သမဏက ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔သည္။ စ႑ာလက ဣေျႏၵသိကၡာမရွိ၊ သမဏက ဣေျႏၵသိကၡာရွိသည္။ စ႑ာလက တရားမရွိ တရားမသိ၊ သမဏက တရားရွိ တရားသိသည္” စသည္တုိ႔ ျဖစ္ပါသည္။ စာသင္ငယ္မ်ားအား စာခ်လွ်င္လည္း စ႑ာလႏွင့္ သမဏ ကြာျခားမႈကို ေျပာျပလ်က္ စ႑ာလလိုမေနဖုိ႔ အၿမဲသတိေပးတတ္ပါသည္။

ဇိုးဘုန္းႀကီးမ်ား ဖိုးဘုန္းႀကီးမ်ား သတင္းၾကားရလွ်င္ စိတ္မေကာင္းပါ။ ၎၏ရြာႏွင့္ ဒကာ ဒကာမမ်ားကို သနားေနမိသလုိ သာသနာေတာ္အတြက္လည္း ရင္ေလးေနမိပါသည္။ ၾကားခဲ့ရသည့္ ဇိုး၊ ဖိုး စာရင္းတြင္ မိမိသိကၽြမ္းသည့္ စာခ်အေက်ာ္ ဓမၼကထိကအေက်ာ္ ရဲရဲေတာက္ အေမ့သားႀကီးမ်ား ပါဝင္ေနသည့္အခါ ပို၍ပင္ ဝမ္းနည္းမိေလသည္။ ထို ဂ်ဳိးႀကီးမ်ားက စာေရးသူဆို အေတာ္ဆဲေသာဟူ၏။

စာေရးသူ၏ ကိုရင္ဘဝ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာသည္ စာေရးသူ၏ ဦးႀကီးျဖစ္ပါသည္။ အေမႀကီး(အဖြား)၏ ေမာင္အရင္း ျဖစ္ပါသည္။ အေမ့ဦးေလး စာေရးသူ၏ ဦးႀကီးျဖစ္သူ ေရႊလွံေထာင္ဆရာေတာ္ကား ေဝဘူဆရာေတာ္ႀကီး၏ တပည့္ရင္းျဖစ္ပါသည္။ တရားေယာဂီျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ေလာဘေဒါသေခါင္းပါးေအာင္ ေနျပတတ္ပါသည္။ ကြမ္း ေဆး အရက္ကို အလြန္ရြံမုန္းပါသည္။ အာဂႏၲဳတစ္ပါး ေဆးလိပ္ေသာက္ေနသည္ကို ေတြ႔လွ်င္ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။ ကြမ္းစားျခင္း၊ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းကား ဧရာမအျပစ္ႀကီးတစ္ခုပင္။ စာေရးသူလည္း ငယ္စဥ္ကတည္းက သႏၷိ႒ာန္ခ်ထားခဲ့ပါသည္။ ကြမ္း ေဆး အရက္ကို သာမန္လူသားေတြေတာင္ မမွီဝဲၾကပါ။ ရဟန္းဘဝဆိုသည္မွာ လူသားေတြထက္ ျမင့္ျမတ္သူျဖစ္ပါသည္။ ဝိနည္းသိကၡာပုဒ္ကို အသာထားလို႔ ကြမ္းေဆးအရက္ေလာက္ေတာ့ မျဖစ္မေန ေရွာင္ၾကဥ္သင့္သည္၊ လူရိုေသ ရွင္ရိုေသအဆင့္ေလာက္ေတာ့ ေနဖုိ႔သင့္သည္ဟု ခံယူထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အေလာင္းကစား အေသာက္အစားကင္းသူကိုမွ အရက္သမား ေဆးသမားျဖစ္ရေလေအာင္ “ေမတၱာတရား”ေတြ ျဖန္႔ျဖဴးေနသည့္ မီဒီယာ၊ အမဲ၊ အရဲ ဟူေသာ ပုလင္းတူဘူးဆို႔မ်ားကို မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ပါေတာ့သတည္း။

