ေဉယ်ဓမ္ေတာရသို႔ … (၁၁)
ေဉယ်ဓမ္ေတာရသို႔ … (၁၁)
=================
တေပါင္းလဆန္း ၁၄ရက္ (15.3.2022)ရက္ေန႔၊ မနက္ ၄း၀၀နာရီ အိပ္ရာထၿပီး ပံုမွန္အတုိင္း မဟာသမယပရိတ္ေတာ္မ်ား ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ၿပီး တရားထုိင္ပါတယ္။
ညတုန္းက ႏွစ္ႏွစ္ၿခဳိက္ၿခဳိက္အိပ္ေပ်ာ္လို႔ စိတ္ပိုလန္းေနပါတယ္။ ေရာက္ကာစတုန္းက နာရီကလည္း ၁၅မိနစ္တစ္ခါျမည္၊ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ဖူးခ်င္တဲ့စိတ္ကလည္း ဆႏၵေစာေနတာေၾကာင့္ တစ္ဆက္တည္း မအိပ္လုိက္ရေပမယ့္ မေန႔ညတုန္းကေတာ့ တစ္ဆက္တည္း အိပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
အရုဏ္ဆြမ္းစားၿပီး နေမာတႆ ရြတ္ရင္း ေရေလာင္း၊ ေရေလာင္းရင္း ဂုဏ္ေတာ္ပြားျဖင့္ ေသနာသနဝတ္ ျဖည့္က်င့္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းသန္႔ရွင္းေရးကုသုိလ္က တစ္ပိုင္း၊ ဂုဏ္ေတာ္ပြားတဲ့ကုသိုလ္က တစ္ပိုင္း၊ သစ္ပင္ေရေလာင္းတဲ့ကုသိုလ္က တစ္ပိုင္းဆိုေတာ့ ကုသိုလ္သံုးထပ္ကြမ္း ရရွိေနေတာ့တာေပါ့။
ေန႔ဆြမ္းစားၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ပစၥည္းပစၥယေတြ သိမ္းဆည္းၾကပါတယ္။ ပါလာတဲ့ပစၥည္းေဟာင္းေတြေရာ ရခဲ့တဲ့ပစၥည္းသစ္ေတြပါ သိမ္းဆည္းၾကပါတယ္။ တပည့္ေတြကလည္း “ကမၻာေက်ာ္ႀကီးလာတည္းသြားတာ ရႈပ္ပြေနတာပဲေဟ့”လို႔ အျပစ္ေျပာတာမ်ဳိး မခံရေအာင္ အေျမာ္အျမင္ရွိရွိ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကပါတယ္။
မြန္းလြဲပိုင္းေရာက္ေတာ့ နတ္တလူဆရာေတာ္ေလးနဲ႔ ဆရာၿငိမ္းခ်မ္းသာတို႔ ေရာက္လာၾကပါတယ္။ စာေရးသူတို႔အဖြဲ႔ကို လာပင့္ၾကတာပါ။ ဆရာၿငိမ္းခ်မ္းသာက ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕လက္ေဆာင္ထဲက တစ္ခုစြန္႔ပါဦးဆိုလုိ႔ အျဖဴေရာင္လက္ကိုင္ပုဝါအပါးေလး တစ္ပါကင္ ေပးလိုက္ပါတယ္။
တိပ္ကပ္တရားပြဲတုိ႔၊ ဝမ္းတူးဖိုးအေရးေတာ္ပံုတုိ႔ မေပၚေပါက္ခင္တုန္းကလည္း အခုလိုပဲ ဆရာေတာ္ႀကီးလက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြထဲက လက္ကိုင္ပုဝါတစ္ထည္ ျပန္လွဴခဲ့ပါေသးတယ္။ အခုဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္ႀကိမ္ရွိၿပီးေပါ့။
မဟာေဗာဓိၿမဳိင္ဆရာေတာ္ႀကီးကလည္း ေဝဘူဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕တပည့္၊ စာေရးသူကလည္း ေဝဘူဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ သိႆာႏုသိႆ (တပည့္ရဲ႕ တပည့္)ပါ။
မဟာေဗာဓိၿမဳိင္ဆရာေတာ္ႀကီးက ကိုယ္ေတာ္သံုး ပရိကၡရာမ်ားကို စားေရးသူအား အၿမဲေပးပို႔လွဴဒါန္းလုိ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးစြန္႔ႀကဲတဲ့ သကၤန္းေတြလည္း စာေရးသူမွာ မ်ားျပားစြာရွိပါတယ္။
