သစၥာမဲ့ေသာ ႏုိင္ငံေရး
စာေရးသူ အိုးဘုိေထာင္မွာ ေနရစဥ္က ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔ႏွင့္တစ္ေန႔ အလုပ္လုပ္စရာဟူ၍ မည္မည္ရရ မရွိေသာေၾကာင့္ အိပ္မက္မ်ား ခဏခဏ မက္ေလ့ရွိ၏။ အေၾကာင္းမွာ အိပ္မက္မက္ရန္ အခ်ိန္ရရွိေနေသာေၾကာင့္တည္း။
တစ္ညတြင္ ေရႊပါရမီေတာရ ဆရာေတာ္ေလး အရွင္ဆႏၵာဓိကအေၾကာင္း အိပ္မက္မက္ေလသည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ား ရရွိထားသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။ ၄င္းႏွင့္အတူ ဦးပဥၥင္းတစ္ပါးလည္း ပါ၀င္သည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ မနက္လင္းသည့္အခါ စာေရးသူ၏ ကပၸိယေလး ေၾကးရုပ္အား ေျပာၾကားမိသြား၏။
“ေဟ့ေကာင္… ေၾကးရုပ္. အရွင္ဆႏၵာဓိကအေၾကာင္း အိပ္မက္မက္တယ္ကြ။ သူ.. ဘာမ်ားျဖစ္သလဲ မသိဘူး။ အိပ္မက္ထဲမွာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ကြ။” “စိတ္စြဲရေအာင္လည္း ငါ… သူ႔အေၾကာင္း မေတြးမိဘူးကြ။”
၄င္းေန႔ သတင္းစာမ်ား ၀င္လာသည့္အခါ အရွင္ဆႏၵာဓိကႏွင့္ ရေ၀ႏြယ္တုိ႔ ေဗာဓိတစ္ေထာင္မွာ ဓာတ္ေလွကား(၀န္ခ်ီစက္) ျပဳတ္က်သည့္သတင္း ပါလာေလသည္။ ေထာင္သားမ်ားက စာေရးသူအား အံ့ၾသသြားၾက၏။
ထုိအခါ စာေရးသူက အရွင္ဆႏၵာဓိကထံ အားေပးစကား ေျပာၾကားသည့္အေနျဖင့္ ေထာင္၀န္ထမ္းမ်ားမသိေအာင္ တိတ္တဆိတ္ စာတစ္ေစာင္ ေရးထုတ္လိုက္ေလသည္။ ထုိအခ်ိန္သည္ အရွင္ဆႏၵာဓိကႏွင့္ ရေ၀ႏြယ္တို႔ မႏၲေလးေဆးရံုႀကီးမွာ ေဆးကုသမႈခံယူေနခ်ိန္ ျဖစ္၏။ ဆရာေတာ္ေလးမ်ားကုိ လာေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကသည့္ ျပည္သူမ်ားကား ဘုရားပြဲတမွ် စည္ကားေသာဟု ဆုိ၏။
စာေရးသူထံ ေထာင္၀င္စာ အၿမဲလာေတြ႕ေသာ တပည့္ေမာင္၀င္းညြန္႔(ဆံရွည္) အား အေသအခ်ာမွာလိုက္ပါသည္။ “အရွင္ဆႏၵာဓိကထံ ေရာက္ေအာင္သြား။ သူ႔လက္ထဲ စာေရာက္ေအာင္ပို႔” ဟူ၍ ျဖစ္သတည္း။
တပည့္ေမာင္၀င္းညြန္႔ေရာက္ရွိစဥ္ အရွင္ဆႏၵာဓိက က သြားတိုက္ေနသည္ဟု ဆုိ၏။ စာေရးသူက စာေပးလုိက္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားသည့္အခါ လုိလုိလားလားပင္ ဖြင့္ဖတ္သည္ဟု ဆုိ၏။
ထုိစဥ္…. SB လိုလုိ၊ ေထာက္လွမ္းေရးလုိလုိ အရာရွိတစ္ဦး ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ ဖတ္လက္စ စာကုိ ၿပီးေအာင္မဖတ္ဘဲ ေခါက္သိမ္းလုိက္ကာ “ဘယ္လိုေနရလဲ” “ဘာေတြလုပ္ေနလဲ” “ က်န္းမာေရးေကာင္းရဲ႕လား” စတာေတြ ေမးၿပီးတဲ့အဆံုးမွာ တပည့္ေမာင္၀င္းညြန္႔က အလိုက္တသိ ျပန္လာခဲ့သည္ဟု ဆုိပါသည္။ အရွင္ဆႏၵာဓိကႏွင့္ ေတြ႕ဆံုစဥ္ ရေ၀ႏြယ္က အိပ္ေမာက်ေနေသာေၾကာင့္ မေလွ်ာက္ထားခဲ့ရဟု ဆုိပါသည္။
