၀ီရသူ

“ျပဳျပင္သင့္ေသာ အားနည္းခ်က္”

(ဆရာေတာ္ဦးဝီရသူ၏ ႏွစ္သစ္အထူးလက္ေဆာင္)

ဘုရားမွတပါး မမွားသူမရွိဟု ဆိုၾကသည္။ ရွင္သာရိပုတ္မေထရ္ႀကီး ေယာဂီႏွင့္လုိက္ဖက္သည့္ ကမၼ႒ာန္းမေပးမိ၍ ဘုရားကျပဳျပင္ေပးရသည့္ျဖစ္ရပ္ (တိတၳဇာတ္ေတာ္)ကို သာဓကျပဳပုံရေပသည္။မမွားသူဟူ၍ ‘ဘုရားရဟႏၲာပဲရွိတယ္’ဟုလည္း ဆိုၾကျပန္ပါသည္။ သာရိပုတ္မေထရ္ႀကီးကား နည္းလမ္းလြဲျခင္းသာျဖစ္သည္။ အမွားက်ဴးလြန္ျခင္းမဟုတ္။ စရိုက္ႏွင့္အႀကဳိက္ တည့္ေအာင္မေပးႏိုင္သည္သာ ျဖစ္သည္။ တစ္စံုတရာအမွားက်ဴးလြန္ျခင္း မဟုတ္၊ စရိုက္ႏွင့္အႀကိဳက္ အံ၀င္ခြင္က်ေရးသည္ ဘုရားအရာျဖစ္၍ ဉာဏ္မမီျခင္းသာျဖစ္သည္။ ဘုရားကဲ့သို႔ျပည့္စံုသူကား မဟုတ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ‘ဘုရား ရဟႏၲာမွ အမွားကင္းတာ’ဟု ဆိုလုိပံုရေပသည္။ ပုထုဇဥ္အမွားကို ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးသည့္သေဘာပင္။ ‘သူလည္းေလ ေလာကီသားေပမုိ႔’ဟု စာနာတတ္ေသာစာစုႏွင့္အတူပင္။ ဤသည္ကိုရႈ၍ လူတုိင္းအမွားမကင္းေၾကာင္းႏွင့္ ၿပီးျပည့္စံုသူဟူ၍ မရွိေၾကာင္းကို သိရွိႏုိင္ေပသည္။ စာေရးသူမွာလည္း အားနည္းခ်က္ရွိေပသည္။ အဆိုပါအားနည္းခ်က္ကို အနီးေနတပည့္မ်ားက ပုိ၍သိၾကေပသည္။

‘ဘုန္းႀကီးရဲ႕အားနည္းခ်က္က အဲ့ဒါပဲ’
‘ယုံလြယ္တတ္တယ္၊ သနားတတ္တယ္၊ အားနာတတ္တယ္’ဟု တပည့္တစ္ပါး ေရးသားထားသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ မွန္ပါသည္။ စာေရးသူသည္ ပုဂၢဳိလ္ေရးအရဆိုလွ်င္ အင္မတန္အားနာတတ္ေပသည္။ ေစာ္ကားေမာ္ကား ေျပာၾကားဖို႔ဆိုသည္မွာ ေဝး၍ ေမာက္ေမာက္မာမာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ပင္ မေျပာၾကားတတ္ေပ။ လိမ္မွန္းသိလည္း မသိဟန္ေဆာင္၍ ေနတတ္၏။ အေကာက္ႀကံမွန္းသိလည္း မသိသလိုပင္ ေနတတ္၏။ မေျဖာင့္မွန္သူမွန္းသိလ်က္လည္း ေျဖာင့္မတ္ရိုးသားသူကို ဆက္ဆံသည့္အလား ရင္းနီးကၽြမ္းဝင္စြာ ဆက္ဆံတတ္၏။ အားနာသည္လည္း ပါ၏၊သူတစ္ပါးအရွက္ရမည္ကို မလိုလားသည္လည္း ပါ၏။ လူ႔သိကၡာမရွိေသာ္လည္း သူ႔သိကၡာကို ေလးစားသည့္အေနျဖင့္ ဆက္ဆံေပးျခင္းလည္း ပါ၏။ အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာအတြက္ မည္သည့္မ်က္ႏွာ မည္သည့္အရာမွ် မေထာက္ညႇာတတ္ေသာ္လည္း ပုဂၢဳိလ္ေရးအရ အင္မတန္မ်က္ႏွာပူတတ္သူ ျဖစ္ပါသည္။ လူ႔အတၱကို ထိပါးႏိုင္သည့္ အေျပာအဆို အမူအရာမ်ားကို အျပည့္အဝ ေစာင့္ထိန္းပါသည္။ သူခုိးမွန္းသိလ်က္ သူခုိးဟု အရိပ္အျမြက္မွ်ပင္ ေျပာေလ့မရွိေပ။ သူခိုးအတၱထိပါးႏိုင္ေသာေၾကာင့္တည္း။ သူခုိးအရွက္ရႏိုင္ေသာေၾကာင့္တည္း။

စာေရးသူတုိ႔အမ်ဳိးသားေရးေလာက၌ ထင္ရွားသည့္အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ လူမ်ဳိးတုအမည္နာမျဖင့္ ကမၻာက ျမန္မာကိုအႏုိင္က်င့္လာေသာအခါ မခံမရပ္ႏိုင္ေသာ မ်ဳိးခ်စ္မ်ားက ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ပြဲမ်ား က်င္းပကာ တုန္႔ျပန္ခဲ့ၾကပါသည္။ အဆိုပါအမ်ဳိးသားေရးပြဲမ်ား၌ ျပည္ပသတင္းသမားမ်ားအား အဂၤလိပ္လိုေျဖၾကားသည့္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးဆိုလွ်င္ လူတုိင္းသိရွိၾကေပမည္။ အဆိုပါအမ်ဳိးသမီးမိသားစုက စာေရးသူအား ပံုႏွိပ္စက္အေဟာင္းတစ္လံုး ေရာင္းခဲ့ဖူးပါသည္။ ထိုစဥ္က စာေရးသူတုိ႔အဖြဲ႔မွာ ပံုႏွိပ္စက္မရွိေသးသျဖင့္ ပံုႏွိပ္စက္္တစ္လံုး လိုအပ္ေနခ်ိန္လည္းျဖစ္၊ ေစ်းလည္း သက္သာေနသျဖင့္ ဝယ္ယူလုိက္ပါသည္။ လည္ပတ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ လည္ပတ္ႏိုင္သည္အထိ တာဝန္ယူမည္ဆို၍ ယံုၾကည္မႈတစ္ခုတည္းျဖင့္ ဝယ္ယူခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအထိ မလည္ပတ္ႏုိင္ခဲ့ေပ။ ႏွစ္ေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့ေပ။ ပံုႏွိပ္စက္မလည္ပတ္ႏုိင္သည္ကို ေျဖသာေသာ္လည္း ေငြေၾကးကိစၥကို တစ္လံုးတစ္ပါဒမွ် ျပန္မဟဘဲ ယခုခ်ိန္ထိ မသိက်ဳိးကၽြံျပဳလ်က္ ေနႏိုင္ရက္အားသည္ကိုကား အံ့အားသင့္ေနမိေပသည္။ ပံုႏွိပ္စက္ဝယ္ၿပီး မၾကာခင္မွာပင္ ၎က မက္ေဆ့ပို႔ေလွ်ာက္ထားပါသည္။ က်န္းမာေရးအတြက္ ေငြအခက္အခဲရွိေန၍ ခဏေလာက္ကူညီပါ။ သို႔ေသာ္ မည္သူမွ် မသိေစခ်င္ပါဟူ၏။ စာေရးသူလည္း ေငြလႊဲေပးလုိက္ေပသည္။ ေငြသြားလႊဲေသာ တပည့္ေလးထံမွာ ရက္စြဲႏွင့္ မွတ္တမ္း ယခုထိရွိပါသည္။ သူမအကူအညီေတာင္းသည့္အခါ စာေရးသူစဥ္းစားပါသည္။ သူ႔ခမ်ာ အမ်ဳိးသားေရးအတြက္ ဥေရာပမွ ျပန္လာရရွာ၏။ ကင္ဆာေရာဂါျဖင့္ ေဆးရံုးတက္ေနသည့္တုိင္ အမ်ဳိးမ်ား လူမမာေမးသြားၾကသည္ကို မေတြ႔ရေပ။ ပစ္ထား၍ကား မသင့္။ ဤသို႔ျဖင့္ တပည့္ေလးကို ေငြလႊဲခုိင္းသည္အထိ အထေျမာက္သြားခဲ့ေပသည္။ သနားလည္း သနားပါသည္။ အေဝးႀကီးမွ ျပန္လာ၍ တစ္မ်ဳိးသားလံုးအတြက္ အလုပ္လုပ္ရွာသည္ဟု ေတြးမိျခင္းေၾကာင့္ သနားျခင္းျဖစ္၏။ ေလးလည္း ေလးစားပါသည္။ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံ၍ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာခံေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔သတင္း သူ႔ပံုေလးေတြ တက္လာတုိင္း ေမတၱာပို႔ဆုေတာင္းေပးေနမိပါသည္။ သူမ ဥေရာပျပန္သြားပါသည္။ က်န္းမာေရးေကာင္းသြားပါၿပီ။ အမ်ဳိးသားေရးလုပ္ငန္းမ်ား ဆက္လုပ္ေနပါသည္။ ICJႏွင့္ပတ္သက္၍ Liveလႊင့္ေျပာၾကားသည့္ ရုပ္သံဖုိင္မ်ားလည္း တင္ေနပါသည္။ မည္သည့္အရပ္မွာေနေန၊ မည္သည့္ဘဝေရာက္ေရာက္၊ မည္သည့္အေျခအေနမ်ဳိးပင္ျဖစ္ျဖစ္ အမ်ဳိးသားေရး လုပ္ေနသျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ယူေနမိေပသည္။

