၀ီရသူ

“ငရဲေလာင္းတို႔ ပြဲေတာင္းသံ” (က)

သဃၤန္းျဖဴဆရာေတာ္

(26.8.2021 ရက္ေန႔ထုတ္ အတြဲ(၂) အမွတ္(၃၆) Golden Hand ဂ်ာနယ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။)

          တုိင္းေရးျပည္ေရးကား မေအးခ်မ္းေသးဟုထင္၏။ တပ္မေတာ္ေန႔မတိုင္မီ ညေနပိုင္းမွစ၍ အပစ္အခတ္ သံမ်ား ၾကားေနရ၏။ အသံမ်ားကား အေတာ္နီး၏။ ရိပ္သာ၀င္းထဲက ငွက္ပစ္သံဟုပင္ ထင္မိ၏။ ငွက္မ်ားလည္း ေၾကာက္လန္႔ေအာ္ဟစ္ ပ်ံသန္းေနၾကေလ၏။ ညေရာက္သည့္အခါ၌လည္း ဆႏၵျပသံမ်ား ၾကားရ၏။ ခါတိုင္းဆို လွ်င္ သံပံုးတီးသံမွ်သာ ၾကားရ၏။ ယခုကား ဆႏၵျပသံမ်ားပင္ အထင္အရွားၾကားေနရေလသည္။ တပ္မေတာ္ ေန႔၌ကား တစ္ေနကုန္ ၾကားေနရေလ၏။ မနက္အေစာႀကီးလည္း ပစ္ခတ္သံမ်ား၊ ေန႔ခင္းပိုင္းလည္း ပစ္ခတ္သံ မ်ား၊ ညေနပိုင္းႏွင့္ ညပိုင္းလည္း ပစ္ခတ္သံမ်ားပင္။ အေပ်ာ္တမ္း ေျဗာက္ေဖာက္ေနသလား ထင္ရ၏။ ငွက္ဆိုး မ်ားက ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ေသာင္းက်န္းေနပံုရ၏။ လံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႕မ်ားကို ပစ္မွတ္ထားကာ မိုက္႐ူးရဲေလးမ်ားကို ထိုးေကၽြးေနပံုတည္း။ ၿပီးလွ်င္ စစ္အစိုးရက ဘယ္လိုပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္ေနပါသည္ဟုဆိုကာ ကမၻာကိုတိုင္ၾကား ၾကေပဦးေတာ့မည္။ သူတို႔တစ္ေတြက အမိုက္အမဲေလးမ်ားကို အသံုးခ်ထိုးေကၽြးသည္ပင္ ထားေပဦး။ စာေရးသူ ကား ေသနတ္သံၾကားတိုင္း ျပည္သူအေပါင္း ေဘးကင္းပါေစဟူ၍သာ ဆုေတာင္းေပးေနရ၏။ သံပံုးတီးသံ၊ ေသနတ္ေဖာက္သံ၊ ဆႏၵျပသံမ်ား မၾကားရလွ်င္မူ စာေရးသူသီတင္းသံုးရာ အင္းစိန္ေတာရ၊ ဦးေစာရိပ္သာသည္ အလြန္တရာၿငိမ္းခ်မ္းသည့္ အသြင္ျမဲ၏။ စာေရးသူသည္ တစ္ရက္လွ်င္ သံုးႀကိမ္ ေမတၱာကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းရာ တြင္ တစ္ႀကိမ္ကား ရန္ကုန္သူ၊ ရန္ကုန္သား၊ အင္းစိန္သူ၊ အင္းစိန္သားတို႔အေပၚ ျဖန္႔ၾကက္လ်က္ရွိျမဲပင္။ “ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ။ ရန္ကုန္သူ၊ ရန္ကုန္သားမ်ား ေဘးကင္းပါေစ”။ “အင္းစိန္ၿမိဳ႕ႀကီး ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ။ အင္းစိန္သူ၊ အင္းစိန္သားမ်ား ေဘးကင္းပါေစ”ဟု ညစဥ္ ေလးနက္သက္၀င္စြာ ေမတၱာပို႔ျခင္းျဖစ္၏။

ထဘီထုပ္ပစ္၍ ျပစ္မွား၀ံ့သူမ်ား

          ေသာင္းက်န္းငွက္ဆိုးမ်ားေၾကာင့္ အင္းစိန္သည္ပင္ ရန္ကုန္ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္သည့္အခါမ်ဳိး လည္း ေတြ႕ရ၏။ သြားလာေရးခက္ခဲမႈေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ဖတ္ေနက် ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာပင္ တပ္မေတာ္ေန႔ က ေရာက္မလာခဲ့ပါ။ ၂၃ ရက္ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲ အခန္းဆက္ကို ေစာင့္ဖတ္ေနရေသာ စာေရးသူသည္ သတင္းစာမလာသျဖင့္ ၂၇ ရက္တြင္ သတင္းသမားေမးခြန္းမ်ားႏွင့္ သတင္းအဖြဲ႕ ေျဖဆိုမႈမ်ားကို လံုး၀မသိရ ေတာ့ေပ။ သတင္းစာေဆာင္းပါးမ်ား၌ ငွက္ဆိုးမ်ားကို “ႏိုင္ငံေရးမိစၦာဒိ႒ိ”ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ၀ါရင့္သတင္းစာ ဆရာႀကီးတစ္ဦးက “မိစၦာပါတီ”ဟူ၍လည္းေကာင္း ေရးသားသံုးႏႈန္းသြားသည္ကို ေတြ႕ရ၍ ဤေဆာင္းပါးကို ေရးသားမိျခင္းျဖစ္ေလသည္။ မွန္၏။ နိယတမိစၦာဒိ႒ိၿပီးလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားသည္ အကုသိုလ္ကို မေၾကာက္ ရြံ႕ရာ၌ ဒုတိယလိုက္ေသာ မိစၦာဒိ႒ိမ်ားျဖစ္၏။ နိယတမိစၦာဒိ႒ိမ်ား မက်ဴးလြန္ရဲသည့္ အကုသုိလ္ဟူ၍ မရွိသကဲ့ သို႔ ႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား မက်ဴးလြန္ရဲသည့္ အကုသိုလ္ဟူ၍ မရွိခဲ့ေပ။ ခ်ဲ႕ပါဦးမည္။