ေဝဘူဆရာေတာ္ႀကီးကို စာေရးသူမမီလုိက္ေပမယ့္ ေဝဘူဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ကိုယ္ေတာ္သံုး ပရိကၡရာေတြလည္း စာေရးသူ ဖူးျမင္ကိုင္တြယ္ၾကည့္ခြင့္ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ ေဝဘူဆရာေတာ္ႀကီးကုိယ္ေတာ္ဝတ္ သကၤန္းလည္း စာေရးသူထံမွာ ရွိပါတယ္။ ေခါင္းရင္းမွာ အၿမဲထားၿပီး အိပ္တာပါ။ အဲဒီသကၤန္းကိုေတာ့ ရဟန္းဒါယိကာမႀကီးဆီက အေမြရလုိက္တာပါ။ စာေရးသူရဲ႕ ရဟန္းဒါယိကာမႀကီး ေဒၚသိန္းသိ္န္းဝင္းကို ဆရာေတာ္ႀကီးကိုယ္တုိင္ စြန္႔ႀကဲေတာ္မူခဲ့တဲ့ သကၤန္းပါ။ သကၤန္းေဟာင္းကိုခၽြတ္ၿပီး သကၤန္းသစ္လဲခုိက္ စြန္႔ႀကဲခဲ့တဲ့ သကၤန္းေဟာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ရဟန္းဒါယိကာမႀကီးက အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွ ကြယ္လြန္သြားတာပါ။ 2021 ခုႏွစ္မွာ ဆံုးတာမို႔ မၾကာေသးပါဘူး။ သူလည္း ေဝဘူဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ သကၤန္းေတာ္ကို အျမတ္တႏိုး ပူေဇာ္ထားတာပါ။ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္က်မွ “ဦးဇင္းေလး(သားေတာ္ေလး)အတြက္”ဆုိကာ အေမြေပးခဲ့တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူငယ္စဥ္က ရခဲ့တဲ့သကၤန္းဆိုေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္ ၾကာၿပီေပါ့ေနာ္။
ထူးျခားတာက ေဝဘူဆရာေတာ္ႀကီးရယ္၊ မဟာေဗာဓိၿမဳိင္ဆရာေတာ္ႀကီးရယ္၊ စာေရးသူရယ္ ေရွးေရစက္ ႀကီးႀကီးမားမားရွိခဲ့ပံုပါပဲ။
အဲဒီထက္ထူးျခားတာလည္း ရွိေသးတယ္။ ေဝဘူဆရာေတာ္ႀကီး ေခါင္းရိတ္ဆံခ်ရင္ ပုဝါမ်ားျဖင့္ ဆံေတာ္ကို ခံယူထားေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ခံယူထားသူမ်ားက အျမတ္တႏိုး ပူေဇာ္ထားၾကပါတယ္။ စာေရးသူရဲ႕ ဦးႀကီးအရင္းျဖစ္သူ ဥပဇၥၽာယ္ဆရာ ေက်ာက္ဆည္ၿမဳိ႕၊ ေရႊလွံေထာင္ဆရာေတာ္ကလည္း ေဝဘူဆံေတာ္ကို ပူေဇာ္တဲ့အထဲမွာ ပါပါတယ္။ စာေရးသူရဲ႕ ဦးႀကီးေတာ္ဆီမွာ ေဝဘူဆံေတာ္ကို ဖူးဘူးတာပါ။ အခုလည္း ေရႊလွံေထာင္မွာ ရွိပါတယ္။ ဆံေတာ္ေလးေတြက အလံုးေလးေတြ ျဖစ္ေနပါၿပီ။
အခုလည္း နတ္တလူဆရာေတာ္ေလးက မဟာေဗာဓိၿမဳိင္ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ဆံေတာ္မ်ားကို ျပသလာပါတယ္။ သာသနဝုၯိေက်ာင္းမွာ ပူေဇာ္ထားတဲ့ ဆံေတာ္ေတြပါ။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ကုိယ္ေတာ္တုိင္ေခါင္းရိတ္တာဆိုေတာ့ ဆံေတာ္ေတြ ေျမမခေအာင္ ေသခ်ာသိမ္းထားခဲ့ပံုရပါတယ္။ ဆံေတာ္ဘူးေလးထဲမွ ဆံေတာ္တစ္ပင္ႏွစ္ပင္ေလာက္ ပင့္ေဆာင္ပူေဇာ္ခ်င္တယ္လို႔ နတ္တလူဆရာေတာ္ေလးက ဆႏၵျပဳလာတဲ့အခါ “တစ္ပင္ႏွစ္ပင္ေလးေလာက္နဲ႔ မေကာင္းပါဘူး။ တစ္ေထြးလံုးယူသြားပါ”လို႔ စာေရးသူက ေျပာလိုက္ပါတယ္။ “ပရိသတ္ေရွ႕မွာယူတာေနာ္၊ မရိုးမသားတဲ့စိတ္နဲ႔ မဟုတ္ဘူး”လို႔ ထပ္မံေျပာဆိုလာေတာ့ စာေရးသူက “ပူေဇာ္တာပဲ အျပစ္မရွိပါဘူး၊ ကိုယ့္ဆရာသမားဆံေတာ္ ကိုယ္ပူေဇာ္တာ ဘာအျပစ္ရွိရမွာလဲ”လို႔ အေျဖေပးလုိက္ပါတယ္။ သူလည္း ပင့္ေဆာင္ပူေဇာ္အား ရွိသြားပံုရပါတယ္။
အေမြခံပစၥည္းကို အေမြထုိက္သူယူတာ ခုိးမႈမေျမာက္ဘူး မဟုတ္လား … ။
ဦးပၪၥင္း
ဝီရသူ(မစုိးရိမ္)
28.3.2022