“စ႑ာလႏွင့္ သမဏက်င့္စဥ္”ၿပီးပါၿပီ

ဝီရသူ(မစုိးရိမ္)
14.6.2020

ကမ္ဘာကျော်ဆရာတော်၏ ကမ္ဘာမကျော်သော အတွေးအခေါ်များ (၂၁)

“စဏ္ဍာလနှင့် သမဏကျင့်စဉ်”

(ဆရာတော်ဦးဝီရသူ၏ နှစ်သစ်အထူးလက်ဆောင်)

စာရေးသူတို့မှာ စာလုပ်ဖော်(သူငယ်ချင်း) ငါးပါးရှိပါသည်။ အကြီးဆုံးသည် ဆရာသမားလို နောင်တော်ကြီးလို အလေးဂရုပြုအပ်သူ ဖြစ်သောကြောင့် သူငယ်ချင်းဟု မဆိုသာပေ။ ရွယ်တူလေးပါးရှိရာတွင် နှစ်ပါးမှာ မစိုးရိမ်တိုက်သစ် နာယကဆရာတော်များဖြစ်ကာ ကျန်နှစ်ပါးမှာ အခြားမြို့များရှိ စာသင်တိုက်များ၌ ပဓာနနာယကနှင့် ကျောင်းထိုင်စာချများအဖြစ် ပရိယတ္တိနယ်မှာ ထင်ရှားကြပေသည်။ စာသင်သားဘဝမှာ သွားအတူ စားအတူ စာကျက်အတူဖြစ်သဖြင့် လွန်စွာရင်းနီးကြပေသည်။ လေးပါးလုံးမှာ ပင်ကိုယ်စရိုက်ကိုယ်စီရှိကြသော်လည်း တူညီသောအချက်မှာ အသောက်အစား လောင်းကစား ကင်းကြခြင်းပင်။ လေးပါးလုံး ဆေးလိပ်မသောက်ကြပါ။ ကွမ်းလည်း မစားကြပါ။ တစ်လုံးနှစ်လုံး သုံးလုံး မဆိုထားဘိ တရားဝင်နိုင်ငံတော်ထီပင် မထိုးကြပါ။ အသိမိတ်ဆွေအချို့က ချဲထီအကြောင်း ပြောလာလျှင်(သို့မဟုတ်) ချဲဂဏန်းမေးလာလျှင် သူငယ်ချင်းတစ်ပါးက ယခုလို အမြဲပြန်ပြောတတ်ပါသည်။

“ငါတို့အားလုံး လက်တွေ့သမားတွေ၊ စိတ်ကူးယဉ်ရမည့်အလုပ်မျိုး တစ်ပါးမှ မလုပ်ဘူး”
မှန်ပါသည်။ စာရေးသူတို့ သူငယ်ချင်းလေးပါးလုံး ယခုအချိန်ထိ ဘောလုံးမလောင်း၊ နှစ်လုံးမထိုး၊ ချဲမထိုးကြပါ။ သစ္စာဆိုလောက်သည်အထိ အလောင်းကစား ကင်းကြခြင်းဖြစ်ပါသည်။

စာသင်သားဘဝ ဆွမ်းခံအိမ်မှာ ချဲဂဏန်းပေးနေသည့် မောင်ပဉ္စင်းများကိုတွေ့လျှင် အံ့သြနေတတ်ပေသည်။ ချဲထိုး ချဲရောင်း လောင်းကစားဒိုင်လုပ်နေသည့် ဘုန်းကြီးများအကြောင်း ကြားရလျှင် အော့နှလုံးနာနေမိပါသည်။ “ဘုန်းဘုန်းပေးတဲ့ချဲ ပြုံးပြုံးလေးနဲ့မွဲ” “ဘုန်းဘုန်းပေးတဲ့ သုံးသုံးလေး ကုန်းကုန်းပြေးရကိန်း” ဤသည်မှာ သံဃာရပ်ဝန်းလာ သရော်ဆောင်ပုဒ်များဖြစ်ပါသည်။ သေချာ၍ ချီးမြှောက်သည်ကိုပင် ဘုရားမကြိုက်ပါ။ ရမ်းသမ်းပေး၍ မွဲကုန်သည်ဆိုလျှင်မူ ပြောစရာပင်မလိုပေ။ အချို့ဘုန်းကြီးများ ဝတ်စရာသင်္ကန်းကောင်းမရှိတော့လောက်အောင် ချဲထိုး၍ပြောင်သွားကြသည်ဟု ဆိုပါသည်။ လူတွေကို လောဘဒေါသကင်းအောင် ဟောပြောဆုံးမမည့်သူများကိုယ်တိုင်က လောဘဦးစီးနေသည်ကို တွေ့ရသဖြင့်လည်း ၎င်းတို့ကိုယ်စား ရှက်ရွံမိပါသည်။

