၀ီရသူ

ေထာင္တြင္းလက္ရာေလးပါ။
၂၀၀၃ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလအထိသာ ျဖစ္ပါသည္။
ဤမွာဘက္အတြက္ ဒုတိယအုပ္ေရးရပါဦးမည္။
ေထာင္မွထြက္ခါစ အြန္လုိင္းနာမည္ႀကီးေဆာင္းပါးပါ။
အနီေတြသူေကာင္းျပဳၾကတဲ့ စာမူေပါ့။
စာမူခြင့္ျပဳခ်က္ လြတ္လပ္လာတဲ့အခါ စာအုပ္အျဖစ္တရားဝင္ ထုတ္ေဝလုိက္ပါတယ္။
အုပ္ေရေသာင္းခ်ီ ရုိက္ႏွိပ္ခဲ့ပါတယ္။
မဟနက ကမၻာေအးသုိ႔ ေခၚယူသတိေပးျခင္း မလုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း မစုိးရိမ္တုိက္သစ္ ပထမမဟာနာယက ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲေကသရာဘိဝံသအား ဤစာအုပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ စာေရးသူကုိေခၚယူသတိေပးရန္ တာဝန္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ပထမ မဟာနာယကဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၲေကသရာဘိဝံသကလည္း ဓမၼဘာဏကေက်ာင္း၌ အျခားေသာ မဟာနာယကဆရာေတာ္မ်ားေရွ႕ေမွာက္မွာပင္ ဤစာအုပ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေနာက္ေနာင္ ထပ္မံရုိက္ႏွိပ္ျခင္း ျဖန္႔ခ်ိျခင္း လုံးဝမလုပ္ဖုိ႔ ေမတၱာကရုဏာေရွ႕ထား၍ ဆုံးမေတာ္မူပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ သမုိင္း၏တရားခံစာအုပ္ကုိ ဆက္လက္ျဖန္႔ခ်ီမႈမျပဳေတာ့ဘဲ ယခုမွသာ အြန္လုိင္းမွာ စတင္ ျပန္လည္ လႊင့္တင္လုိက္ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
ဒုတိယတြဲထပ္ေရးပါဦးမည္။
မဘသအေရး ဝီရသူအေရး ၉၆၉ အေရး အမ်ဳိးသားေရး ဘာသာသာသနာအေရး မဟန ၄၇ ပါးထဲက အာဏာရွင္ဆန္ေသာ ပရိယတ္ ပဋိပတ္ ဘာမွမလုပ္ေသာ အစုိးရကုိမ်က္ႏွာလုပ္တတ္ေသာ ဘုရားမ်က္ႏွာကုိ မၾကည့္ လာဘ္လာဘမ်က္ႏွာကုိသာၾကည့္ေသာ အဂတိတရားလုိက္စားေသာ အက်င့္ပ်က္ျခစားေသာ မတရားဆုံးျဖတ္ေသာ သာသနာေတာ္ကုိ ပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္း ႀကံစည္ေနေသာ အစုိးရအားကုိးနဲ႔မုိက္ေနေသာ အခ်ဳိ႕ေသာ မဟနအမည္ခံထားသူေတြအေၾကာင္းေတာ့ ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ေရးပါ ေတာ့မည္။
ယခုမွစ၍ သမုိင္း၏တရားခံ နိဒါန္းမွ ၿပီးဆုံးသည္အထိ အခန္းဆက္ လႊင့္တင္ပါေတာ့မည္။
ဝီရသူ(မစုိးရိမ္)
19.7.2017
PM 12:23
==========================================================

“လူဘုန္းႀကီးႏွင့္ ဘုန္းႀကီးလူ”