၄င္းေနာက္ စာေရးသူ ျမစ္ႀကီးနားေထာင္မွ ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာသည့္အခါ ညီေတာ္ေမာင္ အရွင္ရာဇိႏၵ (ရေ၀ႏြယ္ေလး) ေရာက္ရွိလာပါသည္။ စာေရးသူ၏ က်န္းမာေရးအတြက္ န၀ကမၼလွဴဒါန္းကာ စာေရးသူအား သတိေပးသြားပါသည္။
“ေနာက္ေနာင္ ေထာင္ႏွင့္ ရင္းရမည့္အလုပ္မ်ဳိး မလုပ္ေစခ်င္ပါ၊ ေထာင္ထဲေရာက္သြားသူသာ ခံစားရသည္ မဟုတ္ပါ။ သာသနာကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးသည့္ ရေ၀ႏြယ္တို႔လုိ ရွင္ေကာင္း၊ ရဟန္းေကာင္းေတြလည္း အက်ဥ္းက်သြားသူႏွင့္ထပ္တူ ခံစားရေသာေၾကာင့္ ေနာက္ေနာင္မလုပ္ေစျခင္း ျဖစ္ပါသည္” ဟု သတိေပးျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ထုိ႔အျပင္ ေထာင္အေၾကာင္း အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကုိ စာေရးသားဖုိ႔လည္း တိုက္တြန္းသြားပါသည္။ ထုိအခါ စာေရးသူက ေလာေလာဆယ္ ေထာင္ထဲမွာေရးခဲ့ေသာ “အက်ဥ္းစံအရႈံးသမား၏ အညွဥ္းခံႏွလံုးသား” စာအုပ္ေရးထားေၾကာင္း ေျပာလိုက္ပါသည္။
ရေ၀ႏြယ္က ” ဒါဆိုရင္ တပည့္ေတာ္ကုိ ေပးပါ။ တပည့္ေတာ္ ကုန္က်စရိတ္ လွဴပါ့မယ္။ တပည့္ေတာ္ ထုတ္ေ၀ေပးပါမယ္” ဟု ေလွ်ာက္ေလသည္။ စာေရးသူလည္း ၀မ္းသာအားရျဖင့္ ၄င္းစာမူကို အီးေမးလ္မွတစ္ဆင့္ ေပးပုိ႔လိုက္ပါသည္။
အရွင္ဆႏၵာဓိက အေမရိကမွာ သီတင္းသံုးသည္။ မနက္တိုင္း သူ႔ဆီကုိ ဖုန္းဆက္သည္။ အရွင္ဆႏၵာဓိက ဖုန္းဆက္လာသည့္အခါ အရွင္ဆႏၵာဓိကႏွင့္ တိုင္ပင္ၿပီး စာအုပ္ထုတ္ေပးမည္ ဆုိ၏။ (ေထာင္ထြက္ႀကီး ၀ီရသူမွာ စာအုပ္ထုတ္စရာပင္ ေငြမရွိခဲ့ပါ။) စာေရးသူႏွင့္ ညီေတာ္ေမာင္ ရေ၀ႏြယ္ ေရစက္ရွိသည္ဟု ဆိုရမည္။ စာေရးသူက ရန္ကုန္အသြား သူက ရန္ကုန္အျပန္၊ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ထုိင္ခံုခ်င္းကပ္ ျပန္ဆံုေတြ႕ၾကပါသည္။ စာေပ အေၾကာင္းလည္း ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကပါသည္။ ဘာသာ၊ သာသနာအေၾကာင္းလည္း ေျပာျဖစ္ၾကပါသည္။
