သမုိင္း၏တရားခံ (အခန္းဆက္-အပုိင္း-၇)
“လက္ကုိင္တုတ္ႀကီးမ်ား”
ဥပါယ္ေလးမ်ဳိးရွိေလသည္။ ၄င္းတုိ႔မွာ ဒါနဥပါယ္၊ သာမ်ဥပါယ္၊ ေဘဒဥပါယ္၊ ဒ႑ဥပါယ္တုိ႔ျဖစ္ေလသည္။ ဒါနဥပါယ္ဆုိသည္မွာ လက္ေဆာင္ေပး၍ လွဴဒါန္းေပးကမ္း၍ စည္းရုံးနည္းျဖစ္၏။ သာမဥပါယ္ဆုိသည္မွာ ဥပေဒျဖင့္ စည္းရုံးနည္းျဖစ္၏။ ေဘဒဥပါယ္ဆုိသည္မွာ စိတ္ဝမ္းကြဲျပားေအာင္သင္းခြဲသည့္ နည္းဗ်ဴဟာျဖစ္၏။ ဒ႑ဥပါယ္ဆုိသည္မွာ ေထာင္ဒဏ္၊ ေသဒဏ္ စသည္ျဖင့္ ဒဏ္တပ္၍ ႏွိပ္ကြပ္ေသာနည္းျဖစ္၏။ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔အစုိးရသည္ ဤဥပါယ္ေလးမ်ဳိးျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားကုိလည္းေကာင္း၊ သံဃာမ်ားကုိလည္းေကာင္း စည္းရုံးသိမ္းသြင္းေလ့ရွိေပသည္။
ဒါနဥပါယ္ျဖင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကုိ စည္းရုံးရာ၌ မ်ားစြာေအာင္ျမင္ေလသည္။ TV လွဴသည္၊ ကြန္ပ်ဴတာ လွဴသည္။ ဖုန္းလွဴသည္၊ ကားလွဴသည္၊ ေက်ာင္းလွဴသည္၊ ႏုိင္ငံေရးဆရာေတာ္အမ်ားစုမွာ ဒါနဥပါယ္ေအာက္ ဒူးေထာက္သြားခဲ့ၾကေလသည္။ ထုိသုိ႔မွ မၿငိမ္ေသးလွ်င္ ဘြဲ႕တံဆိပ္ကပ္လွဴျပန္ေလသည္။ ဘြဲ႕တံဆိပ္အရွိန္ အဝါေၾကာင့္ သာယာမိန္းေမာသြားၾကေလသည္။ ဤကား ဒါနဥပါယ္၏ ေအာင္ျမင္မႈျဖစ္၏။
ဒါနျဖင့္ မရေသးလွ်င္ ေဘဒကုိက်င့္သုံးေလသည္။ တုိက္ခါေအာင္ စည္းရုံးသည္၊ စာေမးပြဲမ်ား မက်င္းပႏုိင္ေအာင္ လုပ္သည္၊ အင္အားနည္းေအာင္ သင္းခြဲေလသည္။ ပထမျပန္စာေမးပြဲ သက္တမ္းႏွစ္တစ္ ရာေက်ာ္ကာလတြင္ ေခတ္အဆက္ဆက္မွ ဗဟုိဦးစနစ္ျဖင့္က်င္းပလာခဲ့ရာ ယေန႔ေခတ္တြင္ တုိင္းႏွင့္ျပည္နယ္ ခြဲကာ တုိင္းစစ္ ျပည္နယ္စစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေလသည္။ သုိ႔မွသာ မႏၲေလး၊ ရန္ကုန္ေန သံဃာမ်ားက အျခားတုိင္းႏွင့္ျပည္နယ္မ်ားသုိ႔ သြားေရာက္ေျဖဆုိၾကမည္။ ၿမဳိ႕ႀကီးမ်ား၌ သံဃာအင္အားနည္းသြားမည္ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိသုိ႔ တုိင္းႏွင့္ျပည္နယ္ခြဲဖုိ႔အတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္လုိေသာအခါ ေမးခြန္းမ်ားေဖာက္ပစ္ လုိက္ၾကေလသည္။ တစ္ႏွစ္မဟုတ္ ႏွစ္ႏွစ္မဟုတ္ သုံးေလးႏွစ္ ဆက္တုိက္ေမးခြန္းေပါက္ျခင္းျဖစ္၏။ ေမးခြန္းေပါက္၍ ဗဟုိစနစ္မႏုိင္ဟုဆုိကာ ျပည္နယ္ႏွင့္ တုိင္းမ်ားသုိ႔ လက္လႊဲပစ္လုိက္ေလသည္။ ထုိအခါ ၿမဳိ႕ႀကီးမ်ားမွ စာသင္သားမ်ား ၿမဳိ႕ေလးမ်ား၊ ျပည္နယ္မ်ားသုိ႔ သြားေရာက္ေျဖဆုိၾကေလသည္။ အဆုိပါဌာနမ်ား၌ ေမးခြန္းလည္းမခက္၊ ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ လြတ္လပ္စြာၾကည့္ေရးခြင့္ ေျဖခြင့္ရေလသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ဆုိ တစ္ေနရာ မေအာင္လွ်င္ တစ္ေနရာေအာင္လိမ့္မည္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ႏွစ္ေနရာ၊ သုံးေနရာ လက္မွတ္ထုိးၿပီး ေျဖဆုိေလသည္။ လြတ္လပ္စြာ ေျဖဆုိရ၍ အတန္းတစ္ခုတည္းမွာပင္ ႏွစ္ခါသုံးခါ ေအာင္ျမင္သည္လည္း ရွိေလသည္။
ထုိသုိ႔ စာသင္သားမ်ားအက်င့္ပ်က္၍ အရည္အခ်င္းမဲ့ သာသနာႀကီး ထြန္းကားမည့္အေရး၊ အရည္အခ်င္းရွိေသာ သာသနာေတာ္ႀကီးပ်က္စီးမည့္အေရး၌ မဟနအဖြဲ႕သည္ ကန္႔ကြက္မႈအလ်ဥ္းမရွိ၊ အက်ဳိးအျပစ္ စိစစ္မႈအလ်ဥ္းမရွိဘဲ အစုိးရလုပ္သမွ် သေဘာတူၾကေလသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔၏ ဆရာမစုိးရိမ္ တုိက္သစ္ ပထမမဟာနာယကဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ အျခားႏွစ္ပါးကသာ အျပင္းအထန္ကန္႔ကြက္သည္ဟု သိရေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိဆရာေတာ္မ်ားကုိလည္း ႏုိင္ငံျခားသုိ႔ တစ္ဖက္လွည့္ေစလႊတ္ၿပီး ကြယ္ရာ၌ အစည္းအေဝးအထေျမာက္ေအာင္ လုပ္လုိက္ၾကေလသည္။ သံဃာအား ဘုရားမဆန္သာဆုိသလုိ (၄၇)ပါး၌ ႏွစ္ပါးသုံးပါး အရာမဝင္၍ သာသနာက်ဆင္းခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ တုိင္းစစ္ ျပည္နယ္စစ္ ခြဲလုိက္ခ်ိန္မွစ၍ စာသင္သားမ်ား အရည္အခ်င္းမရွိၾကေတာ့ေပ။ စာခ်တန္းသုိ႔ ေရာက္ေနသည့္တုိင္ အငယ္တန္းအဆင့္ပင္ မမီၾကေတာ့ေပ။ ဤကား ေဘဒဥပါယ္၏ ထိေရာက္မႈျဖစ္ေလသည္။
ဤသုိ႔ ေဘဒဥပါယ္ျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ရာ၌ က်န္ရွိေနေသးလွ်င္ ဒ႑ဥပါယ္ကုိ က်င့္သုံးေလသည္။ အျပင္မထြက္ရ အမိန္႔ထုတ္ျခင္း၊ အကြက္ဆင္၍ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ျခင္းမ်ားလုပ္ေလသည္။ ထုိသုိ႔မွ မရလွ်င္ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ခတ္ျခင္း၊ ပတ္သတ္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ၿငိမ္ေအာင္လုပ္ေလသည္။ အစုိးရလုပ္သမွ်ကုိ မဟနက လက္ပုိက္ၾကည့္ေန ေလသည္။