စာေရးသူမွာ သူမပံုျမင္တုိင္း ပံုႏွိပ္စက္အစုပ္ႀကီးကို သူႏွင့္တြဲ၍ ျမင္ေနမိေပသည္။ သူမဗီဒီယိုဖုိင္ၾကည့္ရတုိင္း ေငြေၾကးအကူအညီေတာင္းသံေလးကို ၾကားေယာင္ေနမိေပသည္။ သူမသည္ စာေရးသူကို ျပန္မၾကည့္ပါ။ ပံုႏွိပ္စက္ျမင္တုိင္း တပည့္မ်ားက စာေရးသူကို ေလွာင္ေျပာင္ၾကပါသည္။ ထိုအခါ “မင္းတုိ႔က ဒါပဲသိတာ၊ ငါ့မွာ ေငြငါးသိန္းေတာင္ အဆစ္ပါသြားေသး”ဟု ျပန္ေျပာမိတတ္ပါသည္။ တပည့္မ်ား ပို၍အံ့အားသင့္သြားၾကပါသည္။ မွန္ပါသည္။ စာေရးသူဘဝမွာ “ေငြလည္းေခ်းေပးလုိက္ရေသး၊ ဘယ္သူမွမသိပါေစနဲ႔”ဆိုသည့္ သူ႔အမိန္႔ကို နာခံရင္း ေအာင့္အီးေနခဲ့ရေသး ဆိုသည့္အျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ပါသည္။ ဤသည္မွာ စာေရးသူ၏ အားနည္းခ်က္တစ္ခုပင္တည္း။

အျခားတစ္ခုလည္း ရွိပါေသးသည္။ မန္းမေဟာ္သဓာေျမကြက္ဂရမ္ခ်မေပးသည့္သတင္း ထြက္ေပၚလာသည့္အခါ ဦးပဥၥင္းတစ္ပါးက ဖုန္းဆက္၏။ သမၼတရံုးမွာ သူ႔လူေတြရွိေၾကာင္း၊ သူ႔လူေတြလုပ္ေပးႏုိင္ေၾကာင္း၊ သူ႔လမ္းေၾကာင္းႏွင့္သူ သြား၍ရႏိုင္ေၾကာင္း၊ သူ႔လူေတြလုပ္ေပးခဲ့သည္မွာ မည္ေရြ႕မည္မွ်ပင္ရွိေၾကာင္း၊ ထိုအထဲတြင္ အထင္ရွားဆံုးမွာ အဆိုေတာ္မည္သူပင္ျဖစ္ေၾကာင္း အားတက္သေရာ ေျပာလာျခင္းျဖစ္ေပသည္။ အမ်ဳိးသားေရးေက်ာင္းေတာ္ႀကီး တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းမွာ သူတုိ႔လည္း တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ပါဝင္ခ်င္ပါသည္၊ ရေစရပါမည္၊ ရေအာင္လုပ္ေပးပါမည္၊ အပ္သာအပ္လုိက္ပါဟုလည္း အာမခံလာပါသည္။ မန္းမေဟာ္သဓာေဆာက္လုပ္ခြင့္အေရးသည္ အစုိးရမူဝါဒႏွင့္သာ သက္ဆုိင္သည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သမၼတရံုးအဆက္အသြယ္ရွိသူ မဆိုထားဘိ ဝန္ႀကီးအဆင့္ပင္ လုပ္မေပးႏုိင္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စာေရးသူက ျငင္းပယ္လုိက္ေပသည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖုန္းဆက္၊ အႀကိမ္ႀကိမ္အာမခံကာ လုပ္မေပးရလွ်င္ ေသေတာ့မည့္ပံုစံမ်ဳိး၊ လုပ္ေပး၍ ရရွိခဲ့လွ်င္ သူရဲေကာင္းျဖစ္ေတာ့မည္ဟု ယံုၾကည္ေနသည့္ပံုစံမ်ဳိးျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ခ်ဥ္းကပ္လာသည့္အခါ စာေရးသူလည္း အားနာလာကာ “သူတုိ႔က ေအာက္က်ဳိ႕ခံကာ လာေရာက္ကူညီပါလ်က္”ဟူေသာအေတြးက ႀကီးမားစြာရုိက္ခတ္လာခဲ့ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အဖြဲ႔ကိုတုိင္ပင္ရေလသည္။ အဖြဲ႔က ကိုယ္တုိင္သြားေတြ႔ကာ အေျခအေနမဟန္၍ ျပန္လာၾကေလ၏။ ပြဲစားခမဟုတ္ေသာ္မွ စရိတ္စက က်ခံရမည္ဆို၏။ “စရိတ္စက စိုက္ေပးထားပါ။ ေအာင္ျမင္လ်ွင္ ဆယ္ဆမကပါဘူး။ အဆတစ္ရာလည္း ေပးႏုိင္ပါတယ္။ ျပန္ေပးပါမယ္”ဟု ေျပာသည့္အခါ ကားဆီဖိုးေတာင္းေလ၏။ ကိုယ္တိုင္လာေတြ႔မည္၊ ေနျပည္ေတာ္မွလာရမည္၊ စဥ့္ကူးဘက္မွ လာရမည္၊ အသြားအျပန္ကားဆီဖုိးေပးဖုိ႔သာ ေတာင္းဆိုပါသည္။ ရံုးအဝင္အထြက္ လက္ေဆာင္ပဏၰာစသည့္ အျခားလိုအပ္ခ်က္ကိုမူ သူတုိ႔သာစုိက္ထုတ္ပါမည္ဟု ဆိုလာ၏။ ၎ဦးပဥၥင္းက ဖုန္းနံပါတ္အေျပာင္းအလဲလည္း မလုပ္ပါ။ ေနရပ္လိပ္စာလည္း အမွန္ပါ။ သူ႔ေဖ့စ္ဘုတ္အေကာင့္ထဲဝင္ၾကည့္သည့္အခါမွာလည္း ပံုအစစ္တင္ထားပါသည္။ အမ်ဳိးသားေရးသမားျဖစ္ပါသည္။ မဘသညီလာခံ အၿမဲတကေရာက္္ေသာ္လည္း မဘသအဖြဲ႔ဝင္မဟုတ္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သံဃာအခ်င္းခ်င္း လိမ္လည္လိမ့္မည္ မထင္၍ လာေရာက္ေတြ႔ဆံုခြင့္ ေပးလုိက္ပါသည္။ သူေျပာသလို အရာရွိမ်ားမဟုတ္ၾကပါ။ ပြဲစားမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဆီဖိုးငါးသိန္းေပးလုိက္ရပါေတာ့သည္။ မန္းမေဟာ္သဓာေကာ္မတီမွ လူႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သည့္ တရားလႊတ္ေတာ္ေရွ႕ေနႀကီးက တရားခံစစ္သလို စစ္ေဆးေမးျမန္းသည္ကို မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္သြားပံုရပါသည္။ မေက်မနပ္ျဖင့္ ရင္ဖြင့္ကာ ဆီဖိုးလည္း မေတာင္း၊ ပြဲစားခလည္း မယူဘဲ အိတ္စုိက္လုပ္ေပးမည္၊ ရေစရမည္ဟု ထပ္မံအာမခံကာ စာရြက္စာတမ္းမ်ား ထပ္ေတာင္းလာသျဖင့္ ပို႔ေပးခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္ထိ ေပၚမလာေတာ့ေပ။

‘လူကဲခတ္ ညံ့ရေကာင္းလား’ဟု တပည့္မ်ားက အျပစ္တင္ၾက၏။ ဒကာမ်ားက ‘တပည့္ေတာ္တုိ႔ရွိပါလ်က္ အလိမ္ခံရတယ္ဆိုတာ ၾကားမေကာင္းပါဘူးဘုရား’ဟု ေလွ်ာက္ၾက၏။ ကိုယ့္အျပစ္ႏွင့္ကိုယ္ျဖစ္၍ ၿငိမ္ခံေနရေသာ္လည္း အဆိုပါဦးပဥၥင္းသည္ ဖိုးတြမ္တီးမဟုတ္ပါ၊ လုပ္ေပးခ်င္စိတ္အားႀကီးသူသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေသခ်ာေပါက္ ရမည္ဟု ယံုၾကည္မႈလြန္ကဲကာ ျဖစ္ေျမာက္ေစလိုေသာ ေဇာကပ္ေနသူသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေတြ႔ဆံုဖုိ႔ ဆီဖိုးေပးရမည္ဟု ကတိေတာင္းထားေသာေၾကာင့္ အလုပ္ျဖစ္ေျမာက္သည္ျဖစ္ေစ မျဖစ္ေျမာက္သည္ျဖစ္ေစ ဆီဖိုးကား ေပးရမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဆီဖိုးေပးလုိက္ရျခင္းကို အလိမ္ခံရသည္ဟု မဆိုသာေပ။ ဤသို႔သာ ေျဖသိမ့္ေနရေပသည္။ အမွန္မွာ အားနာျခင္း၊ ယံုၾကည္လြယ္ျခင္းတည္းဟူေသာ ပင္ကိုယ္အားနည္းခ်က္၏ ရလဒ္တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါသတည္း။

လူသားတုိင္း သေဘာေကာင္းၾကပါသည္။ ထိုသို႔သေဘာေကာင္းၾကျခင္းမွာ အတၱကို မထိပါးခင္သာ ျဖစ္ပါသည္။ အတၱကို ထိမွန္လာလွ်င္ကား အစြယ္ကိုယ္စီ ထြက္လာၾကစၿမဲသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္မွာ ပုထုဇဥ္သဘာဝျဖစ္ပါသည္။ ထိုေၾကာင့္ စာေရးသူသည္ ပုဂၢဳိလ္တစ္ဦးတစ္ေယာက္ခ်င္းအေပၚ ေလးစားစြာဆက္ဆံပါသည္။ အတၱကိုထိပါးေစမည့္စကားမ်ဳိးဆိုလွ်င္ လူေရွ႕သူေရွ႕မဆိုထားဘိ ႏွစ္ဦးတည္းရွိေနခ်ိန္မွာပင္ ေျပာေလ့မရွိပါ။ အတၱေၾကာင့္ ေဒါသႀကီးရသည္။ အတၱေၾကာင့္ ေလာဘႀကီးရသည္။ အတၱေၾကာင့္ မာနႀကီးရသည္။ အညႇဳိးအေတးႀကီးသူမ်ား၊ ဝိသမေလာဘသမားမ်ား၊ ေမာက္မာမႈႀကီးမားသူမ်ားသည္ အတၱကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သူမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အတၱသည္ ရာထူးႀကီးလွ်င္ ႀကီးသည့္အေလ်ာက္၊ အာဏာႀကီးလွ်င္ ႀကီးသည့္အေလ်ာက္၊ ဥစၥာႀကီးလွ်င္ ႀကီးသည့္အေလ်ာက္၊ လက္နက္ရွိလွ်င္ ရွိသည့္အေလ်ာက္ ပို၍အဆိပ္ျပင္းတတ္ပါသည္။ ေလာဘေဒါသႏွင့္ မာန္မာနတို႔သည္ ေလာင္စာႀကီးလွ်င္ ႀကီးသည့္အေလ်ာက္ ေလာင္အားႀကီးမားတတ္သလို မီးေလာင္ရာေလပင့္လုပ္တတ္ေသာ အတၱေၾကာင့္လည္း ကူးစက္မႈအားႀကီးတတ္ပါသည္။ အတၱကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္လွ်င္ ရာထူးအာဏာႏွင့္ စည္းစိမ္ဥစၥာမ်ား မည္မွ်ပင္ႀကီးမားမ်ားျပားေစကာမူ က်ရႈံးတတ္ပါသည္။ ထိုအခါ အက်နာျခင္း အထိနာျခင္းမ်ား ႀကဳံေတြ႔ရကာ မရႈမလွ ခံစားရတတ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိုးေကာင္းတုန္း အကုန္မရြာဘဲ မိုးေခါင္သည့္အခါ အသံုးျပဳရန္ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ ခ်န္ထားသင့္ပါသည္။ သို႔မွသာ ေန႔ဖို႔ညစာ က်န္မည္ျဖစ္ပါ၏။ ၿခဳိးၿခံေခၽြတာၾကပါကုန္။

