၀ီရသူ

အထင္မေသးထုိက္ေသာတရားေလးပါးကား မင္းသား၊ ေျမြ၊ မီး၊ ရဟန္းတုိ႔ျဖစ္၏။

မင္းသားကုိ ငယ္၏ဟူ၍ မထီမဲ့ျမင္ မျပဳအပ္။
ေျမြကုိ ငယ္၏ဟူ၍ မထီမဲ့ျမင္ မျပဳအပ္။
မီးကုိ ေသးငယ္၏ဟူ၍ မထီမဲ့ျမင္ မျပဳအပ္။
ရဟန္းကုိ ငယ္၏ဟူ၍ မထီမဲ့ျမင္ မျပဳအပ္ေပ။

မဟာဆီ မဟာေသြးအျပည့္ရွိေသာ မင္းသားေလးကုိ ကေလးအရြယ္ပဲဟု သေဘာထားကာ မထီမဲ့ျမင္ မျပဳေကာင္းေပ။ အေၾကာင္းကား ထုိမင္းသားရွင္ဘုရင္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ မင္းျပစ္မင္းဒဏ္ေပးႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

အဆိပ္ရွိေသာေျမြကုိ ေသးငယ္၏ဟူ၍ မထီမဲ့ျမင္မျပဳအပ္ေပ။ အေၾကာင္းကား ေျမြကုိက္လွ်င္ အဆိပ္သင့္တတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

ပုိးစုန္းၾကဴအရြယ္မွ်ရွိေသာ မီးကုိ ေသးငယ္၏ဟူ၍ မထီမဲ့ျမင္ မျပဳအပ္ေပ။ အေၾကာင္းကား ျဗဟၼာ့ျပည္တုိင္ေအာင္ ေလာင္ကၽြမ္းတတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

သီလႏွင့္ျပည့္စုံေသာ ရဟန္းကုိ ငယ္၏ဟူ၍ မထီမဲ့ျမင္ မျပဳအပ္ေပ။ အေၾကာင္းကား သီလတန္ခုိးႀကီးေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။

မင္းလည္းတစ္ခန္း၊ ရဟန္းတစ္သီး၊ မီးလည္းတစ္ေထြ၊ ေျမြလည္းတစ္ျခား၊ ဤေလးပါးကုိ၊ ေလးစားမမူ၊ ငယ္၏ဟူ၍၊ စြဲယူဝမ္းတြင္း၊ မွတ္မသြင္းလင့္(မဃေဒဝ။ ၃၆၇။)

ဤေလးပါးတြင္ ေရွ႕သုံးပါးကုိ အထူးမေျပာလုိေတာ့ေပ။ ေနာက္ဆုံးတစ္ပါးကုိသာ အက်ယ္ခ်ဲ႕၍ ေျပာလုိေပသည္။

ကုိယ္က်င့္သီလႏွင့္ျပည့္စုံေသာရဟန္းကုိ ကာယကံျဖင့္ မထီမဲ့ျမင္မျပဳေကာင္းပါ။ ဝစီကံျဖင့္ ျပက္ရယ္မျပဳေကာင္းပါ။
ယုတ္စြအဆုံး ကုိရင္ေလးပင္ ျဖစ္ေစဦးေတာ့ သိလ်က္ျဖင့္ လမ္းဖယ္မေပးတာမ်ဳိး၊ တမင္တကာ ဝင္တုိက္တာမ်ဳိး၊ မျမင္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ကာ လမ္းပိတ္ထားတာမ်ဳိး မျပဳေကာင္းပါ။ ျပဳလွ်င္ ကာယကံျဖင့္ မထီမဲ့ျမင္ ျပဳရာေရာက္ပါသည္။ အထင္ေသးရာေရာက္ပါသည္။

“ကုိရင္ေလးက တယ္ၾကည္ညဳိစရာေကာင္းတာပဲ။ လည္ဂုတ္ကေလးကတုိလုိ႔။ ဗုိက္ႀကီးကပူေနေတာ့ ဘုရားစကားေတာ္ေတြ အမ်ားႀကီးထည့္ထားလုိ႔ရတာေပါ့။ ဒီပုံနဲ႔ေတာ့ ေတာထြက္တရားက်င့္ပါလိမ့္မယ္ အားႀကီးႀကီး။ သံဃာ့ေထရ္ျဖစ္ရင္ေတာ့ အေတာ္ၾကည္ညဳိစရာေကာင္းမည့္ပုံပဲ။” ဤသုိ႔ စသည္ျဖင့္ သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ျခင္းသည္ ဝစီကံျဖင့္ ျပက္ရယ္ျပဳရာေရာက္ပါသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ အက်င့္သီလႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ ရဟန္းေတာ္ကုိမဆုိထားႏွင့္ ကုိရင္ေလးတစ္ပါးအေပၚပင္ မထီမဲ့ျပဳျခင္း သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ျခင္း မျပဳေကာင္းေပ။ သီလခုိက္တတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

