ေဉယ်ဓမ္ေတာရသို႔ … (၂၀-က)
ေဉယ်ဓမ္ေတာရသို႔ … (၂၀-က)
================
ဒီေလာက္ဆုိရင္ ဆရာေတာ္ႀကီးက စာေရးသူအေပၚ ထားရွိတဲ့ သံေယာဇဥ္ (သို႔) ေမတၱာတရားကို စာရႈသူတုိ႔ သိေလာက္ပါၿပီ။
“မာတယ္ထင္ရင္ ေဆာင့္ၾကည့္လုိက္ပါ”
စာေရးသူကို လက္ခံစကားေျပာလို႔ ဒါမွမဟုတ္ စာေရးသူကို ဆြမ္းေလာင္းပြဲပင့္လို႔ဆိုၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးကို ျပစ္မွားေစာ္ကားၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ထုိက္နဲ႔ ကိုယ္ကံပဲေပါ့ေနာ္။ အတၱႀကီးတဲ့ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသမားေတြက ကေလးငယ္ေတြလိုပဲ “ငါ့နဲ႔မေခၚတဲ့သူကို မေခၚရ၊ ငါနဲ႔မတည့္တဲ့သူကို အေပါင္းအသင္းမလုပ္ရ၊ လုပ္ရင္ ေခၚေတာ့ဘူး”ဆိုတာမ်ဳိးေတြ ကိုင္စြဲထားေလေတာ့ သူတို႔နဲ႔ အျမင္မတူသူ၊ သူတို႔က မၾကည္ညဳိသူ၊ သူတို႔ၾကည့္မရသူကိုမွ အထြဋ္အျမတ္ အခမ္းအနားေတြမွာ ပင့္ဖိတ္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး ဆရာေတာ္ႀကီးကို ျပစ္မွားေစာ္ကားႏိုင္တာေပါ့ေနာ္။
ေစာ္ကားၾကပါေလ။
ဆရာေတာ္ႀကီးက ဘာမွ်ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။
ေစာ္ကားသူပဲ ကံႀကီးထုိက္မွာ။
ဆရာေတာ္ႀကီးက ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးဗ်။
ေခါင္းမာတယ္ထင္ရင္ ေျပးေဆာင့္ၾကည့္လုိက္ေလ။
ေက်ာက္ေတာင္ကပဲ တုန္လႈပ္မလား၊
ေက်ာက္ေတာင္ထက္ မာတယ္ထင္လို႔ ေျပးေဆာင့္သူကပဲ အသက္ထြက္မလား လက္ေတြ႔သိႏိုင္တာေပါ့ေနာ္။
“ခဲတစ္က် ဝိပႆနာ”
စာေရးသူရဲ႕ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာက ေက်ာက္ဆည္ၿမဳိ႕၊ ေရႊလွံေထာင္ဆရာေတာ္ ဦးပညာသာမိပါ။ စာေရးသူ႔မိခင္ရဲ႕ ဦးေလးအရင္း ေတာ္စပ္ပါတယ္။ သူက ေဝဘူဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ တပည့္ရင္းပါ။ ေဝဘူဆရာေတာ္ႀကီးထံေတာ္မွာ ၂၅ႏွစ္ေတာင္ သီတင္းသံုးခဲ့တာပါ။ စာေရးသူ ကိုရင္ဝတ္ေတာ့လည္း ေဝဘူဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ နည္းနာနိႆယကိုပဲ ေဟာေပးတာပါ။ စာေရးသူက ကိုရင္ဘဝနဲ႔ သံုးလတိတိ ေဝဘူနည္းအတုိင္း တရားအားထုတ္ဖူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဝဘူဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ သိႆာႏုသိႆ (တပည့္ရဲ႕ တပည့္)လို႔ပဲ မွတ္ယူထားပါတယ္။
ဒီအေၾကာင္းကို ဆရာေတာ္ႀကီးအား ေလွ်ာက္ထားတဲ့အခါ ဆရာေတာ္ႀကီးက စာေရးသူရဲ႕ ဝိပႆနာဉာဏ္ကို ခဲတစ္က်ဝိပႆနာဉာဏ္လို႔ သတ္မွတ္ေတာ္မူပါတယ္။
