သိဂႌေ႐ႊခြက္ႏွင့္ ျခေသၤ့ဆီ
(၂၁.၁၂.၂ဝဝ၆ရက္ေန႔၌ အုိးဘုိဘဝတကၠသုိလ္မွာေရးသားသည္။)
က်ႏုပ္တုိ႔သာသနာ၌ သာသနာသန္႔႐ွင္းေရးကုိ ေဆာင္႐ြက္မႈသည္ ျမတ္ဘုရားလက္ထက္ကပင္ စတင္ခဲ့ေလသည္။ ျပာသုိလျပည့္ေန႔မွာ ဥပုသ္အိမ္အတြင္း၌ ဒုႆီလပါဝင္ေန၍ ျမတ္စြာဘုရား ပါတိေမာက္ မျပပါ၊ ရဟန္းသံဃာတုိ႔တစ္ညလုံး ထုိင္ေနရပါသည္။ ႐ွင္အာနႏၵာက ညဥ့္ဦးယံလြန္ ပါၿပီဘုရား၊ သန္႔ေခါင္းယံလြန္ပါၿပီဘုရား၊ မုိးေသာက္ယံေရာက္ပါၿပီဘုရား ဟု သတိေပးေလွ်ာက္ထားေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရားက ဥပုသ္ျပဳေတာ္မမူ ပါ။ ေနာက္ဆုံးေရာက္မွ ”ခ်စ္သားအာနႏၵာ ငါဘုရားပရိသတ္မစင္ၾကယ္”ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ႐ွင္ေမာဂၢလာန္က ဒုႆီလကုိ သိမ္ထဲကထြက္သြားဖုိ႔ သုံးႀကိမ္သုံးခါ ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း မရ၍ ႐ွင္ေမာဂၢလာန္ကုိယ္တုိင္ ဒုႆီလကုိ လက္ေမာင္းကကုိင္ကာ ဆြဲထုတ္ခဲ့ရေလသည္။ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ လျပည့္လကြယ္ဥပုသ္ေန႔မ်ား၌ ျမတ္စြာဘုရားကုိယ္တုိင္ ပါတိေမာက္ ျပေတာ္မမူေတာ့ဘဲ ရဟန္းတုိ႔ကုိသာ ျပေတာ္မူခုိင္းေလသည္။ ဤကား ႐ွင္ေမာဂၢလာန္ကုိယ္တုိင္ သာသနာသန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ပုံ၊ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ ေတာ္ျမတ္က သာသနာသန္႔႐ွင္းေရးကုိ လုိလားေတာ္မူပုံ ျဖစ္ပါသည္။
အခါတစ္ပါး၌ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရဟန္းမ်ားစြာ ၿခံရံလ်က္ ေဒသစာရီၾကြေတာ္မူ၏။ လမ္းခရီး၌ အ႐ွိန္ျပင္းစြာ ေတာက္ေလာင္ေနေသာ မီးပုံႀကီးကုိေတြ႕၍ ရဟန္းတုိ႔အား ”ရဟန္းတုိ႔ ဤမီးပုံႀကီးကုိ ေပြ႔ဖက္ရျခင္းႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးခႏၶာကုိယ္ကုိ ေပြ႕ဖက္ရျခင္းတြင္ ဘယ္အရာကေကာင္းသနည္း” ဟု ေမးေတာ္မူ၏။ ရဟန္းမ်ားကလည္း အမ်ဳိးသမီးခႏၶာကုိယ္အား ေပြ႕ဖက္ရျခင္းက ေကာင္းမြန္ေၾကာင္း ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားၾကရာ ျမတ္စြာဘုရားက ”ရဟန္းတုိ႔ သည္မီးပုံႀကီးကုိ ေပြ႕ဖက္ျခင္းျဖင့္ ေသလွ်င္ လည္း ေသမည္၊ မေသေသာ္လည္း ဒဏ္ရာႀကီးမားစြာရမည္။ ဤမွ်သာျဖစ္သည္။ သည္မီးပုံႀကီးကုိ ေပြ႕ဖက္႐ုံမွ်ျဖင့္ အပါယ္ငရဲမက်ႏုိင္၊ အမ်ဳိးသမီးခႏၶကုိယ္ကုိ ေပြ႕ဖက္ျခင္းေၾကာင့္ကား အပါယ္ငရဲက်ေရာက္မည္” ဟု မိန္႔ေတာ္မူၿပီး အဂၢိကၡေႏၶာပမသုတၲန္ကုိ ဆက္လက္ေဟာေတာ္မူေလရာ ဒုႆီလရဟန္းမ်ား ေသြးအန္ေသၾကေလသည္။ မေသေသာရဟန္းမ်ား လူထြက္ကုန္ၾကေလသည္။ သီလဝႏၲရဟန္းမ်ား မဂ္ဥာဏ္ဖုိဥာဏ္ရၾကကုန္ ေလသည္။ ဤကား ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ သာသနာသန္႔႐ွင္းေရး လုပ္ခဲ့ပုံျဖစ္ေလသည္။(အဂုၤတၲဳိရ္၊ အဂိၢကၡေႏၶာပမသုတ္။)