ဤသည္မွာ ဘုရားအဆုံးအမေတာ္ျဖစ္၏။ ဤအဆုံးအမေတာ္သည္ ယဥ္ေက်းမႈတရပ္ျဖစ္၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မိဘပင္ျဖစ္ေစကာမူ ယေန႔ဝတ္ကာစ သားကုိရင္ေလးကုိ လက္အုပ္ခ်ီမုိး ရွိခုိးရျခင္းျဖစ္၏။ ရုိရုိေသေသ ဆက္ဆံရျခင္းျဖစ္၏။ ထုိသုိ႔ ဆက္ဆံျခင္းေၾကာင့္ မိဘမ်ားမွာ ကုသုိလ္တရားတုိးပြားပါသည္။ ဂါရဝတရားမ်ား ျပည့္ဝလာသျဖင့္ စိတ္ထားႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕လာပါသည္။

ဤသုိ႔ ကာယကံ ဝစီကံအရ ရုိေသလွ်င္ ရုိေသသေလာက္ ေကာင္းက်ဳိးတရားျဖစ္ထြန္းသကဲ့သုိ႔ မရုိေသလွ်င္ မရုိေသသည့္အေလ်ာက္ အျပစ္တရားႀကီးမားပါသည္။ အေၾကာင္းကား ျပစ္မွားခံရသူက ကုိယ္က်င့္သီလျဖဴစင္ေသာေၾကာင့္တည္း။

ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ မက်ဴးလြန္ဘဲ မထီမဲ့ျမင္ျပဳျခင္း သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ျခင္းသည္ပင္ ဤမွ်အထိ အျပစ္ႀကီးမားပါလွ်င္ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ က်ဴးလြန္ေစာ္ကားမိပါမူ ဆုိဖြယ္ရာပင္ မရွိႏုိင္ေတာ့ေပ။

ထုိသုိ႔ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ေစာ္ကားမိျခင္းေၾကာင့္ ရရွိအပ္ေသာ အျပစ္မ်ားကုိ ျမတ္စြာဘုရားက ဤသုိ႔ေဟာၾကားထားပါသည္။

ယဥၥ ေခါ သီလသမၸေႏၷာ၊ ဘိကၡဳ ဍဟတိ ေတဇသာ။
န တႆ ပုတၱာ ပသေဝါ၊ ဒါယာဒါ ဝိႏၵေရ ဓနံ။
အနပစၥာ အဒါယာဒါ၊ တာလာဝတၳဴ ဘဝႏၲိ ေတ။

သီလႏွင့္ျပည့္စုံေသာရဟန္းသည္ သီလတည္းဟူေသာတန္ခုိးျဖင့္ မထီမဲ့ျမင္ ႏွိပ္စက္ျပစ္မွားျခင္းရွိသူကုိ ေလာင္၏။ သားသမီးလည္း မထြန္းကားႏုိင္။ ကၽြဲ ႏြား ၾကက္ဝက္ေမြးလည္း မျဖစ္ထြန္းေပ။ အေမြခံျဖစ္လွ်င္ အေမြမရႏုိင္ေတာ့ေပ။ မိမိလည္း အေမြမရ။ မိမိအေမြဆက္ခံမည့္သားသမီးလည္း မထြန္းကားဘဲ လည္ဆစ္က်ဳိးေသာ ထန္းငုတ္တုိကဲ့သုိ႔ အက်ည္းတန္ရုပ္ဆုိး အသေရညွဳိးရကုန္၏။

တသၼာ ဟိ ပ႑ိေတာ ေပါေသာ၊ သမၸႆံ အတၱမတၱေနာ။
ဘုဇဂၤမံ ပါဝကဥၥ၊ ခတၱိယဥၥ ယသႆိနံ။
ဘိကၡဳဥၥ သီလသမၸႏၷံ၊ သမၼေဒဝ သမာစေရ။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိအက်ဳိးစီးပြားကုိ ေကာင္းစြာရႈျမင္ေသာ ပညာရွိပုဂၢဳိလ္သည္ ေျမြကုိလည္းေကာင္း၊ မီးကုိလည္းေကာင္း၊ အၿခံအရံရွိေသာ မင္းကုိလည္းေကာင္း၊ သီလႏွင့္ျပည့္စုံေသာ ရဟန္းကိုလည္းေကာင္း ေကာင္းစြာသာလွ်င္ က်င့္ရာေပ၏။

(ဒဟရသုတ္၊ သဂါထာဝဂၢပါဠိ၊ သံ။ ၁။ ၆၉။)

ဘိကၡဳ ဍဟတိ ေတဇသာ- သီလတန္ခုိးျဖင့္ ေလာင္ကၽြမ္း၏ဟု ဆုိရာဝယ္ သီလခုိက္ပုံ မခုိက္ပုံကုိ ဤသုိ႔ ခြဲျခားထားပါသည္။

မိမိကုိဆဲေရးသူကုိ ျပန္ဆဲေသာ ရဟန္း၊ မိမိကုိ ရန္လာေတြ႕သူကုိ ျပန္ရန္ေတြ႕ေသာရဟန္း၊ မိမိကုိ ရုိက္ႏွက္ပုတ္ခတ္လာသူကုိ ျပန္လွန္တုဘက္ ရုိက္ႏွက္ပုတ္ခတ္ေသာရဟန္း။ ဤရဟန္းသုံးမ်ဳိး၏ သီလတန္ခုိးသည္ ျပစ္မွားေစာ္ကားသူကုိ မေလာင္ကၽြမ္းႏုိင္။