စာေရးသူ၏ တပည့္ရင္းမဟုတ္သည့္ ဝန္းရံတပည့္ေလးတစ္ပါး ရွိပါသည္။ အားနာသျဖင့္ ပညာအရည္အခ်င္း မေမးမိပါ။ ရဟန္းဘြဲ႔မ်ားပင္ ပီသစြာမဖတ္တတ္မွ စုံစမ္းၾကည့္ရပါသည္။ ဘုန္းႀကီးစာအရာမွာ မူလတန္းအဆင့္ပင္ မရွိရွာပါ။ အစက အဖြဲ႔ရံုးမွာ အိပ္ေသာ္လည္း ေနာက္ပုိင္းမွာ စာေရးသူေက်ာင္းမွာ လာအိပ္ပါသည္။ မနက္အေစာဆြမ္းစားလွ်င္ တစ္ပါးတည္းသာ စားေလ့ရွိေသာ္လည္း အာဂႏၲဳလာလွ်င္ကား အတူစားေလ့ရွိပါသည္။ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ လာအိပ္သည္အထင္ျဖင့္ ဆြမ္းအတူစားခြင့္ေပးထားျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း တစ္လ ကိုးသီတင္း အတူစားေနရပါသည္။ ေက်ာင္းမွာအၿမဲေနမည္ဆိုလွ်င္ ေက်ာင္းေနတပည့္မ်ားႏွင့္အတူ စားေစခ်င္ေသာ္လည္း ေျပာမထြက္ပါ။ စားပံုေသာက္ပံုကလည္း ဖိုးေတာ(ေတာထြက္ဦးပဥၥင္းမ်ား)ႏွင့္ တူေနသျဖင့္ မနက္တုိင္း စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေနရပါသည္။ တပည့္မ်ားကိုေျပာခိုင္းေသာ္လည္း မရပါ။ စာေရးသူႏွင့္အတူ စားရသည္ကိုပင္ ဂုဏ္တစ္ခုလိုမွတ္ယူေနသျဖင့္ တပည့္မ်ားႏွင့္အတူ မစားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စားစရာကား အတူတူပင္။ တပည့္မ်ားႏွင့္အတူစားလွ်င္ ပို၍ပင္လြတ္လပ္ပါေသး၏။ သူ မတို႔မထိေသာ အာဟာရမ်ားဆိုလွ်င္ ‘မတည့္လို႔လား’ ‘မႀကဳိက္လုိ႔လား’ေမးကာ တည့္လွ်င္ ႀကဳိက္လွ်င္ သူ႔အနားထိ တိုးေပးတတ္ပါသည္။ ႏႈတ္ျဖင့္လည္း ‘ဘုဥ္းေပး ဘုဥ္းေပး’ဟု တိုက္တြန္းတတ္ပါသည္။ သူ႔ေၾကာင့္ မိမိမွာ အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရေၾကာင္း သိေစလို၍ စကားမေျပာျခင္း မ်က္ႏွာထားတင္းျခင္းစသည့္ အမူအရာမ်ဳိးပင္ မျပဳလုပ္ခဲ့ေပ။ ကေလကေခ်ပင္ျဖစ္ပါေစ ခ်ဳိးႏွိမ္၍မေျပာတတ္သလို ေမာက္မာစြာဆက္ဆံျခင္းလည္း မရွိေပ။ ဤသည္မွာ အလိုက္မသိ(မသိတတ္)သူတို႔အတြက္ အခြင့္ေကာင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္ေပသည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ မယ္ေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ေရာက္လာေပသည္။ ေရာက္သည့္အခါတုိင္းလည္း က်န္းမာေရးႏွင့္ညီညြတ္ရာ အာဟာရမ်ား ကပ္လွဴေလ့ရွိပါသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္အေစာ ဆြမ္းစားသည့္အခါ ဝန္းရံတပည့္ေလးမလာသျဖင့္ ေမးၾကည့္ရာ မယ္ေတာ္ႀကီးက “ဆရာေတာ္ႏွင့္ အတူမစားဖို႔ ေလွ်ာက္ထားတယ္၊ ဦးဇင္းေတြႏွင့္ အတူစားလိမ့္မယ္”ဟု ေလွ်ာက္ထားမွ သက္သာရာရသြားေလ၏။ ေျပာမွသိ ထိမွနာ ဆိုရိုးစကားသည္ အလိုအေလ်ာက္ျဖစ္ေပၚလာသည့္စကား မဟုတ္ ေရွးပညာရွိ လူႀကီးသူမတို႔၏ အေတြ႔အႀကဳံတစ္ရပ္သာ ျဖစ္ေလသည္။ မယ္ေတာ္ႀကီးကို ေက်းဇူးတင္ေနမိ၏။

စာေရးသူသည္ ပုဂၢဳိလ္ေရးမွာ အားနာတတ္သလို သူတစ္ပါးသိကၡာကိုလည္း ေလးစားေလ့ရွိပါသည္။ လူမွာ လူ႔သိကၡာရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူ႔သိကၡာကို ထိပါးႏိုင္သည့္စကားမ်ဳိး လံုးဝ ေျပာေလ့မရွိပါ။ အပ်ဳိႀကီးမွာလည္း အပ်ဳိးႀကီးသိကၡာႏွင့္ မုဆိုးမမွာလည္း မုဆိုးမသိကၡာႏွင့္၊ ဆင္းရဲသားမွာလည္း ဆင္းရဲသားသိကၡာႏွင့္၊ ကပၸိယမွာလည္း ကပၸိယသိကၡာႏွင့္ အားလံုး သိကၡာကိုယ္စီရွိၾကသည္သာ။ ေတာထြက္ဦးပဥၥင္း(ဖိုးေတာ)ႀကီးဆိုၿပီးလည္း အထက္စီးမွ မေျပာပါ။ ကေလကေခ် သို႔မဟုတ္ ဂ်ေလဘီျဖစ္ေစကာမူ အထင္ေသးသည့္အမူအရာပင္ မျပဆိုမိပါ။ ရဟန္းအခ်င္းခ်င္းဆို ေျပာစရာမလိုေလာက္ေပ။ ပါရာဇိကခ်ဳိး(ဂ်ဳိး)ႀကီးျဖစ္ေစကာမူ သည္းခံေပါင္းသင္းေလ့ရွိပါသည္။ ဘကပညာေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ စာေရးသူႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ျဖစ္သည့္ ညီေတာ္တစ္ပါးက စာေရးသူကို ယခုလို ေျပာဆိုလာပါသည္။ “ဝီရသူကို ဘုန္းႀကီးလို႔ မသတ္မွတ္တဲ့ ေက်ာင္းဒကာ ဒကာမေတြ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လုပ္ရကိုင္ရ ခက္တယ္”။ ဖိအားတစ္စံုတရာေၾကာင့္ ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္မလံုဘဲ ပညာေရးဆုိင္းဘုတ္ျဖဳတ္ခ်ပစ္သည္ကို ဖံုးကြယ္လို၍ အထက္ပါစကားကို ေျပာဆိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။ က်ဴးလြန္သူ ဘာသာျခားက ေၾကာက္ရမည့္ကိစၥ၌ အက်ဴးလြန္ခံရသည့္ နစ္နာသူ ကာယကံရွင္က ေၾကာက္လန္႔ေနျခင္းသည္ မိမိသိကၡာကို မိမိမယံုၾကည္၍သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအေၾကာက္တရားကို ဖံုးကြယ္လို၍ စာေရးသူသိကၡာကို တက္နင္းလုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူႏွင့္ မာတုဂါမျပႆနာ ဟိုးေလးတေက်ာ္ ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ သံဃာအမ်ားစု သိရွိၿပီးျဖစ္ပါသည္။ ပါရာဇိကဂ်ဳိးသမားႀကီးက အထက္ပါစကားျဖင့္ စာေရးသူကို ကေလးေတြေရွ႕ တုိက္ခုိက္သည္ကို မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း သည္းခံႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ သူ႔သိကၡာကို ေလးစားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ရဟန္းသိကၡာမရွိေလာက္ေအာင္ ပ်က္စီးေနေစကာမူ လူ႔သိကၡာေတာ့ ရွိေသးသည္သာ။ “ေက်ာင္းဒကာ ဒကာမေတြကိုေျပာလုိက္ပါကြာ၊ မိန္းမလုိက္စားတဲ့ ပါရာဇိကဂ်ဳိးႀကီးကိုေတာ့ ဘုန္းႀကီးလို႔ အသိအမွတ္ျပဳႏုိင္သလား” ဤတစ္ခြန္းတည္းျဖင့္ ေအာင္ႏိုင္သူႀကီးျဖစ္ႏိုင္ေသာ္လည္း သူ႔ခမ်ာ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္သြားမည္၊ ဆက္ဆံေရးအဖုအထစ္ျဖစ္သြားမည္၊ လုပ္ငန္းေတြ ရပ္ဆုိင္းသြားလိမ့္မည္ စသည္အထိ ေတြးေတာႏိုင္လုိက္ျခင္းေၾကာင့္ သည္းခံခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူေျပာသလိုလည္း မဟုတ္ပါ။ သူ၏ ေက်ာင္းဒကာ ဒကာမမ်ားက စာေရးသူကို ေက်းဇူးတင္ေနၾကပါသည္။ သူတို႔ဘုန္းႀကီး အထီးက်န္ေနခ်ိန္မွာ ကူညီေဖာ္ရ၍ ေက်းဇူးတင္သည္ကတစ္ေၾကာင္း၊ သူတုိ႔ေက်ာင္းေဆာင္မ်ား ေနထုိင္သူမရွိသျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လူသူေလးပါးဆိတ္သုဥ္းေနရာမွ ျပန္လည္စည္ကားလာေသာေၾကာင့္ ေက်းဇူးတင္သည္ကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္‘ေျခေတာ္ဦးခိုက္ခြင့္ျပဳပါဘုရား’ ဟုေျခဖမိုးကို ဦးတိုက္သူမ်ားပင္ ရွိခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း စာေရးသူမွာ လူေရွ႕သူေရွ႕ ေစာ္ကားခံလိုက္ရပါေတာ့သည္။ ဤသည္မွာ အားနာလွ်င္ ခါးပါတတ္သည္ ဆိုသည့္အတုိင္း အားနာတတ္ေသာေၾကာင့္ အေစာ္ကားခံရပံု သာဓကတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူ၏ ပင္ကိုယ္အားနည္းခ်က္တစ္ခုပင္။