ကၽြႏ္ုပ္ေထရဝါဒစာအုပ္ထြက္ေသာအခါ တန္႔ၾကည့္ေတာင္ဝါဒ အဓမၼမွန္း ထင္ရွားသြားေလသည္။ ထုိသုိ႔ တတုိင္းျပည္လုံးဆူပြက္ၿပီး ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ေနပါလ်က္ မဟနက ဘာမွ်မလုပ္ေပ။ အမွန္ဆုိလွ်င္ စာအုပ္ထြက္လာၿပီ ၿငိမ္ေနလုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ေခၚၿပီး ဓမၼ/အဓမၼဆုံးျဖတ္ၾကမည္ဟု ဆင့္ေခၚသင့္ ေလသည္။ ကၽြႏ္ုပ္က တန္႔ၾကည့္ေတာင္ငုိတရား၊ ရယ္တရား မွတ္တမ္းေခြမ်ားကုိ ဗီဒီယုိရုံမ်ား၌ျပျခင္း၊ ဘုရားႀကီး၌ ျပျခင္းေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးကူးစက္ေတာ့မည္ဟုဆုိကာ အာဏာပုိင္မ်ားက ဝန္ႀကီးသုိ႔ ဝန္ႀကီးက ညႊန္ခ်ဳပ္သုိ႔ ညႊန္ခ်ုပ္မွ မဟနသုိ႔ အဆင့္ဆင့္ ညႊန္ၾကားၾကေလမွ မဟနက ထလုပ္ေလသည္။ တန္႔ၾကည့္ေတာင္ ဆရာေတာ္ကုိ အဓမၼဝါဒျဖစ္ေၾကာင္း ဝန္ခံလက္မွတ္ထုိးခုိင္းသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ကုိ ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ စာအုပ္မထုတ္ဖုိ႔ ဝန္ခံလက္မွတ္ထုိးခုိင္းေလသည္။ ထုိအခါ ကၽြႏ္ုပ္က တန္႔ၾကည့္ေတာင္ဆရာေတာ္ အဓမၼဟု ဝန္ခံေၾကာင္း သတင္းအျဖစ္ သတင္းစာထဲမွာထည့္မွသာ တုိင္းသူျပည္သားေတြ အမွားအမွန္သိမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခုမူ တန္႔ၾကည့္ေတာင္ကလည္း တရားဆက္ျပေနျခင္း၊ ကၽြႏ္ုပ္ကလည္း စာအုပ္ထုတ္ေဝေနျခင္းေၾကာင့္ ျပည္သူ လူထုမွာ ဘယ္အရာမွန္မွန္း မသိျဖစ္ေနၾကေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားရာ ညႊန္ခ်ဳပ္ ေဒါက္တာမ်ဳိးျမင့္က ကန္႔ကြက္ေလသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကလည္း ၿငိမ္ေနၾကေလသည္။ ျမင္းၿခံဆရာေတာ္ ဦးကိတၱိတစ္ပါး တည္းကသာ ကၽြႏ္ုပ္ေလွ်ာက္ထားခ်က္ကုိ လက္ခံေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ အမ်ားႏွင့္တစ္ပါးျဖစ္၍ ဘာမွ်မတတ္ႏုိင္ ရွာေပ။ ကၽြႏ္ုပ္ကသတင္းစာထဲမထည့္လွ်င္ မဟနကလည္း တားျမစ္မည္မဟုတ္ေပ။ တားျမစ္လုိစိတ္ရွိလွ်င္ လည္း တားျမစ္ပုိင္ခြင့္မရွိေပ။ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ကၽြႏ္ုပ္ဆရာမ်ားကုိငဲ့ေန၍သာ လက္မွတ္ထုိးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္ဆုံး၌ ကၽြႏ္ုပ္ဆႏၵကုိ လုိက္ေလ်ာသည့္အေနျဖင့္ သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းအဆင့္ဆင့္သုိ႔ စာထြက္ေပးမည္ဟု ေခ်ာ့လုိက္ေလသည္။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း တကယ္ထင္မွတ္ၿပီး ေစာင့္ေနေလရာ တစ္လလည္းမလာ၊ ႏွစ္လလည္း မလာ၍ ကၽြႏ္ုပ္ကုိယ္တုိင္ ထုတ္ျပန္ပစ္လုိက္ရေလသည္။
ဓမၼဝိနယေၾကာင့္ ရဟန္းျဖစ္ရမည္။ ဓမၼဝိနယေၾကာင့္ သာသနာရွိေနရျခင္းျဖစ္သည္ကုိ သိပါလ်က္ အေရးအႀကီးဆုံးဓမၼဝိနယကိစၥႀကီးကုိ ပဓာနလုပ္ငန္းတစ္ခုအျဖစ္ အေရးေပၚလုပ္ရေကာင္းမွန္း မသိၾကေပ။ အထက္အမိန္႔ကုိသာ ေစာင့္ေနၾကေလ၏။
ထုိ႔ေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္ကုိဖမ္းၿပီးေသာအခါ သံဃာထုက အံ့ၾသၾကေလသည္။ ထုိအခါ သံဃာမ်ား ညမထြက္ရ အမိန္႔ထုတ္ရန္ အစုိးရကညႊန္ၾကားေလသည္။ မဟနက ထုတ္ေကာင္း၏။ မထုတ္ေကာင္း၏ မစဥ္းစားေပ။
ရွက္ရေကာင္းမွန္းလည္း မသိေပ။ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္၍ ထုတ္လုိက္ၾကျပန္ေလသည္။ တျခားသံဃာမ်ားမွာ ထိခုိက္မႈမရွိေသာ္လည္း တရားေဟာဆရာေတာ္မ်ားမွာ ညအခါ၌ ေဟာၾကားၾက၍ မ်ားစြာထုိခုိက္နစ္နာရ ေလသည္။
ထုိ႔ေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္၏ တရားေခြမ်ား၊ စာအုပ္မ်ားထားရာ ေက်ာင္းတုိက္မ်ား၌ ဝင္ေရာက္ရွာေဖြလွ်င္ ျပႆနာ ႀကီးထြားလာႏုိင္၍ တရားမဝင္တိတ္ေခြ၊ စာအုပ္မ်ား မည္သည့္ေက်ာင္းတုိက္မွာမွ မထားရဟု အမိန္႔ထုတ္ခုိင္း ေတာ့လည္း ထုတ္ျပန္လုိက္ေလသည္။ ထုတ္ျပန္သည့္ ထုိအမိန္႔ေၾကာင့္ တစ္ႏုိင္ငံလုံးရွိ သံဃာထု၊ လူထုက ပြတ္ေလာထကုန္ၾကေလသည္။ အစုိးရက တုတ္ျဖင့္ သာသနာဖ်က္လွ်င္ ထုိတုတ္သည္ မဟနပင္ျဖစ္ ေလသည္။ အစုိးရက ေျချဖင့္နင္းေခ်ၿပီး သာသနာဖ်က္လွ်င္ ထုိေျခသည္ မဟနပင္ျဖစ္ေလသည္။ အစုိးရက ေနသတ္ျဖင့္ သာသနာဖ်က္လွ်င္ ထုိေသနတ္သည္ မဟနပင္ ျဖစ္ေလသည္။ မဟနသည္ အစုိးရ၏လက္ကုိင္ တုတ္သာသနာဖ်က္ အဖြဲ႕အစည္းျဖစ္ေလ၏။
“ရပ္တည္မႈမွားသူ”
