ကမာၻေက်ာ္ဆရာေတာ္၏ ကမာၻမေက်ာ္ေသာ အေတြးအေခၚမ်ား (၁၉)
ကမာၻေက်ာ္ဆရာေတာ္၏ ကမာၻမေက်ာ္ေသာ အေတြးအေခၚမ်ား (၁၉)
“အားငယ္စရာ ဘုန္းႀကီးဘဝႏွင့္ သိကၡာပုဒ္ အေသးအဖြဲေလးမ်ား”
(ဆရာေတာ္ဦးဝီရသူ၏ ႏွစ္သစ္အထူးလက္ေဆာင္)
စာေရးသူ ပုိက္ဆံမကုိင္ပါ။ အေၾကာင္းကား အထင္ေသး မခံႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ပုိက္ဆံ မကုိင္ေသာ္လည္း စာရင္းေတာ့ ကုိင္ပါသည္။ ေန႔စဥ္ စာရင္းစစ္ပါသည္။ ဘ႑ာထိန္း တပည့္မ်ားက ေငြစာရင္း ေန႔စဥ္ တင္ရပါသည္။ ေန႔စဥ္ ဝင္ေငြမ်ားကုိ တင္ျပရျခင္းပင္။ တရားပြဲမွ ျပန္လာၿပီဆုိလွ်င္ ဓမၼပူဇာေငြက မည္မွ်၊ နဝကမၼေငြက မည္မွ်ဆုိသည္ကုိ ရက္စြဲမ်ားျဖင့္ စာရင္းအတိအက် စာေရးသူထံ တင္ရပါသည္။ ထုိ႔အတူ သံုးေငြအျဖစ္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖုိး၊ ကားခ၊ ဆီဖုိး၊ အေအးဖုိး ေက်ာင္းသားကပၸိယ ထမင္းဖုိး၊ လမ္းမွာ လွဴခဲ့ ေထာက္ပံ့ခဲ့သည့္ ေငြပမာဏ စသည္တုိ႔ကုိလည္း ခရီးစဥ္မွာ အတူပါလာသည့္ တပည့္မ်ားက မွတ္ထားရပါသည္။ ၎စာရင္းကုိ ေငြထိန္းသူထံ ေပးရပါသည္။ ခရီးစဥ္တစ္ခု ၿပီးဆံုးတုိင္း ထုိသုိ႔ အၿမဲရွင္းရပါသည္။ ေက်ာင္းမွာေနလွ်င္လည္း နဝကမၼ အလွဴေငြ၊ ဆြမ္းစား ဆြမ္းကပ္ အခမ္းအနားမွ ရရွိေငြ၊ ေလာကအလင္းအတြက္ သံုးစြဲေငြ၊ ပညာေရး အကယ္ဒမီအတြက္ သံုးစြဲေငြ စသည္တုိ႔ကုိ ေန႔စဥ္ တင္ခုိင္းပါသည္။ တစ္လစာ ခန္႔မွန္းအသံုးစရိတ္သာ ခ်န္ထားၿပီး ပုိေနေသာ ေငြမ်ားကုိ ဘဏ္အပ္ထားပါသည္။ ဓမၼပူဇာေငြမ်ားကုိ ပညာေရး ပရဟိတႏွင့္ အလွဴအတန္းအတြက္သာ သံုးစြဲပါသည္။ နဝကမၼ အလွဴေငြမ်ားကုိသာ စာေရးသူ အသံုးစရိတ္အျဖစ္ သံုးစြဲပါသည္။ လခ်ဳပ္ ႏွစ္ခ်ဳပ္ စာရင္းမ်ား အၿမဲတင္ခုိင္းသလုိ တစ္ႏွစ္စာ ဝင္ေငြ ထြက္ေငြမ်ားကုိလည္း ႏွစ္စဥ္ စာအုပ္ျပဳစုထားပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ စာေရးသူအား ခ႐ုိနီက ေထာက္ပံ့သည္၊ ခ႐ုိျပာက ေထာက္ပံ့သည္ စသည္ျဖင့္ ေကာလာဟလ လႊင့္ေနသူမ်ား ရွိေနသျဖင့္ မသကၤာသူမ်ား ေတြ႕ႀကဳံလာလွ်င္ ခ်ျပႏုိင္ေလာက္သည့္ အေထာက္အထား တစ္ခု လုိအပ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။
ကုိယ္ေရးကုိယ္တာ ကိစၥမ်ားအတြက္ ဓမၼပူဇာအလွဴေငြမ်ားကုိ လံုးဝ မသံုးစြဲပါ။ နဝကမၼ အလွဴေငြမ်ားကုိသာ မိမိလုိအပ္ရာရာ ဝယ္ယူသံုးစြဲပါသည္။ ဥပမာ- မနက္ အေစာစာအတြက္ ေန႔စဥ္ အာဟာရ ဝယ္ျခင္း၊ မြန္းလြဲပုိင္း အေအးအေဖ်ာ္အတြက္ သစ္သီးဝလံမ်ား ဝယ္ျခင္းစသည္တုိ႔အတြက္ နဝကမၼ အလွဴေငြမ်ားထဲမွသာ သံုးစြဲပါသည္။ မိမိအတြက္ မည္မွ်ပင္ လုိအပ္ပါေစ၊ ထုိလုိအပ္သည့္ ပစၥည္းကလည္း မည္မွ်ပင္ အသံုးတည့္၍ အေရးပါေနပါေစ ဓမၼပူဇာေငြျဖင့္ လံုးဝ မဝယ္ပါ။ ဥပမာ- ဟန္းဆက္ မေကာင္းေတာ့သျဖင့္ အင္တာနက္သံုး၍ မရေတာ့ပါ။ လုပ္ငန္းသံုး ဟန္းဆက္ကလည္း ေစ်းႀကီးလွပါသည္။ အလွဴရွင္လည္း မေပၚေပါက္ပါ။ မည္သူ႔ကုိမွ်လည္း ေျပာမျပပါ။ ရဟန္းဒါယကာ ေက်ာင္းဒါယကာမ်ားႏွင့္လည္း အဆက္ျပတ္သြားေပၿပီ။ ဖိတ္မႏၲက ျပဳထားသူမ်ားလည္း မရွိပါ။ မည္သည့္ သူေဌးသူၾကြယ္ထံမွလည္း အလွဴမခံပါ။ ဟန္းဆက္ အစုတ္ကေလးကုိသာ ေျခြတာသံုးစြဲေနပါသည္။
ျမန္မာျပည္မွာ ဓမၼကထိက ဆရာေတာ္မ်ား မ်ားျပားစြာ ရွိပါသည္။ ဓမၼပူဇာမ်ားျဖင့္ ေက်ာင္းေဆာက္သူ၊ ကားဝယ္သူ၊ ဇိမ္ခံပစၥည္းဝယ္သူ စသည္တုိ႔ကုိလည္း ေတြ႕ရပါလိမ့္မည္။ စာေရးသူကား ဓမၼပူဇာေငြမ်ားကုိ တန္ဖုိးထားပါသည္။ မိမိ၏ ေခၽြးႏွဲစာေလးမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိကုိယ္က်ဳိးအတြက္ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ် မသံုးစြဲႏုိင္ပါ။ ပရဟိတ၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈကူညီေရး အတြက္သာ သံုးစြဲပါသည္။ ျပည္သူလူထုထံမွ ရရွိေသာေငြမ်ားကုိ ျပည္သူလူထုအတြက္သာ သံုးစြဲမည္ဟု ခံယူထားပါသည္။
တပည့္ ဒါယကာ ဒါယိကာမမ်ားႏွင့္ စပ္လွ်င္လည္း “ျပည္သူ႔စပြန္စာျဖင့္ ျပည္သူကုိ အလုပ္အေကၽြးျပဳေနသည့္ ျပည္သူ႔ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး”ဟု ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားစြာ ေျပာတတ္ေလ့ရွိပါသည္။
ဘဏ္အပ္ရာ၌လည္း စာေရးသူ၏ နာမည္ျဖင့္ မအပ္ပါ။ ေလာကအလင္း၊ နဂါးနီ စသည္ျဖင့္ သူ႔အဖြဲ႕ႏွင့္သူ သူ႔ေခါင္းစဥ္ႏွင့္သူ ကုိယ္စီကုိယ္စီ ဘဏ္စာအုပ္ေလးမ်ား လုပ္ေပးထားပါသည္။ ထုိစာအုပ္မ်ားကုိ ေငြထိန္းသူက သိမ္းထားရၿပီး စာေရးသူ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ရရွိမွသာ ထုတ္ခြင့္ သြင္းခြင့္ ရွိပါသည္။