          စာေရးသူ အိုးဘိုမသြားမီ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္က စာေရးသူတို႔ေက်ာင္းတိုက္၌ နယက (ႏိုင္ငံေတာ္ေအးခ်မ္း သာယာေရးႏွင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးေကာင္စီ) က ကထိန္ခင္း၏။ ဥပုသ္ေန႔တိုင္းလည္း ေဆးလာကု၏။ ထိုအခါ ငွက္ဆိုး မ်ားက မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ကို ပစ္မွတ္ထားကာ ႏိုင္ငံေရးအရ တိုက္ခိုက္ၾကေလေတာ့၏။ တစ္ေန႔တြင္ ျပည္ပ ေရဒီယိုသတင္းဌာနမွ သတင္းတစ္ခုပါလာ၏။ “မစိုးရိမ္တိုက္သစ္သို႔ ျပည္သူမ်ားက ထဘီထုပ္မ်ားပစ္”ဟူ၏။ စာသင္သား ရွင္ရဟန္းမ်ားက နံနက္ ၅ နာရီဆိုလွ်င္ ဘံုဆြမ္းေလာင္းႂကြၾက၏။ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ မုခ္ဦးအ၀တြင္ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္အထုပ္ႀကီးတစ္ထုပ္ ေတြ႕သျဖင့္ ပံသုကူထင္ကာ ၀မ္းသာအားရ ေကာက္ယူလာၾက၏။ ဖြင့္ ၾကည့္သည့္အခါမွ အမ်ဳိးသမီးအ၀တ္အစားမ်ား ျဖစ္ေန၍ ခုတင္ေအာက္ ထိုးထည့္ထားၾက၏။ ထိုညတြင္ ေရဒီယိုသတင္း ပါလာျခင္းျဖစ္၏။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မသိပါဘဲလ်က္ ေရဒီယိုကသိေနျခင္းကို ေထာက္၍ ပစ္သူႏွင့္ သတင္းပို႔သူသည္ တစ္ဦးတစ္ဖြဲ႕တည္းပင္ ျဖစ္ေပမည္။ သူကိုယ္တိုင္ပစ္၍ သူကိုယ္တိုင္ သတင္းေပးပို႔ျခင္း ျပဳလုပ္သူမ်ားကား အေမ့သားႀကီးမ်ားသာတည္း။ မၾကာမီတြင္ “ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုႀကီးမွ ဓာတ္ မွန္စက္ႀကီးကို မစိုးရိမ္တိုက္သစ္သို႔ တစ္ပတ္တစ္ခါ သယ္ယူသြားေနရသည့္ ဆရာ၀န္မ်ားဘ၀”ဟုဆိုကာ ျပည္သူကုရန္စက္ကို ဓားျပတိုက္သကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ဆရာ၀န္မ်ားက သံဃာမ်ားအား မသဒၶါသကဲ့သို႔လည္း ေကာင္း လႊင့္ေနၾကျပန္၏။ သံဃာမ်ားႏွင့္ ျပည္သူမ်ားက မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္မ်ားအေပၚ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျမင္ ေယာင္သြားၾက၏။ တရားပြဲမ်ားသြားလွ်င္ ဓာတ္မွန္စက္ႀကီးသတင္းက အေမးခံရဆံုး ပုစၦာတစ္ခုပင္ ျဖစ္လ်က္ရွိ ၏။ “ဓာတ္မွန္စက္ႀကီး လံုး၀သယ္မလာပါ။ ဓာတ္မွန္႐ုိက္ရမည့္ လူနာဆိုလွ်င္ ေဆး႐ံုႀကီးသို႔ ခ်ိန္းဆိုၿပီးမွ ေဆး႐ံု ႀကီးမွာပင္ ႐ိုက္ေပးပါသည္”ဟု ေျဖၾကားေသာ္လည္း မယံုတစ္၀က္၊ ယံုတစ္၀က္ ျဖစ္ေနၾကေလ၏။ ထိုစဥ္က ျပည္ပသတင္းဌာနသာ အမွန္ဟု ယူဆထားၾကေသာေၾကာင့္တည္း။ ၎သတင္းဌာနကပင္ ေနာက္တစ္ဆင့္ တက္ကာ လႊင့္ျပန္၏။ ဥပုသ္ေန႔တစ္ရက္သာ နားခြင့္ရွိေသာ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းမ်ားသည္ ၎ဥပုသ္ေန႔၌ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္သို႔ သြားေရာက္ကုသေနသျဖင့္ မနားရေၾကာင္းႏွင့္အတူ စစ္အစုိးရႏွင့္ မစိုးရိမ္ဆရာေတာ္မ်ား ပူးေပါင္း၍ ဆရာ၀န္ႏွင့္ သူနာျပဳမ်ားကို ေခၚယူအႏိုင္က်င့္ေနဟန္ လႊင့္ထုတ္ၾကျခင္းျဖစ္၏။