ကၽြႏု္ပတုိ႔မႏၲေလးၿမဳိ႕၌ ဓမၼကထိကသင္တန္းတခုရွိေလသည္။ ရွင္ဥတၱမေက်ာ္လူထြက္၊ လူပ်ံေတာ္ဦးဥဳတ္ေက်ာ္ ပုိ႔ခ်ေသာ သင္တန္းျဖစ္ပါ၏။ ထုိသင္တန္း၌ ဦးဥဳတ္ေက်ာ္ပုိ႔ခ်ေနစဥ္ တစ္ေန႔တြင္ ရဟန္းေတာ္ႏွစ္ပါး စာရြက္လာေဝေလသည္။ ထုိစာရြက္မွာ ခရစ္ယာန္တုိ႔အား ေမးထားေသာ ေမးခြန္း(၂၂)ခ်က္ ျဖစ္ေလသည္။ ေမးသူက ခရစ္ယာန္ဘာသာမွ ဗုဒၶဘာသာသုိ႔ ေရာက္ရွိၿပီး ရဟန္းဝတ္ေနသူျဖစ္ၿပီး အေမးခံရသူက သူ၏ဖခင္ျဖစ္ေလသည္။ ထုိစာရြက္မ်ားကုိ သင္တန္းသားမ်ား ရဟန္းေတာ္မ်ားအား ေဝသြားၾကျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ဦးဥဳတ္ေက်ာ္ကလည္း ဘာမွ်မသိလုိက္ရပါ။ ေနာက္တစ္ေန႔၌ ၿမဳိ႕နယ္သံဃနာယကအဖြဲ႕က ဦးဥဳတ္ေက်ာ္ကုိဆင့္ေခၚကာ ပရိသတ္မ်ားေရွ႕တြင္ လက္မွတ္ထုိးခုိင္းေလသည္။ ဦးဥဳတ္ေက်ာ္က မထိုးႏုိင္ပါ။ တပည့္ေတာ္ေဝတာမဟုတ္ပါ။ ေဝသည့္ကုိယ္ေတာ္မ်ားကုိ ေခၚေပးပါမည္ဟု ေလွ်ာက္ေလသည္။ ၿမဳိ႕နယ္ သံဃနာယကအဖြဲ႕က အာဏာဖီဆန္ရေကာင္းလားဟု အျပင္းအထန္ ၿခိမ္းေျခာက္ပါသည္။ ဦးဥဳတ္ေက်ာ္က ဖမ္းလွ်င္လည္း ဖမ္း၊ ပိတ္လွ်င္လည္းပိတ္၊ တပည့္ေတာ္ျဖန္႔ေဝတာမဟုတ္၍ မထုိးႏုိင္ပါဟု ထပ္ေလွ်ာက္ေလသည္။
ထုိအခ်ိန္၌ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္း စုံညီေနရာၿမဳိ႕နယ္ သံဃနာယကအဖြဲ႕က ဌာနတာဝန္ခံမ်ားကုိ ဦးဥဳတ္ေက်ာ္ကုိဖမ္းခ်ဳပ္ဖုိ႔ အမိန္႔ေပးေလသည္။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမ်ားကလည္း သာသနာေရးကိစၥျဖစ္ေန၍ ဆင္ျခင္ရေပရာ အရမ္းကာေရာ မလုပ္ရဲၾကေပ။ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ၿမဳိ႕နယ္သံဃနာယကအဖြဲ႕သည္ ဦးဥဳတ္ေက်ာ္ အေပၚ အညွဳိးထားေလသည္။ ေနာက္ႏွစ္သင္တန္းကာလ ျပန္စဖုိ႔ခြင့္ျပဳခ်က္ေလွ်ာက္သည့္အခါ သံဃနာယက အဖြဲ႕က ခ်မေပးေတာ့ေပ။ ၿမဳိ႕နယ္အာဏာပုိင္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမ်ားက ခြင့္ျပဳမွ သူတုိ႔ကလည္း ခြင့္ျပဳမည္ဟု ညစ္ပတ္ထားေလသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ဤအမႈသည္ ကၽြႏ္ုပ္ထံသုိ႔ ေရာက္လာရာ ၿမဳိ႕နယ္သံဃနာယကႏွင့္ သြားေတြ႕ပါသည္။
ကၽြႏ္ုပ္က သာသနာေရးကိစၥမွာ သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းက အဓိကျဖစ္ပါလ်က္၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကုိ ပုံခ်တာဟာ အဓိပၸါယ္မရွိေၾကာင္း၊ ေျပာင္းျပန္ႀကီးျဖစ္ေနေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားရာ ဝန္ခံေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ခြင့္မျပဳႏုိင္ဟု အၾကပ္ကုိင္ေလသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ မယကႏွင့္ ေထာက္လွမ္းေရးအား အကူအညီေတာင္းရာ ၄င္းတုိ႔က ၿမဳိ႕နယ္သံဃနာယကသည္ အစုိးရသံဃာထုကုိတုိက္ေပးေနသည္ဟုဆုိကာ ျဖဳတ္ခ်မည္လုပ္ေလသည္။ ထုိအခါက်မွ ၿမဳိ႕နယ္ သံဃနာယကအဖြဲ႕က ဓမၼကထိကသင္တန္းကုိ ခြင့္ျပဳခ်က္ေပးေလသည္။ ရာထူးျပဳတ္မွာေတာ့ ေၾကာက္ၾက၏။ ဓမၼအႏၲရာယ္အတြက္ေၾကာင့္ အပါယ္ငရဲလားမွာေတာ့ မေၾကာက္ၾကေပ။