စာရေးသူငယ်စဉ်က ထီပေါက်မှာအလွန်ကြောက်ပါသည်။ “ထီပေါက်ရင် ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းကို မသိလို့ ထီမထိုးတာပါ။”ဟု သီတင်းသုံးဖော်များအား ပြောပြသည့်အခါ သူ့ပေး ငါ့ပေး စသည်ဖြင့် စုံနေအောင် ပြန်ပြောကြပေတော့၏။ အမှန်တကယ်ပင် စာသင်သားတစ်ပါး ထီပေါက်ငွေများကို မည်သည့်လုပ်ငန်းအတွက် အသုံးချနိုင်ပါမည်နည်း။ အသုံးချစရာ လုပ်ငန်းမရှိသဖြင့် ထီမထိုးခြင်းဖြစ်ပါမည်။ နောက်တစ်ချက်ကား ထီပေါက်လျှင် ယတြာကြေသွားမည်စိုးသဖြင့် ထီမထိုးခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ “ငွေအကြီးအကျယ်ဝင်ကိန်းရှိသည်”ဟုတစ်စုံးတစ်ဦးကပြောလျှင် စာမေးပွဲအောင်တော့မည်ဟု မိမိဘာသာ အတိတ်ကောက်ကာ ကြိတ်သာယာနေတတ်ပါသည်။ အကြောင်းမှာ စာမေးပွဲအောင်လျှင် စာအောင်သံဃာများအား တန်ဖိုးကြီးပဒေသာပင်များ မဲနှိုက်လှူဒါန်းကြသောကြောင့်တည်း။ ထီပေါက်လျှင် အဆိုပါပဒေသာပင်များ ရရှိနိုင်သည့် စာမေးပွဲအောင်မည့် အခွင့်အလမ်း ပိတ်ဆို့သွားမည်စိုးသောကြောင့်တည်း။

ကျောင်းထိုင်နာယကအဖြစ် သာသနာ့တာဝန်ထမ်းဆောင်ခွင့်ရရှိသည့်အခါမှစ၍ သာသနာပြုရာမှာ ငွေကြေးက အခရာကျကြောင်း သိရှိခဲ့ရပါသည်။ ထိုအခါမှသာ လူတွေ ထီထိုးရခြင်းအဓိပ္ပါယ်ကို သိရှိလာခြင်း ဖြစ်ပါ၏။ ထီပေါက်ချင်သော်လည်း ထီမထိုးဖြစ်ပါ။ ဆွမ်းကပ်ပွဲ အလှူပွဲများမှ ထီလက်မှတ်များ ရလာလျှင် “ထီမထိုးဘဲ ပေါက်ချင်တာနဲ့ အတော်ပဲ”ဟု ပြောပြတတ်ပါသည်။ ထီလက်မှတ်လာလှူလျှင်လည်း “ကျူပ်က ထီမထိုးဘဲ ပေါက်ချင်နေတာဗျ”ဟု ဝမ်းသာာအားရ ပြောပြတတ်ပါသည်။ စာရေးသူအမည်ဖြင့် လစဉ်ထီထိုးပေးနေသည့် ထီလက်မှတ်အလှူရှင် ဒါယိကာမတစ်ဦး ရှိပါသည်။ ထီမထိုးဘဲ ပေါက်ခဲ့လျှင်ကား ပညာရေး၊ ပရဟိတ၊ သာသနာပြုလုပ်ငန်း၊ အမျိုးသားရေးလုပ်ငန်း စသည် လုပ်စရာတွေ တစ်ပုံတစ်ပင်ကြီးပင်။