ဆဲေရးလာသူကုိ ျပန္မဆဲေသာရဟန္း၊ ရန္လာေတြ႕သူကုိ ျပန္ရန္မေတြ႕ေသာရဟန္း၊ ရုိက္ႏွက္ပုတ္ခတ္လာသူကုိ ျပန္လည္မရိုက္ႏွက္ မပုတ္ခတ္ေသာရဟန္း၊ ဤရဟန္းသုံးမ်ဳိး၏ သီလတန္ခုိးသည္သာ ျပစ္မွားေစာ္ကားသူကုိ ေလာင္ကၽြမ္းေစပါသည္။

ဘိကၡဳ ဍဟတိ ေတဇသာတိ ဧတၳ အေကၠာသႏၲံ ။ပ။ တသၼႎ ဝိပၸဋိပေႏၷာ တႆ သီလေတေဇန ဍယွတိ။
(သံ။ ႒။ ၁။ ၁၂၃။)

(၄င္းအ႒ကထာ၌ ဘိကၡဳဥၥ သီလသမၸႏၷံ၊ သမၼေဒဝ သမာစေရ- သီလရွိေသာရဟန္းအေပၚ ေကာင္းစြာက်င့္ပုံႏွင့္ ထုိသုိ႔ ေကာင္းစြာက်င့္ေသာေၾကာင့္ ရရွိအပ္ေသာ ေကာင္းက်ဳိးတရားမ်ားကုိလည္း ဖြင့္ဆုိထားပါသည္။)

ႏုိဝင္ဘာလ ၂၈ရက္ေန႔ မြန္းလြဲပုိင္းကာလ၊ ေထာက္ႀကံ့လမ္းဆုံ လမင္းသာ စားေသာက္ဆုိင္(၂)မွာ အၾကမ္းဖက္ခံရေသာ ရမၼာဝတီဆရာေတာ္ႀကီးဘဒၵႏၲဣႏၵက(သက္ေတာ္၆၇၊ သိကၡာေတာ္ ၄၇ဝါ)သည္ ကုိယ္က်င့္သီလျဖဴစင္သည့္ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးျဖစ္ပါသည္။

၄င္းသည္ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္က်ဴးလြန္ေစာ္ကား အႏုိင္က်င့္သူမ်ားအား မတုန္႔ျပန္ခဲ့ပါ။ ဤသုိ႔ဆုိလွ်င္ ၄င္းအား ထုိးႀကိတ္ကန္ေက်ာက္သူမ်ား သီလခုိက္ၾကေတာ့မည္ျဖစ္ပါသည္။ သီလခုိက္ျခင္းေၾကာင့္ ခံစားအပ္ေသာ အျပစ္မ်ားကုိလည္း ဘုရားေဟာေဒသနာအတုိင္း ေျပာခဲ့ၿပီးေပၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လမင္းသာ(၂)ဆုိင္ရွင္ ဦးေအာင္မုိးႏွင့္ ခပ္ေဝးေဝးေနေစလုိပါသည္။ ပါပစက္ကြင္း မိမည္စုိးေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။

ဤသည္မွာ ရဟန္းတစ္ပါးကုိ ကာယကံေျမာက္ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ က်ဴးလြန္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိအပ္ေသာ အျပစ္မ်ားျဖစ္ပါသည္။ စြပ္စြဲျခင္းေၾကာင့္ ရရွိႏုိင္ေသာ အျပစ္မ်ား မပါေသးပါ။  ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးကုိ မဟုတ္မမွန္ စြပ္စြဲသူမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားထားေသာ တရားေတာ္မ်ားရွိပါသည္။

(ရမၼာဝတီဆရာေတာ္ႀကီး ဘဒၵႏၲဣႏၵကသည္ တစ္ပါးတည္း ဧကစာရီက်င့္ေနေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ အႏုိင္က်င့္ခံရတာလည္း ဝမ္းမနည္းပါ။ ပုိက္ဆံေပ်ာက္တာလည္း ဝမ္းမနည္းပါ၊ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကုိ ဝုိင္းဝန္းရုိက္ႏွက္ အၾကမ္းဖက္ေနတာကုိ ေတြ႕ျမင္ၾကပါလ်က္ ဆြဲထူမည့္သူ တြဲကူမည့္သူမရွိဘဲ လက္ပုိက္ၾကည့္ေနႏုိင္ၾကသည္ကုိသာ ဝမ္းနည္းမိပါသည္ဟု လြမ္းလြမ္းေဆြးေႏြး ခံစားရေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း အထီးက်န္ရဟန္း၏ အက်ည္းတန္အလြမ္းဟု တင္စားလုိက္ပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ခံစားခ်က္သည္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ကုိ လွစ္ဟျပဆုိေနပါသည္။)

ဝီရသူ(မစုိးရိမ္)
2.12.2017
PM 10:24