မဟနသည္ သံဃာအတြက္ သာသနာအတြက္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ အဖြဲ႕ျဖစ္ေသာ္လည္း သံဃာဘက္မွလည္း ေကာင္း၊ သာသနာေတာ္ဘက္မွလည္းေကာင္း ရပ္တည္မႈမရွိခဲ့ေပ။ ၄င္းတုိ႔ ရာထူးၿမဲဖုိ႔၊ အာဏာၿမဲဘုိ႔အတြက္ အစုိးရဘက္မွ အၿမဲရပ္တည္တတ္ေလသည္။ ၁၉.၁၀.၂၀၀၃ တြင္ျဖစ္ပြားေသာ ေက်ာက္ဆည္အဓိကရုဏ္း ေၾကာင့္ ၂၂-၁၀-၂၀၀၃ တြင္ ေက်ာက္ဆည္ၿမဳိ႕၏ အႀကီးဆုံးစာသင္တုိက္မွ ပဓာနနာယကဆရာေတာ္ႀကီးႏွင့္ စာခ်တပည့္ႀကီးမ်ားကုိ အစုိးရကဖမ္းေလသည္။ ထုိသုိ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကုိအလြယ္တကူဖမ္းဖုိ႔အတြက္ ၿမုိ႕နယ္သံဃနာယကဥကၠ႒ဆရာေတာ္ႀကီးက ကူညီေလသည္။ အဆင့္ဆင့္ေသာ သံဃနာယကမ်ားကုိ တင္ျပေလွ်ာက္ထားျခင္းမရွိဘဲ ဖမ္းသည္ကုိ မဟနက မသိဟန္ေဆာင္ေနေပသည္။
ဆရာေတာ္ႀကီးအား အစာႏွင့္ေရ သုံးရက္အငတ္ထားၿပီး ထုိးႀကိတ္ကန္ေၾကာက္ၾက၊ ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပမ္းၾကၿပီး အတင္းအဓမၼဝန္ခံခုိင္း လက္မွတ္ထုိးခုိင္းၿပီး ေထာင္ခ်ေၾကာင္း မဟနထံ တင္ျပေလွ်ာက္ထားသည့္အခါ၌လည္း ငတ္တုတ္သာၿငိမ္ေနၾကေလသည္။ ေမတၱာရပ္ခံသင့္လ်က္လည္း မရပ္ခံခဲ့ေပ။ ဘာမွ်မသိသလုိ ဘာမွ်မပတ္သက္သလုိ ေရငုံႏႈတ္ပိတ္ေနေတာ္မူၾက၏။ တစ္ႏွစ္လည္းမလြတ္၊ ႏွစ္ႏွစ္လည္းမလြတ္၊ သုံးႏွစ္လည္း မလြတ္သည့္အခါ၌လည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္းပင္ လူေရွ႕သူေရွ႕၌ကား သူတုိ႔မွာ အာဏာရွိသလုိလုိ လုပ္ပုိင္ခြင့္ရွိသလုိလုိအထင္ႀကီးေအာင္ ၾကြားၾက ထြားၾကေလသည္။ အားလုံးလက္လြန္ၿပီးမွ သိရလုိ႔ ဘာမွ်မတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးဟု ဆုိသူကဆုိေသး၏။ သစ္မႈ၊ ေဆးမႈ စသည္ျဖင့္ ရာဇဝတ္မႈမ်ားကုိေတာ့ တက္တက္ၾကြၾကြထုတ္ေပးေတာ္မူၾက၏။ စာသင္တုိက္ႀကီးတစ္တုိက္လုံး၏ အႀကီးဆုံးဆရာေတာ္လည္းျဖစ္၊ ၿမဳိ႕နယ္သံဃနာယကအတြင္းေရးမွဴးဆရာေတာ္လည္းျဖစ္ၿပီး သာသနာေတာ္အတြက္ အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လက္တြဲလုပ္ကုိင္လာသည့္ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကုိမွ အကာအကြယ္မေပးႏုိင္၊ မကယ္တင္ႏုိင္ၾကေပ။ သာသနာအတြက္ သံဃာထုအတြက္ ဘာမွ် အာမခံခ်က္မေပးႏုိင္သည့္ စည္းစိမ္ခံ အဖြဲ႕အစည္းႀကီးျဖစ္၏။