စာေရးသူထံ အကူအညီလာေတာင္းသည့္အခါ မရုိးသားသူျဖစ္ေစဦးေတာ့ ‘အကယ္၍မ်ား အမွန္တကယ္အခက္အခဲေတြ႔သူျဖစ္ေနလွ်င္’ ဟူသည့္ အေတြးျဖင့္ မကူညီဘဲ မေနဝံ့ေပ။ အခက္အခဲေတြ႔သူ မိမိထံေရာက္လာပါလ်က္ မကူညီလုိက္ရေကာင္းလားဟူေသာအေတြးျဖင့္ ေနာင္တပူပန္ရမည့္အစား အလိမ္ခံလုိက္ရသည္က သက္သာေသးသည္မဟုတ္ပါေလာ။ ရုိးသားေသာ္လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ အကူအညီေတာင္းလာသူျဖစ္ေနလွ်င္ သူ႔ခမ်ာလိုအပ္၍ပဲေလဟု ႏွလံုးသြင္းကာ အနည္းအက်ဥ္းအားျဖင့္ ကူညီလုိက္သည္သာျဖစ္၏။ ‘ဆရာေတာ္- ခဏခဏလာလိမ္ေနတာဘုရား’ဟု တပည့္မ်ားက ေလွ်ာက္လွ်င္လည္း ‘အဓိက ေငြလုိတာပဲမဟုတ္လား’ဟု ျပန္ေျပာျဖစ္ေလ၏။ အကူအညီလာေတာင္းသူအား အနည္းဆံုးအေနျဖင့္ ႏႈတ္ျဖင့္ေစာင္မျခင္းျဖင့္ကား ကူညီျဖစ္သည္သာျဖစ္ပါသည္။ မကူညီဘဲ မေနႏိုင္ေပ။ ကူညီဖို႔ အခြင့္အလမ္းမရလုိက္လွ်င္လည္း မၾကာခဏ ျပန္ျမင္ေနေလေတာ့၏။ ၂၀၁၄ ရခိုင္ခရီးစဥ္တြင္ ေက်ာင္းသားအရြယ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ငွက္ေပ်ာခုိင္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီ ထမ္းလာသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။ စာေရးသူကို ထီိးျဖဴမိုးကာ စည္ေတာ္မ်ားျဖင့္ ႀကဳိဆိုေနၾကသျဖင့္ ပရိသတ္ကို အာရံုစုိက္ေနသည့္ၾကားမွ ျမင္ေတြ႔လိုက္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေစ်းကိုျဖတ္သြားရသျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေဘးခ်င္းကပ္ျမင္ေတြ႔လုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေခၽြးတလံုးလံုးျဖင့္ ဗုိက္ဆာေနသည့္အမူအရာ ငွက္ေပ်ာခုိင္ ဒိုင္သြားသြင္း၍ အဆင္မေျပ၍ေလာ- သို႔တည္းမဟုတ္ ေနာက္က်ေန၍ေလာ မေျပာတတ္ေပ။ အမူအရာက ဒုကၡေရာက္ေနမွန္း သိသာေပသည္။ ပုိက္ဆံမကိုင္သျဖင့္ ေပးစရာမပါ။ တပည့္မ်ားကို လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့လည္း လံုၿခဳံေရးယူသူကယူ ကင္မရာကိုင္သူကကိုင္ႏွင့္ အနားမွာမရွိၾက၊ လမ္းသြားရင္းျဖစ္၍လည္း ဆြဲငွာေပးဖို႔ မသင့္ေလ်ာ္ေသာေၾကာင့္ လက္ေလွ်ာ့ခဲ့ရေပသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုအခ်ိန္ထိ အဆိုပါငွက္ေပ်ာခုိင္ထမ္းပုံေလးကို ျမင္ေယာင္ေနဆဲ ျဖစ္ပါသည္။

တစ္စံုတစ္ေယာက္က အကူအညီေတာင္းလာလွ်င္ အမ်ဳိးသားေရးအျမင္ျဖင့္ၾကည့္မိကာ တစ္သီႀကီးေတြးေတာမိသည္က မ်ားေလသည္။ ‘ေၾသာ္…. သူ႔ခမ်ာ’ဟုဆိုကာ မီးခိုးမဆံုး မိုးမဆံုး ေတြးေတာမိရာမွ အလိမ္ခံရသည့္ျဖစ္ရပ္မ်ားလည္း မနည္းလွေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေငြေၾကးအကူအညီေတာင္းၿပီး လွည့္မၾကည့္သူက မ်ားေလသည္။ ဘုန္းႀကီးအေၾကာင္း သိေနၾကသည္ကိုး။ ေလးငါးလစာ ႀကဳိတင္ထုတ္ယူၿပီး အလုပ္မလာသည့္ဝန္ထမ္းမ်ား၊ အလုပ္မမွန္သည့္ဝန္ထမ္းမ်ား၊ စာရင္းမရွင္းႏုိင္သည့္ဝန္ထမ္းမ်ားလည္း မနည္းလွေပ။ သူခုိးမွာလည္း လူ႔သိကၡာရွိသည္ဟူေသာ လက္စြဲေဆာင္ပုဒ္ က်င့္သံုးသည့္ဘုန္းႀကီးျဖစ္မွန္း သိရွိထားေသာေၾကာင့္တည္း။

အနီးေနစာေပသမား တစ္ေယာက္ကို ေၾကာ္ျငာတစ္ခုစံုစမ္းခုိင္းလုိက္သည္။ ထိုဌာနႏွင့္ ရင္းႏွီးေနသူျဖစ္၍ ခိုင္းလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေစ်းႏႈန္းေျပာသည္။ ပိုက္ဆံေပးလုိက္သည္။ ပထမအႀကိမ္ ျဖတ္ပုိင္းေတာင္းသည္။ အိမ္မွာက်န္ခဲ့သည္ဆို၏။ ဒုတိယအႀကိမ္ ေမ့ေန၍ မရွာမိခဲ့ဟူ၏။ တတိယအႀကိမ္ ေဝ့ေနျပန္သည္။ သေဘာေပါက္လုိက္ၿပီ။ ေငြပိုထုတ္သြားျခင္းျဖစ္လိမ့္မည္။ ဖုန္းတစ္ခ်က္ဆက္ရံုျဖင့္ ထိုေစ်းႏႈန္း သိႏိုင္ေသာ္လည္း မဆက္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ အမႈမွန္ေပၚေပါက္သြားလွ်င္ အရွက္ရသြားမည္စုိးေသာေၾကာင့္ပင္။ အႀကိမ္ႀကိမ္အလီလီ ဤသို႔ႀကဳံရေသာ္လည္း စြပ္စြဲျပစ္တင္ဖုိ႔ေဝးစြ “မင္းခုိးတာ ငါသိတယ္”အဓိပၸါယ္ေဆာင္သည့္ အၾကည့္မ်ဳိးျဖင့္ပင္ မၾကည့္ရက္ခဲ့ပါ။ သိကၡာထိပါးမည္စုိးသည္ေလာ အားနာသည္ေလာ မေျပာတတ္ေတာ့ေပ။

ႏိုင္ငံေရးသမားေတြထဲမွာလည္း ညာစားတတ္သူရွိသည္။ စကားကို ခ်ဳိေအာင္ေျပာတတ္သည္။ စကားလံုးကို သိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့စြာ သံုးတတ္သည္။ ေဝါဟာရလွလွေလးမ်ားလည္း သံုးတတ္သည္။ အယုံလြယ္သူအဖို႔ အထင္ႀကီးေလးစားမိသည္မွာ မဆန္းေပ။ အကူအညီလာေတာင္းသျဖင့္ ကူညီလုိက္ရသည္မ်ဳိးရွိသလို အခမ္းအနားတစ္ခုတည္း ေငြဆယ္သိန္းအကုန္ျပကာ စာရင္းအင္းမရွင္းသည့္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ဳိးႏွင့္လည္း ႀကဳံခဲ့ရေပသည္။ အနီးေနတပည့္မ်ား၊ ဝန္းရံတပည့္မ်ားက သေဘာမက်ေသာ္လည္း အျပစ္မေျပာရွာေပ။ ထိပ္ခ်မွ ဓားျပမွန္းသိသူမ်ားထဲတြင္ အယုံလြယ္သူမ်ားပါဝင္မည္မွာ အမွန္ပင္။ စာေရးသူဘဝမွာကား ေနာက္ေက်ာမွာလည္း ဒဏ္ရာႏွင့္ ႏွာဖူးမွာလည္း ဒဏ္ရာႏွင့္ျဖစ္၍ ဒဏ္ရာဗလပြႏွင့္ ဝီရသူအျဖစ္ အေရထူလ်က္ရွိေပေတာ့၏။