စာေရးသူ ေငြမကုိင္ျခင္း၏ အျခားေသာ အေၾကာင္းတစ္ခုမွာ ပစ္မွတ္ထား၍ တုိက္ခုိက္ခံရမည့္ အေရးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သူမွ် မကင္းႏုိင္ၾကမွန္းလည္း သိပါသည္။ ေငြကုိင္သည္ကုိ မည္သူကမွ် အျပစ္မျမင္ၾကမွန္းလည္း သိပါသည္။ ဝိနည္းေတာ္ႏွင့္အညီ အပ္စပ္ေအာင္ စီမံဖုိ႔ မလြယ္ကူမွန္းလည္း သိပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အျခားရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ စာေရးသူဘဝကား လံုးဝ မတူညီၾကပါ။ စာေရးသူမွာ ရန္သူ ေပါမ်ားလွပါသည္။ အနီေၾကာက္ရ၊ အနက္ေၾကာက္ရ၊ ငမဲေၾကာက္ရ၊ ငရဲေၾကာက္ရ ဘဝမ်ဳိး ျဖစ္ေနသျဖင့္ သူတုိ႔ေထာက္ကြက္မရေစေရးအတြက္ ေငြႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ အနည္းငယ္မွ်ပင္ အမည္းစက္ အစြန္းအထင္း မခံႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ေငြမကုိင္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေငြမကုိင္ေသာ္လည္း စာရင္းကုိင္ပါသည္။ ေငြေသတၱာကုိ ခုတင္ေအာက္ထား အိပ္ပါသည္။ ေန႔စဥ္ လစဥ္ ႏွစ္စဥ္ စာရင္းခ်ဳပ္ရသည့္ စနစ္ျဖစ္သျဖင့္ အဖိတ္အစင္လည္း လြန္စြာ နည္းပါးလွပါသည္။
အခမ္းအနားတစ္ခု၌ တိပိဋကဆရာေတာ္တစ္ပါးက ပုခံုးေအာက္မွ လြယ္အိတ္ကုိ ႏႈိက္ကာ ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ မုန္႔ဖုိးေပးေနသည္ကုိ ေတြ႔ရပါသည္။ အဆုိပါ ေနာင္ေတာ္ႀကီးဘုရားကုိလည္း လြန္စြာ ေလးစားမိသြားပါသည္။ ကေလးခ်စ္တတ္သည္၊ ကေလးေတြကုိ တန္ဖုိးထားသည္။ မ်ဳိးဆက္သစ္အျဖစ္ အားထားသည္။ ဟိတ္ဟန္မရွိ ျဖဴစင္သည္ဟု ခံယူမိကာ ၾကည္ညဳိသဒၶါ တုိးပြားခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ စာေရးသူမွာ ေငြမကုိင္ ေငြမပါသျဖင့္ မုန္႔ဖုိး မေပးခဲ့ရေပ။
အျခားဆရာေတာ္မ်ားက ဆင္းရဲသားျပည္သူမ်ားကုိ ေငြေၾကး ေထာက္ပံ့သည့္ သတင္းဓာတ္ပံုမ်ား၊ ကေလးငယ္မ်ားကုိ မုန္႔ဖုိးေပးေနသည့္ သတင္းဓာတ္ပံုမ်ားကုိ ေတြ႕ရေသာ တပည့္ ကပၸိယမ်ားက စာေရးသူကုိ ထုိသုိ႔ ျဖစ္ေစခ်င္ပံု ရပါသည္။ စာေရးသူက မုန္႔ဖုိးေပးလွ်င္ ကုိယ္တုိင္ မေပးဘဲ တပည့္မ်ားကုိ ေပးခုိင္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ “မည္သည့္ ဆရာေတာ္က ကုိယ္တုိင္ေပးတာ”ဟုလည္း ေလွ်ာက္ၾကေလသည္။ စာေရးသူကား လံုးဝ ျပန္မေျပာျဖစ္ပါ။ ကုိယ့္အေၾကာင္းႏွင့္ကုိယ္ဟုသာ ေျဖသိမ့္မိေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ စာေရးသူလည္း ကုိယ္တုိင္ေပးခဲ့ရသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ဳိးလည္း ရွိခဲ့ပါေလသည္။ ကပၸိယ မပါသည့္အခါ ပရိသတ္ေရွ႕ မျငင္းဆန္ေကာင္းသည့္ အခါမ်ဳိး၌ကား ကုိယ္တုိင္ေငြကုိင္၍ လွဴမွ်ခဲ့ရပါေလသည္။ ျပႆနာ တစ္စံုတစ္ရာ မရွိခဲ့ပါေပ။
စာေရးသူ ေနလြဲညစာ လံုးဝ မစားပါ။ ဝိနည္းဓုိရ္၍ မဟုတ္ပါ။ လူ႐ုိေသ ရွင္႐ုိေသ ျဖစ္ေစလုိေသာေၾကာင့္ပင္။ “ကမၻာေက်ာ္ႀကီးလည္း ဘာမွ် မထူးပါဘူးကြာ” ဆုိေသာ ေဝဖန္သံမ်ဳိး မၾကားလုိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ တရားပြဲမ်ား ၾကြေရာက္သည့္အခါ သူလုိ ကုိယ္လုိထင္ၿပီး ဧည့္ခံျခင္းမ်ဳိးႏွင့္ ႀကဳံရလွ်င္လည္း အလြန္အမင္း ရွက္တတ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ အားနာရသည့္အခါမ်ဳိး၊ အမ်ားကုိ ငဲ့ရမည့္ အခါမ်ဳိး၌ အလုိက္တသိ လုိက္ေလ်ာ တတ္ပါသည္။ ညစာ မစားေသာ္လည္း အာဟာရကား အျပတ္မခံပါ။ ညေန သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ အဝေသာက္ပါသည္။ ညဦးပုိင္း စတုမဓု ဘုဥ္းေပးပါသည္။ တရားေဟာခါနီး ပ်ားသံပုရာရည္ မွီဝဲပါသည္။ ညအိပ္ခါနီး အင္႐ွဴးဝါး ေသာက္သံုးပါသည္။
၂၄ နာရီတြင္ ဆြမ္း လံုးဝ မစားလုိက္ရသည့္ ေန႔မ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ဆြမ္းသာ မစားရျခင္းပါ။ အျခား အာဟာရကား မွီဝဲခြင့္ ရရွိပါသည္။ ကားျဖင့္ သြားသည္။ဆြမ္းစားမမီႏုိင္၊ လမ္းမွာ ဆုိင္မရွိ။ ထုိအခါ ငွက္ေပ်ာသီး ပန္းသီး စသည့္ သစ္သီးဝလံမ်ားျဖင့္သာ ေန႔ဆြမ္းၿပီးလုိက္ရပါသည္။ ကားေပၚမွာပင္ ကားစီးရင္း ဘုဥ္းေပးလုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေန႔ဆြမ္းအျဖစ္ ဆြမ္းအစား သစ္သီးဘုဥ္းေပးလုိက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သစ္သီးျဖင့္သာ ေန႔ဆြမ္းၿပီးခဲ့ရေသာ္လည္း ပံုမွန္ အလုပ္မ်ားကား လံုးဝ မရပ္နားပါ။ တရားေဟာျခင္း၊ ရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ျခင္း၊ မွာထား ညႊန္ၾကားျခင္းမ်ားကုိမူ အလုပ္မပ်က္ ဆက္လက္လုပ္ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ ပ်ားသံပုရာႏွင့္ စတုမဓု ေက်းဇူးေၾကာင့္တည္း။