ဘုရားလက္ထက္က ပိလိႏၵဝစၧေထရ္သည္ အျပစ္မဲ့ ဆြမ္းဒကာမသားအမိကုိ ဗိမၼိသာရမင္းက ဖမ္းသည့္အတြက္ နန္းေတာ္အထိ သပိတ္ပုိက္လုိက္သြားၿပီး ေျဖရွင္းကယ္တင္ေတာ္မူခဲ့၏။ ရဟႏၲာျဖစ္ေသာ္လည္း ေအးေအးလူလူ မေနႏုိင္ရွာခဲ့ေပ။ အမွန္တရားဘက္မွရပ္တည္၍ ရွင္ဘုရင္ကုိ ရဲဝံ့စြာရင္ဆုိင္ခဲ့ေလ၏။ မဟနအဖြဲ႕က (၄၇)ပါးစုံညီ အစည္းအေဝးမွာ တင္ျပမည္၊ ေဆြးေႏြးမည္၊ အတည္ျပဳခ်က္ရယူမည္။ ၿပီးလွ်င္ အာမခံခ်က္ေပးမည္၊ အစုိးရကုိ ေမတၱာရပ္ခံမည္ဆုိလွ်င္ အျပစ္မဲ့ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး မလႊတ္ႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိေပ။
အစုိးရက လႊတ္မေပးဘဲမေနႏုိင္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မဟနသည္ ဓမၼအတြက္ သာသနာအတြက္ မရပ္တည္ဘဲ အာဏာအတြက္ ေနရာအတြက္ ရပ္တည္ေနၾကသည့္ ရပ္တည္မႈလြဲေနေသာ အဖြဲ႕အစည္းႀကီး ျဖစ္ေလသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ မဟနအဖြဲ႕မွ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားအား အမႈႏုိင္ဖုိ႔ စီးပြားေရးေကာင္းဖုိ႔။ အဆက္အသြယ္ေကာင္းရဖုိ႔ ေထာက္ခံခ်က္၊ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္ရဖုိ႔အတြက္သာ ကုိးကြယ္ထုိက္ေလသည္။ မဟနေၾကာင့္ အမႈႏုိင္ၾကသူမ်ား၊ မဟနေၾကာင့္ စီးပြားျဖစ္သူ၊ ႀကီးပြားသူမ်ား၊ ေထာင္ကလြတ္သူမ်ား မနည္းေပ။ ပစၥဳပၸန္အတြက္ သံသရာအတြက္ သိကၡာသမာဓိအတြက္ေတာ့ လုံးဝအားမကုိးထုိက္၊ မကုိးကြယ္ထုိက္ေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားျဖစ္ၾက၏။
မဟနအဖြဲ႕မွ နာမည္ဆုိးထြက္သူ၊ အပုပ္နံ႔လႈိင္သူမ်ား၏စ်ာပနႏွင့္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး၏စ်ာပန ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္က သိႏုိင္ေပမည္။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး၏ စ်ာပနသည္ ႏုိင္ငံေတာ္စ်ာပနျဖစ္ေသာ္လည္း အလွဴေငြ မထည့္မေနရ အမိန္႔ထုတ္ၿပီး ေကာက္ခံသည့္စနစ္ မက်င္သုံးေပ။ တေလာကလုံးကၾကည္ညဳိ၍ ေနာက္ဆုံးအေနျဖင့္ ကုသုိလ္ယူၾကျခင္းျဖစ္၏။
မဟနထိပ္တန္းအရာရွိ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားစ်ာပန၌ အတင္းအၾကပ္အလွဴေငြေကာက္ခံေသာ္လည္း လွဴဒါန္းသူနည္းပါးလွ၏။ ဤမွ် သိကၡာၾသဇာက်ဆင္းေနေသာအဖဲြ႕အစည္းႀကီးကုိ အခ်ိန္မီျပဳျပင္သင့္လွေပၿပီ။