သံုးသိန္းေက်ာ္သံဃာေတာ္ကို ျပစ္မွား၀ံ့သူမ်ား

          ငွက္ဆိုးမ်ားသည္ မစိုးရိမ္တိုက္သစ္ဆရာေတာ္မ်ားက စစ္အစိုးရကထိန္ လက္ခံလိုက္သည္ကိုလည္း မေက်နပ္၊ စစ္အစိုးရႏွင့္ပူးေပါင္း၍ သံဃာေတာ္မ်ားအား က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္သည္ကိုလည္း မေက်မနပ္ ျဖစ္ကာ မမွန္သတင္း၊ လုပ္ၾကံသတင္းမ်ား ထုတ္လႊင့္၍ ျပစ္မွားေစာ္ကားၾကျခင္းျဖစ္၏။ ထိုစဥ္အခါ၌ မစိုးရိမ္ တိုက္သစ္ ၀ါဆိုသံဃာ သံုးေထာင္ေက်ာ္ရွိရာ သံဃာသံုးေထာင္ကို ထဘီထုပ္ျဖင့္ ျပစ္မွားရဲေသာ၊ သတင္းမွား ျဖင့္ တိုက္ခိုက္ေစာ္ကားရဲေသာ အကုသိုလ္ကား ေၾကာက္ဖြယ္အတိပင္။ စာေရးသူ အိုးဘိုေရာက္ၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းသတင္းမ်ားကို ထုတ္လႊင့္ရာမွ အဆုိပါ မီဒီယာႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားကို ေထာက္လွမ္းေရးက ေျခရာခံမိ သြားကာ ထဘီထုပ္ပစ္သူမ်ား အိုးဘိုေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကေပသည္။ ေထာင္ထဲေရာက္သည့္အခါ၌လည္း “ႏိုင္ငံေရး လုပ္ရင္ ေကာက္က်စ္တတ္ရတယ္ကြ”ဟုဆိုကာ ေကာက္က်စ္ပံု၊ ေကာက္က်စ္နည္းမ်ား ေျပာျပကာ လူငယ္ မ်ားအား သင္တန္းေပးေနၾကေလ၏။ “ျမန္မာျပည္မွာ စစ္သားသံုးသိန္းႏွင့္ သံဃာသံုးသိန္းကို ျမန္မာျပည္သူ ေတြက အလကားတင္ေကၽြးထားရတယ္”ဟု သင္တန္းဆင္း လူငယ္ေလးမ်ားပါးစပ္က ထြက္လာခဲ့ေလ၏။ သင္တန္းဆရာႀကီးမ်ား ကိုယ္တိုင္ကလည္း ေထာင္ထဲ၌ ထိုင္ဆဲႏိုင္ငံေရးမ်ား လုပ္ေနၾကေလ၏။ သတင္းစာ ဖတ္၍ ထိုင္ဆဲေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ ထီးတင္ပြဲ၊ ကထိန္ခင္းပြဲ၊ ဆြမ္းဆန္ေတာ္အလွဴပြဲ၊ တံတားဖြင့္ပြဲ၊ လမ္းဖြင့္ပြဲ၊ ပရဟိတယာဥ္လွဴပြဲ စသည့္ ေကာင္းမႈသတင္းမ်ားကို ဖတ္ရသည့္အခါတိုင္း ထိုင္ဆဲၾကေလ၏။ ေထာင္မွထြက္ လွ်င္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္မည္ဟု စိတ္ကူးထားေသာ္လည္း ဘုရားသားေတာ္ ရဟန္းတစ္ပါးအေနျဖင့္ ထိုသို႔ေသာ ယုတ္မာမႈမ်ဳိးျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္လိုေသာေၾကာင့္ ထိုသူတို႔ႏွင့္ ကိုယ္ေပါင္းစိတ္ခြာ ေနခဲ့ရေလ၏။ ထိုသူတို႔ေျပာ သည့္ “ႏိုင္ငံေရးဆိုသည္မွာ ေကာက္က်စ္သင့္လွ်င္ ေကာက္က်စ္ရသည္”ဟူေသာ သီအိုရီသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မိန္႔ ခြန္းႏွင့္ မညီပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ႏိုင္ငံေရးပံုစံႏွင့္လည္း ဆန္႔က်င္ဘက္ႀကီး ျဖစ္ေနေပသည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစကာမူ စာေရးသူသည္ အဆိုပါ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးမ်ားထံမွ သင္ခန္းစာမ်ားစြာ ရရွိခဲ့သည္ကား အမွန္ပင္။ ထိုသင္ခန္း စာကား ထိုင္ဆဲႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ေကာက္က်စ္ယုတ္မာႏိုင္ငံေရးတို႔ပင္တည္း။

ဒီမိုကေရစီမရွိေသာ ဒီမိုကေရစီပါတီ

          ငွက္ဆိုးမ်ားကား သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဒီမိုကေရစီသမားမ်ားအျဖစ္ ယံုၾကည္စြာ ခံယူထားၾကေသာ္လည္း ဒီမိုကေရစီသေဘာတရားကို နားလည္ပံုမရေပ။ အေၾကာင္းကား ဒီမိုကေရစီက်င့္၀တ္ကို မလိုက္နာၾကေသာ ေၾကာင့္တည္း။ ငွက္ပါတီ၌လည္း ပါတီတြင္းဒီမိုကေရစီမရွိ။ ငွက္အစိုးရ၌လည္း အစိုးရတြင္း ဒီမိုကေရစီမရွိ။ အေၾကာင္းကား ပါတီတစ္ခုလံုးႏွင့္ အစိုးရတစ္ဖြဲ႕လံုးကို ငွက္မႀကီးတစ္ဦးတည္းက ခ်ဳပ္ကိုင္ထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ျပည္သူအေပၚလည္း ဒီမိုကေရစီမက်င့္သံုး၊ ပါတီတြင္းလည္း ဒီမိုကေရစီမက်င့္သံုး၊ အစိုးရတြင္းလည္း ဒီမိုကေရစီမက်င့္သံုးပါဘဲလ်က္ ဒီမိုကေရစီအမည္ခံထားသည္မွာ ရွက္စရာ၊ ဒီမုိကေရစီမဆန္သူမ်ားထံမွ ဒီမို ကေရစီ ေမွ်ာ္မွန္းေနသူမ်ားကလည္း အံ့ၾသစရာ၊ ဒီမိုကေရစီမွ ေသြဖည္ေန၍ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပသူမ်ားကိုလည္း ေထရ္ႀကီး၀ါႀကီးမ်ားပါမခ်န္ ျပစ္မွားေစာ္ကားေနၾကသျဖင့္ ငွက္ဆိုးေခတ္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကို အမည္တပ္ေပးရန္ လြန္စြာခက္ခဲေနေပ၏။