“ေမာင္းေထာင္ႏွင့္ ေတာင္ငူ”
ဤေနရာတြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အင္းဝရွင္ဘုရင္ ဘုိးေတာ္ဦးပုိင္လက္ထက္ ျပႆနာတစ္ခုကုိ သတိရမိ၏။ သာသနာပုိင္ ေမာင္းေထာင္ဆရာေတာ္သည္ ေတာင္ငူမင္း၏ဆရာ ဆရာေတာ္ဦးေတဇကုိ စာမရ၍ ဒဏ္ေပးေလသည္။ ေတာင္ငူမင္းက သူ႔ဆရာကုိ ဒဏ္ေပးရေကာင္းလားဟု ေမာင္းေထာင္ဆရာေတာ္ကုိ အျပစ္တင္ေလရာ လူႏွင့္ ရဟန္း အခ်င္းပြားၾကေလသည္။ ေမာင္းေထာင္ဆရာေတာ္က ေထြးခံျဖင့္ ေတာင္ငူမင္းကုိ ေပါက္သည္။ ေတာင္ငူမင္းကလည္း ျပန္ေပါက္သည္။ ေမာင္းေထာင္ဆရာေတာ္က ေတာင္ငူမင္းကုိ ေျချဖင့္ကန္သည္။ ေတာင္ငူမင္းက ႏွပန္းျပန္လုံးသည္။ လူမင္းႏွင့္ ရဟန္းမင္း၊ လူအရာရွိႏွင့္ ရဟန္းအာဏာရွိတုိ႔ နပန္းသတ္ပြဲမွာ ေနျပည္ေတာ္တစ္ဝွမ္းလုံး ေက်ာ္ေစာသြားေလသည္။ သာသနာေလာက၌ ေမာင္းေထာင္ကလည္း ေထာင္လြန္း၊ ေတာင္ငူမင္းကလည္း ငူလြန္ဟု ေျပာစမွတ္ျဖစ္သြားခဲ့ေလသည္။
ေတာင္ငူမင္းက သံဃာ့ပရိသတ္ေရွ႕တြင္ ေမာင္းေထာင္ဆရာေတာ္အား ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ရာ၊ ေမာင္းေထာင္ဆရာေတာ္ကလည္း ျပန္လည္ေတာင္းပန္ခဲ့ေပသည္။ မင္းပရိသတ္၊ သံဃာ့ပရိသတ္ေရွ႕တြင္ အျပန္အလွန္ေတာင္းပန္ၾကရာတြင္ ေမာင္းေထာင္ဆရာေတာ္၏ စကားေတာ္မွာ မွတ္သားဖြယ္ရာ ေကာင္းလွေပသည္။
“အင္း သာဓု၊ သာဓု၊ သာဓု။ ငါသည္းခံ၏။ မင္းသားခ်ည္း မွားသည္မဟုတ္၊ ငါလည္းမွားေလသည္။ မင္းသားလည္း ပုထုဇဥ္ ငါလည္း ပုထုဇဥ္ျဖစ္ခဲ့၏။ ပုထုဇဥ္ဂတိကုိ လုိက္စားမိသိသည့္အတြက္ ျဖစ္ၾကေသာေၾကာင့္ မွားၾကေခ်ၿပီ။ ပုထုဇဥ္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ငါကသာ၍ မွားေခ်သည္။ ျမတ္စြာဘုရား၏ အေရေတာ္ကုိ ဝတ္ဆင္ျမန္းလ်က္ မဟာသံဃရာဇာအမည္ကုိရရွိသျဖင့္ သည္းမခံႏုိင္ဘဲ သာသနာပုိင္ သာသနပုိင္ဂုဏ္ယစ္မူးေသာေၾကာင့္ ေဒါသာဂတိသုိ႔ လုိက္စားမိသျဖင့္ ျဖစ္ရေခ်သည္။ သုိ႔အတြက္ မင္းသားလည္း ငါ့အေပၚ အမ်က္မထားေလႏွင့္၊ သည္းခံေလ” ဤသုိ႔မိန္႔ေတာ္မူေသာအခါ မင္းပရိသတ္၊ ရဟန္းပိရိသတ္အားလုံး ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ သာဓုေခၚၾကေလသည္။ (ညိဳျမ-ကုန္းေဘာင္ရွာပုံေတာ္၊ စာ-၂၆၉)
သိကၡာသမာဓိအရာ၌ မည္သုိ႔မွ် အျပစ္ဆုိစရာမရွိေသာ ေရွးဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ပင္ သာသနာပုိင္ဂုဏ္ ယစ္မူးေသာေၾကာင့္ ေဒါသျဖင့္=ဆုံးျဖတ္မိၾကေသးလွ်င္ ယခုေခတ္ဆရာေတာ္မ်ားကား ဆုိဖြယ္ရာပင္ မရွိေခ်။