စာရေးသူ ကျောင်းသားဘဝ ငယ်စဉ်ကတည်းက ဆေးလိပ်မသောက်ခဲ့ဖူးပါ။ လူကြီးများက ဆေးလိပ်မီးညှိခိုင်းလျှင်လည်း “မင်းမဖွာနဲ့”ဟု ပြော၍ ခိုင်းကြပါသည်။ ဆေးလိပ်ဖွာမိလျှင် သောက်ဖြစ်သွားမည်စိုးသောကြောင့် ဖြစ်ပါမည်။ စာရေးသူကလည်း လုံးဝ မဖွာပါ။ ဆေးလိပ်မသောက်သော်လည်း ဆေးလိပ်သောက်သည်အထင်ဖြင့် အတီးခံခဲ့ရဖူးပါသည်။ ကျောင်းမှအပြန် အဝတ်အစားလဲကာ သူငယ်ချင်းများ ခြင်းခတ်ကြရာ စားရေးသူလည်း ဝင်၍ခတ်ပါသည်။ ထိုသို့ ခြင်းခတ်နေစဉ် “ဗြောင်း”ဆိုသည့်အသံကြီးနှင့်တူ နားရင်းတစ်ဖက်လုံး ပူထူသွားသဖြင့် လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ စာရေးသူ၏ ဖခမည်းတော်ကြီး ဖြစ်နေပေသည်။ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးဖြင့် “ဆေးလိပ်မသောက်ရဘူးလို့ ငါပြောမထားဘူးလား”ဟု မာန်မဲပါမှ သဘောပေါက်သွားပေတော့သည်။ အကြောင်းမှာ စာရေးသူက ဒူးယားစီးကရက်ပုံစံ မုန့်တောင့်လေး ခဲထားသောကြောင့်တည်း။ မုန့်ကို ဆေးလိပ်ထင်၍ နားရင်းတီးခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ မုန့်မှန်းသိသွားသည့်အခါ အဖေမျက်နှာမထားတတ်တော့ပါ။ အများရှေ့မှာ မဆင်မခြင် တီးပစ်မိသည်ကိုး။ စီးကရက်ပုံစံမုန့်လေး ခဲသည်ကိုပင် ကြယ်တွေလတွေ ပွင့်ထွက်သွားအောင် ဆော်ပလော်တီးလျှင် ဆေးလိပ်အစစ်ဖြစ်ခဲ့သော်..ဟူသည့်အတွေး စာရေးသူမှာ စွဲထင်သွားခဲ့ပါတော့သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဆေးလိပ်ဆိုလျှင် အနံ့ပင် မခံနိုင်တော့ပေ။ ဆေးလိပ်နံ့ရှုမိလျှင် ခေါင်းကိုက်တတ်ပါသည်။ ကွမ်းလည်း မစားတတ်ပါ။ ငယ်စဉ်အခါ၌ ကွမ်းယာအချိုတစ်ယာတလေ စားဖူးပါသည်။ ယခုအခါ ကွမ်းယာအချိုစားသည့်ယဉ်ကျေးမှု မရှိတော့ဟု ဆိုလေ၏။ လွမ်းစရာပင်။ တစ်ယာတလေ စားမိသူပင် ကွမ်းချိုချိုကို လွမ်းမိနေတော့၏။ အရက်သောက်ဖို့ဆိုသည်မှာ ဝေလားဝေးပင်။ “ဆင်းတုတော် အရက်သောက်တယ်ဆိုရင် ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်တယ်၊ ဝီရသူ အရက်သောက်တယ်ဆိုတာ လုံးဝ မဖြစ်နိုင်ဘူး”ဟု အမြဲဂုဏ်ယူခဲ့သူဖြစ်ပါသည်။ “အရက်သမားတစ်ယောက်ယောက်က ဇရပ်ထဲအရက်သောက်ပြီး