ကံဆုိးသည့္ေန႔မ်ဳိးႏွင့္လည္း ႀကဳံခဲ့ရပါသည္။ မနက္အေစာ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ခဲ့သည္။ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္မွ အဆာေျပ ထပ္စားမည္ စိတ္ကူးခဲ့သည္။ ထုိေန႔ေရာက္မွ ေလယာဥ္ေနာက္က်သြားသည္။ ရန္ကုန္ေရာက္သည့္အခါ မြန္းလြဲသြားခဲ့ၿပီ။ ေလယာဥ္ေပၚမွာလည္း ဆြမ္းမဆက္ကပ္။ ပံုမွန္အတုိင္း မုန္႔ေလးႏွစ္ခ်ပ္သာ ေဝသည္။ ရဟန္းသံဃာမွန္းလည္း သိသည္။ မြန္းလြဲလွ်င္ ဆြမ္းမစားရေတာ့မွန္းလည္း သိသည္။ ဆြမ္းခ်ိန္မမီေတာ့မွန္းလည္း သိသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေလယာဥ္မယ္က ဘာမွ် မေမး၊ သာမန္ ခရီးသည္အတုိင္းပင္ ဆက္ဆံသြားေလ၏။ ထုိ႔ေန႔က ေန႔ဆြမ္း မစားလုိက္ရပါ။ သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ျဖင့္ အစားထုိးပါသည္။ ဧရာဝတီ တရားပြဲလည္း ပံုမွန္ ဆက္သြားပါသည္။ တရားေဟာ မပ်က္ ပရိတ္ပ႒ာန္းလည္း မပ်က္ပါေပ။
ၿမိဳ႕ထဲရြာထဲ ၾကြသည့္အခါျဖစ္ေစ အခမ္းအနားတက္သည့္အခါျဖစ္ေစ အၿမဲသကၤန္းရုံေလ့ရွိပါသည္။ၾကည္ညိဳဖြယ္ေဆာင္ေစလိုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ အျပစ္ရွာတတ္သူမ်ားက ‘ႏိုင္ငံေရးဘုန္းႀကိီး သကၤန္းမရုံ ဘာမရုံနဲ႔’ဟု ဆီလိုအေပါက္ရွာတတ္ၾကသျဖင့္ ၄င္းတို႔ကို အခြင့္အလမ္းမေပးေသာအားျဖင့္ ေထာက္ကြက္မရေအာင္ ေစာင့္ထိန္းျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ႀကီးသည္ျဖစ္ေစ ငယ္သည္ျဖစ္ေစ မိမိႏွင့္အတူ ၾကြေရာက္သူမ်ားကိုလည္း သကၤးရုံဖို႔ အၿမဲတိုက္တြန္းတတ္ပါသည္။ ထိုသို႔တိုက္တြန္းေနသည့္ၾကားမွပင္ စစ္ေတြေလဆိပ္မွာ ဂိုဏ္းစတားပုံစံမ်ဳိး သရုပ္ေဖာ္ခံခဲ့ရေပေသး၏။ ေလယာဥ္ေပၚမွအဆင္း စာေရးသူတစ္ပါးသာ သကၤန္းရုံထားၿပီး အျခားသံဃာမ်ားက သကၤန္းမရုံမိၾကပါ။သံဃာအမ်ားအျပားလည္းျဖစ္ သကၤန္းမ်ားကလည္း ေလထဲလြင့္ပ်ံေနသျဖင့္ မီဒီယာမ်ား အၾကိဳက္ေတြ႔သြားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ေသာ အေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ စာေရးသူက အၿမဲသကၤန္းရုံျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤသည္ကို အသိအမွတ္မျပဳႏိုင္သူမ်ားက ‘တက္တူးကို ဖုံးလႊမ္းလို၍’ ဟုဆိုကာ အကုသုိလ္အျဖစ္ခံ၍ ျပစ္မွားေနၾကေပသည္။ တက္တူးမ်ားက ဖ်က္ၿပီးသြားပါၿပီ။
စာေရးသူ သြားေလရာမွာ ေရေႏြးဘူးပါသကဲ့သုိ႔ အိပ္ရာဝင္သည့္အခါတုိင္းလည္း ဒုကုဋ္ (ႏွစ္ထပ္သကၤန္းႀကီး) ကုိ အနားထားပါသည္။ ရဟန္းဘဝ သေကၤတ ရဟန္းဘဝ အမွတ္အသားျဖစ္၍ သကၤန္းႀကီးႏွင့္ မကင္းမကြာ အၿမဲေနပါသည္။ ေခါင္းအံုးေပၚတင္ထားလွ်င္ထား၊ ေခါင္းအံုးေဘး ခ်ထားလွ်င္ထားျဖင့္ သကၤန္းႀကီးႏွင့္ ညဥ့္မကင္းေအာင္ ေစာင့္ထိန္းပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ တရားပြဲသြားလွ်င္လည္း ကားေပၚမွာ သကၤန္းႀကီး တင္ထားပါသည္။ ယခုကဲ့သုိ႔ ကုိယ့္ေက်ာင္း ကုိယ့္ကန္ႏွင့္ မေနရသည့္အခါမ်ဳိး၌ပင္ သကၤန္းႀကီးႏွင့္ ညဥ့္အကင္း မခံပါ။ ဝိနည္းဓုိရ္၍ မဟုတ္ပါ။ ရဟန္းဘဝ၏ အေဆာင္အေယာင္ဆုိ၍ ဤဒုကုဋ္သကၤန္းႀကီးသာ ရွိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
ညအိပ္ရာဝင္သည့္အခါ သကၤန္းႀကီး မျမင္ရလွ်င္ တပည့္မ်ားကုိ ေမးတတ္ပါသည္။ လက္ဆြဲအိတ္ထဲမွ မထုတ္ရေသးလွ်င္ ထုတ္ေပးၾကပါသည္။ ေမ့လာလွ်င္မူကား လံုးဝ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။
အကပ္မခံဘဲလည္း မဘုဥ္းေပးပါ။ ဝိနည္းဓုိရ္လြန္း၍ မဟုတ္ပါ။။ မိမိကုိယ္ကုိ တန္ဖုိးထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒႏၱေပါဏ သိကၡာပုဒ္ကုိ လုိက္နာဖုိ႔ မဆုိထားဘိ နားလည္ဖုိ႔ပင္ မလြယ္ကူေသာ ေခတ္ကာလ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တပည့္ရဟန္းမ်ား စီမံၿပီးမွ ကပၸိယကုိ အကပ္ခုိင္းျခင္းသည္ မအပ္စပ္မွန္း သိေသာ္လည္း သိသိႀကီးႏွင့္ အကပ္ခံေနရသည္လည္း ရွိပါသည္။ အပ္စပ္ေအာင္ စီမံဖုိ႔ကား ျပည္ပမွာ မဆုိထားဘိ ျပည္တြင္းမွာပင္ မလြယ္ေပ။ အေၾကာင္းမွာ ေမာင္ပဥၥင္း ကုိပဥၥင္းမ်ား ဒႏၱေပါဏသိကၡာပုဒ္ကုိ နားမလည္ေသာေၾကာင့္ပင္။ အကပ္မခံဘဲ မသံုးေဆာင္ေကာင္းသလုိ မကပ္ခင္လည္း မထိေကာင္း မကုိင္ေကာင္းပါ။ အစာအာဟာရႏွင့္ ရိကၡာမ်ားကုိ မကပ္ေသးခင္ ကိုင္ၾကည့္ထိၾကည့္လွ်င္ မစားေကာင္းေတာ့ပါ။ မကပ္ရေသးသည့္ အစာအာဟာရကုိလည္း မစားေကာင္းပါ။ ေက်းဇူးရွင္ မစုိးရိမ္တုိက္သစ္ ဆရာေတာ္ႀကီးကား စာသင္သားမ်ား မေတာ္တဆ ထိမိသြားသည္ကုိ ျမင္လွ်င္ပင္ ရိကၡာမ်ား အိတ္လုိက္ပံုးလုိက္ ျပန္လည္ စြန္႔ပစ္ေတာ္မူပါသည္။ ဆန္အိတ္ ပဲအိတ္မ်ားကုိ ကုိင္ၾကည့္ေတာ့မည့္ အမူအရာ ေတြ႔လွ်င္လည္း အေျပးအလႊားသြားကာ လက္ကုိ ပုတ္ခ်ေတာ္မူပါသည္။ စာေရးသူသည္ ဆရာေတာ္ႀကီးကဲ့သုိ႔ ဝိနည္းေလးစားေနျခင္း မဟုတ္ေသာ္လည္း အကပ္ခံၿပီးမွသာ ဘုဥ္းေပးသံုးေဆာင္ပါသည္။ တပည့္ ကပၸိယမ်ား ေမ့ေနလွ်င္ အငတ္ခံပါသည္။ ေဖ်ာ္ရည္ခြက္ စားပြဲေပၚ ေရာက္ေနသည့္တုိင္ တ႐ုိတေသ မကပ္လွ်င္ မဘုဥ္းေပးပါ။ ‘ကပ္ပါဦး၊ ကပ္ပါဟ’ဟူ၍လည္း အကပ္မခုိင္းပါ။ သတိရ၍ ကပ္လွ်င္ ဘုဥ္းေပးပါသည္။ သတိမရ၍ မကပ္လွ်င္ လံုးဝ မတုိ႔မထိပါ။ မာနႀကီးသည္ဟု ဆုိလွ်င္လည္း ဆုိႏုိင္ပါသည္။ ဤသုိ႔အားျဖင့္ စားပြဲေပၚ ေရာက္ေနသည့္ ယာမကာလိက အေအးအေဖ်ာ္ စသည္ကုိပင္ မေသာက္လုိက္ရသည့္ ညေပါင္းမ်ားစြာ ႀကဳံရပါသည္။ အလုပ္လုပ္ၿပီး၍ အခန္းတံခါးဖြင့္သည္ႏွင့္ ေဖ်ာ္ရည္ခြက္ အဆင္သင့္ ေတြ႕ရွိရေသာ္လည္း ကပၸိယေက်ာင္းသားက ကြန္ပ်ဴတာ ကုိင္ေန၍ ကပ္ဖုိ႔ေမ့ေနပါသည္။ အခန္းထဲ ျပန္ဝင္၍ အလုပ္လုပ္ပါသည္။ ဗုိက္ဆာသျဖင့္ ျပန္ထြက္လာပါသည္။ ေက်ာင္းသားသိေအာင္ အသံေပးပါသည္။ ခ်က္ေကာင္းဆဲ၊ ၾကဴေကာင္းဆဲျဖစ္၍ လွည့္ပင္ မၾကည့္ပါ။ ဗုိက္ကေလးပြတ္၍ အခန္းထဲ ျပန္ဝင္သြားလုိက္ပါသည္။ ဗုိက္ပြတ္လုိက္ ေဖ်ာ္ရည္ခြက္လွမ္းၾကည့္လုိက္ျဖင့္ ဓမၼသံေဝဂ ယူျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုိ ကုန္လြန္ေစခဲ့ရပါသည္။ ဘုန္းႀကီးဘဝကား အမွန္တကယ္ မလြယ္ကူလွပါ။ မိမိပုိင္ပစၥည္းပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ကပၸိယကပ္လွဴမွ စားခြင့္ရွိပါသည္။ ကပၸိယ မၾကည္ျဖဴလွ်င္ ဘုန္းကံမည္မွ် ႀကီးမားေစကာမူ ငတ္ေသမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ “ဘုန္းႀကီးဘဝဆုိတာ ကပၸိယသဒၶါမွ စားေသာက္ရတဲ့ ဘဝပါကြာ၊ ကုိယ့္ပစၥည္းကုိယ္ သူမ်ား ေကၽြးမွစားရတဲ့ ဘဝႀကီးပါကြာ”ဟု အၿမဲသံေဝဂ ယူေနရပါသည္။ မကပ္ဘဲ စားလည္း မည္သူမွ် မသိပါ။ ထုိသုိ႔ စားေနသူမ်ား တစ္ပံုတစ္ပင္ ရွိပါသည္။ ထုိသုိ႔သာ စားေသာက္ေနပါက လဘက္ရည္ဆုိင္ လာထုိင္သည့္ စားသံုးသူကုိ စားပြဲထုိးက ဆက္ဆံသည့္အဆင့္သာ ရွိပါေတာ့မည္။ ဆရာ တပည့္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ ေက်ာင္းသား ဟူ၍လည္းေကာင္း နယ္စည္းျခားမႈ မရွိႏုိင္ေတာ့ေပ။ ဆရာႏွင့္ တပည့္၊ ဘုန္းႀကီးႏွင့္ ကပၸိယသည္ စားသံုးသူႏွင့္ စားပြဲထုိး အသြင္မ်ဳိးကား မျဖစ္သင့္ဟု လက္ခံထားပါသည္။
စာေရးသူကုိ ေဖ်ာ္ရည္ကပ္ရသည့္ အလုပ္ကလည္း ပ်င္းစရာ ေကာင္းပံုရ၏။ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း တာဝန္ကုိယ္စီ ရွိၾကသျဖင့္ အလုပ္တစ္ဖက္ႏွင့္ ေဝယ်ာဝစၥ လုပ္ေနၾကရျခင္း ျဖစ္၏။ စာေရးသူက အခန္းထဲမွာ စာေရးေန အလုပ္လုပ္နလွ်င္ စာေရးသူ ထြက္မလာမခ်င္း ေစာင့္ေနၾကရ၏။ အလုပ္ကုိ ပစ္ထား၍ မရသျဖင့္ ေဖ်ာ္ရည္ကုိ စားပြဲေပၚတင္ကာ စာေရးသူ အခန္းဖြင့္မွ ဆက္ကပ္ဖုိ႔ ျပင္ဆင္ထားျခင္း ျဖစ္၏။ ကြန္ပ်ဴတာအခန္းထဲမွာ အၿမဲရွိေသာ ေက်ာင္းသားက အလုိက္တသိ ဆက္ကပ္လုိက္႐ံုျဖင့္ ကိစၥအားလံုး ေခ်ာေမြ႕သြားေပမည္။ ကြန္ပ်ဴတာသမားက လုိင္းသံုးေနသျဖင့္ ကပ္ရေကာင္းမွန္း မသိေခ်။ ေဖ်ာ္ရည္လာကပ္သူက ဘုန္းႀကီးထြက္လာလွ်င္ ကပ္ေပးဖုိ႔ မွာခဲ့ေသာ္လည္း သတိမရသည္က မ်ား၏။ ထုိင္ခံုေပၚမွာ ထုိင္၍ စကားသံေပး ေမးတန္ေမးလွ်င္ သတိရေလမလားဟု အသံျပဳျခင္း ထုိင္ေစာင့္ေနျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေနေသာ္လည္း ဖုတ္ေလသည့္ငပိပင္။ ထုိအခါ ဗုိက္ပြက္ကာ အခန္းထဲ ျပန္ဝင္သြားရေလ၏။ ထုိကဲ့သုိ႔ အေအးငတ္၊ အင္႐ွဴးဝါးငတ္၊ ပ်ားသံပုရာငတ္သျဖင့္ ေရေသာက္ဗုိက္ေမွာက္ အိပ္ခဲ့ရသည့္ညမ်ားကား မမွတ္မိေလာက္ေအာင္ပင္ မ်ားျပားလွေပသည္။ ထုိသုိ႔ေသာ အခက္အခဲမ်ားေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာခန္းထဲမွာ အၿမဲေနေသာ တပည့္တစ္ပါးထံ ဆက္ကပ္ထားဖုိ႔ မွာၾကားရေတာ့၏။ ထုိတပည့္ကလည္း ဘုန္းႀကီးျဖစ္သူအား “ေဖ်ာ္ရည္ကပ္ၿပီးၿပီ ဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားရမည္ကုိ အေတာ္ဝန္ေလးပံု ရေလသည္။ စာေရးသူကလည္း မေမး သူကလည္း မေလွ်ာက္ထား ကပ္ၿပီးသေလာ၊ မၿပီးသေလာလည္း မသိရသျဖင့္ ယုိးဒယားပတ္ပ်ဳိး အတုိင္းပင္ ရွိျပန္၏။
ဤသုိ႔ျဖင့္ စာေရးသူမွာ အုိင္တီဆရာ ကပၸိယေလး သတိရသည့္အခါ ေသာက္ရၿပီး သတိမရသည့္အခါ မေသာက္ရသလုိ တပည့္ပဥၥင္းေလး ေလွ်ာက္ထားသည့္အခါ ေသာက္ရၿပီး မေလွ်ာက္သည့္အခါ မေသာက္ရေပ။ ထုိအခက္အခဲကုိ ေျဖရွင္းဖုိ႔ရန္အတြက္ ေဖ်ာ္ရည္စီမံေပးသူက အၿမဲေန ေမာင္ပဥၥင္းကုိ ေဖ်ာ္ရည္ကပ္ၿပီး “ကပ္ၿပီးပါၿပီ ဘုရား”ဟု စာေရးထားခဲ့ေလသည္။ ထုိအခါမွ အဆင္ေျပသြားေလေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ အကပ္ခံေပးသူ ေမာင္ပဥၥင္းက အေလးအနက္ထားဟန္ မရွိေပ။ “မထူးပါဘူးကြာ”ဟုမ်ား ယူဆထားေလသလားမသိ။ စားပြဲေပၚ ေဖ်ာ္ရည္ေရာက္သည္ႏွင့္ အကပ္မခံဘဲ “ကပ္ၿပီးပါၿပီ ဘုရား”ဟူေသာ စာရြက္ကေလး ေထာင္ထားလုိက္ေလေတာ့၏။ စာေရးသူလည္း အဟုတ္ထင္မွတ္ကာ အၿမဲ ဘုဥ္းေပးခဲ့ေလသည္။ အဆုိပါ ပဥၥင္းေလးက စာေရးသူေရွ႕မွာ ၿပဳံးစိစိ လုပ္ေနတတ္သလုိ ကြယ္ရာမွာ တစ္ခစ္ခစ္ ရယ္ေနေတာ့ေလ၏။ လူေရွ႕သူေရွ႕ ေရာက္ၿပီဆုိလွ်င္လည္း “ေဖာ္႐ႈိးလုိလုိ” “အပလာလုိလုိ” အၿမဲေျပာေလသည္။ အကပ္မခံဘဲ စာရြက္ကေလး ေထာင္ထားခဲ့သည္ကုိ ရည္ရြယ္ပံုရ၏။
စာေရးသူသည္ ထုိအျဖစ္အပ်က္မ်ဳိး ႀကဳံေတြ႕ရသည့္ အခါတုိင္း စိတ္အားငယ္မိတတ္ေပသည္။ ဘုန္းႀကီးဘဝကား အားငယ္စရာ လြန္စြာ ေကာင္းသည္ပင္။ ကုိယ္ပုိင္ပစၥည္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ကပၸိယ ေကၽြးမွ စားရသည့္ ဘဝမ်ုိးႀကီး ျဖစ္ေလ၏။