ပညာရွိ သတိျဖစ္ခဲဆုိသည့္အတုိင္း သတိလြတ္၍ မွားျခင္းမ်ဳိးကား ခြင့္လႊတ္စရာျဖစ္ေလသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိျဖင့္ တမင္တကာ ေဘာင္ထဲက ညစ္ပတ္ျခင္းမ်ဳိးကား မလုပ္ထုိက္ေသာ အမွားမ်ဳိး ျဖစ္ေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရာထူးႀကီးၾကသူမ်ား သတိႀကီးၾကေစခ်င္ပါသည္။ အာဏာႀကီးၾကသူမ်ား သတိႀကီးၾကေစခ်င္ပါသည္။ သတိမပါေသာ ရာထူးအာဏာကား အျပဳထက္ အဖ်က္ဘက္၌ အစြမ္းထက္တတ္ ၾကပါ၏။

“လက္နက္မပါသည့္ အာဏာရွင္”
အာဏာအားကုိးႏွင့္ မုိက္လုံးထြားၾကသည္မွာ သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းအဆင့္ဆင့္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။ လာဘ္စားျခင္း၊ မတရားဆုံးျဖတ္ျခင္းတုိ႔ကား ေျပာမဆုံးေပါင္ ေတာသုံးေတာင္သမွ် ျဖစ္ေလသည္။ နယ္ၿမုိ႕တစ္ၿမဳိ႕သုိ႔ ေရာက္ရွိသြားစဥ္ ေဂါပကမ်ား အမႈရင္ဆုိင္သည္ႏွင့္ ႀကဳံရေလသည္။ အမႈဆုံးျဖတ္ေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးက “ငါတုိ႔က ဘယ္ဘက္မွ မလုိက္မွျဖစ္မွာ” ဟု အဖြဲ႕သံဃာမ်ားအား မိန္႔ေလ၏။ ဓမၼႏွင့္ အဓမၼ၊ အမွန္ႏွင့္ အမွားရွိသည္တြင္ ဓမၼ အမွန္ဘက္မွသာရပ္တည္ရမည္ျဖစ္ပါ၏။ ဘယ္ဘက္မွ်မလုိက္ျခင္းသည္ပင္ အဓမၼဘက္ လုိက္ျခင္း၊ အမွားဘက္လုိက္ျခင္းျဖစ္ပါ၏။ အမႈသြား၊ အမႈလာကား အရွင္းႀကီးပင္။ ဓမၼာရုံထဲ ဘုိးေတာ္ဆုိသူ ဝင္ေန၏။ ဓာတ္ေတြနတ္ေတြလုပ္၍ လူတစ္ရုန္းရုန္းျဖင့္ ဘုန္းႀကီးေန၏။ ေဂါပကမ်ားက ဝင္တားေသာ္လည္း မရ။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းသုိ႔တုိင္ၾကားေသာ္လည္း မရ။ ဘုိးေတာ္ဘက္မွ တစ္ၿမဳိ႕လုံးနီးပါး အားေပးၾကၿပီး၊ ေဂါပကအဘုိးႀကီးမ်ားမွာ အသုိင္းအဝုိင္းမရွိလွ။ ဘုိးေတာ္ဆုိသူက အဘုိးအုိေဂါပကေဟာင္းကုိ ျဖဳတ္ခ်ကာ သူ႔အလုိက် ေဂါပကအသစ္ ဖြဲ႕စည္းရာမွ အသစ္/အေဟာင္း အမႈျဖစ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး မ်ားမွာ အေဟာင္းဘက္လုိက္၍ အမွန္ဆုံးျဖတ္လွ်င္ ဓမၼဝိနယႏွင့္ညီေသာ္လည္း အသစ္ဘက္မွ အင္အားကုိ ေၾကာက္ရြံ႕ေနၾကေလသည္။ အသစ္ဘက္မွ တစ္ၿမဳိ႕လုံးရွိ၍ အၾကည္ညဳိပ်က္မွာေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ အသစ္ကုိ အမွန္ဟု ဆုံးျဖတ္လွ်င္လည္း အေဟာင္းဘက္က မွန္ေနေလရာ မတရားဆုံးျဖတ္ရာက်ေနေပမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၾကားေနေကာ ခြထုိင္စားေနၾကေလေတာ့၏။ အမႈမွာ မၿပီးျပတ္ႏုိင္ဘဲ ၿမဳိ႕ႏွစ္ျခမ္းကြဲေတာ့မည့္အေရး ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ဌာနဆုိင္ရာတုိ႔ေပါင္း၍ ဘုိးေတာ္ဆုိသူကုိ သူ႔အရပ္ျပန္ပုိ႔လုိက္ရေလသည္။