စာေရးသူကို ေဟာၾကားတဲ့ ဝိပႆနာတရားကို စာရႈသူတို႔အား ျပန္လည္မွ်ေဝေပးလုိက္ပါတယ္။ ဒီတရားေလး နာယူၿပီးရင္ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ တရားအဆင့္ကို ခန္႔မွန္းႏိုင္ေလာက္ပါၿပီ။
“ဝီရသူကို ေဟာေသာတရား”
“ေသခါနီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစိတ္”
အရွင္ဘုရားရဲ႕ ဝိပႆနာ မဂ္ဉာဏ္ဖိုလ္ဉာဏ္က ေမွာ္ရွိတဲ့ေရကန္ႀကီးထဲ ခဲပစ္သေလာက္ရွိတာ။ ခဲပစ္တုန္းေတာ့ အဲဒီေနရာႀကီး ေမွာ္ေတြရွဲသြားတာေပါ့။ ခဲမပစ္ရင္ေတာ့ ေမွာ္က ေမွာ္အတုိင္းပဲေနာ။
(မွန္ပါ။ သူ႔ေနရာသူ ျပန္ေရာက္သြားတာပါဘုရား။)
ဒလစပ္ကို ထံုႏုိင္မွ အရွင္ဘုရား။
ၿပီးေတာ့ သဏၭာနပညတ္တို႔ ဘာပညတ္တုိ႔ ရွိေသးတာကိုး။
ပညတ္ကို ေက်ာ္ႏိုင္မွာေနာ္ အရွင္ဘုရား။
ေယာက်္ားသဏၭာန္ မိန္းမသဏၭာန္ ဘာမွကို မရွိမွ အရွင္ဘုရားရဲ႕။
ေသခါနီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစိတ္။
ေသေပါက္ေသဝကို အရွင္ဘုရားရဲ႕စိတ္ကေလးကို
သတိအေဖာ္ေလး ထည့္ေပးဗ်။
ထည့္မေပးရင္ ေသေပါက္ေသဝမွာ
သူ႔အေဖာ္ေတြ အမ်ားႀကီးလာေစာင့္ေနတာ။
အရွင္ဘုရား အသံုးမတတ္ရင္ မဟုတ္ရာ ေခၚဦးမယ္။
ေသခါနီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစိတ္က အေရးအႀကီးဆံုးဘုရား။
ေသာတာပန္တို႔ဘာတုိ႔ကေတာ့ ၿမဲၿပီးသားေပါ့ဘုရား။
ေနာက္မလွည့္ေတာ့ဘူးေပါ့ဘုရား။
ေသြးထဲေရာၿပီး လိုက္ေနတဲ့ ဒိ႒ိေငြ႔ ျပယ္သြားလို႔။
ေသြးကေတာ့ ေသြးအတုိင္းပဲေလ။
ေသြးထဲမွာ အေငြ႔လုိက္ေနတာ မဟုတ္ဘူးလား။
ဒိ႒ိေငြ႔ကလည္း ငါ – ငါ – ငါ – ငါ – ငါ နဲ႔
ဘဝေပါင္း ဘယ္ႏွစ္ဘဝမွန္းမွ မသိဘဲနဲ႔။
ဒိ႒ိျပတ္ေတာ့ အပါယ္ေၾကာ ျပတ္တာ မဟုတ္ဘူးလား။
သုိ႔ေသာ္ စိတ္မခ်ရဘူး အရွင္ဘုရားရ။
ေသာတာပန္မွာလည္း မုဆိုးနဲ႔ ညားေသးတာပဲေလ။
သတိလက္လြတ္ရင္ သဏၭာန္နိမိတ္ ေပၚလာေတာ့တာပဲ။
သတိကို လက္မလႊတ္မွ အရွင္ဘုရားရ။
အၿမဲတန္းကို ယူထား အရွင္ဘုရားရ။
“မယားႀကီး ဝိပႆနာ”
ဘုရားတပည့္ေတာ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ မယားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ေနတာကိုးဘုရား။
ကိုးကန္႔ေစာ္ဘြားႀကီးရဲ႕သမီး ေဒၚအုန္းစိန္ကေမြးတာ ကိုေက်ာ္ျမင့္တဲ့။
သူက မယားႏွစ္ေယာက္ ယူတာဘုရား။
မယားႏွစ္ေယာက္ကလည္း ညီအစ္မ အရင္းဘုရား။
အစ္မ ေဆးရံုတက္ေနတုန္း။
မယားငယ္ကလည္း မယားငယ္။ ညီမလည္း ညီမေပါ့ဘုရား။
နင့္ကို ငါ ေန႔တစ္ဝက္ပဲ ေပးႏိုင္မယ္။
ညေတာ့ မေပးႏိုင္ဘူးတဲ့။
ည တစ္ဝက္ေတာ့ အရွင္ဘုရားအတြက္ယူေလ။
အႀကီးအတြက္ ထားေလ။
ေန႔ကေတာ့ အရွင္ဘုရား ပရိသတ္ေတြ ေဟာရေျပာရ စာေပပုိ႔ခ်ရမွာ။
ေန႔ေတာ့ အငယ္အေတြက္ေပါ့ဘုရား။
ဦးေက်ာ္ျမင့္ထံုး အရွင္ဘုရားလုိက္ေပါ့ဘုရား။