ရံဖန္ရံခါ၌ “ဘုန္းႀကီးဘဝကုိ စိတ္နာတယ္”ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ “စိတ္နာနာနဲ႔ ခ်စ္ေနမိတယ္”ဟူေသာ သီခ်င္းစာသားမ်ားကုိလည္းေကာင္း တပည့္မ်ားေရွ႕တြင္ တီးတုိး ေရရြတ္ျပမိတတ္ပါသည္။
ထုိသုိ႔ အဆင္မေျပမႈမ်ား ေတြ႕ႀကဳံရသည့္အခါတုိင္း ရိပ္သာဆရာေတာ္မ်ားကုိ အားက်မိ၏။ သီလရွင္မ်ား ေယာဂီမ်ား ေဝယ်ာဝစၥ လုပ္ၾကသျဖင့္ မည္သည့္ အခက္အခဲမွ် မျဖစ္ေပၚၾကေပ။ စာေရးသူဘ၀မွာကား ေတာသားကပၸိယ၊ ေတာသားေက်ာင္းသား၊ ေတာသားလူပ်ံေတာ္၊ ေတာသားေမာင္ပၪၥင္းမ်ားၾကားမွာ ေသာက္ရတစ္လွည့္ မေသာက္ရတစ္လွည့္ ဘဝမ်ဳိးျဖင့္ တုိက္ပြဲဝင္ေနရေသာေၾကာင့္တည္း။
အားငယ္စရာ ဘုန္းႀကီးဘဝ ႏွင့္ သိကၡာပုဒ္ အေသးအဖြဲေလးမ်ား ၿပီးပါၿပီ။
ဝီရသူ(မစိုးရိမ္)
1.6.2020
ကမ္ဘာကျော်ဆရာတော်၏ ကမ္ဘာမကျော်သော အတွေးအခေါ်များ (၁၉)
“အားငယ်စရာ ဘုန်းကြီးဘဝနှင့် သိက္ခာပုဒ် အသေးအဖွဲလေးများ”
(ဆရာတော်ဦးဝီရသူ၏ နှစ်သစ်အထူးလက်ဆောင်)
စာရေးသူ ပိုက်ဆံမကိုင်ပါ။ အကြောင်းကား အထင်သေး မခံနိုင်သောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ပိုက်ဆံ မကိုင်သော်လည်း စာရင်းတော့ ကိုင်ပါသည်။ နေ့စဉ် စာရင်းစစ်ပါသည်။ ဘဏ္ဍာထိန်း တပည့်များက ငွေစာရင်း နေ့စဉ် တင်ရပါသည်။ နေ့စဉ် ဝင်ငွေများကို တင်ပြရခြင်းပင်။ တရားပွဲမှ ပြန်လာပြီဆိုလျှင် ဓမ္မပူဇာငွေက မည်မျှ၊ နဝကမ္မငွေက မည်မျှဆိုသည်ကို ရက်စွဲများဖြင့် စာရင်းအတိအကျ စာရေးသူထံ တင်ရပါသည်။ ထို့အတူ သုံးငွေအဖြစ် လေယာဉ်လက်မှတ်ဖိုး၊ ကားခ၊ ဆီဖိုး၊ အအေးဖိုး ကျောင်းသားကပ္ပိယ ထမင်းဖိုး၊ လမ်းမှာ လှူခဲ့ ထောက်ပံ့ခဲ့သည့် ငွေပမာဏ စသည်တို့ကိုလည်း ခရီးစဉ်မှာ အတူပါလာသည့် တပည့်များက မှတ်ထားရပါသည်။ ၎င်းစာရင်းကို ငွေထိန်းသူထံ ပေးရပါသည်။ ခရီးစဉ်တစ်ခု ပြီးဆုံးတိုင်း ထိုသို့ အမြဲရှင်းရပါသည်။ ကျောင်းမှာနေလျှင်လည်း နဝကမ္မ အလှူငွေ၊ ဆွမ်းစား ဆွမ်းကပ် အခမ်းအနားမှ ရရှိငွေ၊ လောကအလင်းအတွက် သုံးစွဲငွေ၊ ပညာရေး အကယ်ဒမီအတွက် သုံးစွဲငွေ စသည်တို့ကို နေ့စဉ် တင်ခိုင်းပါသည်။ တစ်လစာ ခန့်မှန်းအသုံးစရိတ်သာ ချန်ထားပြီး ပိုနေသော ငွေများကို ဘဏ်အပ်ထားပါသည်။ ဓမ္မပူဇာငွေများကို ပညာရေး ပရဟိတနှင့် အလှူအတန်းအတွက်သာ သုံးစွဲပါသည်။ နဝကမ္မ အလှူငွေများကိုသာ စာရေးသူ အသုံးစရိတ်အဖြစ် သုံးစွဲပါသည်။ လချုပ် နှစ်ချုပ် စာရင်းများ အမြဲတင်ခိုင်းသလို တစ်နှစ်စာ ဝင်ငွေ ထွက်ငွေများကိုလည်း နှစ်စဉ် စာအုပ်ပြုစုထားပါသည်။ အကြောင်းမှာ စာရေးသူအား ခရိုနီက ထောက်ပံ့သည်၊ ခရိုပြာက ထောက်ပံ့သည် စသည်ဖြင့် ကောလာဟလ လွှင့်နေသူများ ရှိနေသဖြင့် မသင်္ကာသူများ တွေ့ကြုံလာလျှင် ချပြနိုင်လောက်သည့် အထောက်အထား တစ်ခု လိုအပ်နေသောကြောင့်ပင်။
ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ကိစ္စများအတွက် ဓမ္မပူဇာအလှူငွေများကို လုံးဝ မသုံးစွဲပါ။ နဝကမ္မ အလှူငွေများကိုသာ မိမိလိုအပ်ရာရာ ဝယ်ယူသုံးစွဲပါသည်။ ဥပမာ- မနက် အစောစာအတွက် နေ့စဉ် အာဟာရ ဝယ်ခြင်း၊ မွန်းလွဲပိုင်း အအေးအဖျော်အတွက် သစ်သီးဝလံများ ဝယ်ခြင်းစသည်တို့အတွက် နဝကမ္မ အလှူငွေများထဲမှသာ သုံးစွဲပါသည်။ မိမိအတွက် မည်မျှပင် လိုအပ်ပါစေ၊ ထိုလိုအပ်သည့် ပစ္စည်းကလည်း မည်မျှပင် အသုံးတည့်၍ အရေးပါနေပါစေ ဓမ္မပူဇာငွေဖြင့် လုံးဝ မဝယ်ပါ။ ဥပမာ- ဟန်းဆက် မကောင်းတော့သဖြင့် အင်တာနက်သုံး၍ မရတော့ပါ။ လုပ်ငန်းသုံး ဟန်းဆက်ကလည်း ဈေးကြီးလှပါသည်။ အလှူရှင်လည်း မပေါ်ပေါက်ပါ။ မည်သူ့ကိုမျှလည်း ပြောမပြပါ။ ရဟန်းဒါယကာ ကျောင်းဒါယကာများနှင့်လည်း အဆက်ပြတ်သွားပေပြီ။ ဖိတ်မန္တက ပြုထားသူများလည်း မရှိပါ။ မည်သည့် သူဌေးသူကြွယ်ထံမှလည်း အလှူမခံပါ။ ဟန်းဆက် အစုတ်ကလေးကိုသာ ခြွေတာသုံးစွဲနေပါသည်။
မြန်မာပြည်မှာ ဓမ္မကထိက ဆရာတော်များ များပြားစွာ ရှိပါသည်။ ဓမ္မပူဇာများဖြင့် ကျောင်းဆောက်သူ၊ ကားဝယ်သူ၊ ဇိမ်ခံပစ္စည်းဝယ်သူ စသည်တို့ကိုလည်း တွေ့ရပါလိမ့်မည်။ စာရေးသူကား ဓမ္မပူဇာငွေများကို တန်ဖိုးထားပါသည်။ မိမိ၏ ချွေးနှဲစာလေးများ ဖြစ်သော်လည်း မိမိကိုယ်ကျိုးအတွက် တစ်ပြားတစ်ချပ်မျှ မသုံးစွဲနိုင်ပါ။ ပရဟိတ၊ ပညာရေး၊ ကျန်းမာရေး၊ လူမှုကူညီရေး အတွက်သာ သုံးစွဲပါသည်။ ပြည်သူလူထုထံမှ ရရှိသောငွေများကို ပြည်သူလူထုအတွက်သာ သုံးစွဲမည်ဟု ခံယူထားပါသည်။
တပည့် ဒါယကာ ဒါယိကာမများနှင့် စပ်လျှင်လည်း “ပြည်သူ့စပွန်စာဖြင့် ပြည်သူကို အလုပ်အကျွေးပြုနေသည့် ပြည်သူ့ရဟန်းတော်တစ်ပါး”ဟု ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားစွာ ပြောတတ်လေ့ရှိပါသည်။