ကၽြႏု္ပ္ကုိယ္တုိင္ ႀကဳံရေသာ အမႈတစ္ခုရွိေသးသည္။ ဥယ်ာဥ္ကုန္းေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီးက စာသင္တုိက္ဖြင့္ဖုိ႔ သံဃာပင့္ရာ ကၽြႏ္ုပ္က ေနလုိေသာ နာယကတစ္ပါးႏွင့္ တုိင္ပင္ၿပီး သံဃာမ်ားလႊတ္လုိက္ေလသည္။ ထုိအခါ လက္ေထာက္ခန္းေန ကုိယ္ေတာ္ ေတာထြက္ဦးပဥၥင္းႀကီးက အျပင္းအထန္ကန္႔ကြက္ေလသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးမရွိလွ်င္ ေရာင္းစားလုိေသာ ထုိေတာထြက္က ေငြအားျဖင့္ ရယက ရဲဌာန၊ ရပ္ကြက္သံဃနာယက၊ ၿမဳိ႕နယ္သံဃနာယကအဖြဲ႕သုိ႔ဝင္လုိက္ရာ ၿမဳိ႕နယ္သံဃနာယက မတရားဆုံးျဖတ္ ေလသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ကုိ သံဃာအင္အားေကာင္းေသာတုိက္ႀကီးမ်ားမွ သံဃာမ်ားကုိပင္ အာဏာကုိအသုံးျပဳၿပီး ေဘာင္ထဲမွ ညစ္ပတ္၍ အႏုိင္က်င့္လွ်င္ ေက်ာင္းငယ္ေလးမ်ားဆုိလွ်င္ မေတြးဝ့့စရာပင္။ ပဓာနနာယက ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက ပင့္လုိ႔ၾကြသည္ကုိပင္ တရားမဝင္ သံဃာဟုဆိုကာ ႏွင္ထုတ္ေလသည္။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ငတ္ေနမွန္းမသိ၍ ေငြျဖင့္ မစြန္႔ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ေငြေပးမွ အမွန္ဆုံးျဖတ္မည္ဆုိလွ်င္ ထုိေတာထြက္ထက္ ဆယ္ဆပုိေပးႏုိင္ပါ၏။ သံဃာအာဏာပုိင္မ်ားကား သဒၶါဆြမ္းစားခြင့္ မရၾကေတာ့ေပ။ ဘယာဆြမ္းျဖင့္သာ အသက္ရွင္ေနၾကရရွာ၏။
ေထာင္က်ေနေသာ သံဃာမ်ားကုိၾကည့္လုိက္လွ်င္ သာသနာညႈိးႏြမ္းမႈျဖင့္ က်လာသူမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ အခ်ဳိ႕မွာ အျပစ္ရွိေသာ္လည္း ေထာင္ခ်ထုိက္ေသာ အျပစ္မဟုတ္ေပ။
အခ်ဳိ႕မွာ လုံးဝပင္အျပစ္မရွိေပ။ သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္း၏ မညွာမတာ လုပ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ ေထာင္က်ေနသူမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ရဟန္းသိကၡာလည္းမပ်က္ေသး၊ သိကၡာလည္း မခ်ေသးပါဘဲ သူတစ္ပါး ပါထား စြန္႔ထားသည္ မ်ားကုိ သယ္ပုိးရ သန္႔ရွင္းေနရေပသည္။
အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ရသည္မွာလည္း လူသားမဆန္၊ ႏြားတမွ် ျဖစ္ေလသည္။ ကိုယ့္သာသနာကုိ ကုိယ္တုိင္ဖ်က္ဆီး ေနေသာ သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္၏။ အာဏာရွင္အားကုိးႏွင့္ မုိက္လုံးႀကီးေနေသာ သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္း ျဖစ္၏။
အာဏာရွင္ကဲ့သုိ႔ လက္နက္မကုိင္ရုံတမည္သာ ထူးေလသည္။ သံဃနာယကအဖြဲ႕မ်ားကား လက္နက္မပါ၊ လက္နက္မုိင္ေသာ အာဏာရွင္မ်ားသာတည္း။