လူသားအားလံုး သနားတတ္ အားနာတတ္ အယံုလြယ္တတ္သူမ်ားအေပၚ အခြင့္ေကာင္းယူ အျမတ္ထုတ္ျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ႏိုင္ၾကပါေစ….. ။
‘ျပဳျပင္သင့္ေသာ အားနည္းခ်က္မ်ား’ ၿပီးပါၿပီ

ဝီရသူ(မစိုးရိမ္)
19.6.2020

ကမ္ဘာကျော်ဆရာတော်၏ ကမ္ဘာမကျော်သော အတွေးအခေါ်များ (၂၃)

“ပြုပြင်သင့်သော အားနည်းချက်”

(ဆရာတော်ဦးဝီရသူ၏ နှစ်သစ်အထူးလက်ဆောင်)

ဘုရားမှတပါး မမှားသူမရှိဟု ဆိုကြသည်။ ရှင်သာရိပုတ်မထေရ်ကြီး ယောဂီနှင့်လိုက်ဖက်သည့် ကမ္မဋ္ဌာန်းမပေးမိ၍ ဘုရားကပြုပြင်ပေးရသည့်ဖြစ်ရပ် (တိတ္ထဇာတ်တော်)ကို သာဓကပြုပုံရပေသည်။မမှားသူဟူ၍ ‘ဘုရားရဟန္တာပဲရှိတယ်’ဟုလည်း ဆိုကြပြန်ပါသည်။ သာရိပုတ်မထေရ်ကြီးကား နည်းလမ်းလွဲခြင်းသာဖြစ်သည်။ အမှားကျူးလွန်ခြင်းမဟုတ်။ စရိုက်နှင့်အကြိုက် တည့်အောင်မပေးနိုင်သည်သာ ဖြစ်သည်။ တစ်စုံတရာအမှားကျူးလွန်ခြင်း မဟုတ်၊ စရိုက်နှင့်အကြိုက် အံဝင်ခွင်ကျရေးသည် ဘုရားအရာဖြစ်၍ ဉာဏ်မမီခြင်းသာဖြစ်သည်။ ဘုရားကဲ့သို့ပြည့်စုံသူကား မဟုတ်။ ထို့ကြောင့် ‘ဘုရား ရဟန္တာမှ အမှားကင်းတာ’ဟု ဆိုလိုပုံရပေသည်။ ပုထုဇဉ်အမှားကို ခွင့်လွှတ်နားလည်ပေးသည့်သဘောပင်။ ‘သူလည်းလေ လောကီသားပေမို့’ဟု စာနာတတ်သောစာစုနှင့်အတူပင်။ ဤသည်ကိုရှု၍ လူတိုင်းအမှားမကင်းကြောင်းနှင့် ပြီးပြည့်စုံသူဟူ၍ မရှိကြောင်းကို သိရှိနိုင်ပေသည်။ စာရေးသူမှာလည်း အားနည်းချက်ရှိပေသည်။ အဆိုပါအားနည်းချက်ကို အနီးနေတပည့်များက ပို၍သိကြပေသည်။

‘ဘုန်းကြီးရဲ့အားနည်းချက်က အဲ့ဒါပဲ’
‘ယုံလွယ်တတ်တယ်၊ သနားတတ်တယ်၊ အားနာတတ်တယ်’ဟု တပည့်တစ်ပါး ရေးသားထားသည်ကို တွေ့ရလေသည်။ မှန်ပါသည်။ စာရေးသူသည် ပုဂ္ဂိုလ်ရေးအရဆိုလျှင် အင်မတန်အားနာတတ်ပေသည်။ စော်ကားမော်ကား ပြောကြားဖို့ဆိုသည်မှာ ဝေး၍ မောက်မောက်မာမာ ပြင်းပြင်းထန်ထန်ပင် မပြောကြားတတ်ပေ။ လိမ်မှန်းသိလည်း မသိဟန်ဆောင်၍ နေတတ်၏။ အကောက်ကြံမှန်းသိလည်း မသိသလိုပင် နေတတ်၏။ မဖြောင့်မှန်သူမှန်းသိလျက်လည်း ဖြောင့်မတ်ရိုးသားသူကို ဆက်ဆံသည့်အလား ရင်းနီးကျွမ်းဝင်စွာ ဆက်ဆံတတ်၏။ အားနာသည်လည်း ပါ၏၊သူတစ်ပါးအရှက်ရမည်ကို မလိုလားသည်လည်း ပါ၏။ လူ့သိက္ခာမရှိသော်လည်း သူ့သိက္ခာကို လေးစားသည့်အနေဖြင့် ဆက်ဆံပေးခြင်းလည်း ပါ၏။ အမျိုးဘာသာ သာသနာအတွက် မည်သည့်မျက်နှာ မည်သည့်အရာမျှ မထောက်ညှာတတ်သော်လည်း ပုဂ္ဂိုလ်ရေးအရ အင်မတန်မျက်နှာပူတတ်သူ ဖြစ်ပါသည်။ လူ့အတ္တကို ထိပါးနိုင်သည့် အပြောအဆို အမူအရာများကို အပြည့်အဝ စောင့်ထိန်းပါသည်။ သူခိုးမှန်းသိလျက် သူခိုးဟု အရိပ်အမြွက်မျှပင် ပြောလေ့မရှိပေ။ သူခိုးအတ္တထိပါးနိုင်သောကြောင့်တည်း။ သူခိုးအရှက်ရနိုင်သောကြောင့်တည်း။

စာရေးသူတို့အမျိုးသားရေးလောက၌ ထင်ရှားသည့်အမျိုးသမီးတစ်ဦး ရှိခဲ့ဖူးပါသည်။ လူမျိုးတုအမည်နာမဖြင့် ကမ္ဘာက မြန်မာကိုအနိုင်ကျင့်လာသောအခါ မခံမရပ်နိုင်သော မျိုးချစ်များက ဆန္ဒထုတ်ဖော်ပွဲများ ကျင်းပကာ တုန့်ပြန်ခဲ့ကြပါသည်။ အဆိုပါအမျိုးသားရေးပွဲများ၌ ပြည်ပသတင်းသမားများအား အင်္ဂလိပ်လိုဖြေကြားသည့် အမျိုးသမီးတစ်ဦးဆိုလျှင် လူတိုင်းသိရှိကြပေမည်။ အဆိုပါအမျိုးသမီးမိသားစုက စာရေးသူအား ပုံနှိပ်စက်အဟောင်းတစ်လုံး ရောင်းခဲ့ဖူးပါသည်။ ထိုစဉ်က စာရေးသူတို့အဖွဲ့မှာ ပုံနှိပ်စက်မရှိသေးသဖြင့် ပုံနှိပ်စက်တစ်လုံး လိုအပ်နေချိန်လည်းဖြစ်၊ ဈေးလည်း သက်သာနေသဖြင့် ဝယ်ယူလိုက်ပါသည်။ လည်ပတ်နေဆဲဖြစ်သည်။ လည်ပတ်နိုင်သည်အထိ တာဝန်ယူမည်ဆို၍ ယုံကြည်မှုတစ်ခုတည်းဖြင့် ဝယ်ယူခဲ့သော်လည်း ယခုအထိ မလည်ပတ်နိုင်ခဲ့ပေ။ နှစ်ပေါင်းလည်း မနည်းတော့ပေ။ ပုံနှိပ်စက်မလည်ပတ်နိုင်သည်ကို ဖြေသာသော်လည်း ငွေကြေးကိစ္စကို တစ်လုံးတစ်ပါဒမျှ ပြန်မဟဘဲ ယခုချိန်ထိ မသိကျိုးကျွံပြုလျက် နေနိုင်ရက်အားသည်ကိုကား အံ့အားသင့်နေမိပေသည်။ ပုံနှိပ်စက်ဝယ်ပြီး မကြာခင်မှာပင် ၎င်းက မက်ဆေ့ပို့လျှောက်ထားပါသည်။ ကျန်းမာရေးအတွက် ငွေအခက်အခဲရှိနေ၍ ခဏလောက်ကူညီပါ။ သို့သော် မည်သူမျှ မသိစေချင်ပါဟူ၏။ စာရေးသူလည်း ငွေလွှဲပေးလိုက်ပေသည်။ ငွေသွားလွှဲသော တပည့်လေးထံမှာ ရက်စွဲနှင့် မှတ်တမ်း ယခုထိရှိပါသည်။ သူမအကူအညီတောင်းသည့်အခါ စာရေးသူစဉ်းစားပါသည်။ သူ့ခမျာ အမျိုးသားရေးအတွက် ဥရောပမှ ပြန်လာရရှာ၏။ ကင်ဆာရောဂါဖြင့် ဆေးရုံးတက်နေသည့်တိုင် အမျိုးများ လူမမာမေးသွားကြသည်ကို မတွေ့ရပေ။ ပစ်ထား၍ကား မသင့်။ ဤသို့ဖြင့် တပည့်လေးကို ငွေလွှဲခိုင်းသည်အထိ အထမြောက်သွားခဲ့ပေသည်။ သနားလည်း သနားပါသည်။ အဝေးကြီးမှ ပြန်လာ၍ တစ်မျိုးသားလုံးအတွက် အလုပ်လုပ်ရှာသည်ဟု တွေးမိခြင်းကြောင့် သနားခြင်းဖြစ်၏။ လေးလည်း လေးစားပါသည်။ ငွေကုန်ကြေးကျခံ၍ ကိုယ်ကျိုးစွန့် အနစ်နာခံသောကြောင့် ဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့် သူ့သတင်း သူ့ပုံလေးတွေ တက်လာတိုင်း မေတ္တာပို့ဆုတောင်းပေးနေမိပါသည်။ သူမ ဥရောပပြန်သွားပါသည်။ ကျန်းမာရေးကောင်းသွားပါပြီ။ အမျိုးသားရေးလုပ်ငန်းများ ဆက်လုပ်နေပါသည်။ ICJနှင့်ပတ်သက်၍ Liveလွှင့်ပြောကြားသည့် ရုပ်သံဖိုင်များလည်း တင်နေပါသည်။ မည်သည့်အရပ်မှာနေနေ၊ မည်သည့်ဘဝရောက်ရောက်၊ မည်သည့်အခြေအနေမျိုးပင်ဖြစ်ဖြစ် အမျိုးသားရေး လုပ်နေသဖြင့် ချီးကျူးဂုဏ်ယူနေမိပေသည်။