ဆင်းတုတော်ကို အရက်ကပ်ရင် ကပ်နေမှာ၊ ဝီရသူကိုတော့ အရက်ကပ်လို့ မရဘူး”ဟု ပြန်လည်ရှင်းပြမှ သဘောပေါက်သွားကြသည်က များလေသည်။ သို့သော် စာရေးသူမှာ ဝဋ်ကြွေးအတော်ကြီးပုံရပါသည်။ ဆေးနံ့မခံနိုင်သူဖြစ်ပါလျက် ဆေးသမားအစွပ်စွဲခံနေရ၏။ အရက်နံ့မခံနိုင်သူဖြစ်ပါလျက် အရက်သမား စွပ်စွဲခံနေရလေ၏။ နှစ်ထောင်ခုနှစ် စွန်းကာစက ဖြစ်ပါသည်။ သာသနမလဝိသောဓနီ(သာသနာ့အညစ်အကြေးသုဓ်သင်ရေး)အဖွဲ့ကို စာသင်တိုက်ကြီးတစ်တိုက်မှ ဝိုင်းရိုက်လိုက်ကြပါသည်။ အဖွဲ့၏ကိုင်တွယ်ပုံကို မကျေနပ်၍ အကြမ်းဖက်မိသွားသည်ကို မပြောသာခဲ့သော်လည်း ထိုအဖွဲ့ကို ဝီရသူဦးဆောင်သည်၊ ထိုအဖွဲ့က အရက်ပုံးတွေ ကားဖြင့်တင်ဆောင်လာသည်၊ ဝီရသူကိုယ်တိုင် အရက်ကို ပုံးလိုက်သောက်သည်ဟု သတင်းလွှင့်ခြင်းပင်။ မိမိအပြစ်ကို သူတစ်ပါးအပြစ်ဖြင့် ဖုံးကွယ်ခြင်းဖြစ်သော်လည်း စာရေးသူသည် ထိုအဖွဲ့ကို ဦးဆောင်သူမဟုတ်ပါ။ ကားထဲမှာလည်း မပါပါ။ ၎င်းတို့ထံလည်း မရောက်ပါ။ အကြောင်းမှာ စာရေးသူက အငယ်တန်းစာမေးပွဲကြီးကြပ်ရေး အတွင်းရေးမှူးအဖြစ် စာမေးပွဲစောင့်နေသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ပို၍ဆိုးသည်က “ဝီရသူအရက်သောက်တာ ငါကိုယ်တိုင်မြင်တာ”ဟု မိမိကိုယ်ကို သက်သေထူခြင်းပင်။ နားထောင်နေသူက စာရေးသူ၏ သူငယ်ချင်းလည်းဖြစ်၊ ညီအရင်းလို ချစ်ခင်ရင်းနီးသူလည်း ဖြစ်နေ၍ “မဟုတ်သေးဘူးနော်”ဟု အကြိမ်ကြိမ်ပြန်ပြောမှ လျှောချသွားသောဟူ၏။ ထိုစဉ်က ‘ထေရဝါဒ တိုက်ပွဲ’စာအုပ် နာမည်ကြီးစဖြစ်၍ စာရေးသူ၏ ကလောင်အမည် ရေပန်းစားချိန် ဖြစ်ပါသည်။ စာအုပ်ဖတ်ရသူတိုင်းက ဝီရသူဆိုသည်မှာ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း ညိုညိုမည်းမည်း မျက်နှာပေါက်ဆိုးဆိုးဟု ထင်ထားကြပါသည်။ သို့ဖြစ်၍ ဝိသောဓနီအဖွဲ့ ဦးဆောင်ဆရာတော်ကို ဝီရသူအထင်ဖြင့် ဝိုင်းရိုက်လိုက်ခြင်း ဖြစ်ပါမည်။ အင်တာနက်ခေတ်မဟုတ်သဖြင့် ဝီရသူကို မည်သူမျှ မမြင်ဖူးကြပါ။ စာနယ်ဇင်းများမှာလည်း စာရေးသူပုံ မပါသဖြင့် ပုံမမြင်ဖူးဘဲ သင်္ကန်းအရောင်တူရုံမျှဖြင့် ဝီရသူဟု တစ်ထစ်ချမှတ်ယူကာ အကြမ်းဖက်လိုက်ခြင်း ဖြစ်ပါမည်။