ညီေတာ္ေမာင္ ရေ၀ႏြယ္ေရးသည့္ စာအုပ္မ်ားထဲက စာေရးသူသိခ်င္သည့္ ဇာတ္လမ္းေလးမ်ား အဆံုးသတ္သြားပံုကိုလည္း စာေရးသူက ေမးပါသည္။ ၄င္း၏ စာအုပ္ထဲ၌ အာေမဍိတ္အျဖစ္ ‘ဘုရားတ’ ၾကသည့္အခါမ်ဳိး ေရးသည့္အခါ “အမေလး…. ဘုရား.. ဘုရား.. “ဟု မေရးဘဲ “ဘုရားေရ…”ဟု တစ္ခြန္းတည္း ေရးသည့္ကိစၥ ျဖစ္၏။ စာေရးသူ မွတ္မိသေလာက္ ထုိသုိ႔ေရးသည္မွာ စာေရးဆရာမ ဂ်ဴး ျဖစ္သည္ဟု သတိထားမိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထုိသုိ႔မေရးသင့္ေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ပါသည္။
ပါဠိစာေပမွာ “ေရ” ဟူသည့္ အာလုပ္ပုဒ္သည္ မိမိထက္ နိမ့္က်သူမ်ားကုိ ေခၚဆုိရာ၌ သံုးစြဲသည့္စကား ျဖစ္ပါသည္။
ဥပမာ – မိဘက သားသမီးကုိ သားေရ…၊ သမီးေရ…. ဟု ေခၚဆုိသလုိမ်ဳိး၊ ဆရာက တပည့္ကုိ ေမာင္ျဖဴေရ…၊ မနီေရ….ဟု ေခၚဆုိသလုိမ်ဳိးျဖစ္၏။
ဘုရားေရ…ဟု တမ္းတျခင္းသည္ မိမိဘုရားကုိ မိမိေအာက္ ဆြဲသြင္းျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရေ၀ႏြယ္အား ရွင္းျပလုိက္ပါသည္။
ညီေတာ္ေမာင္ေလးက ေပ်ာ့ေျပာင္းပါသည္။ ယေန႔အထိ ေရးသားသည္ကုိ မေတြ႕ရေတာ့ပါ။
စကားစ ျပတ္သြားၿပီးသည့္ေနာက္ပုိင္း ရေ၀ႏြယ္ေလး စာဖတ္ေနပါသည္။ အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္ျဖစ္သြားပါသည္။ စာအုပ္ကုိ သတင္းစာျဖင့္ ကြယ္ၿပီး ဖတ္ေသာေၾကာင့္ ေထာင္ထြက္ပီပီ စူးစမ္းၾကည့္မိသြားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္၏ “ပိေတာက္ပြင့္ဆဲ၊ လသာဆဲ”၀တၳဳစာအုပ္ ျဖစ္ေနပါသည္။ စာေရးသူက ၿပံဳးလိုက္၏။
၀ိပႆနာသမားကလည္း ၀တၳဳဖတ္သားပဲဟု ေျပာမိၿပီးသား ျဖစ္သြား၏။ ၄င္းေနာက္ စာေရးသူကပင္ “အဲ့ဒီစာအုပ္ေကာင္းတယ္၊ အဲ့ဒီစာအုပ္ဖတ္ၿပီးရင္ မမေ၀ႀကီးကုိ လြမ္းက်န္ေနရစ္တယ္။ ေကာင္ေလးကုိ မမေ၀စြဲလန္းတာလည္း မေျပာနဲ႔။ ေကာင္ေလးက စာေပသမား အႏုပညာသမားပီပီ အလကၤာေျမာက္ေအာင္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕တတ္တာကုိး။”
“ေကာင္ေလးနဲ႔ မမေ၀တို႔ ညေနေစာင္းတြင္ ေရကန္ေဘးမွာ ထုိင္ေနသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အရိပ္က ေရျပင္ေပၚမွာ က်ေနသည္။ေကာင္ေလးက ေရျပင္မွာထင္ေနသည့္ မမေဝပုံရိပ္ကို စိုက္ျကည့္ေနလ်က္ စိတ္ထဲ၌ လမင္းႀကီးႏွင့္ မမေ၀ကုိ ခုိင္းႏႈိင္းေန၏။ ဘာျကည့္ေနတာလဲဟု မမေ၀က ေမးသည့္အခါ ေကာင္ေလးက ေျဖပါသည္။ လမင္းျကီးကိုျကည့္ေနတာဟုေျဖ၏။ ထိုအခ်ိန္၌ လမထြက္ေသးပါ။ထိုအခါ မမေဝက ဘယ္မလဲလမင္းကဟု ေမးလိုက္ေလသည္။ ေကာင္ေလးက ေရျပင္ေပၚက မမေဝပုံေလးကိုျပကာ ဒီမွာေလဟုေျဖလိုက္၏။ မမေဝ ဟတ္ထိသြားေပျပီ။´´