          ဒီမိုကေရစီမည္သည္ အမ်ားစု၏ဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ အလုပ္လုပ္ရသည္မွန္ေသာ္လည္း အနည္းစုကို တန္ဖုိးထားရ၏။ ေလးစားရ၏။ ၾကင္နာရ၏။ သေဘာထားႀကီးရ၏။ ဥပမာ-ရပ္ကြက္အတြင္း၌ ဆယ္အိမ္ရွိရာ ရွစ္အိမ္က အလံနီေထာင္၍ ႏွစ္အိမ္က မေထာင္လွ်င္ ရွစ္အိမ္မိသားစုက ႏွစ္အိမ္မိသားစုကို အားမငယ္ေအာင္၊ မစိုးရိမ္ေအာင္ ႏွစ္သိမ့္ရမည္၊ အားေပးရမည္၊ အသိအမွတ္ျပဳရမည္ပင္။ အျမင္ကြဲလြဲေသာ္လည္း စိတ္၀မ္းမကြဲ လြဲေၾကာင္း ျပဆိုသည့္အေနျဖင့္ ႏွစ္အိမ္မိသားစု၏ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ လံုျခံဳေရးကိုပါ ၀ိုင္း၀န္းေစာင့္ ေရွာက္ေပးရေပမည္။ ယခုေသာ္ အလံနီမေထာင္၍ဟုဆိုကာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလည္း အုပ္စုဖြဲ႕၍ အၾကမ္းဖက္ ဖ်က္ဆီး၊ သံပံုးမတီး၍ဟုဆိုကာ ျပည္သူခ်င္းလည္း အၾကမ္းဖက္႐ိုက္ႏွက္ သတ္ျဖတ္ မီး႐ႈိ႕ဖ်က္ဆီး၊ ၎တို႔ကုိ မေထာက္ခံဘဲ တပ္မေတာ္ကိုေထာက္ခံ၍ဟုဆိုကာ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ႀကီးမ်ားကိုလည္း မဖြယ္မရာမ်ား လုပ္၍ လူသိရွင္ၾကား ျပစ္မွားေစာ္ကားျခင္းျဖင့္ ၿမိဳ႕တြင္းေသာင္းက်န္းသူမ်ားအဆင့္သို႔ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ ရွိေနၾကေလ၏။ ဤသည္မွာလည္း မိုးမလံုေသာ “ေခါင္”ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေပ၏။ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္မ်ား ကိုယ္တိုင္သည္ပင္လွ်င္ ဒီမိုကေရစီသေဘာတရားအရ လူနည္းစုကိုမေလးစားလွ်င္ ဒီမိုကေရစီ ၀န္းရံျပည္သူ မ်ားကလည္း ေလးစားမည္မဟုတ္ေပ။ ဤသည္မွာ “ေခါင္”နိယာမျဖစ္၏။ ဒီမိုကေရစီေခါင္းစဥ္တပ္ကာ ငါႏွင့္ မတူ ငါ့ရန္သူမူ၀ါဒကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းက်င့္သံုးေနေသာ အေရျခံဳေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ႀကီးစိုးရာေခတ္ ကာလ၌ မိမဆံုးမ၊ ဖမဆံုးမ သားသမီးမ်ားပမာ တိုင္းဖ်က္၊ ျပည္ဖ်က္၊ သာသနာဖ်က္ အဖ်က္လုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ ဗိုလ္က်မင္းမူေနသည့္ ၿမိဳ႕တြင္းေသာင္းက်န္းသူမ်ား ေပၚေပါက္လာသည္မွာလည္း ဆန္းလွသည္ကား မဟုတ္ ေပ။