ဘဏ်အပ်ရာ၌လည်း စာရေးသူ၏ နာမည်ဖြင့် မအပ်ပါ။ လောကအလင်း၊ နဂါးနီ စသည်ဖြင့် သူ့အဖွဲ့နှင့်သူ သူ့ခေါင်းစဉ်နှင့်သူ ကိုယ်စီကိုယ်စီ ဘဏ်စာအုပ်လေးများ လုပ်ပေးထားပါသည်။ ထိုစာအုပ်များကို ငွေထိန်းသူက သိမ်းထားရပြီး စာရေးသူ၏ ခွင့်ပြုချက်ရရှိမှသာ ထုတ်ခွင့် သွင်းခွင့် ရှိပါသည်။
စာရေးသူ ငွေမကိုင်ခြင်း၏ အခြားသော အကြောင်းတစ်ခုမှာ ပစ်မှတ်ထား၍ တိုက်ခိုက်ခံရမည့် အရေးပင် ဖြစ်ပါသည်။ မည်သူမျှ မကင်းနိုင်ကြမှန်းလည်း သိပါသည်။ ငွေကိုင်သည်ကို မည်သူကမျှ အပြစ်မမြင်ကြမှန်းလည်း သိပါသည်။ ဝိနည်းတော်နှင့်အညီ အပ်စပ်အောင် စီမံဖို့ မလွယ်ကူမှန်းလည်း သိပါသည်။ သို့သော် အခြားရဟန်းတော်များနှင့် စာရေးသူဘဝကား လုံးဝ မတူညီကြပါ။ စာရေးသူမှာ ရန်သူ ပေါများလှပါသည်။ အနီကြောက်ရ၊ အနက်ကြောက်ရ၊ ငမဲကြောက်ရ၊ ငရဲကြောက်ရ ဘဝမျိုး ဖြစ်နေသဖြင့် သူတို့ထောက်ကွက်မရစေရေးအတွက် ငွေနှင့်ပတ်သက်လာလျှင် အနည်းငယ်မျှပင် အမည်းစက် အစွန်းအထင်း မခံနိုင်သောကြောင့် ငွေမကိုင်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ငွေမကိုင်သော်လည်း စာရင်းကိုင်ပါသည်။ ငွေသေတ္တာကို ခုတင်အောက်ထား အိပ်ပါသည်။ နေ့စဉ် လစဉ် နှစ်စဉ် စာရင်းချုပ်ရသည့် စနစ်ဖြစ်သဖြင့် အဖိတ်အစင်လည်း လွန်စွာ နည်းပါးလှပါသည်။
အခမ်းအနားတစ်ခု၌ တိပိဋကဆရာတော်တစ်ပါးက ပုခုံးအောက်မှ လွယ်အိတ်ကို နှိုက်ကာ ကလေးတစ်ယောက်ကို မုန့်ဖိုးပေးနေသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ အဆိုပါ နောင်တော်ကြီးဘုရားကိုလည်း လွန်စွာ လေးစားမိသွားပါသည်။ ကလေးချစ်တတ်သည်၊ ကလေးတွေကို တန်ဖိုးထားသည်။ မျိုးဆက်သစ်အဖြစ် အားထားသည်။ ဟိတ်ဟန်မရှိ ဖြူစင်သည်ဟု ခံယူမိကာ ကြည်ညိုသဒ္ဓါ တိုးပွားခဲ့ရခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် စာရေးသူမှာ ငွေမကိုင် ငွေမပါသဖြင့် မုန့်ဖိုး မပေးခဲ့ရပေ။
အခြားဆရာတော်များက ဆင်းရဲသားပြည်သူများကို ငွေကြေး ထောက်ပံ့သည့် သတင်းဓာတ်ပုံများ၊ ကလေးငယ်များကို မုန့်ဖိုးပေးနေသည့် သတင်းဓာတ်ပုံများကို တွေ့ရသော တပည့် ကပ္ပိယများက စာရေးသူကို ထိုသို့ ဖြစ်စေချင်ပုံ ရပါသည်။ စာရေးသူက မုန့်ဖိုးပေးလျှင် ကိုယ်တိုင် မပေးဘဲ တပည့်များကို ပေးခိုင်းသောကြောင့် ဖြစ်၏။ “မည်သည့် ဆရာတော်က ကိုယ်တိုင်ပေးတာ”ဟုလည်း လျှောက်ကြလေသည်။ စာရေးသူကား လုံးဝ ပြန်မပြောဖြစ်ပါ။ ကိုယ့်အကြောင်းနှင့်ကိုယ်ဟုသာ ဖြေသိမ့်မိပေသည်။ သို့သော် စာရေးသူလည်း ကိုယ်တိုင်ပေးခဲ့ရသည့် ဖြစ်ရပ်မျိုးလည်း ရှိခဲ့ပါလေသည်။ ကပ္ပိယ မပါသည့်အခါ ပရိသတ်ရှေ့ မငြင်းဆန်ကောင်းသည့် အခါမျိုး၌ကား ကိုယ်တိုင်ငွေကိုင်၍ လှူမျှခဲ့ရပါလေသည်။ ပြဿနာ တစ်စုံတစ်ရာ မရှိခဲ့ပါပေ။
စာရေးသူ နေလွဲညစာ လုံးဝ မစားပါ။ ဝိနည်းဓိုရ်၍ မဟုတ်ပါ။ လူရိုသေ ရှင်ရိုသေ ဖြစ်စေလိုသောကြောင့်ပင်။ “ကမ္ဘာကျော်ကြီးလည်း ဘာမျှ မထူးပါဘူးကွာ” ဆိုသော ဝေဖန်သံမျိုး မကြားလိုသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ တရားပွဲများ ကြွရောက်သည့်အခါ သူလို ကိုယ်လိုထင်ပြီး ဧည့်ခံခြင်းမျိုးနှင့် ကြုံရလျှင်လည်း အလွန်အမင်း ရှက်တတ်ပါသည်။ သို့သော် အားနာရသည့်အခါမျိုး၊ အများကို ငဲ့ရမည့် အခါမျိုး၌ အလိုက်တသိ လိုက်လျော တတ်ပါသည်။ ညစာ မစားသော်လည်း အာဟာရကား အပြတ်မခံပါ။ ညနေ သစ်သီးဖျော်ရည် အဝသောက်ပါသည်။ ညဦးပိုင်း စတုမဓု ဘုဉ်းပေးပါသည်။ တရားဟောခါနီး ပျားသံပုရာရည် မှီဝဲပါသည်။ ညအိပ်ခါနီး အင်ရှူးဝါး သောက်သုံးပါသည်။
၂၄ နာရီတွင် ဆွမ်း လုံးဝ မစားလိုက်ရသည့် နေ့များလည်း ရှိပါသည်။ ဆွမ်းသာ မစားရခြင်းပါ။ အခြား အာဟာရကား မှီဝဲခွင့် ရရှိပါသည်။ ကားဖြင့် သွားသည်။ဆွမ်းစားမမီနိုင်၊ လမ်းမှာ ဆိုင်မရှိ။ ထိုအခါ ငှက်ပျောသီး ပန်းသီး စသည့် သစ်သီးဝလံများဖြင့်သာ နေ့ဆွမ်းပြီးလိုက်ရပါသည်။ ကားပေါ်မှာပင် ကားစီးရင်း ဘုဉ်းပေးလိုက်ရခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ နေ့ဆွမ်းအဖြစ် ဆွမ်းအစား သစ်သီးဘုဉ်းပေးလိုက်ရခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ သစ်သီးဖြင့်သာ နေ့ဆွမ်းပြီးခဲ့ရသော်လည်း ပုံမှန် အလုပ်များကား လုံးဝ မရပ်နားပါ။ တရားဟောခြင်း၊ ရွတ်ဖတ်ပူဇော်ခြင်း၊ မှာထား ညွှန်ကြားခြင်းများကိုမူ အလုပ်မပျက် ဆက်လက်လုပ်နိုင်ခဲ့ပါသည်။ အကြောင်းမှာ ပျားသံပုရာနှင့် စတုမဓု ကျေးဇူးကြောင့်တည်း။
ကံဆိုးသည့်နေ့မျိုးနှင့်လည်း ကြုံခဲ့ရပါသည်။ မနက်အစော ဆန်ပြုတ်သောက်ခဲ့သည်။ လေယာဉ်ပေါ်ရောက်မှ အဆာပြေ ထပ်စားမည် စိတ်ကူးခဲ့သည်။ ထိုနေ့ရောက်မှ လေယာဉ်နောက်ကျသွားသည်။ ရန်ကုန်ရောက်သည့်အခါ မွန်းလွဲသွားခဲ့ပြီ။ လေယာဉ်ပေါ်မှာလည်း ဆွမ်းမဆက်ကပ်။ ပုံမှန်အတိုင်း မုန့်လေးနှစ်ချပ်သာ ဝေသည်။ ရဟန်းသံဃာမှန်းလည်း သိသည်။ မွန်းလွဲလျှင် ဆွမ်းမစားရတော့မှန်းလည်း သိသည်။ ဆွမ်းချိန်မမီတော့မှန်းလည်း သိသည်။ သို့သော် လေယာဉ်မယ်က ဘာမျှ မမေး၊ သာမန် ခရီးသည်အတိုင်းပင် ဆက်ဆံသွားလေ၏။ ထို့နေ့က နေ့ဆွမ်း မစားလိုက်ရပါ။ သစ်သီးဖျော်ရည်ဖြင့် အစားထိုးပါသည်။ ဧရာဝတီ တရားပွဲလည်း ပုံမှန် ဆက်သွားပါသည်။ တရားဟော မပျက် ပရိတ်ပဋ္ဌာန်းလည်း မပျက်ပါပေ။