ဤ အခန္းကို မွတ္မိေသာေၾကာင့္ ဤ စာအုပ္ကုိ မွတ္မိေနျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ညီေနာင္ႏွစ္ပါး ဖုန္းျဖင့္သာ ဆက္သြယ္မိၾကသလုိ ညီေတာ္ေမာင္ ႏုိင္ငံျခားေရာက္သြားသည့္အခါ ညီေတာ္ေမာင္၏ ကပၸိယ ကိုလင္းေဇာ္ထက္ႏွင့္သာ စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရး လုပ္ေဆာင္ရပါသည္။
မူလက ရေ၀ႏြယ္၏ ေကာင္းမႈျဖင့္ စာအုပ္ထုတ္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ထားေသာ္လည္း စာအုပ္ေတာ့ ထုတ္ေပးမည္။ ဘြဲ႕အမည္ေတာ့ မထည့္ပါႏွင့္ဟု ညီေတာ္ေမာင္က ဆုိလာ၏။
စာေရးသူက စဥ္းစားသည္။ အက်ဥ္းစံအရႈံးသမား၏ အညွဥ္းခံႏွလံုးသားဟူေသာ စာအုပ္ေခါင္းစဥ္အရ စာေရးသူ၏ ေထာင္အေတြ႕အႀကံဳထင္ကာ ထုတ္ေပးဖုိ႔ စိတ္ကူးမိဟန္တူ၏။ စာအုပ္ထဲ၌ ဘုရားေလာင္း အက်ဥ္းစံခံရသည့္ ဇာတ္ေတာ္မွစ၍ သီေပါမင္း ပါေတာ္မူျခင္း၊ ရတနာဂီရိမွာ အက်ဥ္းစံရျခင္းအလယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔တို႔ အေရးနိမ့္ၿပီး အက်ယ္ခ်ဳပ္က်ခံေနရျခင္း၊ ၄င္း၏တပည့္မ်ား ေထာင္ေလာကဓံ ခံစားေနရျခင္းမ်ားကုိ ေရးဖြဲ႕ထားျခင္းမ်ားကုိ ဖတ္မိသြားသည့္အခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔တို႔ အေၾကာင္းေတြ ပါ၀င္ေနသျဖင့္ ကုသိုလ္ရွင္အမည္နာမ မသံုးစြဲေတာ့ဘဲ စာအုပ္သက္သက္ ရိုက္ႏွိပ္ေပးလိုက္ျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္ ဟု စဥ္းစားမိျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဤသုိ႔ဆုိလွ်င္ ေရႊပါရမီေတာရဆရာေတာ္ေလးႏွင့္ ညီေတာ္ေမာင္ ရေ၀ႏြယ္တို႔၏ စိတ္ရင္းသဘာ၀ကုိ အထင္းသား ေတြ႕ျမင္ရေပလိမ့္မည္။ သူတို႔သည္ စာေပသမားမ်ား ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ရသစာေပ၊ သုတစာေပစသည္မ်ားကုိ အခ်ိန္ရလွ်င္ ရသလုိ ေလ့လာသည္။ ဓမၼကထိကမ်ား ျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ပိဋကတ္က်မ္းဂန္မ်ားကုိ တာ၀န္တစ္ရပ္အေနျဖင့္ ေလ့လာသည္။ ၀ိပႆနာသမား ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ နားေအးပါးေအးပင္ ေနလုိပံုရသည္။ ႏိုင္ငံေရးအရႈပ္အေထြးႏွင့္ ပတ္သက္ခ်င္ပံုမရပါ။ ထုိ႔အတူ ႏုိင္ငံေရးအပူမီးေတြ အကူးအစက္ ခံလုိပံုမရပါ။