သူေတာ္ေကာင္းတို႔ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ေသာေခတ္

          ၂၀၁၅ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲအႀကိဳကာလ၌လည္း ငွက္ပါတီမဟုတ္လွ်င္ ပါတီဟုမထင္ခဲ့ၾက။ ငွက္၀တ္စံု၊ ငွက္တံဆိပ္မတပ္လွ်င္ လူဟုမထင္ခဲ့ၾက။ ျပည္သူအခ်င္းခ်င္းကိုပင္ အုပ္စုဖြဲ႕၍ သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ၾက၊ ရမ္း ကားဆဲဆိုၾက၊ ငွက္ပါတီကို အားမေပးသည့္ ဘုန္းႀကီးဆိုလွ်င္ တရားပြဲမပင့္ရ၊ တရားပြဲပင့္သူရွိလွ်င္ တရားပြဲ ပ်က္ေအာင္ ေႏွာင့္ယွက္ဖ်က္ဆီးၾကျဖင့္ အၾကမ္းပတမ္းစံုစြာ ယုတ္မာ႐ိုင္းစိုင္းလာၾကသျဖင့္ အျခားျပည္သူမ်ား မွာ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ကာ ေနရထိုင္ရ အေတာ္ခက္ၾကရေလသည္။ ၎တို႔ပါတီကို မေထာက္ခံလွ်င္ ဒီမိုကေရစီမယံုၾကည္သလိုလို၊ ၎တို႔ပါတီကို မဲမေပးလွ်င္ အာဏာရွင္၀ါဒီလုိလို သမုတ္ၾကသျဖင့္ အခ်ဳိ႕ျပည္သူ မ်ားသည္ မ်က္စိမွိတ္ကာ ငွက္တံဆိပ္ကိုသာ ခတ္ႏွိပ္လိုက္ရေလေတာ့၏။ ဤသည္ကို မဲဓားျပတိုက္သည္ဟု ေခၚဆို၏။ ၂၀၂၀ ျပည့္ႏွစ္၌ မဲဓားျပတိုက္၍ မရသည့္အခါ မဲပြဲစားမ်ားခန္႔ကာ မဲအေရာင္းအ၀ယ္လုပ္သူကလုပ္၊ ႏိုင္ငံတကာဖိုးတြမ္တီးမ်ားခန္႔ကာ မဲတု၊ မဲပြား၊ မဲလိမ္၊ မဲခိုး ၾကံစည္သူကၾကံစည္ျဖင့္ အာဏာကို အႏုၾကမ္းစီး လာၾကျပန္၏။ ငွက္ပါတီလက္ထက္ ငါးႏွစ္တာကာလ၌ အေျမာ္အျမင္ႀကီးမားသည့္ သံဃာေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ပညာရွင္ႀကီးမ်ားသည္ စိုးရိမ္ေသာကေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကရေလ၏။ “တိုင္း ျပည္ ျပာျဖစ္ေလမလား၊ ျပည္သူ ဖာျဖစ္ေလမလား” ကိုယ္စီအေတြးျဖင့္ အျမဲရင္ေလးေနရေလ၏။ ျပာက်ေအာင္ လည္း လုပ္ေဆာင္ႏုိင္သူ၊ ဖာက်က်လည္း ေနျပတတ္သူမ်ားက ဦးေဆာင္ေနသျဖင့္ စိုးရိမ္ေသာကမ်ား ပို၍ႀကီး မားလာရျခင္းျဖစ္၏။ ယခုအခါ၌ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္ တုိင္းျပည္အခ်ဳပ္အျခာႏွင့္ အမ်ဳိး-ဘာသာ-သာသနာအတြက္ စိတ္ေအးရေတာ့မည့္ အေျခအေနမ်ားမွ ျပည္သူလူထု အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္ အတြက္ ပူပင္ေနရျပန္ေလ၏။ ငွက္ဆိုးမ်ားကား သူေတာ္ေကာင္းတို႔ မူးေအာင္ေမာ္ေအာင္၊ ႏွလံုးတုန္ ရင္ခုန္ ေအာင္ လုပ္ၾကံဖန္တီးႏိုင္စြမ္းရွိေသာ အဖ်က္စြမ္းအားရွင္ႀကီးမ်ားသာတည္း။