စာရေးသူမှာ သူမပုံမြင်တိုင်း ပုံနှိပ်စက်အစုပ်ကြီးကို သူနှင့်တွဲ၍ မြင်နေမိပေသည်။ သူမဗီဒီယိုဖိုင်ကြည့်ရတိုင်း ငွေကြေးအကူအညီတောင်းသံလေးကို ကြားယောင်နေမိပေသည်။ သူမသည် စာရေးသူကို ပြန်မကြည့်ပါ။ ပုံနှိပ်စက်မြင်တိုင်း တပည့်များက စာရေးသူကို လှောင်ပြောင်ကြပါသည်။ ထိုအခါ “မင်းတို့က ဒါပဲသိတာ၊ ငါ့မှာ ငွေငါးသိန်းတောင် အဆစ်ပါသွားသေး”ဟု ပြန်ပြောမိတတ်ပါသည်။ တပည့်များ ပို၍အံ့အားသင့်သွားကြပါသည်။ မှန်ပါသည်။ စာရေးသူဘဝမှာ “ငွေလည်းချေးပေးလိုက်ရသေး၊ ဘယ်သူမှမသိပါစေနဲ့”ဆိုသည့် သူ့အမိန့်ကို နာခံရင်း အောင့်အီးနေခဲ့ရသေး ဆိုသည့်အဖြစ်သို့ ရောက်ရှိခဲ့ပါသည်။ ဤသည်မှာ စာရေးသူ၏ အားနည်းချက်တစ်ခုပင်တည်း။

အခြားတစ်ခုလည်း ရှိပါသေးသည်။ မန်းမဟော်သဓာမြေကွက်ဂရမ်ချမပေးသည့်သတင်း ထွက်ပေါ်လာသည့်အခါ ဦးပဉ္စင်းတစ်ပါးက ဖုန်းဆက်၏။ သမ္မတရုံးမှာ သူ့လူတွေရှိကြောင်း၊ သူ့လူတွေလုပ်ပေးနိုင်ကြောင်း၊ သူ့လမ်းကြောင်းနှင့်သူ သွား၍ရနိုင်ကြောင်း၊ သူ့လူတွေလုပ်ပေးခဲ့သည်မှာ မည်ရွေ့မည်မျှပင်ရှိကြောင်း၊ ထိုအထဲတွင် အထင်ရှားဆုံးမှာ အဆိုတော်မည်သူပင်ဖြစ်ကြောင်း အားတက်သရော ပြောလာခြင်းဖြစ်ပေသည်။ အမျိုးသားရေးကျောင်းတော်ကြီး တည်ဆောက်ရေးလုပ်ငန်းမှာ သူတို့လည်း တစ်ဖက်တစ်လမ်းမှ ပါဝင်ချင်ပါသည်၊ ရစေရပါမည်၊ ရအောင်လုပ်ပေးပါမည်၊ အပ်သာအပ်လိုက်ပါဟုလည်း အာမခံလာပါသည်။ မန်းမဟော်သဓာဆောက်လုပ်ခွင့်အရေးသည် အစိုးရမူဝါဒနှင့်သာ သက်ဆိုင်သည်ဖြစ်သောကြောင့် သမ္မတရုံးအဆက်အသွယ်ရှိသူ မဆိုထားဘိ ဝန်ကြီးအဆင့်ပင် လုပ်မပေးနိုင်ပေ။ ထို့ကြောင့် စာရေးသူက ငြင်းပယ်လိုက်ပေသည်။ အကြိမ်ကြိမ်ဖုန်းဆက်၊ အကြိမ်ကြိမ်အာမခံကာ လုပ်မပေးရလျှင် သေတော့မည့်ပုံစံမျိုး၊ လုပ်ပေး၍ ရရှိခဲ့လျှင် သူရဲကောင်းဖြစ်တော့မည်ဟု ယုံကြည်နေသည့်ပုံစံမျိုးဖြင့် အကြိမ်ကြိမ်ချဉ်းကပ်လာသည့်အခါ စာရေးသူလည်း အားနာလာကာ “သူတို့က အောက်ကျို့ခံကာ လာရောက်ကူညီပါလျက်”ဟူသောအတွေးက ကြီးမားစွာရိုက်ခတ်လာခဲ့ပါသည်။ ထို့ကြောင့် အဖွဲ့ကိုတိုင်ပင်ရလေသည်။ အဖွဲ့က ကိုယ်တိုင်သွားတွေ့ကာ အခြေအနေမဟန်၍ ပြန်လာကြလေ၏။ ပွဲစားခမဟုတ်သော်မှ စရိတ်စက ကျခံရမည်ဆို၏။ “စရိတ်စက စိုက်ပေးထားပါ။ အောင်မြင်လျှင် ဆယ်ဆမကပါဘူး။ အဆတစ်ရာလည်း ပေးနိုင်ပါတယ်။ ပြန်ပေးပါမယ်”ဟု ပြောသည့်အခါ ကားဆီဖိုးတောင်းလေ၏။ ကိုယ်တိုင်လာတွေ့မည်၊ နေပြည်တော်မှလာရမည်၊ စဉ့်ကူးဘက်မှ လာရမည်၊ အသွားအပြန်ကားဆီဖိုးပေးဖို့သာ တောင်းဆိုပါသည်။ ရုံးအဝင်အထွက် လက်ဆောင်ပဏ္ဏာစသည့် အခြားလိုအပ်ချက်ကိုမူ သူတို့သာစိုက်ထုတ်ပါမည်ဟု ဆိုလာ၏။ ၎င်းဦးပဉ္စင်းက ဖုန်းနံပါတ်အပြောင်းအလဲလည်း မလုပ်ပါ။ နေရပ်လိပ်စာလည်း အမှန်ပါ။ သူ့ဖေ့စ်ဘုတ်အကောင့်ထဲဝင်ကြည့်သည့်အခါမှာလည်း ပုံအစစ်တင်ထားပါသည်။ အမျိုးသားရေးသမားဖြစ်ပါသည်။ မဘသညီလာခံ အမြဲတကရောက်သော်လည်း မဘသအဖွဲ့ဝင်မဟုတ်ပေ။ ထို့ကြောင့် သံဃာအချင်းချင်း လိမ်လည်လိမ့်မည် မထင်၍ လာရောက်တွေ့ဆုံခွင့် ပေးလိုက်ပါသည်။ သူပြောသလို အရာရှိများမဟုတ်ကြပါ။ ပွဲစားများသာ ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ဆီဖိုးငါးသိန်းပေးလိုက်ရပါတော့သည်။ မန်းမဟော်သဓာကော်မတီမှ လူကြီးတစ်ဦးဖြစ်သည့် တရားလွှတ်တော်ရှေ့နေကြီးက တရားခံစစ်သလို စစ်ဆေးမေးမြန်းသည်ကို မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်သွားပုံရပါသည်။ မကျေမနပ်ဖြင့် ရင်ဖွင့်ကာ ဆီဖိုးလည်း မတောင်း၊ ပွဲစားခလည်း မယူဘဲ အိတ်စိုက်လုပ်ပေးမည်၊ ရစေရမည်ဟု ထပ်မံအာမခံကာ စာရွက်စာတမ်းများ ထပ်တောင်းလာသဖြင့် ပို့ပေးခဲ့သော်လည်း ယခုအချိန်ထိ ပေါ်မလာတော့ပေ။

‘လူကဲခတ် ညံ့ရကောင်းလား’ဟု တပည့်များက အပြစ်တင်ကြ၏။ ဒကာများက ‘တပည့်တော်တို့ရှိပါလျက် အလိမ်ခံရတယ်ဆိုတာ ကြားမကောင်းပါဘူးဘုရား’ဟု လျှောက်ကြ၏။ ကိုယ့်အပြစ်နှင့်ကိုယ်ဖြစ်၍ ငြိမ်ခံနေရသော်လည်း အဆိုပါဦးပဉ္စင်းသည် ဖိုးတွမ်တီးမဟုတ်ပါ၊ လုပ်ပေးချင်စိတ်အားကြီးသူသာ ဖြစ်ပါသည်။ သေချာပေါက် ရမည်ဟု ယုံကြည်မှုလွန်ကဲကာ ဖြစ်မြောက်စေလိုသော ဇောကပ်နေသူသာ ဖြစ်ပါသည်။ တွေ့ဆုံဖို့ ဆီဖိုးပေးရမည်ဟု ကတိတောင်းထားသောကြောင့် အလုပ်ဖြစ်မြောက်သည်ဖြစ်စေ မဖြစ်မြောက်သည်ဖြစ်စေ ဆီဖိုးကား ပေးရမည်သာ ဖြစ်ပါသည်။ ဆီဖိုးပေးလိုက်ရခြင်းကို အလိမ်ခံရသည်ဟု မဆိုသာပေ။ ဤသို့သာ ဖြေသိမ့်နေရပေသည်။ အမှန်မှာ အားနာခြင်း၊ ယုံကြည်လွယ်ခြင်းတည်းဟူသော ပင်ကိုယ်အားနည်းချက်၏ ရလဒ်တစ်ခုသာ ဖြစ်ပါသတည်း။