ထုိ႔ေၾကာင့္သာလွ်င ္ အရွင္ဆႏၵာဓိကသည္ စာေရးသူ၏ စာကုိ ၿပီးဆံုးေအာင္မဖတ္ဘဲ အစိုးရတာ၀န္ရွိသူတစ္ဦး၏ ေရွ႕တြင္ ေခါက္သိမ္းကာ စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ထုိ႔အတူ ညီေတာ္ေမာင္ ရေ၀ႏြယ္သည္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ညြန္႔တို႔အေၾကာင္း ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ႀကီး ေရးသားထားသည့္ စာအုပ္ကုိ နာမည္ခံၿပီး ထုတ္ေ၀လုိက္လွ်င္ အရႈတ္ထုပ္မ်ား ရွင္းေနရမည္ စုိးေသာေၾကာင့္ စာအုပ္အလွဴရွင္ကုိ ကမၸည္းမတင္ေတာ့ျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
ယခုအခါ ကုိယ့္တရားႏွင့္ကုိယ္ နားေအးပါးေအး ေနေသာ ဆရာေတာ္ေလးမ်ားကုိ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားက ဟုိအကြက္၊ ဒီအကြက္ ဖန္တီးကာ ႏုိင္ငံေရးေလာကထဲသုိ႔ မသိမသာ ေခၚသြင္းလာသည္ကုိ ေတြ႕ရေပသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ပုဂၢဳိလ္ေရးရာ ခ်ီးမြမ္းခန္းမ်ား ထုတ္မိသည္က တစ္မ်ဳိး၊ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုကုိ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ ျပဳမိသည္က တစ္ဖံု၊ သိမ္ေရစက္ခ်ပြဲမွာ အျမင္တူသူဟု ယူဆသည့္ သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ပင့္၍ တစ္နည္း။ ေနာက္ဆံုး….. ခ်ိတ္ထမိန္ သုတၱန္ေဟာၾကားသည့္ အဆင့္အထိ ေရာက္ရွိသြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ႏုိင္ငံေရးသမားမည္သည္ သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ဆည္းကပ္သည့္အခါ ႏုိင္ငံေရးမ်က္စိ၊ စီးပြားေရးမ်က္စိျဖင့္သာ ဆည္းကပ္တတ္ၾကပါသည္။ ႏိုင္ငံေရးအရ စည္းရံုးခ်င္၍ ျဖစ္ေစ၊ အသံုးခ်လုိ၍ ျဖစ္ေစ၊ ကုိယ္က်ဳိးရွာလုိ၍ ျဖစ္ေစ၊ ခ်ဥ္းကပ္တတ္ၾကပါသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ မေကာင္းလွပါ။ ႏုိင္ငံေရးသမားဆိုလွ်င္ အရပ္သားပင္ျဖစ္ေစ၊ စစ္သားပင္ျဖစ္ေစ ထုိရည္ရြယ္ခ်က္ႏွစ္မ်ဳိးျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္သည္မွာ ဓမၼတာပင္တည္း။
ဆရာေတာ္ေလးႏွစ္ပါး ကုိယ့္တရားႏွင့္ကုိယ္ နားေအးပါးေအး ေနထုိင္ေစလုိပါသည္။ ဆရာေတာ္ေလးႏွစ္ပါးကုိ အပူအပင္ေတြ မကပ္ေစလုိပါ။ ႏိုင္ငံေရးဟူသည္ စာေရးသူကဲ့သို႔ေသာ စိတ္ၾကမ္း၊ ကုိယ္ၾကမ္း၊ အမိုက္ခံ၊ အမုန္းခံ၊ ေထာင္ထြက္ႀကီးမ်ဳိးႏွင့္သာ လုိက္ဖက္သည့္ အလုပ္ ျဖစ္ပါ၏။