နောက်တစ်ခုကား မူးယစ်ဆေးကိစ္စပင်။ စာရေးသူက နံပါတ်ဖိုးကို ကြားသာကြားဖူးပါသည်။ မမြင်ဖူးပါ။ မှီဝဲဖို့ဆိုသည်မှာ ဝေးလာဝေးပင်။ အိုးဘိုရောက်သည့်အခါ ဆေးမှုအကျဉ်းသားများနှင့် အင်တာဗျူးပါသည်။ ထိုအခါ ဘိန်းမည်းဟူသော ဝေါဟာရတစ်ခု ထပ်မံကြားဖူးလိုက်ရပါသည်။ ဟုတ်ပါပေမည်။ ဘိန်းဖြူရှိ၍ ဘိန်းမည်းရှိသည်မှာ သဘာဝပင်။ WY အမှတ်အသားပါသည့် ဆေးပြားလေးများ သတင်းမှာ အမြဲတွေ့ရပါသည်။ အရပ်ထဲမှာ မမြင်ဖူးပါ။ မူးယစ်ဆေးဝါးမဆိုထားဘိ ဆေးလိပ်အနံ့ပင် မခံနိုင်သော စာရေးသူကိုမှ “ဆေးသမား”ဟု စွပ်စွဲနေကြသည်မှာ အံ့သြစရာတစ်ခုပင်။ ဟောပုံပြောပုံကြည့်၍ စွပ်စွဲသည်၊ လက်ကဒဏ်ရာများကိုကြည့်၍ စွပ်စွဲသည်၊ တရားဟောရင်း တစ်ရှူးသုံးသည်ကိုကြည့်၍ စွပ်စွဲသည်များပင် ရှိကြလေသည်။ စာရေးသူသည် နှုတ်ခမ်းနှင့် နှာခေါင်းအဆီထွက်လျှင် မနေတတ်တော့ပါ။ တရားဟောလျှင်လည်း ၎င်းအဆီများကို တစ်ရှူးဖြင့် သုတ်လေ့ရှိပါသည်။ နှာခေါင်းကို တစ်ရှူးဖြင့် သုတ်သည်ကိုကြည့်၍ တစ်ရှူးမှာ မူးယစ်ဆေးထုံထားသည်၊ ၎င်းကို တရားဟောရင်း ရှူရှိုက်ခြင်းဖြစ်သည်ဟု ဝေဖန်စွပ်စွဲခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ၎င်းတစ်ရှူးကို စားပွဲပေါ်သို့ စာရေးသူကိုယ်တိုင် တင်ထားခြင်းမဟုတ်ပါ။ တပည့်ကျောင်းသားများကိုလည်း မတင်ခိုင်းပါ။ တရားပွဲကျင်းပသူများကသာ တင်ထားခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ စာရေးသူတစ်ပါးတည်းအတွက် တင်ထားခြင်းမဟုတ်ပါ။ ဓမ္မကထိကဆရာတော်အားလုံးအတွက် တင်ထားခြင်းဖြစ်ပါသည်။ လက်ကဒဏ်ရာများကလည်း တက်တူးဖျက်ထားသည့် ဒဏ်ရာများဖြစ်ပါသည်။ ၂၀၁၂ခုနှစ်က မြို့တော်ဆေးရုံးမှာ ခွဲစိပ်ကုသထားခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဆရာဝန်များ သူနာပြုများက ယခုထိ စာရေးသူတက်သည့် ဆေးရုံအခန်းနံပါတ် မှတ်မိနေကြသေးသော်လည်း စာရေးသူကား မမှတ်မိတော့ပါ။