မြို့ထဲရွာထဲ ကြွသည့်အခါဖြစ်စေ အခမ်းအနားတက်သည့်အခါဖြစ်စေ အမြဲသင်္ကန်းရုံလေ့ရှိပါသည်။ကြည်ညိုဖွယ်ဆောင်စေလိုသောကြောင့် ဖြစ်၏။ အပြစ်ရှာတတ်သူများက ‘နိုင်ငံရေးဘုန်းကြီး သင်္ကန်းမရုံ ဘာမရုံနဲ့’ဟု ဆီလိုအပေါက်ရှာတတ်ကြသဖြင့် ၎င်းတို့ကို အခွင့်အလမ်းမပေးသောအားဖြင့် ထောက်ကွက်မရအောင် စောင့်ထိန်းခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ကြီးသည်ဖြစ်စေ ငယ်သည်ဖြစ်စေ မိမိနှင့်အတူ ကြွရောက်သူများကိုလည်း သင်္ကးရုံဖို့ အမြဲတိုက်တွန်းတတ်ပါသည်။ ထိုသို့တိုက်တွန်းနေသည့်ကြားမှပင် စစ်တွေလေဆိပ်မှာ ဂိုဏ်းစတားပုံစံမျိုး သရုပ်ဖော်ခံခဲ့ရပေသေး၏။ လေယာဉ်ပေါ်မှအဆင်း စာရေးသူတစ်ပါးသာ သင်္ကန်းရုံထားပြီး အခြားသံဃာများက သင်္ကန်းမရုံမိကြပါ။သံဃာအများအပြားလည်းဖြစ် သင်္ကန်းများကလည်း လေထဲလွင့်ပျံနေသဖြင့် မီဒီယာများ အကြိုက်တွေ့သွားခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ထိုသို့သော အကြောင်းများကြောင့် စာရေးသူက အမြဲသင်္ကန်းရုံခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ဤသည်ကို အသိအမှတ်မပြုနိုင်သူများက ‘တက်တူးကို ဖုံးလွှမ်းလို၍’ ဟုဆိုကာ အကုသိုလ်အဖြစ်ခံ၍ ပြစ်မှားနေကြပေသည်။ တက်တူးများက ဖျက်ပြီးသွားပါပြီ။
စာရေးသူ သွားလေရာမှာ ရေနွေးဘူးပါသကဲ့သို့ အိပ်ရာဝင်သည့်အခါတိုင်းလည်း ဒုကုဋ် (နှစ်ထပ်သင်္ကန်းကြီး) ကို အနားထားပါသည်။ ရဟန်းဘဝ သင်္ကေတ ရဟန်းဘဝ အမှတ်အသားဖြစ်၍ သင်္ကန်းကြီးနှင့် မကင်းမကွာ အမြဲနေပါသည်။ ခေါင်းအုံးပေါ်တင်ထားလျှင်ထား၊ ခေါင်းအုံးဘေး ချထားလျှင်ထားဖြင့် သင်္ကန်းကြီးနှင့် ညဉ့်မကင်းအောင် စောင့်ထိန်းပါသည်။ သို့ဖြစ်၍ တရားပွဲသွားလျှင်လည်း ကားပေါ်မှာ သင်္ကန်းကြီး တင်ထားပါသည်။ ယခုကဲ့သို့ ကိုယ့်ကျောင်း ကိုယ့်ကန်နှင့် မနေရသည့်အခါမျိုး၌ပင် သင်္ကန်းကြီးနှင့် ညဉ့်အကင်း မခံပါ။ ဝိနည်းဓိုရ်၍ မဟုတ်ပါ။ ရဟန်းဘဝ၏ အဆောင်အယောင်ဆို၍ ဤဒုကုဋ်သင်္ကန်းကြီးသာ ရှိသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။
ညအိပ်ရာဝင်သည့်အခါ သင်္ကန်းကြီး မမြင်ရလျှင် တပည့်များကို မေးတတ်ပါသည်။ လက်ဆွဲအိတ်ထဲမှ မထုတ်ရသေးလျှင် ထုတ်ပေးကြပါသည်။ မေ့လာလျှင်မူကား လုံးဝ မတတ်နိုင်တော့ပါ။
အကပ်မခံဘဲလည်း မဘုဉ်းပေးပါ။ ဝိနည်းဓိုရ်လွန်း၍ မဟုတ်ပါ။။ မိမိကိုယ်ကို တန်ဖိုးထားသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ဒန္တပေါဏ သိက္ခာပုဒ်ကို လိုက်နာဖို့ မဆိုထားဘိ နားလည်ဖို့ပင် မလွယ်ကူသော ခေတ်ကာလ ဖြစ်သောကြောင့် တပည့်ရဟန်းများ စီမံပြီးမှ ကပ္ပိယကို အကပ်ခိုင်းခြင်းသည် မအပ်စပ်မှန်း သိသော်လည်း သိသိကြီးနှင့် အကပ်ခံနေရသည်လည်း ရှိပါသည်။ အပ်စပ်အောင် စီမံဖို့ကား ပြည်ပမှာ မဆိုထားဘိ ပြည်တွင်းမှာပင် မလွယ်ပေ။ အကြောင်းမှာ မောင်ပဉ္စင်း ကိုပဉ္စင်းများ ဒန္တပေါဏသိက္ခာပုဒ်ကို နားမလည်သောကြောင့်ပင်။ အကပ်မခံဘဲ မသုံးဆောင်ကောင်းသလို မကပ်ခင်လည်း မထိကောင်း မကိုင်ကောင်းပါ။ အစာအာဟာရနှင့် ရိက္ခာများကို မကပ်သေးခင် ကိုင်ကြည့်ထိကြည့်လျှင် မစားကောင်းတော့ပါ။ မကပ်ရသေးသည့် အစာအာဟာရကိုလည်း မစားကောင်းပါ။ ကျေးဇူးရှင် မစိုးရိမ်တိုက်သစ် ဆရာတော်ကြီးကား စာသင်သားများ မတော်တဆ ထိမိသွားသည်ကို မြင်လျှင်ပင် ရိက္ခာများ အိတ်လိုက်ပုံးလိုက် ပြန်လည် စွန့်ပစ်တော်မူပါသည်။ ဆန်အိတ် ပဲအိတ်များကို ကိုင်ကြည့်တော့မည့် အမူအရာ တွေ့လျှင်လည်း အပြေးအလွှားသွားကာ လက်ကို ပုတ်ချတော်မူပါသည်။ စာရေးသူသည် ဆရာတော်ကြီးကဲ့သို့ ဝိနည်းလေးစားနေခြင်း မဟုတ်သော်လည်း အကပ်ခံပြီးမှသာ ဘုဉ်းပေးသုံးဆောင်ပါသည်။ တပည့် ကပ္ပိယများ မေ့နေလျှင် အငတ်ခံပါသည်။ ဖျော်ရည်ခွက် စားပွဲပေါ် ရောက်နေသည့်တိုင် တရိုတသေ မကပ်လျှင် မဘုဉ်းပေးပါ။ ‘ကပ်ပါဦး၊ ကပ်ပါဟ’ဟူ၍လည်း အကပ်မခိုင်းပါ။ သတိရ၍ ကပ်လျှင် ဘုဉ်းပေးပါသည်။ သတိမရ၍ မကပ်လျှင် လုံးဝ မတို့မထိပါ။ မာနကြီးသည်ဟု ဆိုလျှင်လည်း ဆိုနိုင်ပါသည်။ ဤသို့အားဖြင့် စားပွဲပေါ် ရောက်နေသည့် ယာမကာလိက အအေးအဖျော် စသည်ကိုပင် မသောက်လိုက်ရသည့် ညပေါင်းများစွာ ကြုံရပါသည်။ အလုပ်လုပ်ပြီး၍ အခန်းတံခါးဖွင့်သည်နှင့် ဖျော်ရည်ခွက် အဆင်သင့် တွေ့ရှိရသော်လည်း ကပ္ပိယကျောင်းသားက ကွန်ပျူတာ ကိုင်နေ၍ ကပ်ဖို့မေ့နေပါသည်။ အခန်းထဲ ပြန်ဝင်၍ အလုပ်လုပ်ပါသည်။ ဗိုက်ဆာသဖြင့် ပြန်ထွက်လာပါသည်။ ကျောင်းသားသိအောင် အသံပေးပါသည်။ ချက်ကောင်းဆဲ၊ ကြူကောင်းဆဲဖြစ်၍ လှည့်ပင် မကြည့်ပါ။ ဗိုက်ကလေးပွတ်၍ အခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားလိုက်ပါသည်။ ဗိုက်ပွတ်လိုက် ဖျော်ရည်ခွက်လှမ်းကြည့်လိုက်ဖြင့် ဓမ္မသံဝေဂ ယူခြင်းဖြင့် အချိန်ကို ကုန်လွန်စေခဲ့ရပါသည်။ ဘုန်းကြီးဘဝကား အမှန်တကယ် မလွယ်ကူလှပါ။ မိမိပိုင်ပစ္စည်းပင် ဖြစ်စေကာမူ ကပ္ပိယကပ်လှူမှ စားခွင့်ရှိပါသည်။ ကပ္ပိယ မကြည်ဖြူလျှင် ဘုန်းကံမည်မျှ ကြီးမားစေကာမူ ငတ်သေမည်သာ ဖြစ်ပါသည်။ “ဘုန်းကြီးဘဝဆိုတာ ကပ္ပိယသဒ္ဓါမှ စားသောက်ရတဲ့ ဘဝပါကွာ၊ ကိုယ့်ပစ္စည်းကိုယ် သူများ ကျွေးမှစားရတဲ့ ဘဝကြီးပါကွာ”ဟု အမြဲသံဝေဂ ယူနေရပါသည်။ မကပ်ဘဲ စားလည်း မည်သူမျှ မသိပါ။ ထိုသို့ စားနေသူများ တစ်ပုံတစ်ပင် ရှိပါသည်။ ထိုသို့သာ စားသောက်နေပါက လဘက်ရည်ဆိုင် လာထိုင်သည့် စားသုံးသူကို စားပွဲထိုးက ဆက်ဆံသည့်အဆင့်သာ ရှိပါတော့မည်။ ဆရာ တပည့်ဟူ၍လည်းကောင်း၊ ဘုန်းကြီးနှင့် ကျောင်းသား ဟူ၍လည်းကောင်း နယ်စည်းခြားမှု မရှိနိုင်တော့ပေ။ ဆရာနှင့် တပည့်၊ ဘုန်းကြီးနှင့် ကပ္ပိယသည် စားသုံးသူနှင့် စားပွဲထိုး အသွင်မျိုးကား မဖြစ်သင့်ဟု လက်ခံထားပါသည်။
စာရေးသူကို ဖျော်ရည်ကပ်ရသည့် အလုပ်ကလည်း ပျင်းစရာ ကောင်းပုံရ၏။ ကျောင်းသားများလည်း တာဝန်ကိုယ်စီ ရှိကြသဖြင့် အလုပ်တစ်ဖက်နှင့် ဝေယျာဝစ္စ လုပ်နေကြရခြင်း ဖြစ်၏။ စာရေးသူက အခန်းထဲမှာ စာရေးနေ အလုပ်လုပ်နလျှင် စာရေးသူ ထွက်မလာမချင်း စောင့်နေကြရ၏။ အလုပ်ကို ပစ်ထား၍ မရသဖြင့် ဖျော်ရည်ကို စားပွဲပေါ်တင်ကာ စာရေးသူ အခန်းဖွင့်မှ ဆက်ကပ်ဖို့ ပြင်ဆင်ထားခြင်း ဖြစ်၏။ ကွန်ပျူတာအခန်းထဲမှာ အမြဲရှိသော ကျောင်းသားက အလိုက်တသိ ဆက်ကပ်လိုက်ရုံဖြင့် ကိစ္စအားလုံး ချောမွေ့သွားပေမည်။ ကွန်ပျူတာသမားက လိုင်းသုံးနေသဖြင့် ကပ်ရကောင်းမှန်း မသိချေ။ ဖျော်ရည်လာကပ်သူက ဘုန်းကြီးထွက်လာလျှင် ကပ်ပေးဖို့ မှာခဲ့သော်လည်း သတိမရသည်က များ၏။ ထိုင်ခုံပေါ်မှာ ထိုင်၍ စကားသံပေး မေးတန်မေးလျှင် သတိရလေမလားဟု အသံပြုခြင်း ထိုင်စောင့်နေခြင်းများ ပြုလုပ်နေသော်လည်း ဖုတ်လေသည့်ငပိပင်။ ထိုအခါ ဗိုက်ပွက်ကာ အခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားရလေ၏။ ထိုကဲ့သို့ အအေးငတ်၊ အင်ရှူးဝါးငတ်၊ ပျားသံပုရာငတ်သဖြင့် ရေသောက်ဗိုက်မှောက် အိပ်ခဲ့ရသည့်ညများကား မမှတ်မိလောက်အောင်ပင် များပြားလှပေသည်။ ထိုသို့သော အခက်အခဲများကြောင့် ကွန်ပျူတာခန်းထဲမှာ အမြဲနေသော တပည့်တစ်ပါးထံ ဆက်ကပ်ထားဖို့ မှာကြားရတော့၏။ ထိုတပည့်ကလည်း ဘုန်းကြီးဖြစ်သူအား “ဖျော်ရည်ကပ်ပြီးပြီ ဘုရား”ဟု လျှောက်ထားရမည်ကို အတော်ဝန်လေးပုံ ရလေသည်။ စာရေးသူကလည်း မမေး သူကလည်း မလျှောက်ထား ကပ်ပြီးသလော၊ မပြီးသလောလည်း မသိရသဖြင့် ယိုးဒယားပတ်ပျိုး အတိုင်းပင် ရှိပြန်၏။
ဤသို့ဖြင့် စာရေးသူမှာ အိုင်တီဆရာ ကပ္ပိယလေး သတိရသည့်အခါ သောက်ရပြီး သတိမရသည့်အခါ မသောက်ရသလို တပည့်ပဉ္စင်းလေး လျှောက်ထားသည့်အခါ သောက်ရပြီး မလျှောက်သည့်အခါ မသောက်ရပေ။ ထိုအခက်အခဲကို ဖြေရှင်းဖို့ရန်အတွက် ဖျော်ရည်စီမံပေးသူက အမြဲနေ မောင်ပဉ္စင်းကို ဖျော်ရည်ကပ်ပြီး “ကပ်ပြီးပါပြီ ဘုရား”ဟု စာရေးထားခဲ့လေသည်။ ထိုအခါမှ အဆင်ပြေသွားလေတော့၏။ သို့သော် အကပ်ခံပေးသူ မောင်ပဉ္စင်းက အလေးအနက်ထားဟန် မရှိပေ။ “မထူးပါဘူးကွာ”ဟုများ ယူဆထားလေသလားမသိ။ စားပွဲပေါ် ဖျော်ရည်ရောက်သည်နှင့် အကပ်မခံဘဲ “ကပ်ပြီးပါပြီ ဘုရား”ဟူသော စာရွက်ကလေး ထောင်ထားလိုက်လေတော့၏။ စာရေးသူလည်း အဟုတ်ထင်မှတ်ကာ အမြဲ ဘုဉ်းပေးခဲ့လေသည်။ အဆိုပါ ပဉ္စင်းလေးက စာရေးသူရှေ့မှာ ပြုံးစိစိ လုပ်နေတတ်သလို ကွယ်ရာမှာ တစ်ခစ်ခစ် ရယ်နေတော့လေ၏။ လူရှေ့သူရှေ့ ရောက်ပြီဆိုလျှင်လည်း “ဖော်ရှိုးလိုလို” “အပလာလိုလို” အမြဲပြောလေသည်။ အကပ်မခံဘဲ စာရွက်ကလေး ထောင်ထားခဲ့သည်ကို ရည်ရွယ်ပုံရ၏။
စာရေးသူသည် ထိုအဖြစ်အပျက်မျိုး ကြုံတွေ့ရသည့် အခါတိုင်း စိတ်အားငယ်မိတတ်ပေသည်။ ဘုန်းကြီးဘဝကား အားငယ်စရာ လွန်စွာ ကောင်းသည်ပင်။ ကိုယ်ပိုင်ပစ္စည်း ဖြစ်သော်လည်း ကပ္ပိယ ကျွေးမှ စားရသည့် ဘဝမျိုးကြီး ဖြစ်လေ၏။
ရံဖန်ရံခါ၌ “ဘုန်းကြီးဘဝကို စိတ်နာတယ်”ဟူ၍လည်းကောင်း၊ “စိတ်နာနာနဲ့ ချစ်နေမိတယ်”ဟူသော သီချင်းစာသားများကိုလည်းကောင်း တပည့်များရှေ့တွင် တီးတိုး ရေရွတ်ပြမိတတ်ပါသည်။
ထိုသို့ အဆင်မပြေမှုများ တွေ့ကြုံရသည့်အခါတိုင်း ရိပ်သာဆရာတော်များကို အားကျမိ၏။ သီလရှင်များ ယောဂီများ ဝေယျာဝစ္စ လုပ်ကြသဖြင့် မည်သည့် အခက်အခဲမျှ မဖြစ်ပေါ်ကြပေ။ စာရေးသူဘဝမှာကား တောသားကပ္ပိယ၊ တောသားကျောင်းသား၊ တောသားလူပျံတော်၊ တောသားမောင်ပဉ္စင်းများကြားမှာ သောက်ရတစ်လှည့် မသောက်ရတစ်လှည့် ဘဝမျိုးဖြင့် တိုက်ပွဲဝင်နေရသောကြောင့်တည်း။
အားငယ်စရာ ဘုန်းကြီးဘဝ နှင့် သိက္ခာပုဒ် အသေးအဖွဲလေးများ ပြီးပါပြီ။
ဝီရသူ(မစိုးရိမ်)
1.6.2020