ထို႔အျပင္ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြသည္ သစၥာမရွိလွပါ။ ေက်းဇူးတရားလည္း မသိၾကပါ။ သူတို႔အသံုးခ်၍ ရလွ်င္ ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ ဘုန္းဘုန္း…. ဘုန္းဘုန္းေခၚတတ္ၾကေသာ္လည္း သူတို႔ အသံုးခ်၍ မရသည့္အခါ ၊ သူတို႔ကုိ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပလာသည့္အခါ၊ သူတို႔ႏွင့္အျမင္မတူေတာ့သည့္အခါတို႔၌ကား ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးလည္း မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ဘုန္းဘုန္း ဘုန္းဘုန္း လည္းမေခၚႏုိင္ေတာ့ပါ။ မုန္းတုန္းမုန္းတုန္းႏွင့္ ကတံုး…ကတံုးဟုသာ ေရရြတ္ႏိုင္ပါေတာ့သည္။
ဤသည့္အေၾကာင္းမ်ဳိးကုိ ေရႊပါရမီေတာရ ဆရာေတာ္ေလး အရွင္ဆႏၵာဓိကႏွင့္ ညီေတာ္ေမာင္ ရေ၀ႏြယ္ အရွင္ရာဇိႏၵတို႔အား အထူးသျဖင့္ သိေစခ်င္ပါသည္။ ဆရာေတာ္ေလးႏွစ္ပါး၏ ဒကာရင္း၊ ဒကာမရင္းမ်ားလည္း ဆရာေတာ္ေလးႏွစ္ပါးကုိ ၀ုိင္း၀န္းထိန္းသိမ္း ကာကြယ္၊ ေစာင့္ေရွာက္ ေစလုိပါသည္။
အေၾကာင္းမွာ… ေရႊ၀ါေရာင္ သံဃာေတာ္မ်ားကဲ့သို႔ ဒီမိုကေရစီ၏ ေက်းဇူးရွင္ သံဃာေတာ္မ်ား၏ ေက်းဇူးကုိပင္ လံုး၀မငဲ့ညာဘဲ ေရႊ၀ါေရာင္သံဃာေတာ္မ်ားကုိ ေခ်ာင္ထုိးကာ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္စဥ္ႀကီးကုိ မသိက်ဳိးကၽြံျပဳေနၾကသည့္ ႏုိင္ငံေရးသမားတို႔၏ ေက်းဇူးကန္းမႈမ်ဳိးႏွင့္ ဆရာေတာ္ေလးႏွစ္ပါး မေတြ႕ႀကံဳေစလုိေသာေၾကာင့္တည္း။
ထုိ႔အျပင္… ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမကဲ့သို႔ ေျမွာက္စားခံရၿပီးမွ အျကဥ္ခံ၊ အပယ္ခံရကာ မိုးရြာထဲ လမ္းမေပၚ လဲက်ရသည့္အျဖစ္မ်ဳိး မည္သည့္ သံဃာေတာ္မွ် မေတြ႕ႀကံဳေစလုိေသာေၾကာင့္တည္း။
က်မ္းကုိး- – အာ၀ုေသာတိ သမဏႆ သမဏာနံ ၀ါ အာလပေန။ (အာ၀ုေသာ ဆိုတာ ရဟန္းအခ်င္းခ်င္း ေခၚေ၀ၚရသည့္ အသံုးအႏႈန္းပါ။ ျမန္မာလုိ ငါ့ရွင္ … ဟု ဆုိလုိ၏။)
– အေမၻာတိ မဟာပုရိသာနံ အာလပေန။ (အေမၻာ ဆိုတာ ျမင့္ျမတ္သူတို႔ကုိ ေခၚဆုိသည့္ အာလုပ္ပုဒ္ပါ။ ျမန္မာလုိ အခ်င္း…. ၊ အေမာင္….၊ သူငယ္ခ်င္း….၊ ခင္ဗ်ား…. ဟု ဆုိလို၏။)
– ေရ အေရ ဟေရ တိ ဟီနႆာလပေန။ (ေရ… အေရ… ဟေရ … ဆုိတာ ယုတ္ညံ့သူမ်ားကုိ ေခၚဆုိသည့္ အာလုပ္ပုဒ္ျဖစ္၏။ ေဟ့ေကာင္….၊ ေဟ့ေကာင္မ…၊ အဓိပၸာယ္ရ၏။)
– ေဇတိ ဒါသိယာလပေန။ (ေဇ… ဆိုသည္မွာ ကၽြန္မကုိ ေခၚဆုိသည့္ အာလုပ္ပုဒ္ျဖစ္၏။ ဟဲ့…အိမ္ေဖာ္လာစမ္း၊ ဆုိသည္မ်ဳိးျဖစ္၏။ ရူပသိဒၶိဋီကာ စာမ်က္ႏွာ – ၈၁၊ ေနပါတိက ပဒ ၀ဏၰနာ)
အမုန္းခံသမားႀကီး
၀ီရသူ(မစိုးရိမ္)
၇-၁-၂၀၁၈
၈း၃၉ pm