လူစိမ်းသူစိမ်းများ ရန်သူမုန်းသူများက ဆေးသမား(ဆေးဘဲ) စွပ်စွဲသည်ကို ခံနိုင်ခဲ့ပါသည်။ မသိနားမလည်၍ နိုင်ငံရေးထိုးနှက်ချက်တစ်ခုဖြစ်၍ “ကိုယ်ကောင်းလျှင် ခေါင်းမရွေ့”သဘောမျိုးဖြင့် မိမိကိုယ်ကိုယ် ဖြေသိမ့်နိုင်ခဲ့ပေသည်။ မိမိ၏ ဒါယကာ ဒါယိကာမများကပါ စူးစမ်းလာသည့်အခါ စိတ်မကောင်း ဖြစ်မိပါတော့သည်။ နှုတ်ဖြင့် တိုက်ရိုက်စွပ်စွဲလာသည့်အခါ ပို၍ခံစားရပါတော့၏။ စာရေးသူ အိုးဘိုမှာ နေရစဉ်ကတည်းက ကြည်ညိုရင်းစွဲရှိသော ဒါယိကာမကြီးတစ်ဦးသည် စာရေးသူ၏ အဒေါ်ပမာ မိခင်ပမာ အားထားရသူဖြစ်ပါသည်။ နိုင်ငံခြားမှာနေသူဖြစ်၍ လိုအပ်သည်များကိုလည်း အမြဲတန်းထောက်ပံ့နိုင်သူဖြစ်ပါသည်။ မြန်မာပြည်ပြန်လာလျှင်လည်း လှူဖွယ်ဝတ္ထုများ လိုလေသေးမရှိပါ။ ထိုဒါယိကာမကြီးက စာရေးသူထံ ဖုန်းဆက်ပါသည်။ “အရှင်ဘုရား ဆေးဖြတ်နေပြီကြားရလို့ ဝမ်းသာတယ်ဘုရား” “ဟင် ကျုပ်က ဘာဆေးဖြတ်ရမှာတုန်း” “အရှင်ဘုရားကလည်း သိရက်သားနဲ့” “သြော်… ဒကာမကြီးကလည်း အဲဒီလို ထင်နေတာလား၊ ကျန်တဲ့လူစွပ်စွဲတာ ခံနိုင်တယ်ဗျာ၊ ခင်ဗျားလို ဒကာမမျိုး စွပ်စွဲတာခံရတော့ ကျုပ်ဝမ်းနည်းမိတယ်”ဟု ပြောမိသွားပါသည်။ နိုင်ငံရေးသမားများ၏ အောင်မြင်မှုပင်။ ချီးကျူးမိပါသည်။ မူးယစ်ဆေးဆိုသည်မှာ ဘယ်ဆီနေမှန်းမသိရသည့် ဘုန်းကြီးတစ်ပါးကို ဆေးသမားဖြစ်အောင် စွပ်စွဲရေးသားသြသော နိုင်ငံရေးသမားတို့၏ မေတ္တာတရားဖြန့်ဖြူးမှု၏ ရလဒ်တစ်ခုအဖြစ် အသိအမှတ်ပြုကာ ချီးကျူးနေမိခြင်း ဖြစ်ပေသည်။ နိုင်ငံရေးဆိုသည်မှာ ဖခင်အရင်းကိုပင် ပြန်သတ်ရသော လုပ်ငန်းမျိုးဖြစ်နေသောကြောင့်တည်း။ နိုင်ငံရေးသမား မကျူးလွန်ဝံ့သော အကုသိုလ်ဟူ၍ လုံးဝ မရှိသောကြောင့်တည်း။

စာရေးသူငယ်စဉ်က “စဏ္ဍာလနှင့် သမဏ”ခေါင်းစဉ်တပ်၍ ဒဿနတစ်ခု ရေးဖူးပါသည်။ “တောင်းတာချင်းအတူတူ စဏ္ဍာလက ကိုယ်ကျင့်တရားမရှိ၊ သမဏက ကိုယ်ကျင့်တရားရှိသည်။ စဏ္ဍာလက စရိုက်ကြမ်းသည်၊ သမဏက နူးညံ့သိမ်မွေ့သည်။ စဏ္ဍာလက ဣန္ဒြေသိက္ခာမရှိ၊ သမဏက ဣန္ဒြေသိက္ခာရှိသည်။ စဏ္ဍာလက တရားမရှိ တရားမသိ၊ သမဏက တရားရှိ တရားသိသည်” စသည်တို့ ဖြစ်ပါသည်။ စာသင်ငယ်များအား စာချလျှင်လည်း စဏ္ဍာလနှင့် သမဏ ကွာခြားမှုကို ပြောပြလျက် စဏ္ဍာလလိုမနေဖို့ အမြဲသတိပေးတတ်ပါသည်။

ဇိုးဘုန်းကြီးများ ဖိုးဘုန်းကြီးများ သတင်းကြားရလျှင် စိတ်မကောင်းပါ။ ၎င်း၏ရွာနှင့် ဒကာ ဒကာမများကို သနားနေမိသလို သာသနာတော်အတွက်လည်း ရင်လေးနေမိပါသည်။ ကြားခဲ့ရသည့် ဇိုး၊ ဖိုး စာရင်းတွင် မိမိသိကျွမ်းသည့် စာချအကျော် ဓမ္မကထိကအကျော် ရဲရဲတောက် အမေ့သားကြီးများ ပါဝင်နေသည့်အခါ ပို၍ပင် ဝမ်းနည်းမိလေသည်။ ထို ဂျိုးကြီးများက စာရေးသူဆို အတော်ဆဲသောဟူ၏။

စာရေးသူ၏ ကိုရင်ဘဝ ဥပဇ္ဈာယ်ဆရာသည် စာရေးသူ၏ ဦးကြီးဖြစ်ပါသည်။ အမေကြီး(အဖွား)၏ မောင်အရင်း ဖြစ်ပါသည်။ အမေ့ဦးလေး စာရေးသူ၏ ဦးကြီးဖြစ်သူ ရွှေလှံထောင်ဆရာတော်ကား ဝေဘူဆရာတော်ကြီး၏ တပည့်ရင်းဖြစ်ပါသည်။ တရားယောဂီဖြစ်သည့်အားလျော်စွာ လောဘဒေါသခေါင်းပါးအောင် နေပြတတ်ပါသည်။ ကွမ်း ဆေး အရက်ကို အလွန်ရွံမုန်းပါသည်။ အာဂန္တုတစ်ပါး ဆေးလိပ်သောက်နေသည်ကို တွေ့လျှင် အထူးအဆန်းဖြစ်နေတတ်ပါသည်။ ကွမ်းစားခြင်း၊ ဆေးလိပ်သောက်ခြင်းကား ဧရာမအပြစ်ကြီးတစ်ခုပင်။ စာရေးသူလည်း ငယ်စဉ်ကတည်းက သန္နိဋ္ဌာန်ချထားခဲ့ပါသည်။ ကွမ်း ဆေး အရက်ကို သာမန်လူသားတွေတောင် မမှီဝဲကြပါ။ ရဟန်းဘဝဆိုသည်မှာ လူသားတွေထက် မြင့်မြတ်သူဖြစ်ပါသည်။ ဝိနည်းသိက္ခာပုဒ်ကို အသာထားလို့ ကွမ်းဆေးအရက်လောက်တော့ မဖြစ်မနေ ရှောင်ကြဉ်သင့်သည်၊ လူရိုသေ ရှင်ရိုသေအဆင့်လောက်တော့ နေဖို့သင့်သည်ဟု ခံယူထားခြင်းဖြစ်ပါသည်။ အလောင်းကစား အသောက်အစားကင်းသူကိုမှ အရက်သမား ဆေးသမားဖြစ်ရလေအောင် “မေတ္တာတရား”တွေ ဖြန့်ဖြူးနေသည့် မီဒီယာ၊ အမဲ၊ အရဲ ဟူသော ပုလင်းတူဘူးဆို့များကို မချီးကျူးဘဲ မနေနိုင်ခြင်း ဖြစ်ပါတော့သတည်း။

“စဏ္ဍာလနှင့် သမဏကျင့်စဉ်”ပြီးပါပြီ

ဝီရသူ(မစိုးရိမ်)
14.6.2020