မ်က္ေမွာက္သာသနာေတာ္၌လည္း သူေတာ္ေကာင္းတုိ႔ ဂုဏ္သိကၡာ ထိခုိက္ေအာင္၊ သာသနာေတာ္ညွဳိးႏြမ္းေအာင္၊ ဘာသာျခား လူမ်ဳိးျခား ႏုိင္ငံျခားသားတုိ႔ အထင္အျမင္ေသးေအာင္ ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးသူမ်ား ေပါလွေပသည္။ ထုိအဖ်က္သမား၊ လူရမ္းကား၊ လူေမႊမ်ားကုိ ျမတ္စြာဘုရား က်င့္ထုံး၊ ႐ွင္ေမာဂၢလာန္က်င့္ထုံးကုိ က်င့္သုံးကာ သာသနာေတာ္ျဖဴစင္ဝင္းပ သန္႔႐ွင္းရေအာင္၊ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ဂုဏ္သိကၡာျမင့္မားေအာင္၊ ဘာသာျခား လူမ်ဳိးျခား ႏုိင္ငံျခားသားတုိ႔ အထင္ႀကီးေလးစားၾကည္ညဳိေအာင္ ေဆာင္႐ြက္သင့္လွေပၿပီ။
ေက်ာင္းေျမသစ္မ်ား
ယခုေခတ္ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုအတြင္း၌ ရပ္ကြက္သစ္မ်ား ေပၚေပါက္လာရာ ထုိရပ္ကြက္မ်ား၌ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားလည္း လူေနအိမ္မ်ားႏွင့္အတူ ပါဝင္လာေလသည္။ ထုိဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ား တြင္ လူေနအိမ္ေျခမ်ားကုိ ဝယ္ထားၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလုပ္ထားသည့္ ေက်ာင္းမ်ားပါဝင္ေလသည္။ ထုိရပ္ကြက္သစ္မ်ား၌ တည္႐ွိေသာ သာသနာ့ နယ္ေျမမက်ေသးသည့္ ေက်ာင္းတုိက္မ်ားကုိ စုံစမ္းရာတြင္(က) ေတာထြက္ဦးဇင္းႀကီးမ်ား(ခ)အရည္အခ်င္း မ႐ွိသူမ်ား(ဂ) အရည္အခ်င္း႐ွိၿပီး ပ်က္စီးေနသူမ်ား(ဃ) အရည္အခ်င္း႐ွိ အလုပ္လုပ္၊ အက်ဳိး႐ွိသူမ်ား ေက်ာင္းထုိင္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရေလသည္။ (က) ေတာထြက္ဦးဇင္းႀကီး မ်ား ေက်ာင္းထုိင္ေနၾကရာတြင္ ေက်ာင္းထုိင္အဂၤါရပ္ႏွင့္ မညီညြတ္ျခင္း၊ ဝါႏွင့္သိကၡာႏုနယ္ျခင္း၊ စာေပပရိယတၲိအဆင့္မ႐ွိျခင္း၊ ေက်ာင္းအဂၤါမစုံျခင္း၊ မိသားစုမ်ားတင္ထားၿပီး အိမ္ေထာင္သားေမြးေနျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရေလသည္။ သာသနာကုိ ဖ်က္ဆီးေနျခင္းသက္သက္ပင္။ ထုိေက်ာင္းမ်ား၊ ေက်ာင္းထုိင္မ်ားကုိ ဖယ္႐ွားသင့္/မသင့္ တာဝန္႐ွိသူမ်ား အခ်ိန္မီ ေဆာင္႐ြက္ဖုိ႔လုိေလၿပီ။