လူသားတိုင်း သဘောကောင်းကြပါသည်။ ထိုသို့သဘောကောင်းကြခြင်းမှာ အတ္တကို မထိပါးခင်သာ ဖြစ်ပါသည်။ အတ္တကို ထိမှန်လာလျှင်ကား အစွယ်ကိုယ်စီ ထွက်လာကြစမြဲသာ ဖြစ်ပါသည်။ ဤသည်မှာ ပုထုဇဉ်သဘာဝဖြစ်ပါသည်။ ထိုကြောင့် စာရေးသူသည် ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ဦးတစ်ယောက်ချင်းအပေါ် လေးစားစွာဆက်ဆံပါသည်။ အတ္တကိုထိပါးစေမည့်စကားမျိုးဆိုလျှင် လူရှေ့သူရှေ့မဆိုထားဘိ နှစ်ဦးတည်းရှိနေချိန်မှာပင် ပြောလေ့မရှိပါ။ အတ္တကြောင့် ဒေါသကြီးရသည်။ အတ္တကြောင့် လောဘကြီးရသည်။ အတ္တကြောင့် မာနကြီးရသည်။ အညှိုးအတေးကြီးသူများ၊ ဝိသမလောဘသမားများ၊ မောက်မာမှုကြီးမားသူများသည် အတ္တကို မထိန်းချုပ်နိုင်သူများပင် ဖြစ်ပါသည်။ အတ္တသည် ရာထူးကြီးလျှင် ကြီးသည့်အလျောက်၊ အာဏာကြီးလျှင် ကြီးသည့်အလျောက်၊ ဥစ္စာကြီးလျှင် ကြီးသည့်အလျောက်၊ လက်နက်ရှိလျှင် ရှိသည့်အလျောက် ပို၍အဆိပ်ပြင်းတတ်ပါသည်။ လောဘဒေါသနှင့် မာန်မာနတို့သည် လောင်စာကြီးလျှင် ကြီးသည့်အလျောက် လောင်အားကြီးမားတတ်သလို မီးလောင်ရာလေပင့်လုပ်တတ်သော အတ္တကြောင့်လည်း ကူးစက်မှုအားကြီးတတ်ပါသည်။ အတ္တကို မထိန်းချုပ်နိုင်လျှင် ရာထူးအာဏာနှင့် စည်းစိမ်ဥစ္စာများ မည်မျှပင်ကြီးမားများပြားစေကာမူ ကျရှုံးတတ်ပါသည်။ ထိုအခါ အကျနာခြင်း အထိနာခြင်းများ ကြုံတွေ့ရကာ မရှုမလှ ခံစားရတတ်ပါသည်။ ထို့ကြောင့် မိုးကောင်းတုန်း အကုန်မရွာဘဲ မိုးခေါင်သည့်အခါ အသုံးပြုရန် အနည်းအကျဉ်းတော့ ချန်ထားသင့်ပါသည်။ သို့မှသာ နေ့ဖို့ညစာ ကျန်မည်ဖြစ်ပါ၏။ ခြိုးခြံချွေတာကြပါကုန်။

စာရေးသူ၏ တပည့်ရင်းမဟုတ်သည့် ဝန်းရံတပည့်လေးတစ်ပါး ရှိပါသည်။ အားနာသဖြင့် ပညာအရည်အချင်း မမေးမိပါ။ ရဟန်းဘွဲ့များပင် ပီသစွာမဖတ်တတ်မှ စုံစမ်းကြည့်ရပါသည်။ ဘုန်းကြီးစာအရာမှာ မူလတန်းအဆင့်ပင် မရှိရှာပါ။ အစက အဖွဲ့ရုံးမှာ အိပ်သော်လည်း နောက်ပိုင်းမှာ စာရေးသူကျောင်းမှာ လာအိပ်ပါသည်။ မနက်အစောဆွမ်းစားလျှင် တစ်ပါးတည်းသာ စားလေ့ရှိသော်လည်း အာဂန္တုလာလျှင်ကား အတူစားလေ့ရှိပါသည်။ တစ်ရက်နှစ်ရက် လာအိပ်သည်အထင်ဖြင့် ဆွမ်းအတူစားခွင့်ပေးထားခြင်းဖြစ်သော်လည်း တစ်လ ကိုးသီတင်း အတူစားနေရပါသည်။ ကျောင်းမှာအမြဲနေမည်ဆိုလျှင် ကျောင်းနေတပည့်များနှင့်အတူ စားစေချင်သော်လည်း ပြောမထွက်ပါ။ စားပုံသောက်ပုံကလည်း ဖိုးတော(တောထွက်ဦးပဉ္စင်းများ)နှင့် တူနေသဖြင့် မနက်တိုင်း စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်နေရပါသည်။ တပည့်များကိုပြောခိုင်းသော်လည်း မရပါ။ စာရေးသူနှင့်အတူ စားရသည်ကိုပင် ဂုဏ်တစ်ခုလိုမှတ်ယူနေသဖြင့် တပည့်များနှင့်အတူ မစားခြင်းဖြစ်ပါသည်။ စားစရာကား အတူတူပင်။ တပည့်များနှင့်အတူစားလျှင် ပို၍ပင်လွတ်လပ်ပါသေး၏။ သူ မတို့မထိသော အာဟာရများဆိုလျှင် ‘မတည့်လို့လား’ ‘မကြိုက်လို့လား’မေးကာ တည့်လျှင် ကြိုက်လျှင် သူ့အနားထိ တိုးပေးတတ်ပါသည်။ နှုတ်ဖြင့်လည်း ‘ဘုဉ်းပေး ဘုဉ်းပေး’ဟု တိုက်တွန်းတတ်ပါသည်။ သူ့ကြောင့် မိမိမှာ အနှောင့်အယှက်ဖြစ်ရကြောင်း သိစေလို၍ စကားမပြောခြင်း မျက်နှာထားတင်းခြင်းစသည့် အမူအရာမျိုးပင် မပြုလုပ်ခဲ့ပေ။ ကလေကချေပင်ဖြစ်ပါစေ ချိုးနှိမ်၍မပြောတတ်သလို မောက်မာစွာဆက်ဆံခြင်းလည်း မရှိပေ။ ဤသည်မှာ အလိုက်မသိ(မသိတတ်)သူတို့အတွက် အခွင့်ကောင်းတစ်ရပ် ဖြစ်သွားခြင်းဖြစ်ပေသည်။ တစ်နေ့သောအခါ မယ်တော်ကြီးတစ်ပါး ရောက်လာပေသည်။ ရောက်သည့်အခါတိုင်းလည်း ကျန်းမာရေးနှင့်ညီညွတ်ရာ အာဟာရများ ကပ်လှူလေ့ရှိပါသည်။ နောက်တစ်နေ့မနက်အစော ဆွမ်းစားသည့်အခါ ဝန်းရံတပည့်လေးမလာသဖြင့် မေးကြည့်ရာ မယ်တော်ကြီးက “ဆရာတော်နှင့် အတူမစားဖို့ လျှောက်ထားတယ်၊ ဦးဇင်းတွေနှင့် အတူစားလိမ့်မယ်”ဟု လျှောက်ထားမှ သက်သာရာရသွားလေ၏။ ပြောမှသိ ထိမှနာ ဆိုရိုးစကားသည် အလိုအလျောက်ဖြစ်ပေါ်လာသည့်စကား မဟုတ် ရှေးပညာရှိ လူကြီးသူမတို့၏ အတွေ့အကြုံတစ်ရပ်သာ ဖြစ်လေသည်။ မယ်တော်ကြီးကို ကျေးဇူးတင်နေမိ၏။

စာရေးသူသည် ပုဂ္ဂိုလ်ရေးမှာ အားနာတတ်သလို သူတစ်ပါးသိက္ခာကိုလည်း လေးစားလေ့ရှိပါသည်။ လူမှာ လူ့သိက္ခာရှိသည်။ ထို့ကြောင့် လူ့သိက္ခာကို ထိပါးနိုင်သည့်စကားမျိုး လုံးဝ ပြောလေ့မရှိပါ။ အပျိုကြီးမှာလည်း အပျိုးကြီးသိက္ခာနှင့် မုဆိုးမမှာလည်း မုဆိုးမသိက္ခာနှင့်၊ ဆင်းရဲသားမှာလည်း ဆင်းရဲသားသိက္ခာနှင့်၊ ကပ္ပိယမှာလည်း ကပ္ပိယသိက္ခာနှင့် အားလုံး သိက္ခာကိုယ်စီရှိကြသည်သာ။ တောထွက်ဦးပဉ္စင်း(ဖိုးတော)ကြီးဆိုပြီးလည်း အထက်စီးမှ မပြောပါ။ ကလေကချေ သို့မဟုတ် ဂျလေဘီဖြစ်စေကာမူ အထင်သေးသည့်အမူအရာပင် မပြဆိုမိပါ။ ရဟန်းအချင်းချင်းဆို ပြောစရာမလိုလောက်ပေ။ ပါရာဇိကချိုး(ဂျိုး)ကြီးဖြစ်စေကာမူ သည်းခံပေါင်းသင်းလေ့ရှိပါသည်။ ဘကပညာရေးနှင့်ပတ်သက်၍ စာရေးသူနှင့် လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်ဖြစ်သည့် ညီတော်တစ်ပါးက စာရေးသူကို ယခုလို ပြောဆိုလာပါသည်။ “ဝီရသူကို ဘုန်းကြီးလို့ မသတ်မှတ်တဲ့ ကျောင်းဒကာ ဒကာမတွေ ရှိတယ်။ ဒါကြောင့် လုပ်ရကိုင်ရ ခက်တယ်”။ ဖိအားတစ်စုံတရာကြောင့် ကိုယ့်လိပ်ပြာကိုယ်မလုံဘဲ ပညာရေးဆိုင်းဘုတ်ဖြုတ်ချပစ်သည်ကို ဖုံးကွယ်လို၍ အထက်ပါစကားကို ပြောဆိုခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ကျူးလွန်သူ ဘာသာခြားက ကြောက်ရမည့်ကိစ္စ၌ အကျူးလွန်ခံရသည့် နစ်နာသူ ကာယကံရှင်က ကြောက်လန့်နေခြင်းသည် မိမိသိက္ခာကို မိမိမယုံကြည်၍သာ ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် ထိုအကြောက်တရားကို ဖုံးကွယ်လို၍ စာရေးသူသိက္ခာကို တက်နင်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ သူနှင့် မာတုဂါမပြဿနာ ဟိုးလေးတကျော် ဖြစ်ခဲ့သည်မှာ သံဃာအများစု သိရှိပြီးဖြစ်ပါသည်။ ပါရာဇိကဂျိုးသမားကြီးက အထက်ပါစကားဖြင့် စာရေးသူကို ကလေးတွေရှေ့ တိုက်ခိုက်သည်ကို မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်ခဲ့သော်လည်း သည်းခံနိုင်ခဲ့ပါသည်။ သူ့သိက္ခာကို လေးစားသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ရဟန်းသိက္ခာမရှိလောက်အောင် ပျက်စီးနေစေကာမူ လူ့သိက္ခာတော့ ရှိသေးသည်သာ။ “ကျောင်းဒကာ ဒကာမတွေကိုပြောလိုက်ပါကွာ၊ မိန်းမလိုက်စားတဲ့ ပါရာဇိကဂျိုးကြီးကိုတော့ ဘုန်းကြီးလို့ အသိအမှတ်ပြုနိုင်သလား” ဤတစ်ခွန်းတည်းဖြင့် အောင်နိုင်သူကြီးဖြစ်နိုင်သော်လည်း သူ့ခမျာ မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်သွားမည်၊ ဆက်ဆံရေးအဖုအထစ်ဖြစ်သွားမည်၊ လုပ်ငန်းတွေ ရပ်ဆိုင်းသွားလိမ့်မည် စသည်အထိ တွေးတောနိုင်လိုက်ခြင်းကြောင့် သည်းခံခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ သူပြောသလိုလည်း မဟုတ်ပါ။ သူ၏ ကျောင်းဒကာ ဒကာမများက စာရေးသူကို ကျေးဇူးတင်နေကြပါသည်။ သူတို့ဘုန်းကြီး အထီးကျန်နေချိန်မှာ ကူညီဖော်ရ၍ ကျေးဇူးတင်သည်ကတစ်ကြောင်း၊ သူတို့ကျောင်းဆောင်များ နေထိုင်သူမရှိသဖြင့် နှစ်ပေါင်းများစွာ လူသူလေးပါးဆိတ်သုဉ်းနေရာမှ ပြန်လည်စည်ကားလာသောကြောင့် ကျေးဇူးတင်သည်ကတစ်ကြောင်းကြောင့်‘ခြေတော်ဦးခိုက်ခွင့်ပြုပါဘုရား’ ဟုခြေဖမိုးကို ဦးတိုက်သူများပင် ရှိခဲ့ပါသည်။ သို့သော်လည်း စာရေးသူမှာ လူရှေ့သူရှေ့ စော်ကားခံလိုက်ရပါတော့သည်။ ဤသည်မှာ အားနာလျှင် ခါးပါတတ်သည် ဆိုသည့်အတိုင်း အားနာတတ်သောကြောင့် အစော်ကားခံရပုံ သာဓကတစ်ခုဖြစ်ပါသည်။ စာရေးသူ၏ ပင်ကိုယ်အားနည်းချက်တစ်ခုပင်။