(ခ) အရည္အခ်င္းမ႐ွိသူမ်ား ေက်ာင္းထုိင္ၾကရာတြင္ ငယ္ျဖဴပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အက်င့္သိကၡာမျဖဴစင္ေတာ့ဘဲ၊ ခ်ဲေရာင္း၊ ဆုိကၠားေထာင္၊ ျမင္းလွည္းေထာင္၊ စီးပြားေရးလုပ္၊ အလွဴခံစားေန႐ုံသာ႐ွိၿပီး သာသနာ အတြက္ လုံးဝအက်ဳိးမ႐ွိဘဲ သာသနာကုိ ခုိစီးေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္ကုိ ေတြ႕ရေလသည္။ ထုိေက်ာင္းမ်ား၊ ေက်ာင္းထုိင္မ်ားအတြက္ေကာ တာဝန္႐ွိ သံဃာ့အစုိးရသည္ အဘယ္သုိ႔ စီမံထားပါသနည္း။
(ဂ) အႀကီးတန္းအဆင့္ စာခ်တန္းအဆင့္႐ွိ ရဟန္းေတာ္မ်ား ေက်ာင္းထုိင္ေနေသာ္လည္း ၄င္းတုိ႔၏ ရပ္တည္မႈမွာ သာသနာအတြက္ မဟုတ္ပါ၊ ပရိယတၲိ၊ ပဋိပတၲိဟူ၍ လုံးဝမလုပ္ၾကဘဲ အလုပ္လက္မဲ့ ေနထုိင္ ၾကသည့္ ဓုရဝိမုတ္ ကုိယ္ေတာ္မ်ားၾကပါသည္။ သိကၡာသမာဓိအေနျဖင့္ လည္း ယုံၾကည္ရေလာက္ေအာင္ မျဖဴစင္ေတာ့ဘဲ၊ ဂ႐ုကအာပတ္ႀကီးမ်ားကုိ ေျခပုန္းခုတ္ လြန္က်ဴးေနသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။
ဤ(က)(ခ)(ဂ) အမ်ဳိးအစားျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းမ်ား၊ ေက်ာင္းထုိင္မ်ား သည္ မဟာယာနအသြင္ကူးေနေသာ အိမ္ေထာင္သားေမြးသာသနာ ထူေန သူမ်ားျဖစ္ၾကေလသည္။ ၄င္းတုိ႔ကုိ သာသနာ့နယ္ေျမစာရင္းဝင္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေပးသင့္သည္ေလာ၊ ၄င္းတုိ႔ကုိ ဖယ္႐ွားကာ အရည္အခ်င္း႐ွိသူ၊ အလုပ္လုပ္သူ၊ သိကၡာသမာဓိႏွင့္ျပည့္စုံသူမ်ားကုိ တင္ေျမွာက္သင့္သည္ ေလာ၊ သုိ႔မဟုတ္ ၄င္းတုိ႔ေနရာမ်ားကုိ တုိင္းျပည္အက်ဳိး႐ွိမည့္ စာသင္ ေက်ာင္းမ်ား၊ သင္တန္းေက်ာင္းမ်ား၊ မီးသတ္႐ုံမ်ား၊ ေဆး႐ုံေဆးခန္းမ်ား စသည္ျဖင့္ အစားထုိးသင့္သည္ေလာ ဤအပုိင္းမွာ တာဝန္႐ွိသံဃာ့အစုိးရ ၏ အခန္းက႑ျဖစ္ေလသည္။
(ဃ) ထုိသုိ႔ေသာ တုိးခ်ဲ႕ကြက္မ်ား၌ ကုိယ္က်င့္သိကၡာလည္းျဖဴစင္၊ အရည္အခ်င္းလည္း႐ွိ၊ သာသနာကုိလည္းခ်စ္ျမတ္ႏုိး၍၊ သာသနာအတြက္ အုတ္တစ္ခ်ပ္ သဲတစ္ပြင့္ပမာ စြမ္းႏုိင္ရာဘက္မွ ပါဝင္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ရိပ္သာမ်ား၊ စာသင္တုိက္မ်ားလည္း႐ွိသည္ကုိေတြ႕ရေလသည္။ ထုိေက်ာင္းမ်ားကုိ လုိအပ္ရာေထာက္ပံ့ျခင္း၊ သာသနာ့နယ္ေျမ စာရင္းဝင္ေအာင္ ကူညီျခင္းမ်ားျပဳလုပ္၍ သာသနာျပဳသင့္လွပါသည္။ သုိ႔မွသာ အညစ္အေၾကးမ်ား လမ္းေဘးေရာက္သြားၿပီး သာသနာသန္႔႐ွင္း ၾကည္လင္မွာျဖစ္ေလသည္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
(မဟာဝီရ ရသစုံမဂၢဇင္း အမွတ္(၂၅)
ဝီရသူ (မစုိးရိမ္)