စာရေးသူထံ အကူအညီလာတောင်းသည့်အခါ မရိုးသားသူဖြစ်စေဦးတော့ ‘အကယ်၍များ အမှန်တကယ်အခက်အခဲတွေ့သူဖြစ်နေလျှင်’ ဟူသည့် အတွေးဖြင့် မကူညီဘဲ မနေဝံ့ပေ။ အခက်အခဲတွေ့သူ မိမိထံရောက်လာပါလျက် မကူညီလိုက်ရကောင်းလားဟူသောအတွေးဖြင့် နောင်တပူပန်ရမည့်အစား အလိမ်ခံလိုက်ရသည်က သက်သာသေးသည်မဟုတ်ပါလော။ ရိုးသားသော်လည်း အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ အကူအညီတောင်းလာသူဖြစ်နေလျှင် သူ့ခမျာလိုအပ်၍ပဲလေဟု နှလုံးသွင်းကာ အနည်းအကျဉ်းအားဖြင့် ကူညီလိုက်သည်သာဖြစ်၏။ ‘ဆရာတော်- ခဏခဏလာလိမ်နေတာဘုရား’ဟု တပည့်များက လျှောက်လျှင်လည်း ‘အဓိက ငွေလိုတာပဲမဟုတ်လား’ဟု ပြန်ပြောဖြစ်လေ၏။ အကူအညီလာတောင်းသူအား အနည်းဆုံးအနေဖြင့် နှုတ်ဖြင့်စောင်မခြင်းဖြင့်ကား ကူညီဖြစ်သည်သာဖြစ်ပါသည်။ မကူညီဘဲ မနေနိုင်ပေ။ ကူညီဖို့ အခွင့်အလမ်းမရလိုက်လျှင်လည်း မကြာခဏ ပြန်မြင်နေလေတော့၏။ ၂၀၁၄ ရခိုင်ခရီးစဉ်တွင် ကျောင်းသားအရွယ်ကောင်လေးတစ်ယောက် ငှက်ပျောခိုင်တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ ထမ်းလာသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ စာရေးသူကို ထီးဖြူမိုးကာ စည်တော်များဖြင့် ကြိုဆိုနေကြသဖြင့် ပရိသတ်ကို အာရုံစိုက်နေသည့်ကြားမှ မြင်တွေ့လိုက်ရခြင်းဖြစ်ပါသည်။ ဈေးကိုဖြတ်သွားရသဖြင့် လမ်းလျှောက်ရင်း ဘေးချင်းကပ်မြင်တွေ့လိုက်ရခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ချွေးတလုံးလုံးဖြင့် ဗိုက်ဆာနေသည့်အမူအရာ ငှက်ပျောခိုင် ဒိုင်သွားသွင်း၍ အဆင်မပြေ၍လော- သို့တည်းမဟုတ် နောက်ကျနေ၍လော မပြောတတ်ပေ။ အမူအရာက ဒုက္ခရောက်နေမှန်း သိသာပေသည်။ ပိုက်ဆံမကိုင်သဖြင့် ပေးစရာမပါ။ တပည့်များကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့လည်း လုံခြုံရေးယူသူကယူ ကင်မရာကိုင်သူကကိုင်နှင့် အနားမှာမရှိကြ၊ လမ်းသွားရင်းဖြစ်၍လည်း ဆွဲငှာပေးဖို့ မသင့်လျော်သောကြောင့် လက်လျှော့ခဲ့ရပေသည်။ သို့သော် ယခုအချိန်ထိ အဆိုပါငှက်ပျောခိုင်ထမ်းပုံလေးကို မြင်ယောင်နေဆဲ ဖြစ်ပါသည်။

တစ်စုံတစ်ယောက်က အကူအညီတောင်းလာလျှင် အမျိုးသားရေးအမြင်ဖြင့်ကြည့်မိကာ တစ်သီကြီးတွေးတောမိသည်က များလေသည်။ ‘သြော်…. သူ့ခမျာ’ဟုဆိုကာ မီးခိုးမဆုံး မိုးမဆုံး တွေးတောမိရာမှ အလိမ်ခံရသည့်ဖြစ်ရပ်များလည်း မနည်းလှပေ။ ထို့ကြောင့် ငွေကြေးအကူအညီတောင်းပြီး လှည့်မကြည့်သူက များလေသည်။ ဘုန်းကြီးအကြောင်း သိနေကြသည်ကိုး။ လေးငါးလစာ ကြိုတင်ထုတ်ယူပြီး အလုပ်မလာသည့်ဝန်ထမ်းများ၊ အလုပ်မမှန်သည့်ဝန်ထမ်းများ၊ စာရင်းမရှင်းနိုင်သည့်ဝန်ထမ်းများလည်း မနည်းလှပေ။ သူခိုးမှာလည်း လူ့သိက္ခာရှိသည်ဟူသော လက်စွဲဆောင်ပုဒ် ကျင့်သုံးသည့်ဘုန်းကြီးဖြစ်မှန်း သိရှိထားသောကြောင့်တည်း။

အနီးနေစာပေသမား တစ်ယောက်ကို ကြော်ငြာတစ်ခုစုံစမ်းခိုင်းလိုက်သည်။ ထိုဌာနနှင့် ရင်းနှီးနေသူဖြစ်၍ ခိုင်းလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဈေးနှုန်းပြောသည်။ ပိုက်ဆံပေးလိုက်သည်။ ပထမအကြိမ် ဖြတ်ပိုင်းတောင်းသည်။ အိမ်မှာကျန်ခဲ့သည်ဆို၏။ ဒုတိယအကြိမ် မေ့နေ၍ မရှာမိခဲ့ဟူ၏။ တတိယအကြိမ် ဝေ့နေပြန်သည်။ သဘောပေါက်လိုက်ပြီ။ ငွေပိုထုတ်သွားခြင်းဖြစ်လိမ့်မည်။ ဖုန်းတစ်ချက်ဆက်ရုံဖြင့် ထိုဈေးနှုန်း သိနိုင်သော်လည်း မဆက်ဖြစ်ခဲ့ပါ။ အမှုမှန်ပေါ်ပေါက်သွားလျှင် အရှက်ရသွားမည်စိုးသောကြောင့်ပင်။ အကြိမ်ကြိမ်အလီလီ ဤသို့ကြုံရသော်လည်း စွပ်စွဲပြစ်တင်ဖို့ဝေးစွ “မင်းခိုးတာ ငါသိတယ်”အဓိပ္ပါယ်ဆောင်သည့် အကြည့်မျိုးဖြင့်ပင် မကြည့်ရက်ခဲ့ပါ။ သိက္ခာထိပါးမည်စိုးသည်လော အားနာသည်လော မပြောတတ်တော့ပေ။

နိုင်ငံရေးသမားတွေထဲမှာလည်း ညာစားတတ်သူရှိသည်။ စကားကို ချိုအောင်ပြောတတ်သည်။ စကားလုံးကို သိမ်မွေ့နူးညံ့စွာ သုံးတတ်သည်။ ဝေါဟာရလှလှလေးများလည်း သုံးတတ်သည်။ အယုံလွယ်သူအဖို့ အထင်ကြီးလေးစားမိသည်မှာ မဆန်းပေ။ အကူအညီလာတောင်းသဖြင့် ကူညီလိုက်ရသည်မျိုးရှိသလို အခမ်းအနားတစ်ခုတည်း ငွေဆယ်သိန်းအကုန်ပြကာ စာရင်းအင်းမရှင်းသည့် နိုင်ငံရေးသမားမျိုးနှင့်လည်း ကြုံခဲ့ရပေသည်။ အနီးနေတပည့်များ၊ ဝန်းရံတပည့်များက သဘောမကျသော်လည်း အပြစ်မပြောရှာပေ။ ထိပ်ချမှ ဓားပြမှန်းသိသူများထဲတွင် အယုံလွယ်သူများပါဝင်မည်မှာ အမှန်ပင်။ စာရေးသူဘဝမှာကား နောက်ကျောမှာလည်း ဒဏ်ရာနှင့် နှာဖူးမှာလည်း ဒဏ်ရာနှင့်ဖြစ်၍ ဒဏ်ရာဗလပွနှင့် ဝီရသူအဖြစ် အရေထူလျက်ရှိပေတော့၏။

လူသားအားလုံး သနားတတ် အားနာတတ် အယုံလွယ်တတ်သူများအပေါ် အခွင့်ကောင်းယူ အမြတ်ထုတ်ခြင်းမှ ရှောင်ကြဉ်နိုင်ကြပါစေ….. ။
‘ပြုပြင်သင့်သော အားနည်းချက်များ’ ပြီးပါပြီ

ဝီရသူ(မစိုးရိမ်)
19.6.2020